45. ชีวิตชั้นต่ำ
เมื่อคิดเช่นนี้หลี่ชานแววตาเป็นประกายและเริ่มตะโกนขึ้น
“พี่น้องสำนักเหิงยั่วทั้งหลาย มีคนแก่ท่านหนึ่งได้พูดว่า ‘ฆ่าคนเพียงแค่พยักหน้า’ แต่ข้าถามทุกคนบ้างว่าพวกท่านต้องการสังหารคนเพียงแค่ความไม่พอใจที่ถูกฉีกหน้าเช่นนั้นหรือ? ด้วยความอับอายเช่นนั้นมันน่าจะเหม็นกลิ่นไปหมื่นปี คิดได้อย่างนี้ทำไมพวกท่านไม่สู้กับคู่แข่งตัวเองและใช้มันกันหล่ะ แม้ท่านไม่ได้ชนะ ท่านก็ยังออกมาด้วยสีหน้าดีกว่านะ”
“หรือตอนกำลังหนี ถ้าท่านใช้สิ่งนี้ มันทำงานได้อย่างดีทีเดียว ถ้าท่านวิ่งไปยังพื้นที่แออัด ท่านจะทำยังไงให้หนีการไล่ล่าไปได้?”
“อีกทั้งถ้าท่านมีคู่แข่งความรักเข้าหล่ะ นี่ช่างเป็นการตัดสินใจที่ดี ฮี่ๆ ถ้าใครกล้ามาแย่งผู้หญิงของท่าน ใช้สิ่งนี้สิ หลังจากนั้นท่าอาจจะไม่มีสิ่งใดรบกวนหญิงสาวของท่านแน่นอน”
หลี่ชานโฆษณาย้ายร่างไปหาเหล่าศิษย์สายในของสำนักทั้งหลาย พิเศษกว่านั้นเมื่อตอนที่เขาพูดถึงการใช้ต่อต้านคู่แข่งความรัก นั่นช่างเป็นเสียงก้องกังวาลในศิษย์บางคนเสียจริง
ของสิ่งนี้ช่างเป็นอุปกรณ์คุณภาพที่เอาไว้กำจัดมารความรักได้ดีทีเดียว
หลี่ชานจ้องห่างไปที่หวังหลินระยะไกล เขารู้ได้ว่าหวังหลินเป็นขยะคนหนึ่งในสำนักเหิงยั่วเท่านั้น ผู้คนเช่นเขาต่างเป็นลูกค้าใหญ่ของหลี่ชาน ขยะในสำนักซวนต้าวต่างก็ชำระล้างออกไปโดยเขาผู้นี้ ดังนั้นเมื่อเขาเห็นหวังหลินจึงพูดต่อด้วยท่าทีตื่นเต้น
“ระเบิดนี้เป็นของพิเศษที่มีประโยชน์สำหรับน้องผู้มีระดับการบ่มเพาะต่ำ ด้วยระเบิดกลิ่นเหม็นในมือ ใครจะกล้าแกล้งเจ้าอีกครั้งกันเล่า? ถ้าใครกล้าแกล้งเจ้า เพียงแค่โยนไปหนึ่งอัน ข้า หลี่ชาน สัญญาว่าเจ้าสามารถเดินอกผายไหล่ผึ่งได้ในสำนักโดยไม่มีใครกล้าทำความรำคาญแก่เจ้าแน่” ด้วยเรื่องนี้ หลี่ชานลอบหัวเราะในใจ ไม่มีใครกล้าแกล้งเจ้าเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้ มันมีแต่เชิญชวนให้เอาชนะเท่านั้น
หลี่ชานเห็นว่าเขาเกือบจะเอาชนะใจได้หลายคนแล้ว จึงรีบพยายามขายของอย่างเต็มที่ “นี่คือระเบิดกลิ่นเหม็นที่ใช้เป็นอาวุธป้องกันตัวเองได้อย่างดีเยี่ยมสำหรับคนที่ระดับบ่มเพาะต่ำ วันนี้ข้าจะขายลดราคา ซื้อสองแถมหนึ่ง แน่นอนว่าเป็นของขวัญจากข้า เมื่อเราเจอกันอีกครั้งในโลกแห่งเซียน อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยหล่ะ”
ในเหล่าศิษย์ที่ถูกใจทุกอย่าง เขาพูดถามขึ้น “ถ้าของชิ้นนี้มันอัศจรรย์อย่างที่เจ้าว่าจริงๆ ทำไมไม่หยิบออกมาเพิ่มและให้ใครสักคนสุ่มทดสอบดูซะหละ ถ้ามันใช้การได้ดี ข้าจะซื้อสักสองสามชิ้นเอาไปเล่น”
หลี่ชานหยิบระเบิดกลิ่นเหม็นออกจากระเป๋าอีกหลายสิบอันและถือไว้จากนั้นวางพวกมันบนพื้นอย่างเบามือ ราวกับเขากลัวว่ามันอาจจะระเบิดออกมา “เจ้าควรจะจำไว้ว่าให้ระวังสมบัติชิ้นนี้ ค่อยๆหยิบมันออกมาและวางมันลงไปเบาๆ เมื่อต้องการจะใช้มันก็แค่โยนออกไป เมื่อนั้นจะได้เจอแรงต้านทาน มันจะระเบิด!”
ศิษย์สายในที่พูดขึ้นนั้นคือซุนเฮ่า
ซุนเฮ่าก้าวเข้าไปและหยิบสุ่มๆอย่างระมัดระวังขึ้นมา จากนั้นก็ตรวจสอบมันในมือตัวเอง
หลี่ชานเผยแววตาปกติ แต่เขากลับเยาะเย้ยซุนเฮ่าเงียบๆในใจ “ไอ้โง่ คิดว่าเจ้าจะเข้าใจมันได้หรือ? นอกจากผู้อาวุโสของสำนักแล้ว ไม่มีทางที่ใครจะสามารถมองทะลุความลับเข้าไปได้”
ซุนเฮ่ามองอย่างยาวนานและไม่อาจค้นหาความพิเศษใดๆได้เกี่ยวกับระเบิดกลิ่นเหม็นลูกนี้ เขาโยนระเบิดเหม็นไปยังพื้นที่สะอาดแห่งหนึ่ง ระเบิดลอยละลิ่ววิถีโค้ง ขณะนั้นก็กระทบกับพื้น หลี่ชานคิดในจิตใจ “ระเบิด!”
ด้วยเสียงดังกระทบ ระเบิดกลิ่นเหม็นนี้ก็ได้ระเบิดขึ้น ทำให้พื้นกลายเป็นสีดำและเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นคลุ้ง
หวังหลินเผยแววตาเป็นประกาย ไม่มีใครรู้ว่าเขาใช้สัมผัสวิญญาณครอบคลุมพื้นที่นี้ เมื่อระเบิดกลิ่นเหม็นนี้ได้ระเบิดออก เขาก็ตรวจพบความผันผวนของพลังวิญญาณมาจากหลี่ชาน
ตอนที่หลี่ชานโยนระเบิดครั้งแรกมันก็เป็นเหมือนกัน หวังหลินหัวเราะแต่เขาไม่ได้แสดงออกไปและจับตาดูต่อ
หลี่ชานพูดและยิ้มขึ้น “เป็นเช่นไรบ้าง? ระเบิดกลิ่นเหม็นนี้ช่างมีอานุภาพสูงจริงๆใช่ไหม? แต่ข้า หลี่ชาน เป็นบุรุษที่ซื่อสัตย์ ดังนั้นข้าจะพูดได้ว่ามันเป็นสิ่งทีน่าเกลียดนิดหน่อยว่าสมบัติชิ้นนี้ไม่ได้ระเบิดทุกครั้ง การจะทำให้มันระเบิดได้นั้นจำเป็นต้องมีวิชาปาของ ครั้งที่พวกท่านซื้อมันไป ท่านก็จะคิดออกได้ว่าทำไม ดังนั้นอย่ากลับมาหาข้าเรื่องนี้อีก”
ซุนเฮ่าเดินเข้าหาหลี่ซานและกระซิบกระซาบกับเขา เขาเดินไปด้านข้างและหยิบของสองสามอย่างออกมา
หลี่ชานคิดอยู่ชั่วครู่และหยิบระเบิดกลิ่นเหม็นออกมาสิบอันเพื่อแลกเปลี่ยน
หลี่ชานกระซิบ “ปกติท่านจะได้ฟรีสามชิ้นถ้าหากซื้อหกชิ้น แต่เพราะว่าท่านซื้อเป็นคนแรก ข้าจึงแถมให้ท่านเพิ่มอีกอันฟรีๆ”
หลังจากมีคนซื้อขายเป็นคนแรกและกระทั่งได้ลองใช้มัน ศิษย์สายในจำนวนหนึ่งก้าวเข้ามาและซื้อมันออกไปเล็กน้อย
ทุกครั้งที่หลี่ชานจบการขายของเขา ก็มักจะพูดเสมอด้วยคำว่า
“ของชิ้นนี้ไม่ได้รับประกันความสำเร็จทุกครั้ง”
“ถ้ามันไม่ทำงาน ฝึกฝนมันเพิ่มขึ้นสองสามครั้งนะ”
“ถ้ามีคำถามอะไร ให้พวกท่านเข้ามาถามได้เลย ข้ายังต้องใช้เวลาไปสอนวิชาปาของอีก”
เมื่อพูดเช่นนี้ หลี่ชานหัวเราะภายในใจ “พวกเจ้าจะพยายามลองอยู่หลายครั้งและพบกับความล้มเหลว จากนั้นพยายามหาความแตกต่างระหว่างทั้งอันแรกหรืออันที่สอง ข้าเพียงอยู่ที่นี่สองสามวันเท่านั้น ดังนั้นเมื่อถึงเวลาที่พวกเจ้าตามหาข้า ข้าก็คงไปนานแล้วหละ”
แต่ยังมีศิษย์หลายคนที่กำลังชั่งใจและไม่ได้ซื้ออะไร
หลังจากคิดอยู่ชั่วครู่ ได้มีระเบิดกลิ่นเหม็นลอยพุ่งออกมา หลี่ชานมองไปที่ศิษย์สำนักเหิงยั่วอย่างอวดดีและคิดขึ้น “เจ้าพวกงี่เง่า ฮึ่ม ถ้าพวกเจ้าไม่ได้ใช้มันในการประลองในอีกสามวัน จากนั้นพวกเจ้าทั้งหมดก็จะถูกข้าโกงแล้ว แต่ถ้าเจ้าใช้มันตอนที่อยู่ในสายตาข้า ระเบิดกลิ่นเหม็นพวกนี้ต่างอยู่ในการควบคุมของข้าแน่นอน คนอื่นที่ใช้มันจะไม่ระเบิดแน่นอน! ข้าไม่อาจรอให้ถึงการประลองในอีกสามวันแล้ว!!”
เขากวาดสายตาจ้องไปรอบๆและสังเกตได้ว่าหวังหลินมีรอยยิ้มจางๆ เขาตกตะลึง สายตาเขาเปลี่ยนไปและพูดขึ้น “เจ้าหนู ทำไมเจ้าซื้อไปสองสามลูกเพื่อเล่นแบบนี้กัน? ด้วยระดับบ่มเพาะของเจ้านี่มันก็ช่างเหมาะกับเจ้าอยู่แล้ว ถ้ามีใครก่อกวนเจ้า ก็แค่โยนมันออกไป”
หวังหลินมองไปที่หลี่ชานและเผยใบหน้าล้อเลียน
หลี่ชานตกตะลึง การมองของหวังหลินแบบนั้นทำให้เขารู้สึกว่าหวังหลินได้เห็นความลับของเขาแล้ว เขาได้มองไปที่หวังหลินอย่างระมัดระวังและเห็นได้ว่าหวังหลินเพียงอยู่ระดับสาม เป็นคนที่ถูกเรียกว่าขยะ ไม่อาจหาเหตุผลใดใดได้ ดังนั้นเขาคิดได้ว่ามันอาจจะเป็นเพราะเขาคิดมากเกินไป
หวังหลินยิ้มเล็กน้อย เขาพยักหน้าและพูดขึ้น “ใช่แล้ว ข้าได้แลกเปลี่ยนมาสองอัน แต่ข้าไม่มีสมบัติอะไรเลย มีเพียงแต่ยันต์เซียนจากสำนักเท่านั้น”
หลี่ชานลังเลในครั้งแรก เขาตวจสอบจนแน่ใจได้ว่าหวังหลินเพียงแค่อยู่ระดับสามก่อนจะผ่อนคลายขึ้นและหยิบระเบิดกลิ่นเหม็นออกมาสามลูก หลี่ชานยิ้มและพูดขึ้น “น้องชาย ข้าจะเปิดทางเจ้าและขายระเบิดให้สำหรับยันต์เซียนนี่ ซื้อสองแถมหนึ่ง ระเบิดกลิ่นเหม็นนี้จะทำให้เจ้ารู้สึกกลายเป็นคนพิเศษ ฮ่าฮ่า”
เมื่อพูดจบเขาก็คิดขึ้น “ข้าไม่ได้โกหกที่ข้าพูดว่าเจ้าจะรู้สึกพิเศษนี่นะ ตราบเท่าที่มันเก็บระเบิดไว้ แม้เจ้าไม่ได้ใช้มันระหว่างการประลอง ถ้าข้าได้เจอมันอีกครั้ง ข้าจะทำให้มันรู้ว่าความพิเศษที่ว่ารู้สึกเช่นไร แล้วมันจะจดจำไปชั่วชีวิต ฮ่าฮ่า”