450. เขตแดนแห่งราคะพันมายา
หยุนเซว่จื่อตกตะลึง “เขตแดนราคะร่างเก่าของเจ้าน่ะหรือ?”
บรรพชนลำดับสามพยักหน้า “มันเป็นเขตแดนราคะของข้า หากนางครอบครองร่างได้สำเร็จ นางจะแทรกแทรงพลังของข้าแน่นอน ข้าจะปล่อยให้นางทำเช่นนั้นได้อย่างไร?”
“สิ่งนั้นแยกออกมาจากข้าและถูกพบว่าเป็นเซียนตัวน้อยคนนึง ข้าเชื่อว่าตอนนี้นางอยู่ในสุสานซูซาคุ แม้ว่าข้าไม่สามารถทำลายร่างเขตแดนได้ แต่ข้าสามารถทำให้มันเปลี่ยนแปลงอะไรสักเล็กน้อยซึ่งปกติมันไม่มีผลอะไรมาก แต่ระหว่างการครอบครองร่างมันจะทำให้นางล้มเหลว!”
หลังนางพูดจบจึงชี้ไปที่หน้าผากตัวเอง ต้นไม้บนผน้าปากเริ่มขยับท่าทีลึกลับ รอยสักออกมาจากต้นไม้และหายไปในอากาศ
ในสุสานซูซาคุ หวังหลินเดินเข้าสู่ฐานและกระตุ้นมัน เขารู้สึกว่ากำลังเคลื่อนย้ายและกำลังจะหายไป
แต่ขณะนั้นหมอกสีชมพูจำนวนมากไหลออกมาจากหน้าผากหลิวเหมย ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของเม่ยจี
“เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?! มีพลังรูปแบบเดียวกับข้ากำลังแทรกแทรงการครอบครองร่าง! เป็นไปได้อย่าง…” ตอนที่เม่ยจีเกิดขึ้น นางสูญเสียความทรงจำทั้งหมดของผู้สร้าง ดังนั้นนี่จึงเป็นการพบกันครั้งแรกในมุมมองของนาง
หลังจากที่เข้าสู่ร่างหลิวเหมยและกำลังทะลวงเขตแดนของหลิวเหมยนั้น นางพลันรู้สึกเจ็บปวดในวิญญาณ ความเจ็ฐปวดนี้ทำให้นางสูญเสียพลังทั้งหมดและรู้สึกอ่อนแออย่างมาก
เป็นผลให้เขตแดนของหลิวเหมยต่อต้านและนางถูกผลักออกมา
ขณะที่เม่ยจีถูกผลักออกจากหลิวเหมย หลิวเหมยลืมตาขึ้นทันที “เจ้าชิ้นส่วนสุดท้าย จะหนีไปไหนเสีย!”
หลังจากนั้นหมอกสีชมพูจำนวนมากถูกดูดกลับเข้าหานาง
เม่ยจีกรีดร้อง นางยังไร้กำลังอยู่จึงรู้สึกสิ้นหวัง จากนั้นกัดฟันแน่นและเข้าตระครุบ “ถ้าหากข้าครองร่างเจ้าไม่ได้ ข้าจะรวมด้วยกันซะ!”
เช่นนั้นเม่ยจีใช้วิธีการบางอย่างทำให้ร่างของนางระเบิดและวิญญาณแตกสลาย แม้กระทั่งเขตแดนราคะอันทรงพลังของนางก็แตกสลายไปด้วยและทั้งหมดนั้นเข้าสู่หลิวเหมย
ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก ตอนที่หวังหลินหันกลับมามองหลิวเหมย เม่ยจีก็แตกสลายเรียบร้อยแล้ว
ครานี้หมอกสีชมพูจำนวนมาออกมาจากทุกรูขุมขนบนร่างหลิวเหมย เสื้อผ้าของนางสลายกลายเป็นฝุ่นผงและหายไป สิ่งที่ปรากฎด้านหน้าสายตาหวังหลินคือร่างทรงเสน่ห์ของหลิวเหมยที่ทำให้ชายแทบทุกคนหลงเสน่ห์ของนาง
หวังหลินไม่มีเวลามากพอที่จะเคลื่อนย้ายออกไป สายหมอกกระจายออกมาทุกทิศทุกทางดังนั้นจึงต้องถอยกลับอย่างรวดเร็วและสร้างลมพายุที่เต็มไปด้วยพลังปราณสวรรค์เป็นโล่ห์กันให้
ทว่าแม้เขาจะถอยกลับมาได้รวดเร็วแล้ว หมอกชมพูไม่ได้รับผลกระทบจากลมพายุเลย มันราวกับเป็นอากาศธาตุที่กระจายตัวอย่างรวดเร็ว
มันกระจายได้รวดเร็วมากจนหมอกชมพูบางส่วนถึงกับเข้าไปในรูขุมขนของเขา
ทว่าหมอกชมพูไม่ได้เข้าร่างกายหวังหลินมากนัก หวังหลินจึงกระตุ้นพลังปราณสวรรค์เล็กน้อยให้ผลักมันออกจากร่างจนหมด หวังหลินมีสีหน้ามืดมนขณะถอยกลับไปจนกระทั่งหลบหนีหมอกชมพูได้
“หมอกชมพูไม่ใช่วิชาเซียน มันเกิดจากเขตแดน ซึ่งสายลมไม่มีผลกระทบ!” สีหน้าหวังหลินมืดหม่นขณะมองที่หมอกชมพูซึ่งกำลังปกคลุมหุบเขา
ร่างมีเสน่ห์ชวนหลงใหลค่อยๆปรากฎตัวภายในหมอกสีชมพู
เดิมทีหลิวเหมยมีผิวขาวเนียนไม่มีที่ติ ตอนนี้เป็นสีแดงชมพู ดวงตาบางครั้งก็จดจ้องอย่างเย็นชาและบางครั้งก็จ้องอย่างปรารถนา
ใบหน้าของนางดูเหมือนว่านางกำลังดิ้นรนผ่านความเจ็บปวด
ขณะนี้สายตาไร้ความรู้สึกหายไปและมีความปรารถนาอยู่เต็มสายตา นางเผยรอยยิ้มงดงามชวนฝันขณะยกฝ่ามือขึ้นชี้ไปที่อากาศ สายหมอกชมพูทั้งหมดที่อยู่รอบๆพลันพุ่งออกไปทุกทิศทางด้วยความเร็วเหนือจินตนาการ
สายหมอกราวกับคลื่นกระแทกที่พัดพาพลังงานจำนวนมหาศาลออกไป
ความเร็วการกระจายตัวของหมอกชมพูนับว่าเร็วกว่าหวังหลินมากมายนัก ในพริบตามันก็เปลี่ยนโลกกว้างหมื่นลี้ให้กลายเป็นสีชมพู ภูเขาหลายลูกยังถูกปกคลุมด้วยหมอกชมพูนี้ให้ความรู้สึกว่าเป็นภาพมายาในโลกแห่งความฝัน
หวังหลินอยู่ไม่ไกลจากหลิวเหมย ทั้งคู่อยู่ใจกลางสายหมอกชมพู เดิมทีด้วยความแข็งแกร่งทางจิตใจของเขา หวังหลินสามารถทนอยู่ได้หากเขาหยุดหายใจและกระตุ้นเขตแดนของตนเอง
แต่ตอนที่หวังหลินกำลังล่าถอยเมื่อครู่นี้ หมอกชมพูเล็กน้อยเข้าสู่ร่างหวังหลิน ปกติแล้วเขาเพียงแค่หาสถานที่บ่มเพาะใช้เวลาหนึ่งก้านธูปเพื่อฝืนบังคับมันให้ออกจากร่างได้ แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาเช่นนั้น
ขณะที่มีหมอกชมพูรอบตัวเขา หมอกชมพูที่อยู่ในร่างจึงทำลายผนึกและเคลื่อนไหวผ่านร่างกายหวังหลิน ต้องขอบคุณหมอกชมพูภายในและภายนอกร่างกาย หวังหลินจึงสูญเสียการควบคุมเป็นครั้งแรก
เขตแดนพันจิตนภาพไร้อารมณ์เป็นขั้นแปลงวิญญาณระดับกลางอยู่แล้ว มันคือภาพมายาทั้ง 999ภาพและแต่ละภาพเป็นตัวแทนของชีวิตหนึ่งชีวิตของเหลิวเหมย
เหลิวเหมยในสำนักซวนต้าวคือหนึ่งในร่างอวตารเหล่านี้เท่านั้น
หลิวเหมยมีร่างอวตาร 999 ร่างซึ่งก็เหมือนกับได้รับรู้ความแตกต่างของร่างอวตาร 999 ร่างและนางเพียงต้องใช้อีกร่างเดียวเพื่อให้เขตแดนบรรลุระดับปลาย หลังจากบรรลุระดับปลายได้นางเพียงแค่ต้องการหินหยกสวรรค์ให้พอดีเพื่อที่จะผ่านด่านทดสอบชีวิตและความตายบรรลุขั้นเทวะ หนึ่งก้าวอาจเป็นความตายหรืออีกก้าวนำไปสู่การเป็นเซียนขั้นเทวะ!
การปรากฎตัวของเม่ยจีเป็นบททดสอบที่ดีเยี่ยมต่อหลิวเหมย หากไร้ซึ่งการแทรกแทรงของบรรพชนลำดับสาม หลิวเหมยเกือบจะถูกครอบครองร่างจนสิ้น กลายเป็นหุ่นเชิดที่รู้แต่เพียงวิธีสุขสำราญทางราคะ
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมในสายตานาง หวังหลินจึงดูน่ารังเกียจ
ด้วยการช่วยเหลือของบรรพชนลำดับสามที่มิได้เจตนาจึงบังคับเม่ยจีให้แตกสลายเพื่อรวมเข้ากับหลิวเหมย ทำให้ชีวิตของนางกลายเป็นภาพมายาหนึ่งพันชิ้นอย่างสมบูรณ์
เขตแดนของนางในตอนนี้ห่างไกลเหนือเขตแดนของหวังหลินไปมากโข ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถต้านทานมันได้
หมอกชมพูปกคลุมทุกสิ่งทุกอย่างภายในระยะหมื่นลี้และค่อยๆควบแน่นกลับมาหาหุบเขาอย่างช้าๆ
กระบวนการนี้กินเวลาสองวัน หมอกชมพูนอกหุบเขาจึงกลับมาได้ทั้งหมด แต่ในหุบเขาเองยังคงปกคลุมในสายหมอกนี้ ภายในสายหมอก เสียงร้องไห้เจ็บปวดจากหญิงสาวดังขึ้นให้ได้ยินแต่เสียงนั้นก็เต็มไปด้วยความสุขเช่นกัน น้ำเสียงราวกับบทเพลงของนางฟ้าซึ่งทำให้ใครทุกคนหัวใจพอโตและโลหิตสูบฉีด
หลังผ่านไปไม่รู้เวลา หมอกชมพูค่อยๆจางหายเผยให้เห็นสตรีนางหนึ่งกำลังนอนอยู่ข้างฐาน ดวงตาของนางค่อยๆกลับคืนมากระจ่างใสอย่างเชื่องช้า
ระลอกคลื่นพลังงานออกมาจากฐาน หมายความว่ามีบางคนพึ่งเคลื่อนย้ายไป
หลังจากนั้นไม่นานหมอกชมพูทั้งหมดก็สูญหายไปและหุบเขากลับคืนมาเหมือนก่อนหน้านี้ นางยืนขึ้นตั้งตรงและขมวดคิ้วบางขณะยื่นมือออกไปคว้ากระเป๋าใบหนึ่ง
แสงสีขาวกระพริบหนึ่งครั้ง ร่างเปลือยเปล่าของนางถูกซ่อนไว้ภายใต้ชุดราตรีสีขาว
นางยืนขึ้นมองไปที่จุดสีแดงบนฐานและเริ่มครุ่นคิด
“ข้าไม่เชื่อว่าภาพมายาสุดท้ายของเขตแดนพันจินตภาพไร้ปราณีคือภาพมายานี้ จังหวะที่ภาพมายาปรากฎขึ้น เขตแดนก็เปลี่ยนไปเป็นเขตแดนแห่งราคะพันมายา ทั้งหมดเป็นเหมือนภาพลวงแต่ก็เป็นความจริง ข้าไม่เคยคิดว่าเขตแดนของข้าจะกลายมาเป็นเช่นนี้…ท่านอาจารย์ต้องการให้ข้าสร้างร่องรอยไว้บนจิตใจแห่งเต๋าของหวังหลินแต่ข้าไม่คิดว่าภาพมายาสุดท้ายจะมีกลิ่นอายของเขา…”
สองคิ้วของหลิวเหมยขมวดเข้าด้วยกันเบาๆขณะมองออกไปไกลและในที่สุดก็ถอนหายใจ ในใจนางเกิดความรู้สึกซับซ้อน และถึงตอนนี้นางรู้สึกพ่ายแพ้ ทุกสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นกลับนอกเหนือการคาดการณ์ของนางโดยสิ้นเชิง
ร่างหวังหลินปรากฎในพื้นที่ว่างเปล่าชั้นในของสุสานซูซาคุ หลังจากปรากฎตัวเขามองขึ้นไปในท้องฟ้าด้วยใบหน้าซับซ้อนอย่างยิ่ง
ขณะที่หมอกชมพูล้อมรอบ เขารู้สึกเหมือนว่าตกอยู่ในความฝัน ตอนที่หมอกชมพูหายไปเขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเบื้องล่างเขา ในตอนนั้นหัวใจหวังหลินรู้สึกเจ็บปวด
“ข้ายังมีหลายสิ่งหลายอย่างต้องทำในตอนนี้ ดังนั้นข้าต้องวางเรื่องหลิวเหมยไว้ก่อน ความคิดไร้ประโยชน์เช่นนี้…อาห์!” หวังหลินถอนหายใจขณะสัมผัสจุดระหว่างคิ้วตนเองซึ่งเป็นจุดที่ลูกปัดตั้งอยู่
วิญญาณเซียนของลี่มู่หวานกำลังฟื้นตัวอย่างช้าๆภายในลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า และวันหนึ่งนางจะตื่นขึ้นมา
หวังหลินครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะหายตัวและลอยเหาะเหินออกไปอย่างรวดเร็ว
พื้นที่ชั้นในของสุสานซูซาคุก็ยังแตกต่างจากสิ่งที่ซือถูหนานเล่าให้ฟัง ซือถูหนานเล่าว่าภายในสุสานซูซาคุไม่ได้ใหญ่มากและมีภูเขาลูกนึงอยู่ตรงกลาง
ซูซาคุรุ่นแรกทิ้งเต๋าแห่งผนึกซูซาคุไว้ในภูเขาและนั่นเป็นตำแหน่งที่ศพของเขาตั้งอยู่
ซูซาคุทุกรุ่นฝึกฝนที่นี่เป็นเวลาหลายเดือนเพื่อรับเอามรดกตกทอดแห่งผนึกซูซาคุ
สัมผัสวิญญาณหวังหลินกระจายออกและกวาดผ่านทั่วบริเวณ สถานที่แห่งนี้ใหญ่เกินกว่าสัมผัสวิญญาณหวังหลินจะครอบคลุมได้ทั้งหมดแต่เขาตรวจจับตัวตนอันแข็งแกร่งหลายคนได้ ตัวตนเหล่านี้ปลดปล่อยกลิ่นอายเต็มที่ทันทีตอนที่สัมผัสถึงหวังหลินราวกับมันพยายามกระตุ้นเขา
จิตใจหวังหลินสั่นเทา ตัวตนทั้งหมดนี้คือร่างชีวิตที่เกิดจากดวงวิญญาณ ไม่เพียงแต่พื้นที่ชั้นในจะมีร่างชีวิตมากมายแต่พวกมันยังทรงพลังมากกว่าข้างนอกอีก
ดวงตาหวังหลินสว่างวาบจากนั้นเลือกทิศทางหนึ่งและเหาะเหินไปทางนั้นอย่างรวดเร็ว เป้าหมายของเขาคือหาภูเขาที่คิดว่าจะเป็นใจกลางของสถานที่แห่งนี้
เขารู้ว่าไม่มีเวลาเหลืออยู่มากนัก หากผลึกดาวเซียนแตกสลายไปเขาจะต้องใช้วิธีที่ซือถูหนานให้เขา ผลึกดาวเซียนถือว่าเป็นเผด็จการ มันเป็นอำนาจเด็ดขาดที่สมาพันธ์เซียนให้กับแคว้นระดับหก
หลังจากเซียนบรรลุขั้นเทวะและมีประสบการณ์การค้นหาเต๋าของตนเอง พวกเขาอาจจะได้รับโอกาสในการได้เสี้ยววิญญาณตัวเองกลับคืนจากผลึกดาวเซียน
ทว่าไม่มีซูซาคุคนใดสามารถเอาเสี้ยววิญญาณดวงนั้นกลับคืนมาได้ หากทำลงไปก็จะสูญเสียความสามารถในการใช้ผนึกซูซาคุและอีกแง่มุมหนึ่งก็สูญเสียตำแห่งซูซาคุด้วยเช่นเดียวกัน