467. ผู้ส่งสาส์นแห่งสมาพันธ์เซียน

ดวงวิญญาณทั้งหมดและวิญญาณหลักรวมร่างกลายเป็นหนึ่งดวงในทันที

ดวงวิญญาณเรืองแสงสีม่วงทองพลันปรากฎขึ้น

กลิ่นอายที่ดวงวิญญาณปลดปล่อยออกมาเทียบเท่ากับเซียนขั้นเทวะระดับต้น หลังจากมันปรากฎจึงโบกแขนเปลี่ยนร่างกายจากโปร่งใสเป็นหนาทึบ

หลังจากสร้างวิญญาณเทวะ หวังหลินล่าถอยโดยไม่มีความลังเลใดๆ เขารู้ว่าวิญญาณเทวะนั้นไม่อาจเอาชนะได้

หวังหลินเข้าใจชัดเจนถึงจุดนี้

“โอ้? เจ้าก็พอมีทักษะอยู่บ้าง ไม่สงสัยเลยว่าเจ้าจะสามารถขโมยมรดกแห่งความทรงจำตอนที่เจ้ายังเป็นแค่ขั้นแกนลมปราณ! แต่หากเป็นก่อนที่ข้าจะได้โลหิตหยดนั้น ของสิ่งนี้แค่ขัดขวางข้าได้เล็กน้อยแต่ตอนนี้เมื่อข้ามีมันก็ไม่สามารถหยุดข้าได้แม้แต่เพียงครึ่งก้าว!” เส้นผมแดงของต้าวเสินสะบัดโดยไม่มีแรงลมและกลิ่นอายทรงอำนาจกระจายออกจากร่าง

ต้าวเสินเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับเดินหน้าเข้าไป ยกหมัดขึ้นและโยนกำปั้น

หมัดนี้ดูธรรมดา แต่ทั้งจูเซว่จื่และหยุนเซว่จื่อต่างมีใบหน้าไม่อัปลักษณ์ ทั้งสองคนได้รับบาดเจ็บสาหัสด้วยกำปั้นนั้นหมัดเดียวและถูกบังคับให้ถอยร่น

ดวงวิญญาณขั้นเทวะโบกแขนและหอกสีม่วงเล่มหนึ่งปรากฎในกำมืออย่างรวดเร็วก่อนจะโยนและจากนั้นคว้าหวังหลินและหายตัวไป

นี่คือจุดประสงค์ที่แท้จริงของหวังหลิน เป้าหมายของการรวมร่างวิญญาณเทวะไม่ใช่เพื่อต่อสู้แต่เพื่อให้เขาหลบหนี

หอกเล่มนั้นแทงทะลุยอดฟ้าและปะทะกับกำปั้นของต้าวเสิน เสียงดังสั่นสะเทือนพร้อมกับหอกเกิดรอย้าวกระจายไปทั่วและแตกสลายทันที

ต้าวเสินไม่ได้เคลื่อนไหวขณะมองตำแหน่งที่หวังหลินหายตัวไป เขาเผยรอยยิ้มโหดเหี้ยมพลันยื่นมือขวาออกมาและตะโกน “กลับมาซะ!”

วังวนยักษ์ปรากฎกลางท้องฟ้าและเริ่มหมุนอย่างช้าๆ พลังดึดดูดเหนือจินตนาการออกมาจากข้างในนั้น

ขณะที่หวังหลินกำลังวิ่งหนี ร่างเขาหยุดกึกและถูกดึงกลับไปด้วยความเร็วเหนือจินตนาการ ในพริบตาเดียวเขาก็ถูกดึงกลับไปภายในรัศมีหนึ่งพันฟุตกับต้าวเสิน

“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าอย่าหนีไปไหน!” ต้าวเสินเพียงก้าวหนึ่งครั้งก็ข้ามผ่านหนึ่งพันฟุตและโยนหมัดหนึ่งออกไป

หวังหลินรู้สึกเข้าใกล้ความตาย ความรู้สึกนี้รุนแรงมากจนทำให้เขาต้องตัดสินใจ

ด้วยความคิดหนึ่ง ดวงวิญญาณขั้นเทวะหันกลับมาทันทีและสะบัดแขน สองฝ่ามือเคลื่อนไหวพลันเกิดสัญลักษณ์ลึกลับอย่างหนึ่ง สัญลักษณ์นี้ปลดปล่อยกลิ่นอายอัศจรรย์ ดวงวิญญาณขั้นเทวะเปลี่ยนเป็นลำแสงและผสานกับสัญลักษณ์นั้น

สัญลักษณ์เป็นสีดำราวกับน้ำหมึก

“ทำลาย!” เสียงเก่าแก่ดังออกมาจากดวงวิญญาณเทวะ

วิชาแตกสลาย! ดวงวิญญาณทั้งหมดจะระเบิดและก่อเกิดพลังมหาศาลเหนือจินตนาการ

ดังทำลายล้างออกมาจากสัญลักษณ์ กลิ่นอายไม่ได้รุนแรงแต่เป็นครั้งแรกที่ท่าทางต้าวเสินเปลี่ยนไป!

เขาถอนกำปั้นและล่าถอยทันที

ทว่ามันกลับสายเกินไป ดวงวิญญาณนับไม่ถ้วนและวิญญาณหลักทั้งหมดเกิดการระเบิด แรงระเบิดนี้ทรงพลังรุนแรงมากกว่าตอนรวมเป็นดวงวิญญาณขั้นเทวะเสียอีก!

สัญลักษณ์สีดำเคลื่อนไหวราวกับสายฟ้าและกระจัดกระจายห่างด้านหน้าต้าวเสินไปหลายสิบฟุต ระลอกสีดำพลันปรากฎขึ้นและดูเหมือนมีสติปัญญา มันไม่ได้กระจายออกอย่างสุ่มๆแต่พุ่งเข้าหาต้าวเสิน

เสียงดังสนั่นกึกก้องไปทั้งสุสานซูซาคุปรากฎขึ้น

ขณะนั้นไม่เพียงแค่คนที่อยู่ในสุสานซูซาคุ แต่ทุกคนบนดาวต่างก็รู้สึกถึงกลิ่นอายที่สามารถทำลายสรวงสวรรค์นี้ได้

ตู้มมมมมมม!

ร่างต้าวเสินถูกโยนกลับไปราวกับอุกกาบาต

ห่างไปหนึ่งพันฟุต ร่างต้าวเสินกำลังพังเสียหาย ดวงตาเจ้าลิงน้อยในร่างเขาสลัวลงจากนั้นมันหลับตาและตายไป ทว่าแสงสีนั้นก่อเกิดเป็นร่างต้าวเสินอีกครั้งหลังจากมันสลายไป!

แม้ว่ามันดูเหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆด้วยสายลมอ่อนแต่มันยังปล่อยกลิ่นอายน่าหวาดกลัวของผู้แข็งแกร่ง

“ข้าไม่คิด….ว่าเจ้าจะมีสมบัติเช่นนี้!!! หวังหลิน ข้าประเมินเจ้าต่ำไป!” น้ำเสียงต้าวเสินออกมาจากร่างนั้นและดูเยือกเย็นอย่างมาก

นอกจากวิญญาณหลักทั้งสี่ดวงที่ไล่ตามหลิวเหมย วิญญาณดวงอื่นๆทั้งหมดในธงวิญญาณหนึ่งล้านดวงต่างระเบิดเพื่อสร้างแรงระเบิดที่น่าหวาดกลัวครั้งนี้ ทว่าถึงเช่นนั้นมันยังไม่สามารถลบล้างเสี้ยวสัมผัสวิญญาณจากต้าวเสินออกไปได้อย่างสมบูรณ์ เขาทรงพลังเกินไป!

หวังหลินรู้สึกเจ็บปวดในใจขณะถอนหายใจและสัมผัสกับหน้าปากตัวเอง หวังหลินไม่มั่นใจว่าจะสามารถซ่อนตัวจากต้าวเสินอยู่ในลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าได้หรือไม่ เขาไม่มั่นใจในเรื่องนั้น…

“ข้าอยากเห็นว่าคราวนี้เจ้าจะหนีไปไหนได้!” ร่างต้าวเสินค่อยๆเป็นรูปเป็นร่าง จากนั้นก้าวเดินไปข้างหน้า

แต่ชั่วจังหวะนี้เอง ลำแสงหนึ่งลอยออกมาจากทะเล ด้วยความเร็วของมันในพริบตาเดียวก็มาถึงห่างจากต้าวเสินไปสิบฟุต

แสงนั้นหายวับไปเผยเป็นชายสวมหน้ากาก เขายกฝ่ามือขึ้นชี้ต้าวเสิน ดวงตาเผยแสงลึกลับและเอ่ยออกมาว่า “ผนึก!”

ท่าทางต้าวเสินเปลี่ยนไปเมื่อจ้องคนผู้นี้ จากนั้นล่าถอยอีกครั้ง

แววตาชายสวมหน้ากากส่องสว่างขึ้นพร้อมกับลำแสงห้าเส้นพุ่งออกมาจากปลายนิ้ว ลำแสงเปลี่ยนเป็นโซ่ล่ามห้าเส้นทันที

เพียงกระพริบตาโซ่ล่ามห้าเส้นเปลี่ยนเป็นผนึกเรียงทบต่อกันทีละชั้นและไล่ตามหลังต้าวเสิน

“ก่อนหน้านี้ข้าไม่สามารถผนึกเจ้าได้ แต่ตอนนี้เจ้าได้รับบาดเจ็บจากแรงระเบิดของเซียนเทวะ ข้าถึงผนึกเจ้าได้แล้ว!”

ขณะที่ผนึกซ้อนกันเข้าใกล้บนต้าวเสิน ใบหน้าเปลี่ยนแปลงพร้อมกับล่าถอยอย่างต่อเนื่อง เขาตะโกนขึ้น “เจ้าเป็นใคร!?!”

ชายสวมหน้ากากไม่ได้เอ่ยคำพูดอะไรพร้อมดวงตาปลดปล่อยแสงลึกลับ ผนึกกระพริบแสงและหายวับไปปรากฎตัวด้านหลังต้าวเสินในไม่ช้าและประทับใส่เขาด้วยความเร็วเหนือคนานับ

ต้าวเสินเงยศีรษะขึ้นทันที หมอกแดงออกมาจากปาก ร่างกายแตกสลายอย่างช้าๆจนหายไปอย่างสมบูรณ์

หมอกแดงไม่ได้หายไปไหน มันบิดเบี้ยวและปั่นเป็นฟอง ใบหน้าต้าวเสินปรากฎในหมอกแดงและเอ่ยขึ้น “ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นใคร แต่เมื่อข้าเป็นอิสระเมื่อไหร่ ข้าจะสังหารเจ้า!”

หมอกแดงเปลี่ยนเป็นผลึกและตกลงมารอบๆราวกับสายฝนสีแดง

ชายสวมหน้ากากยื่นมือขวาออกไป จุดแสงสีขาวปรากฎท่ามกลางหมอกแดง แสงสีขาวควบแน่นกลายเป็นผลึกขาวและร่อนลงในฝ่ามือเขา

ในเวลาเดียวกันกระบี่เหล็กที่เฉียนเฟิงนำออกมาก็ปรากฎขึ้นด้วยเช่นกัน เขามองกระบี่เหล็กและจากนั้นเก็บมันกลับไป

จิตใจหวังหลินสั่นเทาขณะที่จ้องชายสวมหน้ากากนั้น

ณ ตอนนี้ไม่เพียงแต่หวังหลินแต่สายตาทุกคนต่างรวบรวมไว้ที่คนผู้นี้

ดวงตาหยุนเซว่จื่อเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาจำคนผู้นี้ได้ทันทีว่าเป็นเซียนผู้ซึ่งมีระดับบ่มเพาะที่เขามองไม่ออก!

กล่าวได้ว่าเขาสามารถมองเห็นระดับเซียนไปจนถึงขั้นเทวะระดับปลาย หากเขาไม่สามารถมองเห็นได้นั่นแปลว่าต้องเหนือกว่าขั้นเทวะขึ้นไปอีก!

เมื่อคิดเช่นนั้นจิตใจหยุนเซว่จื่อสั่นสะท้านอย่างรุนแรง

ดวงตาจูเซว่จื่อแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขณะจ้องเขาและผลึกสีขาวในมือ เมื่อคิดว่าคนผู้นี้ดึงผลึกออกมาจากความว่างเปล่าได้อย่างไร ร่างจูเซว่จื่อก็สั่นสะท้าน เขาไม่เชื่อสายตาและโพล่งออกมา “ท่าน….ท่านคือ….”

ชายสวมหน้ากากถอนหายใจ เขามองจูเซว่จื่อด้วยความสงบนิ่งและเอ่ยขึ้น “จูเซว่จื่อ เจ้าเข้าใจแล้วใช่ไหมว่าเจ้าทำผิดอะไร?”

หยุนเซว่จื่อมองคนผู้นี้และพึมพำกับตนเอง “เย่หวู่โยว?”

“เขาไม่ใช่ซูซาคุคนแรก อย่าพึ่งเดาอะไรสุ่มๆ!” จูเซว่จื่อตัดบทหยุนเซว่จื่อ เขามองไปที่ชายสวมหน้ากากและเอ่ยด้วยท่าทีเคารพ “ผู้น้อยคำนับผู้ส่งสาส์นแห่งสมาพันธ์ สำหรับเรื่องนี้ผู้น้อยเข้าใจแล้วว่าทำผิดอะไร”

“ผู้ส่งสาส์นแห่งสมาพันธ์….ผู้ส่งสาส์นแห่งสมาพันธ์เซียน!” หยุนเซว่จื่อสูดลมหายใจอันหนาวเหน็บเข้าไป

“จูเซว่จื่อ อายุขัยของเจ้ามาถึงขีดจำกัดดังนั้นเจ้าควรจะตายไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเอง! การพยายามทำลายผลึกดาวเซียนนับว่าเป็นโทษร้ายแรงในสมาพันธ์เซียน มองความจริงด้วยเหตุผล ข้าจะไม่ถือสาเรื่องนี้ในตอนนี้ แต่เจ้าควรจะทิ้งโลกนี้ไปตอนนี้!”

ใบหน้าจูเซว่จื่อเต็มไปด้วยความขมขื่นขณะพนักหน้าอย่างเงียบๆ ดวงตาส่องสว่างขึ้นและเอ่ยออกมา “ข้าไปได้แต่ว่าเผ่าละทิ้งอมตะ…”

“ข้าจะจัดการเอง!”

จูเซว่จื่อสูดหายใจลึก นั่งลงขัดสมาธิและหลับตา ใบหน้าเขายังคงยิ้มอย่างขมขื่นขณะที่สูญสิ้นชีวิต…

อายุขัยของเขาสูญสิ้นไปแล้วแต่เขากลับขโมยอายุขัยจากเฉียนเฟิงเพื่ออยู่ให้นานขึ้น ตอนนี้เขาเจอกับผู้ส่งสาส์นแห่งสมาพันธ์เซียนจึงต้องยอมทิ้งมันไปทั้งหมด…

ช่วงจังหวะความตายของเขา เขาจดจำบางสิ่งบางอย่างจากบันทึกที่ซูซาคุรุ่นแรกทิ้งไว้เบื้องหลังได้ ในนั้นกล่าวว่ามีผู้ส่งสาส์นแห่งสมาพันธ์เซียนหนึ่งคนบนดาวซูซาคุอยู่เสมอ ผู้ส่งสาส์นจะเปลี่ยนพร้อมซูซาคุทุกรุ่นและพวกเขาซ่อนตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม…

สายตาหวังหลินสว่างขึ้นและถอยอย่างช้าๆ

ขณะนี้ชายสวมหน้ากากหันกลับมาหาหวังหลินและยิ้มแย้ม “น้องชายต้าหนิว เจ้าจำข้าไม่ได้หรือ?”

หวังหลินตกตะลึง เขาจดจ้องคนผู้นี้เล็กน้อยและหลังจากนั้นไม่นานดวงตาจึงสว่างขึ้น

ชายสวมหน้ากากวางมือบนใบหน้าและค่อยๆถอดมันออกเผยใบหน้าที่แท้จริง

สายตาหวังหลินแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “เป็นท่าน!”

“เราไม่ได้เจอกันมาหลายปีแต่น้องชายต้าหนิวหยังหล่อเหลาเหมือนเคย ทว่ามีสิ่งหนึ่งที่ข้าไม่อาจเข้าใจ ทำไมเจ้าถึงปฏิเสธที่จะกลายเป็นซูซาคุคนต่อไป?”

ณ ดาวซูซาคุพื้นที่ทะเลปิศาจ ในดินแดนเทพโบราณ บนเสาที่อยู่กลางทะเลโลหิต ต้าวเสินเงยศีรษะขึ้นทันทีด้วยใบหน้าดื้อรั้น ทว่าในไม่ข้าใบหน้านั้นก็หายไปและถูกแทนที่ด้วยแสงสีแดงเข้มข้น

“เจ้าสามารถทำลายเสี้ยวสัมผัสวิญญาณของข้าได้ แต่เจ้าไม่สามารถหยุดข้าไม่ให้หนีออกจากที่นี่ได้!”

ด้านข้างเขาหยดโลหิตสีแดงเข้มค่อยๆปรากฎขึ้น ต้าวเสินจ้องหยดโลหิตแดงและเผยใบหน้ามืดทะมึน

“ด้วยหยดนี้ ในเวลาไม่นานข้าจะสามารถเดินออกจากที่นี่ได้ หวังหลิน ครั้งนี้ข้าจะฝากเจ้าไว้ก่อนแต่ครั้งหน้าข้าจะไม่ปล่อยเจ้าหนีรอดไปแน่นอน!”