752. เวรกรรม
ลี่หยวนมองหวังหลินและรู้สึกสงสัยอยู่ในใจ หากคนผู้นี้เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด ทำไมถึงยังมั่นใจขนาดนั้น? เรื่องนี้ต้องมีบางอย่างประหลาดไป
ลี่หยวนพ่นลมหายใจเย็น ไม่รีรอให้เสียเวลาและก้าวเท้าไปข้างหน้า มือขวาสร้างผนึกในพริบตาพลันเกิดกฏเกณฑ์ขึ้น กฏเกณฑ์นี้มิอาจคาดเดาและแยกออกเป็นสิบแปดกฏเกณฑ์ทันที อย่างไรเสียกฏเกณฑ์ทั้งสิบแปดนี้ก็แสดงอาการว่าจะพังทลายราวกับควบคุมมันได้ยากมาก แต่ว่าสัญญาณแตกสลายนี้ถูกซ่อนไว้ได้อย่างดีเยี่ยมและรับรู้ได้ยาก
รูปปั้นมายาสิบแปดรูปก่อเกิดเป็นรูปร่างเป็นตัวเป็นตนขึ้นมารอบตัวลี่หยวน รูปปั้นสิบแปดตนพุ่งเข้าหาหวังหลินดุจเทพเจ้าทั้งสิบแปด
รูปปั้นสิบแปดตัวต่างปลดปล่อยแสงกฏเกณฑ์ระเบิดออกมา พริบตานั้นมันก็ล้อมกรอบหวังหลินทันที
“นี่คือกฏเกณฑ์สิบแปดดอกพลัมของจริง ดูให้ชัดๆ!” สายตาลี่หยวนเย็นชา ฝ่ามือขวาชี้ไปที่อากาศ
หวังหลินทำตัวตามสบายและเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจเท่าไรนัก “ฆ่าสายเลือดของเจ้านายตนเอง เป็นคนที่ไร้สำนึกและอัปยศยิ่งนัก! ลี่หยวน ตอนที่เจ้าสังเวยโลหิตของลูกหลานผู้เป็นนายเหนือหัวของเจ้า เจ้าสัมผัสความเศร้าจากรูปปั้นไม่ได้หรือ!? เจ้ากล้าหันกลับมองผนึกบนฝ่ามือขวาของนายเจ้าหรือไม่กันหล่ะ!”
“อย่ามาพยายามทำลายความเชื่อของข้า ทุกสิ่งที่ข้าทำคือการฟื้นคืนนายเหนือหัวของข้า มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กอย่างเจ้าจะเข้าใจ!” ดวงตาลี่หยวนมืดมน
ตอนนี้หวังหลินยืนยันสิ่งที่เดาไว้ได้แล้ว เก้อหงคนนั้นคือลูกหลานของเทพที่แกะสลักเป็นรูปปั้น ตอนนั้นบรรพชนของลี่หยวนมาพร้อมกับบรรพชนตระกูลเก้อ ด้วยเหตุผลอะไรไม่ทราบแน่ชัด บรรพชนของลี่หยวนตายลงและถูกบรรพชนตระกูลเก้อฮุบสมบัติไป
ทว่าหวังหลินยังคงงุนงงเรื่องราวบางอย่าง ทว่าตอนที่ลี่หยวนจดจำองครักษ์เทพและวิชายับยั้งได้ หวังหลินก็รับรู้และเข้าใจเรื่องราวทุกอย่างทันที
“เจ้าแม้แต่จำไม่ได้ว่าเจ้าเป็นใคร…เจ้าไม่ใช่ลี่หยวน!” น้ำเสียงหวังหลินเต็มไปด้วยความลี้ลับ ขณะที่พูดมา รูปปั้นเทพสิบแปดตนก็พุ่งเข้าหาเขาแล้ว
หวังหลินตบกระเป๋านำก้อนหินภูเขาขึ้นมา ก้อนหินนั้นขยายตัวทันทีจนมีขนาดเท่าภูเขาย่อมๆและปลดปล่อยกลิ่นอายโบราณ หวังหลินตบภูเขาทำให้วิญญาณของมันปรากฏและขยายตัวออก
หวังหลินยืนอยู่ในวงแหวน ดวงตาเรืองแสงสว่างเจิดจ้า
“ลี่หยวนคือลูกหลานตระกูลลี่ เขาใช้ชีวิตของตัวเองพยายามปลดปล่อยตระกูลจากประทับตราทาส แต่ว่าเจ้ากลับทำตรงกันข้าม ไม่เพียงแต่เจ้าไม่พยายามปลดปล่อยประทับตราทาสแล้ว เจ้ายังใช้วิญญาณทั้งหมดนั้นประทับตราทาสเป็นเครื่องสังเวยเพื่อชุบชีวิตนายของเจ้าขึ้นมา กุญแจสำคัญของเรื่องทั้งหมดคือโลหิตของลูกหลาน โลหิตเป็นเครื่องสังเวยเพื่อปลุกวิญญาณที่ถูกผนึกไว้ข้างใน! เจ้าเป็นตัวบัดซบอะไรกัน?!”
ดวงตาลี่หยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา ฝ่ามือสร้างผนึกและชี้ไปที่หวังหลิน รูปปั้นเทพสิบแปดตัวสั่นสะท้านและเปลี่ยนเป็นดอกพลัมสิบแปดดอกหมุนเป็นวงกลมรอบหวังหลิน
มันสร้างวังวนโดยมีหวังหลินเป็นจุดศูนย์กลาง วังวนนี้ยังปลดปล่อยกลิ่นอายน่าหวาดกลัวอีกด้วย
หวังหลินสงบนิ่งไร้อาการลังเล ฝ่ามือสร้างผนึกและกฏเกณฑ์หนึ่งได้ปรากฏขึ้นมา กฏเกณฑ์กระพริบวาบและแบ่งตัวเป็นสิบแปดตัวเช่นกัน แต่มีหกตัวที่ยังเป็นภาพมายา
เพียงแค่สะบัดมือ กฏเกณฑ์สิบแปดตนลอยออกเข้าหาดอกพลัมทั้งสิบแปดดอกจนทำให้พวกมันหยุดชะงัก ในเวลาเดียวกันหวังหลินก็ตบกระเป๋านำกระบี่สวรรค์ออกมา
เขาถือกระบี่สวรรค์ด้วยสายตาเยือกเย็นและผ่ากระบี่ลง!
ตัดสวรรค์!
รอบด้านดูเหมือนแข้งค้างรอให้กระบี่ตกลงไป!
ปัง ปัง ปัง…
ท่ามกลางดอกพลัมทั้งสิบแปดดอก มีสามดอกแตกสลายทันที หวังหลินก้าวเท้าและเดินออกมาจากวังวนนั้น
“เจ้าเป็นวิญญาณของทาสรับใช้แห่งเทพ การที่ตราประทับทาสถูกสลักไว้ในตระกูลลี่ทำให้พวกเขากลายเป็นทาสต่อเหล่าเทพและทำตามคำสั่งเจ้า!”
“ไม่เพียงแต่เจ้าไม่ใช่ลี่หยวน แม้กระทั่งบรรพชนลี่เมื่อหมื่นปีก่อนที่เก็บรวบรวมสามสมบัติมาก็ไม่ใช่ตัวเขาเอง แต่เป็นเจ้าที่ผสานเข้ากับตราประทับทาสและถือกำเนิดใหม่ในตระกูลลี่!” ดวงตาหวังหลินส่องประกาย เดินออกมาและพูดด้วยน้ำเสียงตัดสินใจ
หวังหลินเอ่ยอย่างเย็นชา “นั่นเป็นเหตุผลว่าเมื่อหมื่นปีก่อนตอนที่เจ้ากำเนิดใหม่ครั้งแรก เจ้าถึงทำให้ตระกูลเก้ออนุโลมได้ วันนี้หลังจากผ่านมาหมื่นปีในการเกิดใหม่รอบที่สอง เจ้าก็ยังทำให้ตระกูลเก้อยินยอมอีก นี่เป็นเพราะเจ้าถูกมโนธรรมของตัวเองขับเคลื่อนมาจนเจ้าต้องฟื้นคืนชีพนายเหนือหัวให้ได้แม้จะต้องจ่ายด้วยทั้งตระกูลเก้อก็ตาม!”
“เจ้าสามารถหลอกลวงคนอื่นได้แต่เจ้าหลอกข้าไม่ได้ ตราบใดที่มันเกี่ยวข้องกับวัฏจักรแห่งการเกิดใหม่ ไม่มีสิ่งใดที่ข้ามองไม่ออก!”
ลี่หยวนขบคิดเงียบๆ ตอนที่ได้ยินคำพูดของหวังหลิน คลื่นการต่อต้านปรากฏขึ้นในใจ ใบหน้าลี่หยวนเผยอาการดิ้นรน ดวงตาหวังหลินขมวดเข้าด้วยกัน เขากำลังรอคอยจังหวะนี้! ตอนนี้วิญญาณภูเขาควบแน่นกลายเป็นหมอกทรงกลมและถูกโยนไปที่รูปปั้นหิน
ในเวลาเดียวกันหวังหลินก็ชี้ไปบนท้องฟ้าและคิดขึ้นมา เงาแส้หนึ่งสายปรากฏขึ้น แส้แห่งเวรกรรมปรากฏพร้อมกับเกิดเสียงดังเพี๊ยะหลายชุด หวังหลินคว้าแส้ก้าวไปข้างหน้าและหวดใส่อย่างโหดเหี้ยม
ปังงงงง!
แส้เส้นนี้เร็วเกินไป สิ่งที่ตีโดนไม่ใช่เลือดเนื้อหรือวิญญาณดั้งเดิม แต่เป็นเหตุและผลแห่งกรรม!
เมื่อแส้ฟาดลงลี่หยวนที่กำลังดิ้นรน ร่างกายก็สั่นเทาและล่าถอยอย่างรวดเร็ว
“แม้แต่เลือดเนื้อเชื้อไขเจ้ายังปฏิเสธ! เพราะวิญญาณเจ้าไม่ใช่ของตระกูลลี่!” หวังหลินร้องคำรามออกมา ดวงตาปลดปล่อยแสงลึกลับ จากนั้นก้าวมาอีกก้าวและชี้ไปที่ลี่หยวน
วิชายับยั้ง!
ร่างที่กำลังดิ้นรนของลี่หยวนพลันหยุดชะงัก แส้แห่งเวรกรรมฟาดลงใส่อีกครั้ง
เสียงดังเพี๊ยะกระทบลงใส่ทำให้ร่างลี่หยวนสั่นสะท้านอีกครั้ง ใบหน้าดิ้นรนยิ่งเผยความดุร้ายมากขึ้น
หวังหลินกำลังจะทำต่อไปแต่เขาก็หยุดลงเพราะใบหน้าดิ้นรนของลี่หยวนหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ร่างลี่หยวนล่าถอยอย่างรวดเร็วและมุ่งตรงเข้าหาวิญญาณภูเขา กฏเกณฑ์หนึ่งปรากฏขึ้นมาในฝ่ามือและประทับลงบนวิญญาณภูเขา จากนั้นมองหวังหลิน “ข้าไม่ผิด!”
ราวกับว่ามีการตอบสนองต่อคำพูดลี่หยวน รูปปั้นหินที่แตกร้าวยิ่งรุนแรงขึ้น แรงอาฆาตและแสงสีขาวทั้งหมดในเปลวเพลิงได้ถูกรูปปั้นดูดซับไปแล้ว แม้แต่เพลิงสีแดงก็หดลงราวกับสิ้นสุดการดูดซับเช่นเดียวกัน
“ข้าจะยอมให้วิญญาณของนายเหนือหัวได้เป็นอิสระและเข้าสู่วัฏจักรแห่งการเกิดใหม่ ข้าไม่ผิด! ไม่ผิด! แม้ลูกหลานของนายท่านจะตายไปหมด ข้าก็ยังไม่ผิด!” น้ำเสียงลี่หยวนสงบนิ่งขึ้น ขณะที่จ้องหวังหลิน มือขวาก็เลื่อนจากระหว่างคิ้วและปรากฏเส้นสีดำขึ้นบนฝ่ามือ
เส้นสีดำนี้คือเส้นเดียวกับที่กักขังองครักษ์เทพเอาไว้ ทว่าเมื่อมันปรากฏ มันแสดงอาการว่ากำลังล่มสลายออกมาราวกับไม่สมบูรณ์
หวังหลินสังเกตได้และสงบนิ่ง การใช้แส้ฟาดไปสองครั้งได้เปิดรูขึ้นในความคิดลี่หยวน คนผู้นี้เป็นคนที่เขาคาดไว้จริงๆ มีเพียงแค่วิญญาณอาฆาตเท่านั้นที่อยู่ข้างในตราประทับทาส
“แม้ข้าจะไม่รู้ว่าทำไมเจ้าถึงล้มเหลวระหว่างการกำเนิดใหม่เมื่อหมื่นปีก่อน แต่เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้เจ้าไม่มั่นใจ! ไม่เช่นนั้นทำไมเจ้าถึงสนใจข้าระหว่างทางเล่า!?”
“สิ่งที่เจ้าสนใจไม่ใช่วิชายับยั้ง แต่…คือสิ่งนี้!” ในมือขวาหวังหลิน แส้แห่งเวรกรรมสะบัดไปมาคล้ายมีคล้ายไม่มีตัวตน
สายตาหลี่หยวนเผยแสงลึกลับจ้องไปที่แส้แห่งเวรกรรมในมือหวังหลิน “เจ้าเป็นคนฉลาดมาก…ใช่แล้ว สิ่งที่ข้าต้องการคือแส้ที่บรรจุพลังอำนาจแห่งวัฏจักรการเกิดใหม่และเขตแดนแห่งเวรกรรม! เมื่อไม่มีมันข้ามีความมั่นใจเพียงแค่เจ็ดในสิบส่วน แต่มีมันข้าจะมั่นใจเก้าในสิบส่วน!” สิ้นคำพูด แขนขวาพลันชี้ไปที่หวังหลิน เส้นสีดำเชื่อมต่อบนล่างเข้าด้วยกันจนกลายเป็นวงกลมและพุ่งตรงใส่หวังหลิน
หวังหลินรีบล่าถอยแต่ไม่ได้ตื่นตระหนก การกระทำส่วนใหญ่ของเขาก่อนหน้านี้คือการยืนยันสิ่งที่เขาคาดการณ์ไว้
เมื่อยืนยันสิ่งที่คาดการณ์ได้แล้ว หวังหลินจึงมั่นใจสิบส่วนที่จะออกไปจากที่นี่!
เมื่อได้ยินคำพูดของลี่หยวนเกี่ยวกับแส้แห่งเวรกรรมหวังหลินจึงมั่นใจได้แล้ว! แส้สีดำเข้ามาใกล้และหวังหลินล่าถอยไปเร็วยิ่งกว่า
“ตั้งแต่ที่เจ้าล้มเหลวระหว่างการเกิดใหม่ครั้งแรกเมื่อหมื่นปีก่อน เช่นนั้นเจ้าก็ยังไม่สำเร็จในการเกิดใหม่ครั้งที่สองหรอก!”
“ทั้งหมดก็เพราะนายเหนือหัวของเจ้าไม่ยินยอม!”
“หุบปาก!” เป็นครั้งแรกที่อารมณ์ของลี่หยวนผันผวนรุนแรงขนาดนี้ ดวงตาเต็มไปด้วยจิตสังหา รพุ่งออกมาและสะบัดแขนขวาจนเกิดเส้นสีดำอีกสามเส้นบนฝ่ามือ ทั้งสามเส้นก่อรูปเป็นกระบี่สามเล่มพุ่งเข้าหาหวังหลิน
หวังหลินหัวเราะ ลำแสงสีขาวหนึ่งสายพุ่งออกมาจากปาก ลำแสงเปลี่ยนเป็นม่านพลังซึ่งบรรจุม่านพลังแห่งขุนเขาและสายน้ำเอาไว้พร้อมกับเผยตัวตนทรงอำนาจออกมา
เป็นครั้งแรกที่หวังหลินใช้ม่านพลังขุนเขาและสายน้ำ แม้ว่าลี่หยวนจะเคยเห็นเขาต่อสู้กับเซียนขั้นมายาหยินมาก่อน คงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรู้ว่าหวังหลินมีของแบบนี้
ตอนที่ม่านพลังแห่งขุนเขาและสายน้ำปรากฏ ภาพวาดภูเขาและแม่น้ำก็ล้อมรอบหวังหลิน ตอนนี้หวังหลินเหมือนคนที่อยู่ในภาพวาดไปแล้ว เส้นสีดำเข้ามาในม่านพลังทันทีและกลายเป็นจุดๆในภาพวาดซึ่งค่อยๆเข้าหาหวังหลินอย่างเชื่องช้า
“หมื่นปีก่อนเจ้าก็มาที่นี่พร้อมกับสมบัติสามชิ้นเหมือนวันนี้และมาพร้อมกับคนตระกูลเก้อด้วย เหตุผลที่เจ้าไม่สำเร็จเมื่อตอนนั้นเพราะนายของเจ้าไม่ยอมตื่นขึ้นด้วยวิธีการเช่นนี้ สำหรับผู้ติดตามต่อนายท่านแล้ว เจ้าคิดว่าไม่ผิดจริงๆหรือ!?”
น้ำเสียงหวังหลินออกมาจากขุนเขาและสายน้ำ นำพาเอาอำนาจแห่งสายฟ้าดังกึกก้องไปทั่วโลก น้ำเสียงดังสนั่นเข้าไปในหูลี่หยวน
ร่างลี่หยวนสั่นเทา ใบหน้าดิ้นรนขึ้นมาอีกครา
พลันดวงตาหวังหลินส่องสว่าง เพียงแค่เขาชี้นิ้ว แส้แห่งเวรกรรมก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งและฟาดเข้าหาลี่หยวน
ดวงตาส่องสว่างขึ้นและตะโกน “มองกลับไปที่รูปปั้นนายเหนือหัวของเจ้าสิ อะไรอยู่ใต้ดวงตาของนายเจ้า?!”
แส้แห่งเวรกรรมแทงทะลุผ่านอากาศและร่อนลงบนลี่หยวน ทำให้ร่างเขาสั่นสะท้าน ทว่ากลับมีพลังที่มองไม่เห็นทำให้เขาหันกลับไปมองรูปปั้นของนายตัวเองบนยอดภูเขา