851. ขั้นส่องสวรรค์

หวังหลินลืมตาขึ้นมาทันที ดวงตาเปล่งประกายเจิดจ้า มีชั้นควันสีดำล่องหนอยู่รอบตัว พลังดั้งเดิมในร่างกายเปลี่ยนกลายเป็นควันสีขาวและโคจรด้วยความเร็วมากยิ่งกว่าปกติหลายเท่า

หวังหลินพึมพำ “เต๋าเข้าไปในเต๋า!” หลังจากรับรู้ความเข้าใจ หวังหลินก็ไม่งุนงงสภาวะปัจจุบันอีกแต่รู้สึกตัวอย่างสมบูรณ์

หวังหลินพบเจอประสบการณ์เต๋าเข้าไปในร่างกายเมื่อนานมาแล้ว แต่นั่นเป็นเขตแดนแห่งชีวิตและความตาย ตอนนี้เขาควบแน่นเขตแดนแห่งเวรกรรมจนกลายเป็นรูปเป็นร่างและมันเข้าไปในร่างกายเขา

หวังหลินขบคิดเงียบๆชั่วครู่ก่อนจะยืนขึ้น ปรากฏตัวด้านนอกภูเขา ต้าซานเปลี่ยนกลายเป็นเงาและหายไปด้านหลังหวังหลิน

เพียงก้าวเดียวหวังหลินก็หายตัวไปและผสานกับโลก ปรากฏตัวอีกครั้งท่ามกลางดวงดาว เขาหายตัวไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้อ้อยอิ่ง

‘อันดับแรกข้าต้องหาลี่หยวนและได้หัวใจแห่งกฏเกณฑ์มา! หากมีใครกล้าขวางทางข้า ข้าจะกระตุ้นทัณฑ์สวรรค์และยืมพลังมันมาช่วยข้าทะลวงผ่าน!’ หวังหลินดวงตาเย็นเยียบ เขาพานพบกับทัณฑ์สวรรค์มาแล้วหลายครั้งและไม่รู้สึกกลัวเหมือนในอดีต

ตอนนี้หวังหลินผสานตัวเข้ากับโลกและพุ่งเข้าหาเขตแดนทิศใต้ ตระกูลลี่ตั้งอยู่ในเขตทิศใต้ของดาวทำลายล้าง

หวังหลินผสานตัวและเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูงสุด เดินทางตามแผนที่ที่ลี่หยวนให้มา ทว่าด้วยระดับบ่มเพาะของหวังหลินตอนนี้ไม่สามารถผสานตัวเข้ากับโลกได้นานเกินไป เขาปรากฏตัวแต่ละครั้งต้องพักอยู่ชั่วครู่

แม้กระนั้นความเร็วของหวังหลินก็ยังไวมากกว่าเซียนที่ไม่สามารถผสานเข้ากับโลกได้ ในวันนี้หวังหลินก็ปรากฏตัวขึ้นมาในเขตทิศใต้และเหาะเหินไปข้างหน้า วินาทีถัดมาขณะที่กำลังผสานตัวเองเข้ากับโลกนั้น สีหน้าพลันเปลี่ยนไป

สัมผัสวิกฤตทรงพลังเต็มไปทั่วบริเวณ หวังหลินกระพริบร่าง ดวงตาเย็นเยียบ มิติที่เขาอยู่ข้างในพังทลายเสียงดังปังและเกิดคลื่นกระแทกกระจายออกมา หวังหลินมองออกไปไกลด้วยความสงบนิ่ง สายตาเยือกเย็น

เขาเห็นก้อนเมฆแดงเต็มไปทั่ว วินาทีนั้นมันก็รวมตัวกันเบื้องหน้าหวังหลินและก่อตัวเป็นชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง

“เจ้าคือซิ่วมู่ใช่ไหม?” แขนขวาชายวัยกลางคนถือกระจกหนึ่งบาน เขามองหวังหลินอย่างเฉยชา

เมื่อหวังหลินเห็นชายวัยกลางคน เขาก็จดจำได้ทันทีแต่ไม่ได้พูดออกไป หวังหลินก้าวถอยหลัง ปรากฏระลอกคลื่นใต้ฝ่าเท้าพยายามผสานตัวเข้ากับโลก

ทว่าเขากลับหยุดชะงักทันที มิติรอบด้านถูกขังไว้ด้วยพลังลึกลับทำให้เขาไม่สามารถผสานตัวเองได้ หวังหลินเดาได้ว่าคงเป็นตอนที่ชายคนนี้ปรากฏตัว เมื่อยืนยันได้แล้วจึงไม่ตื่นตระหนก

ชายวัยกลางคนเอ่ยเสียงดัง “แม้ข้าจะไม่รู้จักบิดมิติ ข้าก็ยังสามารถคำนวณตำแหน่งของเจ้าได้ สถานที่แห่งนี้เตรียมไว้ให้เจ้า!”

เขากระทั่งไม่ยอมให้โอกาสหวังหลินเอ่ยคำพูดจา กระจกทองแดงในมือกระพริบวาบ อวกาศรอบด้านเลือนหายไปทันที

กลายเป็นผิวหน้าดุจกระจก!

“รวบรวม!” ชายวัยกลางคนเอ่ยเย็นเยียบ ทุกสิ่งรอบตัวหวังหลินแตกสลายกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยนับไม่ถ้วน จากนั้นเพียงแค่เขาสะบัดแขนเสื้อ ทุกอย่างก็เข้าไปในกระจกทองแดงในมือเขา เขาถือกระจกเอาไว้และพุ่งออกไปไกล

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในเสี้ยววินาที ตลอดเหตุการณ์ทั้งหมดสีหน้าชายวัยกลางคนไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ราวกับการจับตัวหวังหลินเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขา

หวังหลินปรากฏตัวในสถานที่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายสลัวๆ ทั้งพื้นที่เต็มไปด้วยหมอกและมีพลังร้อนออกมาจากทุกทิศทาง ราวกับเขาอยู่ในเตาสวรรค์

หวังหลินสงบสายตานิ่ง เขาสร้างควันสีขาวขึ้นมาในร่างกายเข้าสัมผัสกับควันสีดำภายนอก พวกมันตัดผ่านกันก่อเกิดเป็นปลาหยินหยางและเริ่มหมุนวน ตอนนี้ระดับบ่มเพาะของหวังหลินก้าวไปอีกขั้น!

ขั้นส่องสวรรค์!

หวังหลินก้าวเข้าสู่ขั้นส่องสวรรค์พร้อมกับเกิดเสียงดังปังสะท้อนอยู่ภายในมิติหมอก ร่างหวังหลินเริ่มลอยขึ้นมา เส้นผมพริ้วไหวไร้แรงลม กลิ่นอายทรงพลังออกมาจากร่างกายขณะที่เหล่าปลาหยินหยางหมุนวนเป็นวงกลม วังวนหนึ่งก่อตัวขึ้นและอาละวาดรอบๆหวังหลิน

หมอกจำนวนมากถอยร่นภายใต้พายุแห่งนี้ราวกับพวกมันถูกผลักดันออกไป แม้กระทั่งพลังร้อนก็หายไปราวกับมันไม่กล้าเข้าใกล้

ดวงตาหวังหลินบรรจุอาทิตย์และจันทราเอาไว้ ควันสีขาวดำหมุนอย่างรวดเร็วก่อตัวเป็นวังวนดูคล้ายมังกรสองตัวที่กำลังตัดขวางกัน เสียงดังคำรามสนั่นไปทั่วภายในมิติสายหมอก

แววตากระพริบเย็นเยียบพลางเงยศีรษะมองขึ้นไป

เหยาหยุนท่องผ่านอวกาศด้วยใบหน้าเย็นเยียบ วินาทีนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปเมื่อเห็นก้อนเมฆสีแดงจำนวนมากรวมตัวกัน ก้อนเมฆพวกนี้แตกต่างจากก้อนเมฆที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าเขา ก้อนเมฆนี้บรรจุพลังอำนาจที่ทำให้แม้แต่เขายังตกตะลึง

‘นี่…นี่มันก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์!’ รูม่านตาหดเล็กลงทันที เขาบรรลุขั้นชำระสวรรค์ระดับต้นเมื่อหลายพันปีก่อน แต่ด้วยเหตุผลไม่ทราบบางจึงมันถ็ถอยร่นกลับมาที่ขั้นส่องสวรรค์ระดับต้น ไม่ใช่เพียงแค่นั้นเขาดูเหมือนจะหลงลืมเลือนไปหลายอย่าง โดยเฉพาะความทรงจำตอนที่เขาออกมาจากดาวโลหิตเมื่อพันปีก่อนนั้นกลับเป็นภาพเบลอ

ไม่ว่าเขาพยายามนึกแค่ไหนก็ไม่สามารถจำอะไรได้

เขานึกได้แค่ว่าตัวเองไปทำบางอย่างที่ทำให้บรรพชนไม่สบายใจ ท้ายที่สุดบรรพชนก็ยกโทษให้และไม่ลงโทษเขา

ตั้งแต่นั้นมาสติของตัวเองก็มักจะพร่ามัว ระดับบ่มเพาะถดถอยไปหลายพันปี หากเป็นเพียงแค่นั้นมันคงไม่ประหลาดนัก แต่ทุกๆครั้งเขาจะรู้สึกปวดหัวหนักเกินจะทนและเต็มไปด้วยความต้องการเข่นฆ่า หากเขาไม่ยับยั้งชั่งใจตัวเอง เขาคงเริ่มกลายเป็นมือสังหารไปแล้ว

ราวกับนั่นเป็นหนทางเดียวในการระบายความเจ็บปวดจากในหัว!

แรกเริ่มเขาระงับความรู้สึกนี้ด้วยการบ่มเพาะ ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปและระดับบ่มเพาะถดถอยต่อเนื่อง ความเจ็บปวดก็เข้มข้นมากขึ้น ยากเกินกว่าจะระงับการเข่นฆ่าสังหารสิ่งมีชีวิตในโลกได้

เขารู้สึกรางๆว่าเรื่องนี้ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เขาเจอบนดาวโลหิต แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็นึกเรื่องเมื่อตอนนั้นไม่ออก

เขาถามเรื่องนี้กับเทพโลหิตไปครั้งนึงแล้ว ท้ายที่สุดก็ไม่ได้รับคำตอบ

ด้วยความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ถูก จึงผนึกตัวเองอยู่ภายในตระกูล ปิดด่านฝึกตนเพื่อป้องกันระดับบ่มเพาะถดถอย เขาทั้งยังต้องการชะลอความบ้าคลั่งและค้นหาความทรงจำที่หายไปด้วย จนเมื่อไม่นานมานี้เขาได้รับคำสั่งจากบรรพชนให้ออกไปและสังหารคนชื่อซิ่วมู่

เขาได้รับข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับคนผู้นี้มาจากบรรพชนดังนั้นมีทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม

ในตอนนี้เมื่อเห็นก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์ เขากลับรู้สึกตกตะลึงในศีรษะ ความตกตะลึงนี้ได้มาจากเขาทั้งหมดแต่มาจากส่วนหนึ่งในวิญญาณ ราวกับสายฟ้าทัณฑ์สวรรค์คือศัตรูทางธรรมชาติของเขา

ความรู้สึกรุนแรงยิ่ง มันหนาแน่นจนเจ็บปวด ราวกับมีเข็มเข้าทิ่มแทงในสมอง ความเจ็บปวดนี้ยังทำให้ดวงตาเปลี่ยนเป็นแดงฉานไปด้วย

เสียงคำรามโกรธเกรี้ยวดังออกมาแผ่กระจายดุจสายฟ้าคำราม พลังดั้งเดิมพวยพุ่งออกมาจากเหยาหยุน

เส้นผมพัดสะบัดและใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีฟ้าจาง แสงสีเขียวปกคลุมร่างกายและมีใบหน้าอีกคนปรากฏอยู่ภายในแสงนั้น

มันคือใบหน้ามารสองเขา มันจ้องสายฟ้าทัณฑ์สวรรค์ที่กำลังรวบรวมตัวกัน จากนั้นมันก็อ้าปากและคำรามอย่างเงียบ

การคำรามนี้ไร้เสียงแต่ทำให้ก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์ที่กำลังรวมตัวกันต้องสั่นเทา ส่วนใหญ่แตกสลายไป ทว่าหลายส่วนที่แตกสลายไปนั้นกลับคืนดังเดิมด้วยความเร็วยิ่งกว่า

พริบตาเดียวพื้นที่ก็เต็มไปด้วยก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์กว้างกว่าแสนฟุต ลำแสงสายฟ้าสีแดงตกลงมาจากฟากฟ้าด้วยความเร็วเหนือจินตนาการ

สีหน้าเหยาหยุนเจ็บปวดรุนแรงขึ้น เงามารรอบร่างเหยาหยุนพลันพุ่งออกมาจากร่างกายเหยาหยุนในทันที มันพุ่งเข้าหาสายฟ้าแดงและอ้าปากเพื่อกลืนกินมัน

เกิดเสียงปังดังสนั่น เงามารสั่นเทาและแทบแตกสลาย ในเวลาเดียวกันสายฟ้าจำนวนมากก็พุ่งผ่านร่างเงาและเข้าไปในร่างเหยาหยุน ความเจ็บปวดที่เหยาหยุนได้รับยิ่งรุนแรงมากขึ้นไปอีก

ทัณฑ์สวรรค์ส่วนหนึ่งเข้าไปในกระจกทองแดง

วินาทีนั้นเกิดเสียงแตกร้าวเบาๆออกมาจากกระจกทองแดงและเสียงแตกร้าวก็ดังขึ้นต่อเนื่อง

ในมิติที่เต็มไปด้วยสายหมอก หวังหลินพุ่งขึ้นด้านบนดุจกระบี่ชักออกมาจากฝัก ควันสีขาวและดำหมุนเป็นวงกลมเบื้องหน้าก่อเกิดเป็นพายุร้องคำรามสนั่นรุนแรง

“ตัดสวรรค์!” เสียงคำรามออกมาจากหวังหลิน ควันสีดำและขาวโผล่ออกไปนอกร่างกายผสานเข้ากับปราณกระบี่สีเทาและพุ่งไปทันที!

ตู้มมม!

เสียงดังสนั่นกึกก้องพร้อมกับกระจกในมือเหยาหยุนแตกกระจาย เศษชิ้นส่วนนับไม่ถ้วนแผ่กระจายออกมาจากผลกระทบ

หวังหลินเหินร่างออกมาในจังหวะที่กระจกแตกสลายนั้นด้วย!