982. โล่ห์ฟ้าคราม!

ร่องรอยนั่นคือมังกรข้ามผ่านหมู่เมฆ มังกรสีฟ้าล้วนเหมือนมังกรสมุทร! กลิ่นอายเทพโบราณโผล่ออกมาจากโล่ห์และถูกรอยนี้ขวางเอาไว้ มันจึงไม่สามารถแพร่กระจายออกมาได้มากนักซึ่งมันผนึกกลิ่นอายไว้ในโล่ห์

หวังหลินขบคิดอยู่นานก่อนจะยกแขนขึ้นและกดประทับลงบนรอย

จังหวะสัมผัส พลังขับไล่รุนแรงระเบิดออกมา ผลักดันนิ้วหวังหลินให้ออกห่าง

โล่ห์แสงครามสั่นเทา รอยมังกรส่องสว่างเจิดจ้าพุ่งขึ้นถึงสูงสุดและเปลี่ยนกลายเป็นมังกรฟ้า!

ร่างมังกรฟ้ายาวกว่าร้อยฟุต กลืนกินไปกว่าครึ่งตำหนัก เกล็ดมังกรสวยงามยิ่ง ขณะที่มันขดตัวจึงดูสง่างามยิ่ง มันอ้าปากร้องคำรามและพยายามกลืนกินหวังหลิน

“อสูรบัดซบ!” ดวงตาหวังหลินเย็นเยียบ ยื่นแขนขวาออกมา พายุพุ่งออกเข้าไปกวาดใส่มังกร เขาคว้าร่างมังกรฟ้าและกำลังจะบดขยี้มัน

แต่ในจังหวะนั้นดวงตามังกรฟ้าพลันส่องสว่าง ร่างเปล่งประกายและปลดปล่อยแสงสีฟ้าก่อตัวเป็นมังกรฟ้าตัวเล็กกว่าทั้งยังพยายามจะกลืนกินหวังหลินอีก

หวังหลินเย้ยหยัน พลังแข็งแกร่งที่สุดอยู่ตรงระหว่างคิ้วเขา หากดวงตาที่สามเปิดออก แม้กระทั่งร่างเทพโบราณยังด้อยกว่า จากนั้นก็มีลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าอีกด้วย

“เจ้ารนหาที่ตาย!” ระหว่างคิ้วเปิดรอยออกมา แสงสีแดงรุนแรงโผล่ออกมาจากรอยร้าวเหมือนกับหลุมดำทั้งยังแฝงพลังดึงดูดมหาศาล

เจ้ามังกรฟ้าเต็มไปด้วยดวงตาตกใจ มันร้องคำรามพลางต้องการล่าถอย ทว่ามันอยู่ใกล้หวังหลินเกินไป วินาทีที่มันลืมตาก็ถูกดูดเข้าไปข้างในแล้ว

ในตำหนักได้ยินแต่เพียงเสียงสะท้อนของมังกรเท่านั้น

มังกรฟ้าในมือหวังหลินอ่อนแอทันทีและส่องแสงหม่น จากนั้นหวังหลินบีบแน่น เจ้ามังกรสลาย แสงสีฟ้าครามกระจัดกระจายปรากฏเพียงชิ้นส่วนขนาดเท่าเล็บก้อยในมือหวังหลิน

บนชิ้นส่วนนี้มีมังกรฟ้าแกะสลักเอาไว้ คล้ายกับมีชีวิตยืนยาว หากคนธรรมดาเห็นคงตกตะลึง

หวังหลินถือชิ้นส่วนเอาไว้พลางสำรวจอย่างละเอียด เขาสัมผัสถึงกลิ่นอายที่ใกล้เคียงกับรอยวิหคศักดิ์สิทธิ์ตรงระหว่างคิ้ว

“สำนักจตุรศักดิ์สิทธิ์มีวิหคเพลิง เต่าดำ มังกรฟ้าและพยัคฆ์ขาว หรือนี่จะเป็นของสำนักมังกรฟ้าศักดิ์สิทธิ์?” หลังครุ่นคิดหวังหลินก็เก็บไว้ในกระเป๋า สายตาสอดส่องไปบนโล่ห์แสงสีครามเล็กๆ

เมื่อไร้มังกรฟ้า กลิ่นอายเทพโบราณก็เต็มไปทั่วโล่ห์แต่เห็นไม่ชัดนัด หวังหลินขมวดคิ้วพลางสำรวจอย่างละเอียด จากนั้นหรี่ตาแคบ

แม้ร่องรอยมังกรฟ้าจะหายไปแล้ว มันยังมีวังวนสีครามหมุนอย่างเชื่องช้า ก่อนหน้านี้มันถูกซ่อนเอาไว้ เมื่อร่องรอยหายไป วังวนจึงเผยออกมาแทน

วังวนนี้ไม่ได้ทรงพลังนัก แต่หลังจากหวังหลินสังเกตอย่างละเอียดก็เห็นพลังดั้งเดิมหลายสายอยู่ภายใน พลังดั้งเดิมนี้ไม่มีความสามารถในการโจมตี มันคือสัมผัสวิญญาณ!

สัมผัสวิญญาณนี้ผสมผสานกับกลิ่นอายเทพโบราณ ถึงกระนั้นมันก็ผสานเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์จึงทำให้ไม่สามารถแยกสัมผัสวิญญาณนี้ออกไปได้ เว้นแต่ผู้นั้นจะมีพลังของเทพโบราณ

เหล่าเซียนขั้นสามจะสลายได้หรือไม่ หวังหลินก็ไม่ทราบ ถึงอย่างนั้นเขารู้ว่าจ้าวสายลมหวนไม่สามารถสลายสัมผัสวิญญาณได้ซึ่งเป็นเหตุผลว่ามันยังอยู่จนถึงปัจจุบัน

“สัมผัสวิญญาณที่ทิ้งเอาไว้ในโล่ห์นี้…มีบางอย่างแปลกประหลาด” หวังหลินขบคิด หากเขาไม่ลบสัมผัสวิญญาณนี้ออกไป กลิ่นอายเทพโบราณไม่สามารถปลดปล่อยออกมาได้ จึงทำให้พลังของโล่ห์นี้ไม่สามารถแสดงผลได้เต็มศักยภาพ

หลังขบคิดอยู่สักพัก หวังหลินเต็มไปด้วยสายตามุ่งมั่น ยกดัชนีขวาขึ้นมาและสูดหายใจลึก ดวงดาวเทพโบราณระหว่างคิ้วหมุนเป็นวงกลม พลังอำนาจเทพโบราณรวมกันในดัชนี วินาทีนั้นหวังหลินประทับนิ้วลงไปดุจสายฟ้าฟาด!

ดัชนีพุ่งตรงเข้าใส่วังวนเล็กๆด้านข้างของโล่ห์

พลังอำนาจเทพโบราณสายเลือดราชวงศ์จากดัชนีพุ่งเข้าใส่และปะทะกับมัน

เพียงเสี้ยวพริบตา กลิ่นอายโบราณก็โผล่ออกมาจากวังวนที่สั่นเทาและรวมกันเข้าหาดัชนีหวังหลิน

ขณะเดียวกันกลิ่นอายเทพโบราณก็เปลี่ยนไปมหาศาล เมื่อแยกสัมผัสวิญญาณออกมาได้ น้ำเสียงทรงเกียรติดังก้องในความคิดหวังหลิน

“ข้าคือจักรพรรดิมังกรฟ้าศักดิ์สิทธิ์และข้าถูกขังไว้ในแดนสวรรค์พิรุณ คนที่ช่วยข้าออกมาได้จะกลายเป็นหนึ่งในรุ่นมังกรฟ้า! ส่งข้อความข้ากลับไปที่สำนักมังกรฟ้าศักดิ์สิทธิ์ และสำนักจตุรเทพจะทำตามคำขอเจ้าหนึ่งอย่าง กลิ่นอายข้าอ่อนแอและกลัวว่าจะไม่สามารถอยู่ได้นานนัก ข้าหวังว่าคนที่ได้รับข้อความนี้จะรีบมาช่วยข้าในเร็ววัน!”

ร่างหวังหลินสั่นเทา ก่อนจะทันคิดสิ่งใดได้ วังวนสีฟ้าเล็กๆนั่นก็หายไป กลิ่นอายเทพโบราณระเบิดมาแทนที่

ไม่รู้ว่ากลิ่นอายเทพโบราณนี้ถูกผนึกไว้ในโล่ห์นานแค่ไหน ตอนนี้มันระเบิดออกมาดุจพายุ สีหน้าท่าทางหวังหลินเปลี่ยนไปและคว้าโล่ห์ฟ้าพุ่งออกไปนอกตำหนัก ยืนอยู่ใต้ดวงดาว

วินาทีที่เขาโผล่ออกมา กลิ่นอายเทพโบราณในโล่ห์ก็ระเบิดพุ่งพล่านอย่างสมบูรณ์ กลิ่นอายแข็งแกร่งมาก แม้กระทั่งหวังหลินยังสั่นเทา

กลิ่นอายเทพโบราณไร้ที่สิ้นสุดพุ่งพล่านออกมาก่อตัวเป็นภาพมายาเทพโบราณที่ปรากฏในโลก ภาพมายานี้พร่ามัวและดวงดาวหมุนติ้วจนมองไม่เห็นว่ามันมีกี่ดาว!

ตอนนี้โล่ห์ที่เดิมทีมีขนาดเท่าแขนพลันขยายออกไปจนมีขนาดหลายสิบฟุต ทั้งยังเพิ่มขึ้นอยู่เรื่อยๆ

ขณะที่มันขยายตัวออกไป กลิ่นอายทรงพลังแพร่กระจาย โล่ห์ขยายออกไปจนกว้างมากกว้าพันฟุต จากนั้นเผยแรงกดดันเหนือจินตนาการลงไปบนโลก

สามพี่น้องเฉินสังเกตสิ่งนี้ได้แล้วและกำลังพุ่งเข้ามา แต่ละคนเฝ้าดูด้วยสายตาตกตะลึง หวังหลินก็แทบไม่เชื่อสิ่งที่เห็น

“นี่มันสมบัติแบบไหนกัน!?”

“ตัวสมบัติเป็นโล่ห์ ข้าคิดว่ามันจะเป็นสมบัติป้องกัน แต่นี่มันใหญ่เกินไป! ดูที่จิตวิญญาณสมบัติที่ก่อขึ้นมาสิ มันแทงเสียดฟ้า ข้าไม่เคยเห็นจิตวิญญาณสมบัติเช่นนี้มาก่อน!”

“สหายเซียนหวังต้องพึ่งจะได้สมบัตินี้มาแน่และกำลังจะปรับแต่งมัน!”

สามพี่น้องเฉินพูดคุยกันเสียงเบาและพอจะเดาข้อเท็จจริงได้

ห่างออกไปไกล เหล่าเซียนทั้งหมดที่อาศัยอยู่บนดาวพลันตื่นจากการฝึกฝน ระดับบ่มเพาะแต่ละคนไม่ได้สูงส่งเพียงพอ จึงสัมผัสได้เพียงแรงกดดันยิ่งยวด พวกเขาไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหนราวกับหากเคลื่อนไหวท้องฟ้ากำลังจะบดขยี้ลงมา!

หลิงเอ๋อบ่มเพาะพลางมองกระดิ่งเบื้องหน้า ยิ่งนางมองก็ยิ่งชอบมัน แต่ในจังหวะนี้เองแรงกดดันทรงพลังตกลงมาใส่ จากนั้นแสงสีฟ้าส่องประกายจากหน้าอกเพื่อช่วยต่อต้านแรงกดดันนี้

เบื้องหน้าแสงสีฟ้า หลิงเอ๋อรู้สึกเพียงอึดอัดเท่านั้น นางลุกขึ้นพลางคิ้วขมวด เดินออกไปด้านนอกจนเห็นกับตา ริมฝีปากเล็กเปิดกว้างและไม่เชื่อสิ่งที่เห็น

ณ เส้นขอบฟ้าคือยักษ์ตนหนึ่งกำลังหมอบลง ยักษ์ตนนั้นสูงทะลุฟ้า หากมันยืนขึ้น เพียงแค่เหยียบเท้าก็ทำให้ดาวพังทลายได้แล้ว

หัวโตและพรรคพวกคนอื่นเหาะเหินออกมาเช่นเดียวกันและต่างตกตะลึงกับฉากเหตุการณ์เบื้องหน้า ร่างเล่ยจีสั่นสะท้าน ดวงตาเกรงขามมองภาพมายาเบื้องหลังโล่ห์ เขาจำได้อย่างชัดเจนว่าบนดาวมารยักษ์มีเสาต้นหนึ่งในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สายเลือดราชวงศ์ ซึ่งเป็นที่สักการะของเผ่าพันธุ์ ของที่สักการะกล่าวถึงยักษ์แบบเดียวกันนี้!

จ้าวสายลมหวนเห้นคนแรกที่รับรู้ถึงความผิดปกติ เขาลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ ใบหน้าซับซ้อนมองไปยังโล่ห์ยักษ์ข้างตัวหวังหลิน เขาได้รับโล่ห์นี้มาจากศัตรูที่เขาสังหาร หลังจากศึกษามันเขาก็ตกตะลึงและตระหนักได้อย่างเลือนลางว่ามันเกี่ยวข้องกับสำนักจตุรศักดิ์สิทธิ์

เขาคงไม่ใช้มันง่ายๆ จึงหยิบออกมาในสถานการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเท่านั้น ตัวเขาเองก็สามารถทำลายอักขระมังกรฟ้าได้ แต่ด้วยระดับบ่มเพาะจึงเห็นแต่เพียงวังวนสีฟ้าข้างใต้เท่านั้น ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถทำลายวังวนได้ ดังนั้นจึงทำให้สมบัติเหลือแบบเดิม

ตอนนี้เขาไม่คาดคิดว่าหวังหลินจะทำลายผนึกวังวนได้ในไม่นานขณะที่พึ่งได้รับไป ตอนนี้ยิ่งกวาดกลัวหวังหลินมากขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ

‘หวังหลินไม่ใช่คนธรรมดา! หากข้าติดตามเขา ข้าจะไม่ทำตัวเองเสื่อมเสีย’ จ้าวสายลมหวนถอนหายใจ

หวังหลินจ้องโล่ห์ที่กำลังขยายตัวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม โล่ห์ขยายตัวจากก่อนหน้านี้หนึ่งพันฟุตจนเกือบๆสามพันฟุตแล้ว

ยิ่งมองโล่ห์ใกล้ขึ้นมันก็ยิ่งเหมือนกำแพง มันดูหนักมากแต่ไม่มีใครกล้าประเมินพลังของมันต่ำไป!

เพราะมันคือสมบัติของเทพโบราณ!

ภาพมายาของเทพโบราณที่ปรากฏด้านหลังโล่ห์นั้น ท้ายที่สุดมันสูงเกินไปเกินกว่าคนบนดาวจะเห็นได้ทั้งหมด

ชั่วขณะนั้นโล่ห์หยุดขยายตัว เทพโบราณก้มศีรษะมันลงมา แค่เพียงศีรษะก็ปกคลุมทั้งท้องฟ้า!

ดวงดาวที่กำลังหมุนวนระหว่างคิ้วค่อยๆชะลอลงและจากนั้นหยุดอย่างสมบูรณ์

เมื่อมันหยุด ดวงตาหวังหลินส่องสว่างเจิดจ้า เผยความตกตะลึงและปิติยินดี!

“นี่…นี่มัน…”