ตอนที่ 1177 อีกประตูวาร์ป

“การโจมตีที่ทรงพลังที่สุดมาจากคราบเลือดที่อยู่บนปีกอย่างนั้นเหรอ”

หลัวเฟิงคุยกับปีกซื่อหวู๋ที่อยู่บนหลังของเขา

“ซื่อหวู๋ ข้าสามารถที่จะทำให้ปีกนั้นคิดว่าข้าคือเจ้านายได้ไหม”

“ยังไม่ใกล้เคียง นายท่านได้ฝึกฝนอำนาจจิตมาตลอด 1,200 ปี ตอนนี้มันอยู่ในระดับสูงๆ ของเจ้าแห่งจักรวาล”

“แต่การเปลี่ยนจากเจ้าแห่งจักรวาลไปยังเจ้าแห่งจักรวาลสูงสุด มันเป็นการเปลี่ยนไปจากรากฐาน อำนาจจิตก็เปลี่ยนไปเช่นกัน ท่านยังคงอยู่ไกลอีกมาก”

หลัวเฟิงยังคงสงบ จิตใจของเขาดีขึ้นมากในช่วง 1,200 ปีที่ผ่านมา การรับแรงกดดันที่สูงทำให้การเปลี่ยนแปลงอำนาจจิตของเขาชัดเจนขึ้น การอยู่ภายใต้อำนาจจิตที่กดดันสูงย่อมได้รับความเสียหายเช่นกัน มันคือดาบสองคม

อำนาจจิตต่างจากความเข้าใจกฎ ความเข้าใจกฎต้องใช้ขั้นตอนบางอย่าง ขณะที่อำนาจจิตต้องใช่ความแข็งแกร่งจากภายใน

“มันเป็นเวลาพันปีแล้ว ถึงเวลาต้องไปเสียที” หลัวเฟิงกล่าว

หลัวเฟิงมองที่ปีกสีขาวขณะขยับหอคอยดวงดาว มีสถานที่อันตรายมากมายในมหาสมุทรจักรวาล มีพลังทุกแบบในสามดินแดนความตาย มีหลายสถานที่ที่สามารถเพิ่มอำนาจจิตของเขาได้

“ครั้งต่อไปที่กลับมาที่นี่ ข้าจะมารับไป” หลัวเฟิงพูดในใจ เขาส่งคลื่นจิต

“ไม่มีทาง อย่าไปเชื่อมัน”

หอคอยดวงดาวได้หายไป หลัวเฟิงหยุดใส่ใจเกี่ยวกับปีกสีขาว มันเป็นเช่นเดียวกับในจักรวาลดั้งเดิมที่ไม่มีใครสามารถจัดการกับหอคอยดวงดาว หลัวเฟิงไม่สามารถจัดการกับปีกสีขาวได้ และมันจะไม่เกิดขึ้นกับ เจ้าแห่งจักรวาลสูงสุดใดๆ

หลัวเฟิงคิด “ตอนนี้ได้เวลาทดสอบพลังของปีกซื่อหวู๋ที่เปลี่ยนแปลง”

“อาณาจักรสีทอง”

หลัวเฟิงเผาผลาญพลังงานอมตะ

แสงสีทองปกคลุมทั้งพื้นที่ 80 ปีแสง แต่อาณาจักรสีทองไม่สามารถควบคุมกาลอวกาศและเวลาได้ มันควบคุมกาลอวกาศได้เท่านั้น

“มีพลังมากจริงๆ”

หลัวเฟิงกำลังดีใจ เขารู้สึกว่าอาณาจักรสีทองได้แสดงความสุดยอดของปีกซื่อหวู๋ มันสามารถแข่งกับจักรวาลขนาดเล็กได้ พลังงานอมตะของหลัวเฟิงนั้นอ่อนแอกว่าเจ้าแห่งจักรวาลอื่น ด้วยอาณาจักรสีทองที่เทียบได้กับไม้สีดำแปลกปลอมได้

“อีกเมตรนั่นมันอะไร”

หลัวเฟิงตกใจกับการค้นพบประตูวาร์ปในถ้ำ ขณะที่ใช้อาณาจักรสีทองปกคลุมพื้นที่ลึกลับนี้ทั้งหมด

ประตูวาร์ป จากถ้ำอื่นนำไปสู่ที่ไหน และมันจะนำไปสู่ที่ไหน?

ปีกสีขาวคงออกมาจากที่ใดที่หนึ่ง

ความคิดต่างๆ เข้ามาในจิตใจหลัวเฟิง

“ต้องลองตรวจสอบ” หลัวเฟิงคิดขึ้นมาในใจทันที เขาอยากรู้อยากเห็น

หลัวเฟิงบินไปยังถ้ำที่มีประตูวาร์ป ด้วยหอคอยดวงดาว เขาใช้เวลากว่าหนึ่งเดือนเพื่อจะไปยังที่นั่น

“ที่นี่มีจอแสงด้วย”

หอคอยดวงดาวบินผ่านหน้าจอแสงเข้าไปยังประตูวาร์ป ของถ้ำสีแดง

หลังจากหอคอยดวงดาวผ่านหน้าจอแสงทั้งเก้า ก็บินไปอย่างระมัดระวัง โดยที่ไม่มีหน้าจอแสงอีกต่อไป

“ประตูวาร์ปหลัก”

หลัวเฟิงเคลื่อนหอคอยดวงดาวเข้าไปใกล้ ประตูวาร์ป เขาไม่กล้าเสี่ยงจึงห่างอยู่ที่ 100 กิโลเมตร เขาได้ส่งร่างเผ่าโมชานเข้าไปก่อน

ร่างเผ่าโมชานบินออกมาจากหอคอยดวงดาวและบินเข้าไปด้านในประตูวาร์ป

หลัวเฟิงใช่อาณาจักรสีทองพื้นที่หมื่นล้านตารากิโลเมตรเพื่อคอยระวังรอบๆ จากในหอคอยดวงดาว

ร่างเผ่าโมชานได้บินเข้าไปยังประตูวาร์ป

“ร้อนมาก”

อากาศที่ร้อนทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจมาก

ร่างเผ่าโมชานแตะไปที่หินแหลมด้วยมือของตัวเอง

ความร้อนแปลกๆ ถูกส่งจากมือเข้าสู่ร่างของเผ่าโมชาน แขนร่างเผ่าโมชานร่วงหล่นเหมือนเทียนที่ถูกละลาย ความร้อนที่ไหลเวียนในร่างจนทำให้ทั้งร่างสั่น ครึ่งหนึ่งของร่างเผ่าโมชานกระเด็นออกมาจนทำให้เห็นแกนชีวิต หลังจากนั้นก็รวมกันกลับมาเหมือนเดิม

“ร่างกายของอัศวินสามารถถูกความร้อนประหลาดนี้เผาไหม้ได้? ต้องเดินหน้าต่อไป” ร่างเผ่าโมชานได้จ้องมองหินแหลมด้วยความประหลาดใจ

หลัวเฟิงกำลังอยากรู้

ร่างเผ่าโมชานและหอคอยดวงดาวกำลังเดินหน้าเข้ามาด้วยความเร็วสูง บางครั้งก็ทำการเทเลพอทห่างออกมาพันล้านกิโลเมตร

“เครื่อนที่หลังจากเข้ามายังประตูวาร์ปนี้ได้หลายปีแสงแล้ว”

หลัวเฟิงประหลาดใจ ตลอดทางของประตูวาร์ป เขาเจอเส้นทางแยกและเขาเลือกเส้นทางที่ใหญ่ที่สุด ด้วยสมองของสิ่งมีชีวิตยิ่งใหญ่จึงทำให้เขาจดจำแผนที่ได้ในทุกก้าวที่ผ่าน

ปีกสีขาวอยู่ที่ขอบของส่วนภูเขายอดเอียง ตอนนี้เขาน่าจะอยู่ภายในภูเขา

ภูเขาส่วนยอดเอียงนั้นลึกลับ บางครั้งก็มีสมบัติที่ไหลลงมาสู่พื้นที่น้ำ

ส่วนใหญ่ของสิ่งมีชีวิตจะไม่เข้ามาในภูเขาเพราะมันอันตรายเกินไป แต่ที่หลัวเฟิงกล้าที่จะทำมัน เพราะเขามีหอคอยดวงดาว

หลังจากเวลาผ่านไป…

หลัวเฟิงยังคงเลือกเส้นทางที่ใหญ่ที่สุดจากทางแยกมากมาย ยิ่งไปไกลมากเท่าไร อุณหภูมิก็ยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น หลัวเฟิงได้นำร่างเผ่าโมชานกลับมาเพราะความร้อนสูงพอที่จะทำให้ร่างเผ่าโมชานกลายเป็นขี้เถ้า

“มีข่าวลือถึงอันตรายในพื้นที่ด้านในของส่วนยอดเอียง แม้แต่ผู้นำเมืองแห่งความโกลาหลจะต้องตายเมื่อมาที่นี่ สำหรับส่วนแกนกลาง เจ้าแห่งจักรวาลสูงสุดก็อาจตายได้” หลัวเฟิงรู้สึกถึงการคุกคาม

“ความร้อนที่สามารเผาอัศวินได้ มันน่ากลัวแค่ไหนกัน”

หอคอยดวงดาวมีวัสดุที่ต่อต้านการโจมตีวัตถุและวิญญาณ ทำให้หลัวเฟิงกล้าที่จะลอง

หลัวเฟิงสงสัยว่าปลายสุดของถ้ำนั้นคืออะไร

หลังจากบินผ่านมา 30 ปีแสง หลัวเฟิงก็ได้มาถึงจุดสิ้นสุด หอคอยดวงดาวได้มาถึงสถานที่คล้ายถ้ำหินปูน

เปลวไฟสีขาวกำลังไหล มันได้กระจายกิ่งก้านเพลิงของมันออกมานับร้อยเส้น แต่ละเส้นได้ลอยยาวออกไปยังจุดหมายที่เขาไม่ทราบ

มีหินสีแดง สีเทา สีฟ้าบนหินหนืด เปลวไฟได้ลอดออกมาจากในส่วนลึกของถ้ำ ไม่มีคลื่นอวกาศ การเทเลพอตเป็นไปไม่ได้ในที่นี้

หลัวเฟิงพยายามลองขยายพลังงานอมตะออกไป แต่มันก็ถูกทำลายในทันที

“แม้เจ้าแห่งจักรวาลก็จะตายในนี้หากไม่มีเกราะคอยป้องกัน ผ่านถ้ำมาจนถึงที่นี่ นี่คือด้านในหรือแกนกลางใช่ไหม”

หลัวเฟิงค่อยๆ ใช้หอคอยดวงดาวขยับเข้าไปใกล้เปลวไฟ

มันเป็นไปตามที่คาดหวัง สมบัติแท้จริงสูงสุดไม่ได้รับความเสียหายแม้จะอยู่ในดินแดนที่อันตรายที่สุด แต่เขาก็ได้พบกับปีกสีขาวที่พังจากการต่อสู้ที่เขาไม่รู้จัก

“ถ้ำนี้ใหญ่มาก”

หลัวเฟิงยังคงไม่กล้าไปตามทางแยกย่อยเพราะกลัวจะกลับมาไม่ได้ หลัวเฟิงยังคงใช้หอคอยดวงดาวบินผ่านถ้ำโดยที่ไม่เข้าไปในเปลวเพลิง

“เสาหินที่อยู่ใต้เปลวไฟนั้นช่างประหลาดเหลือเกิน” หลัวเฟิงมองสำรวจ

เสาหินที่ดูธรรมดาแต่ทรายที่อยู่บนนั้นกลับสะท้อนแสง มันดูเหมือนกับมีช่องว่างมากมายอยู่บนนั้น

หอคอยดวงดาวได้หายไปตรงหน้าเสาหินและปรากฎขึ้นมาอีกด้านหนึ่ง

“รอยแยกกาลอวกาศภายในเม็ดทรายแต่ละเม็ด?”

หลัวเฟิงตกใจ หอคอยดวงดาวสัมผัสกับเม็ดทราย ก็โผล่มายังอีกพื้นที่

“เสาหินเหล่านั้นอาจทำจากเม็ดทรายจำนวนมาก แต่ละเม็ดทรายคือช่องว่างกาลอวกาศ”

“เสาหินพวกนั้นคืออะไร ไม่เคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับมันมาก่อน มันคือพื้นที่อันตรายของส่วนยอดเอียง มันอาจไม่มีสิ่งมีชีวิตยอดเยี่ยมของมนุษย์เคยมาที่นี่”

หลัวเฟิงสับสนกับสิ่งที่เขาไม่เคยรู้เกี่ยวกับเสาหินเหล่านี้

“นั่นมัน” หนึ่งเสาได้ถึงดูดความสนใจของหลัวเฟิง

“นั่นมันคืออะไร…”