ตอนที่ 1407 : ความโกรธแค้นที่ฝังลึกในวิญญาณ

“ออกไปซะ!” บรรพบุรุษจันทราม่วง ดูเหมือนจะมีชั้นน้ำแข็งปกคลุม เขาตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิด

กลุ่ม เจ้าแห่งจักรวาล ด้านล่างต่างก็สั่นด้วยความกลัวและอึดอัด ความสูญเสียของดินแดนศักดิ์สิทธิ์จันทราม่วงครั้งนี้ถือว่าใหญ่โต กว่าครึ่งของ เจ้าแห่งจักรวาล ของกองกำลังทั้งหมดที่ได้เข้าไปในโลกแห่งจินและทั้งหมดก็ตายไป จำนวนของ เจ้าแห่งจักรวาล ที่เหลือในดินแดนศักดิ์สิทธิ์จันทราม่วงมีไม่ถึง 100 คน แม้ว่าจะมีคนขึ้นมาเป็น เจ้าแห่งจักรวาล ได้แต่จำนวนทั้งหมดก็ยากจะเกิน 100 คนได้ แต่เมื่อพูดถึงคนที่จะขึ้นเป็น เจ้าแห่งจักรวาล ได้จริงๆ นั้นแทบจะไม่มีสักคน

“บรรพบุรุษ เรา…เราจะต้องเข้าไปในโลกแห่งจินอีกหรือไม่?” เจ้าแห่งจักรวาลทั้งหมดที่คุกเข่าอยู่ด้านล่างไม่ได้กลับออกไปหมด ยังมีบางคนที่ถามคำถามนี้ พวกเขาต่างก็ไม่พอใจกับผลลัพธ์นี้

บรรพบุรุษจันทราม่วง มองลงไปที่พวกนั้น สีหน้าของเขาดูไม่พอใจ เขาเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นมา “พวกที่เพิ่งขึ้นเป็น เจ้าแห่งจักรวาล จะเข้าไปในโลกแห่งจิน! และพวกเจ้าก็จะไม่เผยตัวตนในฐานะของสมาชิกดินแดนศักดิ์สิทธิ์จันทราม่วง!”

พวกที่เพิ่งขึ้นเป็น เจ้าแห่งจักรวาล รู้สึกดีใจขึ้นมากับการตัดสินใจนี้ พวกเขาพากันตอบกลับ “เข้าใจแล้ว”

พวกเขาไม่เคยออกไปจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์จันทราม่วงแต่ครั้งนี้เพราะ เจ้าแห่งจักรวาล จำนวนมากได้ตายไป พวกเขาจึงสามารถที่จะยกระดับตัวเองขึ้นมาได้ ตราบใดที่เปลี่ยนหน้าตาและไม่มีเครื่องหมายอย่าง 3 หัว แปดแขน หรือสองหน้า สี่แขน ขุมกำลังอื่นในทะเลจักรวาลก็ไม่อาจจะบอกตัวตนของพวกเขาได้

เมื่อพวกเขาเข้าไปในโลกแห่งจินได้ ถ้าคนจากขุมกำลังอื่นในทะเลจักรวาลเห็นพวกเขา พวกนั้นอาจจะคิดว่าพวกเขาเป็นชาวพื้นเมืองของโลกแห่งจิน

“พวกเจ้าไปได้แล้ว” เสียงของ บรรพบุรุษจันทราม่วง ดูไม่พอใจมากขึ้น

ฮัวะ!

กลุ่ม เจ้าแห่งจักรวาล พากันออกไป มีแค่ บรรพบุรุษจันทราม่วง ที่อยู่ในห้องโถง เพราะเขาหยิ่งทะนง เขากลับบอกทุกคนไม่ให้เผยตัวตนว่าเป็นสมาชิกของดินแดนศักดิ์สิทธิ์จันทราม่วง เขารู้สึกละอายและเหมือนโดนหยาม

“หลัวเฟิง!” บรรพบุรุษจันทราม่วง กัดฟันแน่น เขาหงุดหงิด เขาไม่เต็มใจแต่แล้วไง?

นี่คือการแก้แค้น และเขาก็รู้ว่านอกจากมนุษย์แล้วเขาคิดไม่ออกเลยว่าขุมกำลังอื่นจะทำเรื่องแบบนี้!

“ข้าอาจจะทำอะไรเจ้าไม่ได้แต่ด้วยการกำเนิดของ อสูรทลายมิติ ในครั้งนี้ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะรอดกลับออกมาได้” บรรพบุรุษจันทราม่วง กัดฟันแน่น ทุกครั้งที่คิดถึงอสูรทลายมิติ เขายิ่งหงุดหงิดเพราะ อสูรทลายมิติ เป็นภัยที่ใหญ่สำหรับเขา

บรรพบุรุษจันทราม่วง คำรามออกมา “อ๊า! อ๊า! อ๊า!”

นานแค่ไหนกัน?

นานแค่ไหนกันที่เขารู้สึกหมดหนทางแบบนี้?

แต่ไม่ว่า บรรพบุรุษจันทราม่วง จะโกรธแค่ไหนแต่เขาก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ มันไม่มีทางที่เขาจะฆ่า หลัวเฟิง ได้ แม้ว่าเขาจะใช้โลกแห่งจินในการฆ่า หลัวเฟิง แต่ตอนที่เขาล้มเหลว เจ้าแห่งจักรวาล ของเขาที่ไปในโลกแห่งจินกลับโดนฆ่าทิ้งทั้งหมด เมื่อไม่มี เจ้าแห่งจักรวาล เขาก็ไม่อาจจะทำอะไร หลัวเฟิง ได้

****

ถ้า บรรพบุรุษจันทราม่วง หงุดหงิดและอึดอัด งั้นขุมกำลังอื่นในพันธมิตรจากจักรวาลหลักก็คงเต็มไปด้วยความแค้นและเกลียดชัง

“พี่!”

“พี่!”

หญิงสาวหน้าตางดงามมีปีกผีเสื้อโปร่งใสยืนอยู่ในมิติ เธอแสดงสีหน้าเจ็บปวดผ่านความสูญเสีย ตาของเธอเหมือนจะเต็มไปด้วยความโกรธและเศร้า ฉากมากมายที่ได้แสดงออกมาในหัวของเธอ เธอนึกถึงตอนที่เติบโตมากับพี่สาวของเธอ พี่ของเธอปกป้องและชี้แนะเธอมาโดยตลอด พี่ของเธอมีพรสวรรค์โดดเด่นและได้กลายเป็น เจ้าแห่งจักรวาล ของเผ่าแมลง ด้วยความช่วยเหลือจากพี่เธอ หลังจากผ่านมาหลายปีในที่สุดเธอก็เป็นอัศวินอวกาศได้ ความสัมพันธ์ของเธอกับพี่มีค่าเหนือสิ่งอื่นใดรวมถึงชีวิตเธอด้วย พี่เธอนั้นคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอ

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับกรีดร้อง “ม่ายยยยย!”

จากนั้นใบหน้าของเธอก็นิ่งไป ความเกลียดชังได้แสดงออกมาผ่านสายตา เธอพูดขึ้นด้วยเสียงที่แหบแห้งและเคียดแค้น “มนุษย์! มนุษย์ ข้าต้องการให้พวกเจ้าทั้งหมดตาย! ตาย! ตาย!”

แสงสีฟ้าปรากฎขึ้นมารอบตัวเธอห่อหุ้มเธอเอาไว้ ทันใดนั้นเธอก็เทเลพอร์ทออกไปทันที

สามนาทีต่อมาในอาณาเขตมนุษย์ รังแม่ของเผ่าแมลงลอยตัวอยู่ในมิติ รอบๆ นั้นมีทหารแมลงมากมายปรากฏตัวขึ้น

คลื่นความโกรธแผ่ออกมาจากรังแม่

“ไปฆ่ามนุษย์ทั้งหมด”

เสียงของทหารแมลงดังขึ้นมาแผ่ไปทั่วมิติ

“โอ้!”

“กรร!”

พวกนั้นพุ่งออกไปยังดาวเคราะห์ ส่วนรังแม่นั้นได้หายตัวไปด้วยการเทเลพอร์ท มันเทเลพอร์ทไปราวกับสายฟ้าห่างจากเดิมไป 10,000 ปีแสง

“ไปฆ่ามนุษย์ทั้งหมด!”

รังแม่ยังคงสั่งการออกมา ทหารแมลงยังคงคำรามและพุ่งออกไป

รังแม่นี้เทเลพอร์ทอย่างบ้าคลั่ง ทุกๆ ระยะ 10,000 ปีแสง มันจะปล่อยทหารแมลงกลุ่มใหญ่ออกมา พวกมันส่วนมากอยู่ระดับจักรวาล มีจำนวนน้อยที่อยู่ระดับขอบเขตและมีจำนวนน้อยที่เป็น ระดับห้วงมิติ!

ไม่มีสักคนที่เป็นนักสู้อมตะ

“ฆ่ามนุษย์ทั้งหมด! ลูกๆ ของข้า ออกไปฆ่าพวกมัน!”

รังแม่เดินหน้าพร้อมกับปล่อยทหารแมลงออกมานับไม่ถ้วน สำหรับราชินีแม่ที่เป็นอัศวินอวกาศ การสร้างทหารแมลงระดับจักรวาลนับพันล้านนี้ไม่ใช่เรื่องยาก ทุกคนต่างก็อยู่ระดับจักรวาลและมากพอที่จะทำลายดาวเคราะห์นับไม่ถ้วนได้

****

6 นาทีต่อมาหลังจากที่รังแม่บุกโจมตีในอาณาเขตมนุษย์ รังแม่ก็ได้หยุดและอยู่นิ่งไม่เคลื่อนไหว ทุกอย่างเงียบลงและรอบๆตัวมันทหารแมลงก็หยุดไปด้วย

ฮัวะ!

ร่างหนึ่งเดินออกมาจากไกลๆ

เสียงที่ดูเกลียดชังดังขึ้นมาจากรังแม่ “ทางช้างเผือก!”

หลัวเฟิง เดินออกมาอย่างสบายใจพร้อมกับส่ายหน้า เขากระซิบพร้อมถอนหายใจ “ทำไมต้องทำให้ยืดเยื้อเช่นนี้?”

เขาชี้ออกไป

เพล้ง!

ไกลออกไปส่วนหนึ่งของมิติได้หดตัวลงแล้วขยายตัว ตอนนั้นเองส่วนนั้นของมิติก็โดนทำลาย รังแม่และทหารแมลงที่อยู่ในส่วนนั้นต่างก็หายไป

หลัวเฟิง ส่ายหน้าและถอนหายใจ ทหารแมลงได้เข้าไปในเขตที่อยู่ในจักรวาลแกนวู เมื่อ หลัวเฟิง ได้รับข้อมูลที่ส่งผ่านจักรวาลเสมือน เขาก็ได้ใช้การเคลื่อนย้ายผ่านจักรวรรดิเทพและเทเลพอร์ทมาสองครั้ง เพราะรังแม่นั้นได้เทเลพอร์ทและเปลี่ยนทางอย่างต่อเนื่อง หลัวเฟิง จึงตามทันใน 6 นาทีหลังจากที่รังแม่เข้ามาในอาณาเขตมนุษย์

“แค่เพียงแก้แค้น อัศวินอวกาศคนหนึ่งก็ถูกกำจัด นี่คือสิ่งที่เรียกว่าความเกลียดชังรึไง?” หลัวเฟิง ถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นเขาก็ก้าวออกไปแล้วหายไปในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว

ทุกอย่างกลับคืนสู่ความเงียบสงบ ทุกอย่างห่อหุ้มไปด้วยความมืด มันราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

****

ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทางช้างเผือก

หลัวเฟิง ได้กลับมายังวังของตัวเอง

“ท่านผู้นำ” อัศวินอวกาศสามคนด้านหน้าคุกเข่าและทักทาย จากสามคนนี้มีอัศวินอวกาศตัวสูงที่มีหนวดสีเขียวได้พูดขึ้นมา “เราได้ทำการเทเลพอร์ทและฆ่าทหารแมลงที่เราพบในที่ต่างๆ หลายคนยังลงไม่ถึงดาวตอนที่โดนฆ่า มี 369 ดาวที่มนุษย์ทั้งหมดโดนฆ่า จาก 369 ดาวนี้ มันมี 102 ดาวที่โดนทำลายย่อยยับ”

หลัวเฟิง พยักหน้า

ในใจเขาเขาก็ได้แต่ถอนหายใจ จำนวนคนทั้งหมดใน 300 ดาวนี้มีเป็นพันล้านแต่แค่เพียงพริบตาทุกคนต่างก็ตายหมด จากมุมมองของทั้งเผ่ามนุษย์ มนุษย์ทั่วไปสามารถเพิ่มจำนวนเป็นเท่าตัวได้จากรุ่นสู่รุ่น แต่ยังไงซะพวกเขาก็เป็นร่างชีวิตที่เต็มไปด้วยพลังชีวิต ในหมู่พวกนั้นอาจจะมีพวกที่มีพรสวรรค์ บางทีอาจจะมีคนแบบ โหลจู หรือคนที่โดดเด่นแบบ หลัวเฟิง เกิดมา แม้ว่าจะไม่น่าจะเป็นแบบนั้นแต่ตอนนี้ทุกคนก็กลายเป็นเพียงแค่ศพ

“แก้แค้นขนาดนี้” หลัวเฟิง พูดกับตัวเอง “พวกคนที่แบกรับความเกลียดชังให้กับเผ่ามนุษย์…มันมีมากมายจริงๆ”

ในหลายเดือนมานี้ขุมกำลังต่างๆ ในพันธมิตรร่วมได้เสีย เจ้าแห่งจักรวาล ไปจำนวนมาก บางพวกคือเผ่าขั้นสูงสุด แต่ส่วนมากมาจากเผ่าทั่วไป เผ่าทั่วไปจะมี เจ้าแห่งจักรวาล แค่เพียงหนึ่งหรือสองคนและ เจ้าแห่งจักรวาล เหล่านั้นก็เป็นผู้นำเผ่า สำหรับอัศวินอวกาศของเผ่า พวกเจ้าแห่งจักรวาล นั้นเหมือนกับพ่อแม่และอาจารย์ของพวกเขา!

บางคนไม่อาจจะทนรับความเกลียดชังนี้ไว้ในใจได้ พวกเขาได้ออกมาแก้แค้นเพื่ออาจารย์ตนเอง มันยังมีพวกที่ตัดสินใจที่จะทุ่มสุดตัว พวกเขาทำดีที่สุดเท่าที่ทำได้เพื่อเผ่าของตน

****

“สู้กับมนุษย์? เราจะสู้ได้ยังไง? พันธมิตรเหนือนั้นอ่อนแอแล้วและหัวหน้าพันธมิตรก็ทิ้งเราไปนานแล้ว เมื่อเผ่าอื่นๆ ในพันธมิตรอ่อนแอ หลังจากที่รวบรวมเจ้าแห่งจักรวาล ทุกคน…เราก็ยังเทียบกับ ทางช้างเผือก คนเดียวไม่ได้ เจ้ายังต้องการจะสู้อีกรึ?”

ในดาวเคราะห์ห่างไกลมีร่างอมตะหลายร่างมารวมตัวปรึกษากัน พวกเขาไม่กล้าจะเอาร่างหลักมา พวกเขากลัวว่าจะโดนฆ่าโดยสัตว์อสูรทันที

“นี่คือความแค้น…เราจะไม่แก้แค้นได้ยังไง?”

“ความแค้นนี้ยิ่งใหญ่ พี่น้องสองคนของข้าโดนฆ่า พวกเขานั้นอยู่กับข้ามาโดยตลอด เรานำพาเผ่าตั้งแต่ก่อตั้งจนเข้ามาอยู่ในจักรวาลที่กว้างใหญ่นี้ได้ ตอนนี้พวกเขาทั้งสองตายไปแล้ว! พวกเขาคือครอบครัวที่สำคัญที่สุดของข้า เพื่อนที่มีค่าที่สุดของข้าและข้าอยากเข้าไปในอาณาเขตมนุษย์เพื่อฆ่าพวกมันให้หมด! แต่ผลลัพธ์จะออกมายังไง? ถ้าเราเข้าไปในพื้นที่สำคัญอย่างเขตหลักหรือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทางช้างเผือก งั้นก็ไม่มีใครที่เราฆ่าได้แต่มีแต่เรานี่แหละที่จะตาย! ถ้าที่ข้าทำได้มีเพียงฆ่ามนุษย์ทั่วไป หลังจากผ่านไปสัก 20 ปี อีกรุ่นก็จะเกิดมาอีก พวกเขาไม่ได้รับผลกระทบเลยแม้แต่น้อย ถ้าเราไปตอนนี้…มันก็มีแต่ระบายความโกรธแค้นของเรา เราต้องมีชีวิตต่อเพื่อเผ่าของเรา!”

“แต่ แต่ข้าไม่คิดแบบนั้น! ข้าจะแก้แค้น!”

“เจ้าแค้นเหมือนกับเผ่าอื่นๆ ที่ เจ้าแห่งจักรวาล โดนทำลายทิ้งหมด พวกเขาต่างก็หนีเพื่อเอาชีวิตรอด พวกเขาต้องรักษาเผ่าไว้ต่อ แต่ความแค้นของพวกเขานั้นอัดแน่นอยู่ในใจ! พวกเขาจะทำอะไรได้? ย้อนกลับไปตอนที่พวกเขายังแข็งแกร่ง มนุษย์ก็มีอำนาจเหนือพวกเขาแล้ว ตอนนี้ล่ะ? เผ่าเล็กๆ มากมายต่างก็กลัวจนต้องออกจากกองกำลังพันธมิตรร่วม มี เจ้าแห่งจักรวาล เหลือสักกี่คนที่กล้าไปสู้กับมนุษย์? สำหรับเจ้าแห่งจักรวาลชั้นยอด ที่เดินทางเพียงลำพังแล้ว ตอนที่พวกเขาเห็นสถานการณ์เสียเปรียบ พวกเขาก็พากันออกจากพันธมิตร สำหรับ เจ้าแห่งจักรวาล ที่เด็ดเดี่ยวพอจะอยู่ต่อ…ตอนที่มนุษย์ได้ส่งกองทัพออกมา ผลกระทบต่อจิตใจนั้นรุนแรงพอที่จะจัดการพวกเขาได้จำนวนมาก มันจะมีสักกี่คนที่กล้ายืนหยัดสู้กับมนุษย์?”

ร่างอมตะของ เจ้าแห่งจักรวาล ของพันธมิตรแดนเหนือที่รอดมาได้ต่างก็พากันเงียบ สถานการณ์ของพวกเขาช่างน่าอนาถ!

เผ่าเล็กมากมายได้ออกจากพันธมิตรไป เพราะพวกเขาไม่อาจจะทนรับความเสียเปรียบนี้ได้ เจ้าแห่งจักรวาล ที่เดินทางเพียง

ลำพังก็ออกไปเพราะสำหรับพวกเขาแล้วอนาคตตอนนี้ช่างน่าสิ้นหวัง จะเหลือใครอยู่?

เผ่าแมลง, ปีศาจและหุ่นยนต์ แต่ใครจะไปกล้าสู้กับมนุษย์อีก?

ใครจะกล้า?

“แม้ว่าความโกรธแค้นของเราจะมากกว่าชีวิตของเรา แต่เราจะไปทำอะไรได้?”

“ข้าไม่รู้ว่ามีกี่เผ่าที่ทนรับความโกรธแค้นนี้ไว้แต่มันคือโชคชะตา…ภายในจักรวาลหลัก มนุษย์จะเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีอำนาจสูงสุด ไม่มีใครขวางทางพวกเขาได้ ไม่มีเลย!”