ตอนที่ 1422 : ภัยพิบัติ

ท่ามกลางมิติที่เต็มไปด้วยอากาศที่ปั่นป่วนมีเรือลำหนึ่งกำลังเดินทางอยู่ ด้านในนั้นมี จือฮี หนึ่งในแปดตัวตนยิ่งใหญ่ ในอีกเขตที่มิติเดียวกันนี้มีหอคอยเก้าชั้นกำลังเดินทาง ทั้งสองต่างก็เดินทางไปยังเป้าหมายเดียวกันซึ่งคือจักรวาลย่อยของ เทพปีศาจคลั่ง

ในเวลาเดียวกันคนอื่นๆ ในทะเลจักรวาลเองก็มุ่งหน้าไปที่นั่นด้วย

เทพปีศาจคลั่ง ได้ส่งข้อมูลให้กับเทพแท้จริงคนอื่นๆในทะเลจักรวาลพร้อมกัน “จือฮี ทางช้างเผือก, เทพแท้จริงตาปีศาจ, เจ้าแห่งปีศาจเก้าหัว เมื่อไม่นานมานี้ การกินจุดกำเนิดจักรวาลย่อยของข้าได้หยุดไป ข้าเองก็เดินทางโดยวังสมบัติแท้จริงและออกไปดู อสูรทลายมิติ ตอนนี้หายตัวไปแล้ว!”

ข่าวนี้แพร่ออกไป เทพแท้จริงที่รีบมาที่นี่จากที่อื่นๆ ต่างก็ช็อก

“เทพปีศาจคลั่ง เจ้าจะบอกว่ามันหายตัวไปงั้นรึ? มันใช้เวลาเท่าไหร่ตั้งแต่ที่เริ่มกิน? มันก็แค่วันเดียวแต่มันกลับหายตัวไปงั้นรึ?”

จือฮี ช็อก การกินจุดกำเนิดจักรวาลย่อยทั้งหมดต้องใช้เวลา 8-10 วัน มันจะกินไปได้แค่ไหนในเวลาเพียงวันเดียว?

“ปีศาจคลั่ง!” เจ้าแห่งปีศาจเก้าหัว เองก็ส่งข้อความมาด้วยความเร่งรีบ “หลังจากที่กินไปได้แค่วันเดียวมันก็หายตัวไปงั้นรึ? รึว่ามีเทพแท้จริงไปสู้กับมัน?”

“ไม่!” เทพปีศาจคลั่ง ตอบกลับ “มันไม่มีใครที่ไปต่อสู้กับมันเลย”

เทพแท้จริงตาปีศาจ เองก็อึดอัดใจ “มันไม่ได้โดนโจมตีเลยแม้แต่น้อย มันใช้เวลาแค่วันเดียวในการกินจุดกำเนิด จากนั้นมันก็หายไปโดยไร้เหตุผลงั้นรึ?”

“ใช่” เทพปีศาจคลั่ง ตอบกลับอย่างมั่นใจ “มันหายตัวไปเฉยๆ”

****

ในหอคอยเก้าชั้น หลัวเฟิง ที่ยิ้มอยู่นั้นเมื่อได้ยินข่าวนี้สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป

“นี่….มันทำให้เกิดปัญหาใหญ่แล้ว” หลัวเฟิง พูดช้าๆ

ข้างๆ เขา หง กับ โดมไฟ เองก็แสดงสีหน้าเคร่งขรึมออกมา มันไม่มีใครโง่ ทุกคนบอกได้ว่าครั้งนี้แผนการลงมือของ อสูรทลายมิติ นั้นมีอันตรายแฝงอยู่

หง พูดออกมาเบาๆ “หลังจากที่กินจุดกำเนิดจักรวาลย่อยไปได้วันหนึ่ง มันก็หายตัวไป ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีใครไปโจมตีเลยแม้แต่น้อย จากความจริงเรื่องนี้เราเดาได้ว่ามันคิดจะหายตัวไปเอง! ถ้ามันเพราะเหตุผลพิเศษบางอย่างยกตัวอย่างเช่นมันมีการเคลื่อนไหวในรังของ อสูรทลายมิติ ที่เรียกมันกลับไป ดังนั้นมันจึงต้องรีบเร่งกลับไป ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็ไม่ต้องกังวลอะไรมาก…แต่ถ้าไม่ใช่เรื่องพวกนี้ และมันคิดจะหนีไปเฉยๆ เราจะเห็นได้ว่ามันได้เรียนรู้ที่จะระวังตัวมากกว่าเดิม”

หลัวเฟิง กระซิบ “จริง ถ้ามันกินจักรวาลย่อยนี้หนึ่งวัน การกินจุดกำเนิดจักรวาลย่อยแค่เพียงหนึ่งวัน แค่วันเดียว เราจะมาทันได้ยังไง? มันไม่มีทางที่จะล้อมมันไว้ได้! นี่ทำให้การฆ่ามันเป็นงานที่ยากมากกว่าเดิม”

โดมไฟ ตอบกลับทันที “ครั้งนี้ มันกินแค่เพียงวันเดียว ครั้งหน้ามันอาจจะกินอีกวัน จักรวาลย่อยเดียวกันนี้เมื่อโดนกิน 7-8 ครั้ง…มันก็จะพบกับจุดจบ”

สีหน้าของ หง บิดเบี้ยวไป “นี่มันน่ากลัวกว่าการมองดูจักรวาลย่อยโดนกินอย่างต่อเนื่องอีก”

“ไม่ต้องรีบ” หลัวเฟิง พูดขึ้นพร้อมกับคิ้วขมวด “มารอดูก่อน ดูว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป! จากแผนการต่อไปของมัน เราก็จะเดาได้ว่า…มันทำแบบนั้นเพราะเหตุผลอะไร มันอาจจะทำแค่บางครั้ง ถ้าไม่งั้นมันอาจจะตั้งใจทำแบบนี้ไปตลอดเลยก็ได้”

“อืม” โดมไฟ กับ หง ต่างก็พยักหน้า

หอคอยดวงดาวหยุดลง จากนั้นก็ลอยอยู่นิ่งในมิติ

****

ภายในทะเลจักรวาล เทพแท้จริงรู้ว่ามันมีความหมายยังไงกับการกระทำของ อสูรทลายมิติ พวกเขาต่างก็พากันกังวล พวกเขาหวังว่ามันทำแบบนั้นเพราะเหตุผลพิเศษ

เวลาผ่านพ้นไป 1 วัน, 2 วัน, 1 เดือน, 2 เดือน….อสูรทลายมิติ ก็ยังไม่ปรากฏตัวออกมา

“อสูรทลายมิติ ไม่โผล่มาเลย!”

“ก่อนหน้านี้ตอนที่มันกินจักรวาลย่อยของ เทพที่แท้จริงฟายลี่ มันกินไปกว่าครึ่ง แน่นอนว่ามันกินได้มากกว่านี้แต่ครั้งนี้มันกินไปแค่วันเดียว…จากนั้นก็หายตัวไปนาน บางทีมันอาจจะมีเรื่องสำคัญและต้องไปที่อื่น”

“ก่อนหน้านี้มันกินแค่เพียงวันเดียวก่อนจะหายตัวไป บางทีมันอาจมีเรื่องอื่นต้องทำ”

เทพแท้จริงต่างก็ภาวนาให้มันเป็นแบบที่พวกเขาพูดกัน

เจ้าแห่งปีศาจเก้าหัว, หลัวเฟิง, เจ้าแห่งดาวกระดูก และคนที่เหลือต่างก็คิดแบบเดียวกัน ยังไงซะในการเผชิญหน้ากับ อสูรทลายมิติ พวกเขาต่างก็หวังว่าจะมีเทพแท้จริงคนอื่นอยู่ด้วยซึ่งจะดีกว่าในการร่วมมือกันจัดการกับ อสูรทลายมิติ

****

ในพริบตาก็ผ่านไปครึ่งปีตั้งแต่ที่ อสูรทลายมิติ ปรากฏตัวขึ้นมา

ในมิติที่ปั่นป่วน…

ฮู่!

“โอ้ สบายดีจริงๆ” โมโลซ่า ส่ายหางไปมา “ก่อนหน้านี้ข้ากินจุดกำเนิดจักรวาลย่อยของ เทพปีศาจคลั่ง ไปแค่บางส่วน ตอนนี้ข้าเปลี่ยนมันเป็นพลังของข้าได้อย่างสมบูรณ์แล้ว! และตอนนี้พลังของข้าก็แข็งแกร่งกว่าเดิม….ฮ่า ฮ่า! โอ้ ข้าเองก็ฉลาดด้วย ในรังนั้นมันยากเกินไปที่จะฆ่าและกิน อสูรทลายมิติ ตัวอื่นๆ ข้าต้องรออยู่นานมากกว่าจะได้กินสักตัวแล้วยังมี แบ๊ดดี้ อยู่นั่นด้วย! สำหรับที่นี่…จักรวาลย่อยแค่เพียงรออยู่กับที่โดยไม่มีความสามารถในการต่อต้านใดๆ ข้ากินมันได้ตามใจต้องการ พลังของข้าจะเพิ่มขึ้นและอัตราการเพิ่มขึ้นนี้ก็จะเร็วกว่าของแบ๊ดดี้ หรือคนที่เหลือ ตอนข้ากลับไป ข้าจะกลายเป็นราชาคนสุดท้าย จากนั้นข้าจะทำลายจักรวาลย่อยทั้งหมด นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมข้าจะเดินหน้าไปกินจักรวาลหลัก ฮ่า ฮ่า…”

โมโลซ่า ดีใจและค่อนข้างพอใจกับแผนนี้ “ครั้งหน้าข้าจะเลือกใครดี? มันคิดอยู่สักพัก “ข้าจะมองข้ามพวกแข็งแกร่งไปก่อน เป้าหมายต่อไป งั้นเลือก เทพแท้จริงตาปีศาจ ละกัน”

ฮัวะ!

โมโลซ่า เทเลพอร์ทและหายไปจากเขตเดิม ในด้านการเทเลพอร์ทแล้ว มันเร็วกว่าเทพแท้จริงในทะเลจักรวาล แค่วันกว่ามันก็ได้เดินหน้าไปยังจักรวาลย่อยของ เทพแท้จริงตาปีศาจ

“จุดกำเนิดจักรวาลย่อย” โมโลซ่า มองไปยังเงาไกลออกไป “อาหารที่อร่อยที่สุดที่เพิ่มพลังของข้าได้ มาเริ่มกันเลย”

โมโลซ่า แลบลิ้นออกมาซึ่งยาวเหมือนกับลิ้นกบ มันเลียปากตัวเองและหมอกดำก็เริ่มแผ่ออกมาโดยรอบ คลื่นแสงขยายตัวออกไปเสียดแทงมิติ…จากนั้นมันก็เริ่มกิน!

****

ตอนนั้น เทพแท้จริงตาปีศาจ นั่งอยู่ในวังบนต้นไม้เทพ ต้นไม้เทพนี้สูงและแก่ที่สุดในจักรวาลย่อยของเขา ก่อนหน้านี้เขาได้ใช้มันเป็นหลักในการสร้างเครือข่ายจักรวาลย่อยของเขา

“ไม่ดีแล้ว!” เทพแท้จริงตาปีศาจ ลืมตาขึ้นมา หน้าหลากสีของเขาแสดงท่าทีช็อกออกมา “อสูรทลายมิติ อยู่ที่นี่!”

****

อสูรทลายมิติ อยู่ที่นี่!

หลังจากที่ใช้เวลาแค่วันเดียวในการกินจุดกำเนิดจักรวาลย่อยของ เทพปีศาจคลั่ง มันก็หายตัวไป ครึ่งปีต่อมามันก็กลับมาอีกครั้ง!

มันทำให้ทั้งทะเลจักรวาลพากันกังวล

เทพแท้จริงตาปีศาจ เป็นคนแรกที่ส่งข้อความ

“เทพแท้จริงตาปีศาจ จับตาดูมันไว้ จับตาดูมันไว้ดีๆ เราจะดูกันว่ามันจะใช้เวลากินนานแค่ไหนในครั้งนี้!”

หลัวเฟิง เองก็ส่งข้อความไป “เจ้าต้องขึ้นวังสมบัติแท้จริงและไปหามัน จับตาดูมันไว้”

ผู้คนพากันส่งข้อความหา เทพแท้จริงตาปีศาจ กันทีละคนๆ

เทพแท้จริงตาปีศาจ นั้นกลับลนลาน เขารีบส่งข้อความกลับไปหาเทพแท้จริงคนอื่นๆ “ทุกคน ข้าสงสัยว่าพวกเจ้าจะมาถึงเมื่อไหร่ ข้าเทียบกับ อสูรทลายมิติ ไม่ได้!”

ก่อนหน้านี้ตอนที่เขากับ หง ไปยังรังของ อสูรทลายมิติ เพื่อหาข้อมูล เขาได้รับบาดเจ็บหนัก เขายังไม่ฟื้นตัว เขาจะกล้าไปท้าทาย อสูรทลายมิติ ได้ยังไง?

แน่นอนว่าการนั่งอยู่ในวังเพื่อค้นหาและตรวจสอบนั้นเป็นงานที่เขาพอทำได้ เขารู้ดีว่าตราบใดที่เขาไม่ก้าวเท้าออกจากวังไป มันก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา

หลัวเฟิง ตอบกลับ “ไม่ต้องกังวล เรากำลังรีบไปที่นั่น”

“ทางช้างเผือก ต้องไปที่นั่นแน่” เทพแท้จริงตาปีศาจ พูดขึ้น “คนที่ใกล้กว่าคือเจ้าแห่งดาวกระดูก ที่ตอนนี้เขาเองก็รีบไปที่นั่น”

****

เมื่อคนอื่นๆ บอกแบบนั้น เทพแท้จริงตาปีศาจ จึงขึ้นเรือของตัวเองบินออกจากจักรวาลย่อยและพุ่งไปยังตำแหน่งของ อสูรทลายมิติ

ไม่นานต่อจากนั้น…

“อสูรทลายมิติ!”

เทพแท้จริงตาปีศาจ มองไปยัง อสูรทลายมิติ ที่อยู่ไกลออกไป มันตัวใหญ่กำยำและมีร่างสีทองในร่างมนุษย์แต่ เทพแท้จริงตาปีศาจ รู้ว่าแม้แต่ เจ้าแห่งจักรวาล ก็เปลี่ยนร่างได้ง่ายๆ ไม่ต้องเดาเลยว่า อสูรทลายมิติ ที่เป็นสิ่งมีชีวิตน่ากลัวจะสามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ได้ง่ายๆ

“อสูรทลายมิติ ออกจากอาณาเขตข้าไปซะ!” เทพแท้จริงตาปีศาจ ซ่อนอยู่ในเรือ แล้วใช้สมบัติแท้จริงขอบเขต จากขอบเขตนี้เขาได้โจมตี อสูรทลายมิติ แล้วตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

สำหรับ อสูรทลายมิติ ขอบเขตนี้แค่เพียงสะกิดมัน มันไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย

“ฮึ่ม!” อสูรทลายมิติ มองไปยัง เทพแท้จริงตาปีศาจ ที่อยู่ไกลออกไปและพูดขึ้น “เจ้า เทพแท้จริงตาปีศาจ ที่ขี้ขลาดและโง่เง่า ดีที่สุดเจ้าก็ทำได้แค่ซ่อนตัวอยู่ในเรือนั่นแต่เจ้าคิดว่าจะไล่ข้าออกไปได้งั้นรึ? ถ้าเจ้ากล้าออกมา ข้าคงฆ่าเจ้าได้อย่างง่ายดาย”

“เจ้า…” เทพแท้จริงตาปีศาจ หงุดหงิดแต่ อสูรทลายมิติ นี้พูดถูก เขากลัวที่จะออกไป “เจ้าโง่ อสูรทลายมิติ ไปซะ!”

เทพแท้จริงตาปีศาจ เผาพลังอมตะเพื่อใช้สมบัติแท้จริงขอบเขต พลังของขอบเขตอัดแน่นสร้างโบว์ขนาดใหญ่ เขาได้ทำการควบคุมสมบัติจากระยะไกลเพื่อใช้ทักษะของงตัวเองซึ่งได้เขาทำการโจมตีเข้าใส่ อสูรทลายมิติ อยู่หลายครั้ง

แต่ขอบเขตนี้ที่สร้างเป็นอาวุธอ่อนแอกว่าการโจมตีของสมบัติแท้จริงแบบโจมตีทั่วไปและมันไม่ได้เพิ่มระดับโดยสมบัติเครื่องจักรด้วย!

เทพแท้จริงตาปีศาจ เชี่ยวชาญในภาพลวงตาและการโจมตีวิญญาณ ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าอสูรทลายมิติ เชี่ยวชาญเรื่องการโจมตีวิญญาณ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเลือกใช้ขอบเขตโจมตีแทนแต่ไม่ว่าเขาจะโจมตียังไงเมื่อไม่มีการยกระดับโดยสมบัติเครื่องจักรและการโจมตีแบบนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาถนัดแล้วยังพลังของเขาก็ค่อนข้างอ่อนแอ สำหรับ อสูรทลายมิติ แล้วมันก็เหมือนกับลมที่พัดผ่านแก้ม

“อ่อนแอ อ่อนแอจริงๆ” โมโลซ่า พูดขึ้นด้วยท่าทีไม่สนใจ การโจมตีของ เทพแท้จริงตาปีศาจ นั้นไม่เพียงพอจะขัดจังหวะการกินของมันได้ด้วยซ้ำ

หนึ่งวันต่อมา…

“เจ้าซ่อนอยู่ในเรือได้ตามต้องการ จักรวาลย่อยของเจ้าจะโดนข้ากินไปทั้งหมด” โมโลซ่า หัวเราะออกมา จากนั้นมันก็ทำการเทเลพอร์ทและหายไป

เทพแท้จริงตาปีศาจ หน้าเบี้ยว “อสูรทลายมิติ มัน…หายไปแล้ว”

****

“วันเดียวอีกแล้วรึ!” หลัวเฟิง สีหน้าหม่นลง

หง ส่ายหน้า “ภัยพิบัติมาแล้ว ภัยพิบัติมาเยือนแล้ว”

****

ทุกคนในทะเลจักรวาลต่างก็ได้ยินข่าวนี้และพากันหงุดหงิด แต่ในเวลาเดียวกันพวกเขาก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ อสูรทลายมิติ กินจุดกำเนิดจักรวาลย่อยของ เทพแท้จริงตาปีศาจ ไปแค่วันเดียว จากนั้นมันก็หายตัวไปอีกครั้ง

ครึ่งปีต่อมา อสูรทลายมิติ ก็ปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้มันก็ยังใช้เวลาแค่วันเดียวในการกินจุดกำเนิดจักรวาลย่อยของ เทพแท้จริงหลู่เซ็น

อีกครึ่งปีต่อมามันก็ปรากฏตตัวขึ้นอีกครั้ง ทุกครั้งที่มันโผล่มา มันจะกินจุดกำเนิดจักรวาลย่อยแค่วันเดียว จากนั้นมันจะหายตัวไปครึ่งปี

ทำไมถึงต้องครึ่งปี?

มันมีสามความเป็นได้ หนึ่งคือทักษะกลืนกินของมันต้องใช้ช่วงเวลาหนึ่งก่อนจะใช้ออกมาได้อีกครั้ง สองคือมันอาจต้องการเวลาในการดูดซับพลังนั้น สามคือมันก็แค่นิสัยของมัน

11 ปีต่อมา หลัวเฟิง ก็คลั่ง เขาได้บอกสิ่งที่เขาคิดออกมา

“ทุกครั้งที่มันกลับมา มันจะโผล่มาที่ด้านนอกจักรวาลย่อยของเทพแท้จริงที่อ่อนแอ! ข้าเคยบอกก่อนหน้านี้แล้ว…ก่อนหน้านี้ข้าสงสัยว่า เจ้าแห่งจักรวาลชั้นยอดสายฟ้ายิ่งใหญ่, จักรพรรดิเจินเจี๋ย และ บรรพบุรุษมังกรหิน นั้นเหมือนอยู่ฝั่ง อสูรทลายมิติ ตอนนี้ เจ้าแห่งจักรวาลชั้นยอดสายฟ้ายิ่งใหญ่ตายไปแล้วแต่อีกสองคนยังมีชีวิตอยู่ พวกเขารู้ข้อมูลของทะเลจักรวาล มันไม่ได้ทำให้พวกเจ้ากังวลเพราะพวกเจ้าทุกคนต่างก็อยู่ในจักรวาลย่อยของตัวเอง แต่สำหรับข้าแล้ว ข้าคนเดียวดูแลถึงสองเขต ซึ่งใกล้กับจักรวาลย่อยสองแห่ง ทำไมเขตที่ข้าอยู่นั้น…ไม่เคยโดน อสูรทลายมิติ มาหาเลย? รึว่า จักรพรรดิเจินเจี๋ย และ บรรพบุรุษมังกรหิน จะรู้ตำแหน่งของข้ากัน?”