ตอนที่ 18 หมาหมู่
ภายในคุก
หลังจากทานอาหารเช้า นักโทษต่างก็เริ่มทยอยกลับเข้าห้อง ขังของตัวเอง
ห้องขังห้องที่ 3 จากซ้ายมือในห้องโถงทางทิศใต้ นักโทษ 4 คนนอนเงียบๆ อยู่บนเตียงนอน เจ้าอ้วนคนหนึ่งกล่าวขึ้นด้วยเสียงต่ำๆ “พี่ใหญ่ ผมคุยกับลูกพี่หลี่ตอนที่กินข้าวแล้ว และเขาก็พยักหน้าเอาด้วยแล้ว มือดีของเรา 3 คนบวกกับไอ้กอริล่าของลูกพี่หลี่อีกสองคน เราจะมีอยู่ 5 คน แค่จัดการเจ้าหลัวเฟิงนั่น น่าจะไม่มีปัญหานะ”
“เจ้าอ้วน ฉันได้ยินว่าเจ้าหลัวเฟิงคนนั้นมันอัดสมาชิกระดับหัว กะทิได้ถึง 4 คนด้วยตัวคนเดียว มันค่อนข้างแข็งแกร่งมากทีเดียว” ชายผู้มีรอยสักรูปหมาดำกล่าวเบาๆ
“หมาดำ เจ้าอ้วน นอกเหนือจากเราพี่โจวจะส่งเจ้าคอบร้ามาด้วย ต่อให้เราทำภารกิจไม่สำเร็จ คอบร้าก็น่าจะจัดการได้แน่นอน!” ชายตาเดียววัยกลางคนกล่าวเสียงอึมครึมขึ้นบ้าง
“คอบร้า?”
เจ้าอ้วนและเจ้าหมาดำถึงกับอึ้งไปทีเดียว
“ใช่แล้ว เป็นเรื่องบังเอิญโดยแท้ เจ้าคอบร้ามันโดนขังอยู่ที่นี่พอดี” เจ้าคนตาเดียวพยักหน้าหงึกๆ
“มีคอบร้าอยู่ เราไม่มีทางพลาดแน่” เจ้าอ้วนทำท่าตื่นเต้น “แต่พี่ใหญ่ เจ้าคอบร้ามันเป็นคนยังไง? เราไม่เคยเห็นหน้ามันมาก่อนนี่นา”
“เราจะบุกพร้อมกัน ตอนอาหารกลางวันฉันจะเข้าไปปรึกษา ลูกพี่หลี่สักหน่อย” เจ้าตาเดียวกระซิบกระซาบ
“หากไม่มีข้อผิดพลาด เราจะบุกพร้อมกันตอนช่วงมื้อเย็น! จำไว้ เอาอาวุธไปด้วย” อย่างไรก็ตาม อาวุธที่พวกนี้กำลังพูดถึงก็คือแปรงสีฟันที่ถูกเหลาจนแหลมใช่จ้วงแทงเหมือนมีดปลายแหลม…
ถึงแม้ว่าจะมีการตรวจตราอย่างเข้มงวดก็ตาม ก็ไม่อาจทั่วถึง ได้เพราะขนาดของเรือนจำที่ใหญ่มาก
อย่างไรก็ตาม แม้เรือนจำจะมีขนาดใหญ่ แต่ก็มีพวกมือดี ลักลอบนำปืนเถื่อนกับกระสุนเข้าไปข้างในได้อยู่บ่อยๆ ไม่ว่า สถานที่จะปลอดภัยแค่ไหน ตราบใดที่ยังมีคนใช้งานอยู่ มันย่อมมี ช่องโหว่เสมอ! แน่นอน ผู้คนในคุกนี้ก็เป็นแมลงวันตัวเล็กๆ พวก เขามักติดอาวุธอย่างพวกใบมีดและเศษแก้วเท่านั้น
…………
ณ เวลาเย็น
“พี่หลัว”
“พี่หลัว”
ขณะที่หลัวเฟิงเดินออกมาจากห้องขัง นักโทษทุกคนที่เขาพบ ทักทายเขาเป็นอย่างดี เรื่องการต่อสู้ของหลัวเฟิงกับสมาชิกระดับ หัวกะทิถึง 4 คนแพร่กระจายไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้ แทบจะทุกคนในคุกรู้เรื่องความแข็งแกร่งของเขาแล้ว
ภายในโรงอาหาร ถึงถูกเรียกว่าโรงอาหาร แต่อันที่จริงมันเป็น แค่ห้องโถงธรรมดาเท่านั้น
มีโต๊ะสีเงินยาววางเรียงแถวกันอยู่ราว 10 กว่าโต๊ะได้
“ทุกอย่างในคุกก็ค่อนข้างดี ยกเว้นเรื่องอาหาร” ตั้งแต่ที่หลัวเฟิงสำเร็จการฝึกพลังพันธุกรรมเมื่อคืนนี้ เขาก็อารมณ์ดีตลอดทั้งวัน เขาเดินไปที่เคาน์เตอร์และรับกล่องอาหารกลางวันจากการ์ด แต่มีเพียงอาหารที่ดูเหมือนโคลนอยู่ข้างในนั้น
ขณะที่เขาก้มดูอาหารที่อยู่ข้างใน เขาเห็นแต่อาหารที่ดู เหมือนโคลนสีเทา พอลองดมดูก็ได้กลิ่นเหมือนมันฝรั่ง
“นี่คงเป็นอาหารสดในตำนานสินะ” หลัวเฟิงส่ายหัวเบาๆ
มันขึ้นชื่อทีเดียว แม้ว่ามันจะถูกเรียกว่าอาหารสด แต่อันที่จริง มันคืออาหารที่แย่ที่สุดในสังคมโลก ถ้าอยากทานอาหารสดนี้ ก็แค่ จ่ายเพียง 5 เหมาต่อวันเห่านั้น แค่คิดก็รู้เกี่ยวกับคุณภาพของ อาหารที่ใส่อยู่ข้างในนั้นได้
ล็อบบี้สีเงิน โต๊ะยาวสีเงิน กล่องข้าวสีเงิน
คนในเครื่องแบบจำนวนมากทยอยต่อแถวรับข้าวกล่องกันตัวต่อตัว
หลัวเฟิงนั่งลงที่ข้างโต๊ะยาวแล้วก็ก้มลงเริ่มทานอาหารในกล่อง ในตอนนั้น วัยรุ่นสวมแว่นรูปร่างผอมคนหนึ่งก็เริ่มสบถสาปแช่ง
“หมูกับหมายังกินดีกว่านี้เลย!” ขณะที่เขาเพิ่งจะกินอาหารไปได้ สองคำ
“เร็วเข้า แกแพ้แล้ว เอาบุหรี่มา 2 ตัว”
“พล่ามห่าอะไรวะ?”
ภายในล็อบบี้สีเงินขนาดใหญ่นั้น นักโทษกว่าร้อยคนกำลังคุย กันจ๊อกแจ๊กจอแจ ดูยุ่งเหยิงวุ่นวายเป็นอย่างมาก ผู้คุม 2 คนยืนอยู่ ด้านนอกแผงกั้น ทั้ง 2 ถือไรเฟิลจู่โจมอยู่ในมือ พวกเขามองไป ข้างในอย่างไม่แยแสแล้วก็เริ่มหัวเราะและคุยกันไปมา กล้องรักษา ความปลอดภัยที่ติดอยู่ด้านบนก็บันทึกเหตุการณ์ตรงล็อบบี้ไปเรื่อยๆ
“ตึง..” เจ้าตาเดียวนั่งที่โต๊ะห่างไป 3 เมตรทางด้านขวามือของ หลัวเฟิง จ้องมาแล้วหัวเราะ “นายคือหลัวเฟิงใช่ไหม?”
หลัวเฟิงมองไปยังเจ้าตาเดียว “แล้วนายล่ะ?”
“ฉันแซ่หลง” เจ้าตาเดียวยิ้มกริ่มและหัวเราะ
“มังกร(หลง)ตาเดียว” เสียงต่ำๆ ดังมา ชายร่างอ้วนเตี้ยที่นั่งอยู่ ด้านหน้าของเจ้าตาเดียวนั่นเอง และตอนนี้ก็มีไอ้หน้าโหดอีก 2 คนนั่งถัดจากเขาราวกับเสาเหล็กก็ไม่ผิด ไอ้หน้าโหด 2 คนนั้น มองไปที่เจ้าตาเดียวอย่างดูถูก แล้ว…ชายร่างอ้วนก็หัวเราะอย่างเยือกเย็น “ตอนที่เราออกไปผ่อนคลายข้างนอกเมื่อวานนี้ คนของแกเล่นงานน้องชายฉันใช่ไหม? บอกมา เราจะเอายังไงกับเรื่องนี้ดี?”
“ไปตายซะสิ” เจ้าตาเดียวกลอกตาแล้วเริ่มพล่าม “ไอ้อ้วนหลี่ แกออกไปห่างๆ ฉันจะดีกว่า ถ้าแกยังคิดจะยุ่งกับฉัน ก็อย่าหาว่า ฉันไม่เตือนแล้วกัน”
ชายร่างอ้วนเตี้ยนั้นจ้องมองอย่างเยือกเย็นแล้วก็แหกปากหัวเราะ “มังกรตาเดียว..ดูเหมือนว่าแกจะไม่อยากพูดอีกแล้วใช่ไหม?”
หลัวเฟิงกินอาหารเข้าไปอีก 2 คำแล้วก็ชำเลืองมอง เขาเองก็ อดสนใจอยู่ไม่ได้ ในมุมมองของเขา…นี่คือการวิวาทของ 2 ขา ใหญ่ในคุกแน่ๆ
“ปากเสีย ถ้าแกยังอยากมีชีวิตอยู่ ก็หุบปากซะ” เจ้ามังกร ตาเดียวกลอกตาแล้วก็พล่ามเสียงดัง
“กระซวกมัน เอาเลย!”
หน้าของเจ้าอ้วนเตี้ยดูบูดเบี้ยวตอนที่แหกปากตะโกน
ทันใดนั้น เจ้าเสาเหล็กหน้าโหด 2 คนนั้นก็ขยับทันที หนึ่งใน นั้นยกโต๊ะยาวสีเงินขึ้นแล้วทุ่มไปที่เจ้ามังกรตาเดียว ขณะเดียวกัน อีกคนหนึ่งก็ฟาดแข้งออกไปราวกับสายฟ้า
“กล้าอัดลูกพี่เรางั้นเหรอ!”
“เร็ว ลุย!”
ทั่วทั่งล็อบบี้เกิดโกลาหลขึ้นทันที
“เพล้ง!” นักโทษคนหนึ่งยกม้านั่งขึ้นแล้วทุ่มใส่กล้องรักษา ความปลอดภัยที่มุมห้องอย่างรุนแรง
ภายในล็อบบี้สีเงินนั้น
“อ๊าก..!” เจ้ามังกรตาเดียวยื่นแขนออกไปกันลูกเตะของไอ้ หน้าโหดคนนั้น อย่างไรก็ตาม ลูกเตะนั้นเป็นลูกเตะที่หนักหน่วงจริงๆ เจ้ามังกรตาเดียวถึงกับผงะถอยหลังไปสองสามก้าวเข้ามา ทางด้านข้างของหลัวเฟิง
เจ้าเสาเหล็กหน้าโหดนั้นกระชั้นเข้ามาอย่างรวดเร็ว
คนของเจ้ามังกรตาเดียวก็พุ่งตรงเข้ามาอย่างรวดเร็วเช่นกัน ทันทีนั้น หลัวเฟิงก็ตกอยู่ระหว่างกลางของการต่อสู้ของแก๊งอันธพาลพวกนั้น
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราเข้ามายุ่งกับเขาซะแล้ว” หลัวเฟิงทำ ได้แค่ยืนขึ้นเท่านั้น เขาขี้เกียจจะไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ และตอนนั้นเอง มีเจ้าอ้วนสมุนของเจ้ามังกรตาเดียวพุ่งตรงมายังหลัวเฟิง ทันใดนั้น มันก็ชักใบมีดที่ฝนจนคมกริบออกมาและจี้มาที่เอวของหลัวเฟิง
ก่อนหน้านั้นเจ้ามังกรตาเดียวก็ชักใบมีดเล็กๆ ออกมาแล้วก็ ตั้งท่าจะจ้วงใส่หลัวเฟิง
“หือ?” หลัวเฟิงสัมผัสได้ถึงอันตรายในทันที ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกเจ็บแปลบตรงที่เอว เหมือนอะไรคมๆ มาทิ่มที่ตัวเขา ทว่า ขณะนั้นหลัวเฟิงก็เกร็งกล้ามเนื้อ เขากระโจนขึ้นเหมือนเสือดาว แล้วโดดข้ามโต๊ะข้างหน้า แต่ตอนนั้นเอง….
“ฟุบ…ฟุบ”
เจ้าเสาเหล็กหน้าโหดต่างก็สาดแข้งตรงมาที่หลัวเฟิงราวกับ ขวานสงคราม
“หาเรื่องตายชัดๆ!” หลัวเฟิงเข้าใจได้ในทันทีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น เขาร้องเสียงดังแล้วก็ทิ้งหมัดทั้ง 2 ข้างออกมาปะทะกับแข้งทั้ง 2 นั้น เจ้าเสาเหล็กหน้าโหด 2 คนนั้นฉายาคือ ‘กอริล่า’ หัวเราะอย่างเยือกเย็นอยู่ในใจ พลังหน้าแข้งของพวกเขาย่อม เหนือกว่าพลังแขนของหลัวเฟิงอยู่แล้ว จะต้องกลัวทำไม?
“ผัวะๆ…”
เสียงปะทะกันถี่ๆ ตามด้วยเสียงกระดูกหัก เจ้าเสาเหล็กหน้า โหดนั่นร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ทั้งสองคนกระเด็นออกจากหลัวเฟิงและลอยไปตกใส่โต๊ะที่อยู่ห่างออกไปโครมใหญ่ บนม้านั่งกับพื้นเปรอะไปด้วยคราบเลือดที่เห็นแล้วต้องตกใจ
“อ๊าก…อ๊าก” เจ้าหน้าโหดสองคนนั้นกุมขาด้วยความเจ็บปวด ขณะที่นอนกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น
“เฮ้ย!” เจ้ามังกรตาเดียว เจ้าอ้วนและเจ้าหมาดำที่อยู่ข้างๆ หลัวเฟิงถึงกับตกตะลึงตาค้าง
ในตอนนั้นเอง…
“กริ๊งๆๆๆ….” สัญญาณเตือนแสบแก้วหูก็ดังขึ้น ผู้คุมทั้งหมด ในคุกก็เคลื่อนออกมาอย่างรวดเร็วจากจุดพักของพวกเขาแล้วจัด ขบวนขึ้นขณะที่หัวหน้าของพวกเขาตรงมาที่โรงอาหาร
หลัวเฟิงจับดูที่เอวแล้วก็เห็นเลือดซึมออกมาเปื้อนชุดของเขา ตำนานกล่าวถูกต้อง นักสู้ที่สามารถฝึกพลังพันธุกรรมได้แล้วจะมี
พลังหมัดราวๆ 3 พัน ถึง 4 พันกิโลกรัม ลูกปืนขนาดเล็กทั่วไปจะไม่สามารถเจาะทะลุกล้ามเนื้อของพวกเขาได้ มีดของเจ้าอ้วนนั่น ทำได้แค่พุ่งทะลุชั้นผิวหนังของหลัวเฟิงเท่านั้นและไปหยุดที่ กล้ามเนื้อของเขา
“เอาล่ะพวกแกเลิกเล่นละครกันได้แล้ว”
หลัวเฟิงจ้องเขม็งไปที่เจ้ามังกรตาเดียวและเจ้าอ้วนเตี้ยนั่น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย ทำเอาพวกนั่นหน้าซีดด้วย ความตกใจ
“ทุกคนดู มันบาดเจ็บ!” เจ้าตาเดียวตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว
“ทุกคนลุย!” เจ้าอ้วนตะโกนแหกปากลั่นเหมือนกัน ขณะที่ พวกเขาพากันตะโกน ก็พากันยกม้านั่งเพื่อที่จะทุ่มใส่หลัวเฟิง… ตามคำสั่งของลูกพี่ พวกคนอื่นๆ ก็พากันพุ่งตรงเข้ามาพร้อมกับม้านั่งเช่นกัน
การเคลื่อนที่ของหลัวเฟิงราวกับปีศาจ ขาทั้ง 2 ข้างของเขา ดูไม่ต่างจากกระสุนปืนใหญ่ หวดใส่นักโทษคนไหนก็กระเด็นไปในอากาศ สำหรับนักโทษทั่วไปหลัวเฟิงไม่ได้รุนแรงมากนัก เพราะพวกเขาแค่ทำตามคำสั่ง แต่อย่างไรก็ตาม หลัวเฟิงไม่มีความปรานีใดๆ ให้กับหัวหน้าและเจ้าอ้วนที่บังอาจแทงเขา
“ปั๊ก” สันมือของหลัวเฟิงฟันม้านั่งขาดเป็น 2 ท่อน แล้วแขน ของเขาก็ลิ่วไปปะทะเข้ากับเจ้ามังกรตาเดียว มันถึงกับผงะลอยขึ้นไปในอากาศ แขนหมุนทวนเข็มนาฬิกา 90 องศา
พวกนักโทษถูกซัดให้ลอยขึ้นไปในอากาศ ม้านั่งกับโต๊ะถูกบิด ทำลายตัวแล้วตัวเล่า
แตกต่าง…!
นี่คือความแตกต่างระหว่างนักสู้ที่ฝึกพลังพันธุกรรมแล้วกับ พวกนักโทษจอมอันธพาลทั่วไป
ขณะที่หลัวเฟิงเหลือบมองไปที่กลุ่มของนักโทษ วัยรุ่นร่างผอม สวมแว่นตาซึ่งนั่งดูอย่างเงียบๆ ก็โบกมือขึ้นกะทันหัน
“พอแล้ว!”
เพียงชั่วพริบตาเดียว เขาก็มาอยู่ตรงหน้าหลัวเฟิงซะแล้ว…