ตอนที่ 662 ผู้อาวุโส คาบู

ในห้องโถงบัลลังก์ ชายชรามองมาที่ หลัวเฟิงและยิ้มออกมา “นี่ก็นาน

แล้วตั้งแต่ที่ข้าเจอมนุษย์เด็กหนุ่มแบบนี้ ความเด็กของเจ้านั้นน่าตกใจ ข้าแทบไม่เชื่อเลยว่าเจ้าสามารถเอาชนะ เปควั้น นั่นได้”

“ผู้อาวุโส ข้าชนะมาได้ด้วยความยากลำบาก” หลัวเฟิงพูดขึ้นด้วยความเคารพ

เขาเองก็รู้สึกช็อคอยู่ภายในใจ

อาจารย์ของเขา ทรูหยัน เคยบอกกับเขาว่าสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งใน

จักรวาลนั้นสามารถเห็นว่าคนเรามีชีวิตมานานแค่ไหนผ่านการชำเลืองมองเพียงครั้งเดียว แม้แต่สิ่งมีชีวิตนิรันดร์เอง พวกคนที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ก็ยังสามารถมองเห็นได้ว่าพวกมันมีชีวิตมานานแค่ไหนด้วยการมองเพียงครั้งเดียว ผู้อาวุโสนี้น่าจะรู้ว่าเขามีชีวิตอยู่มาแค่ประมาณ 300 ปี

“ผู้อาวุโสที่อยู่ในเมืองนี้แข็งแกร่งจริงๆ” หลัวเฟิงตกใจ “เผ่าเขาทอง

นั้นมีผู้อาวุโสมากมาย พวกที่สามารถพำนักอยู่ที่นี่ได้นั้นต้องแข็งแกร่งมากอย่างแน่นอน”

“เจ้าได้ศึกษาจารึกศักดิ์สิทธิ์รึยัง?” ผู้อาวุโสมองลงมาพร้อมกับยิ้มให้

ราวกับเขาเป็นลูกศิษย์

“ครับ มันถือเป็นประโยชน์อย่างใหญ่หลวง ขอบคุณท่านที่ให้โอกาส

ข้า” หลัวเฟิงพูดด้วยความเคารพ

เสียงหัวเราะแห่งความพอใจดังก้องไปทั่วห้องโถง ผู้อาวุโสได้ยิ้ม

ออกมา “เด็กน้อย สิ่งที่ข้าเข้าใจนั้น เจ้ากำลังเดินอยู่บนเส้นทาง

เดียวกับผู้นำ ผู้ยิ่งใหญ่ของเรา ฉิงหลูเต๋า ผู้อ่านวิญญาณและผู้รวมแห่งทวยเทพและกฎของอวกาศ จารึกศักดิ์สิทธิ์อันที่จริงจะส่งผลดีต่อเจ้าอย่างมาก”

หลัวเฟิงก้มหัวให้แล้วฟังอย่างตั้งใจ

“เจ้าหวังจะเรียนรู้มันอีกครั้งหรือไม่?” เขามองมาที่ หลัวเฟิง

หลัวเฟิง ตอบแบบละอาย “จารึกนั่นส่งผลดีอย่างมากสำหรับกฎต้น

กำเนิดของข้า บอกเลยว่าถ้าข้าบอกปฏิเสธนั้นคงเป็นการโกหก”

“ฮ่า ฮ่า ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง เด็กน้อย ถ้าเจ้าสามารถปลดปล่อย

อาวุธนันเชียน ระดับ 9 ได้ก่อนที่เจ้าจะไปถึงขั้นระดับอมตะ เจ้าจะได้มีโอกาสศึกษามันอีกครั้ง” ผู้อาวุโสยิ้ม “และถ้าเจ้าฝ่าขึ้นไปอยู่ระดับ

อมตะได้สำเร็จ เจ้าก็จะได้โอกาสอีก ตอนนั้นก็จะเหมือนตอนนี้เช่นกัน”

หลัวเฟิงอึ้ง

“การที่เจ้าจะเรียนรู้มันได้หรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้า

แล้ว” ผู้อาวุโสยิ้ม

“ขอบคุณมาก ท่านผู้อาวุโส” หลัวเฟิงขอบคุณด้วยท่าทีเคารพ

“ฮ่า ฮ่า…”

ผู้อาวุโสหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี “โอกาสสองครั้งนั้นต่างก็มี

ข้อกำหนดของมัน ถ้าพรสวรรค์และความสามารถของเจ้าไม่พอพียง

การเข้าไปในหอคอยจารึกศักดิ์สิทธิ์นั้นคงเป็นการเหยียดหยาม ฉิงหลูเต๋า”

หลัวเฟิงตกใจ ผู้อาวุโสที่พำนักอยู่ที่นี่นั้นเป็นอัศวินอวกาศที่ทรงพลังแต่ยังเป็นมิตรกับเขาด้วย ผู้อาวุโสได้ให้โอกาสเขาเรียนรู้สิ่งที่อยู่ตรงหน้า และยังให้โอกาสให้เขาเก็บคู่มือไว้ได้อีกด้วย

“ครับท่าน”

“ผู้อาวุโสนี่ เขาน่าจะเห็นว่าผมสามารถเอาชนะ เปควั้น มาได้ ดังนั้นเขาจึงสังเกตผมมากกว่าเดิม” หลัวเฟิงเข้าใจทันที “เขาให้โอกาสผมศึกษามันอีกครั้งและให้ผมเก็บคู่มือเอาไว้ได้ แต่โอกาสสองครั้งที่ได้มานั้นมันมีข้อกำหนด…แต่ถ้าผมไปถึงระดับตามข้อกำหนดไม่ได้ เขาก็ไม่น่าจะมาสนใจอะไรผมอีก”

ผู้อาวุโสคือกลุ่มสูงสุดของเผ่าเขาทอง

แม้แต่จักรพรรคิที่อยู่ในระดับผู้อมตะนั้น ผู้อาวุโสพวกนี้ก็ไม่

สนใจ มนุษย์อัจฉริยะเองก็เช่นกัน

แต่!

การต่อสู้ของ หลัวเฟิงและ เปควั้น ได้แสดงผลลัพธ์ของ หลัวเฟิงให้ผู้อาวุโสคนนี้ได้ทราบ เขาพิจารณาดูความสามารถของ หลัวเฟิงทันที ซึ่งนั่นก็สูงจนน่าตกใจ ดังนั้นเขาจึงทำตัวเป็นมิตร

เวลาที่คนเรานั้นแสดงความคิดของตัวเองออกมานั้นคือทุกสิ่ง

หลัวเฟิงนั้นเป็นแค่สิ่งมีชีวิตตัวจ้อย สำหรับผู้อาวุโสที่ทำสุภาพกับเขาแบบนี้ หลัวเฟิงจึงรู้สึกเคารพอีกฝ่ายอย่างมาก

ถ้าหลัวเฟิงกลายมาเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของมนุษย์ในอนาคตแล้ว มันจะยากยิ่งกว่าเดิมที่จะทำให้ หลัวเฟิงรู้สึกเคารพอีกฝ่ายได้

หลังจากพูดคุยกันเสร็จ หลัวเฟิง ผู้อาวุโสชิฟานจี และ ดิลลัน ก็ได้ออกจากห้องโถงไป ระดับอมตะอื่นๆ เองก็ออกมากับพวกเขาด้วย

“มนุษย์ หลัวเฟิง” เสียงหนึ่งดังก้องขึ้นมา

หลัวเฟิงหันกลับไปมอง คนที่พูดนั้นใส่ชุดหลวมๆ ลักษณะภายนอกของเขานั้นคล้ายคลึงกับผู้อาวุโสคนก่อนหน้านี้

“และท่านคือ?” หลัวเฟิงมองไปที่คนๆ นั้น

“ฝ่าบาท หลัวเฟิงนี่คือเจ้าหน้าที่ซึ่งอยู่ในระดับผู้อมตะ ทูคาลัว” ผู้

อาวุโสชิฟานจี ยิ้มออกมาพร้อมกับแนะนำ “ผู้อาวุโส ทูคาลัว นั้นเป็น

ลูกชายของผู้อาวุโสคนก่อนหน้าและเป็นลูกชายเพียงคนเดียวที่ขึ้นมาถึงระดับอมตะได้”

“อ่า” ตาของ หลัวเฟิงเป็นประกายขึ้นมา

ทูคาลัว กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ต่างจากเดิม “มนุษย์ หลัวเฟิง เจ้าเอาชนะเปควั้น มาได้และยังมีเรื่องกับ เปฉิว อีก ทั้งคู่นั้นคือศิษย์ของข้า”

หลัวเฟิงอึ้ง

อาจารย์ของพี่น้อง เปซือ?

“ข้าไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องที่เจ้าเอาชนะ เปควั้น มาได้ ข้าทำได้

แค่ชื่นชมเท่านั้น” ทูคาลัว มามองที่เขาด้วยความไม่พอใจ “แต่

ศิษย์ของข้า เปฉิว นั้นได้เข้ามาท้าทายเจ้า แต่เจ้ากลับไม่รับคำท้าทายอย่างนั้นรึ? เขาได้นั่งรอเจ้าอยู่ด้านนอกที่พำนักเป็นเวลากว่า 3 เดือน เจ้ากลับไม่ตอบปฏิเสธใดๆ เจ้าควรที่จะแสดงความเคารพแก่เผ่าเขาทองของเราบ้าง”

หลัวเฟิงยิ้ม “ผู้อาวุโส ทูคาลัว งั้นท่านก็คืออาจารย์ของทั้งคู่ เอาจริงๆเลยมันยากมากสำหรับข้าที่เอาชนะ เปควั้นได้ ข้าได้ยินมาจากผู้อาวุโส ชิฟานจี ว่า เปฉิว นั้นแข็งแกร่งกว่าน้องชายเขาเป็น 10 เท่า ข้านั้นไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด จึงเป็นธรรมดาที่ข้าไม่รับคำท้าและยอมแพ้”

“งั้นเจ้าก็ยอมรับว่าเจ้าแพ้อย่างนั้นรึ?” ทูคาลัว ดูเหมือนจะอึ้ง

หลัวเฟิงยิ้มและพยักหน้า “ถูกต้อง ตอนนี้ข้าเทียบกับ เปฉิว มิได้ ข้านั้นทำได้แค่ฝึกฝนและต้องทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นก่อนที่จะรับคำท้าของเขา สำหรับการกระทำ ของข้านั้น….มันเป็นเพราะข้ากลัวกับการโดนกลุ่มคนจำนวนมาเข้ามาท้าทายข้า ข้าหวังว่าท่านจะเข้าใจ”

ทูคาลัว ทำตาโตมองมาที่ หลัวเฟิง

เขานั้นเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของผู้อาวุโสที่ขึ้นมาถึงระดับผู้อมตะได้เป็นเวลานานมาแล้วที่พี่น้องของเขาเริ่มตายจากไปเหลือเพียงแต่เขาคนเดียว

แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงเจ้าหน้าที่ที่อยู่ในระดับอมตะแต่เพราะฐานะพิเศษของเขาแล้ว ตำแหน่งของเขาก็ถือว่าสูงเอาเรื่อง

เหตุการณ์ของพี่น้อง เปซือ นั้นทำให้เขาไม่พอใจในตัว หลัวเฟิงแต่เขาไม่กล้าที่จะจัดการต่อหน้าพ่อตัวเอง ตอนนี้เมื่อพวกนี้ออกมาจากห้องโถงแล้ว เขาจึงต้องการที่จะหาเรื่องกับ หลัวเฟิง

แต่…หลัวเฟิงกลับยอมแพ้ง่ายๆ!

หลัวเฟิงยอมรับว่าเทียบกับ เปฉิว มิได้

แล้วจะให้เขาทำเช่นใด?

“เจ้า…” ทูคาลัว กะพริบตาอยู่หลายครั้ง

“ในตอนที่ข้าแข็งแกร่งขึ้นและมีความมั่นใจมากกว่านี้ ข้าจะรับคำท้า

นั้นในตอนที่ข้ากลับมาที่นี่ สำหรับตอนนี้ข้านั้นอ่อนแอเกินไป” หลัวเฟิงก้มหัวให้ “ผู้อาวุโส ทูคาลัว ถ้าไม่มีเรื่องอันใดแล้ว ข้าขอตัวก่อน”

ทูคาลัว ทำได้แต่พยักหน้า

หลัวเฟิงพาคนอื่นๆ เดินจากไป

“นี่มัน…” ทูคาลัว ยืนอยู่ที่นั่นสักพักแต่พูดอะไรไม่ออก

หลัวเฟิงเดินเข้าไปชนกับพี่น้อง เปซือ ที่ซึ่งกลับมายังปราสาท

“มนุษย์ หลัวเฟิงโปรดรับคำท้าของข้า” เปฉิว ยืนอยู่ต่อหน้า หลัวเฟิง

“ผมมีเรื่องอื่นต้องไปจัดการ โปรดหลีกทางให้ผมด้วย” หลัวเฟิงพูดขึ้น

นอกจากเขาแล้ว ดิลลัน เองก็ปล่อยพลังผู้อมตะออกมาซึ่งเป็นแรงที่

เหมือนกับที่ ชิฟานจี ระเบิดออกมา หลัวเฟิง ดิลลัน และ ผู้อาวุโสชิฟานจี ได้รีบถอยออกมาจากตรงนั้นทันที

“เจ้า!” เปฉิว โกรธจัดจนกัดฟันแน่น

…

หลัวเฟิง เดินผ่านเส้นทางในปราสาทเหมือนสายลมพร้อมกับคิดในใจ  “ตอนนี้ฉันได้ศึกษาจารึกและได้รับ อาวุธนันเชียน 36 ระดับ มันคงได้

เวลาที่จะกลับไปแล้ว อย่างมากฉันคงต้องกลับไปเยี่ยมเผ่า พาโกด้า

และกลับไปยังทางช้างเผือก”

“หลังจากนั้นฉันจะเปลี่ยนคะแนนเพื่อเทคนิคควบคุมวิญญาณ 10,000 หน่วย แม้มันจะแพงอย่างมาก แต่ถึงยังไงเพื่อที่จะควบคุมรังแม่นั้นได้มันก็คุ้มค่ามาก”

“ฉันจะฝึกฝนอยู่ที่โลกสักพักและหลังจากที่ควบคุมรังแม่ได้แล้ว ฉันจะมุ่งหน้าไปยังเมืองแห่งความโกลาหล ฉันจะฝึกอยู่ที่นั่นสักพัก ฉันมี

โอกาสน้อยมากที่จะศึกษาจารึกจักรวาลทั้ง 9 ที่สามารถใช้ได้”

สมาชิกหลักขององค์กรจักรวาลเสมือน นั้นมีสิทธิที่จะเข้าไปยังเมือง

แห่งความโกลาหลได้ในตอนที่พวกเขาอยู่ในระดับจักรวาลแล้ว พวกเขาจะมีเวลาให้พิเศษ 30 ปี และนี่คือโอกาสครั้งแรกของ หลัวเฟิง

ตอนที่อยู่ระดับขอบเขต พวกเขาจะมีโอกาสได้เข้าไปศึกษาที่นั่น 300 ปี

ในตอนที่อยู่ระดับห้วงมิติแล้ว พวกเขาจะมีโอกาสไปศึกษาที่นั่น

3,000 ปี

นี่แหละคือโอกาสที่ได้มา!

นี่คือสิทธิ์พิเศษสำหรับสมาชิกแกนหลัก!

อีกอย่างในตอนที่พวกเขาเข้าไปในเมืองแห่งความโกลาหลแล้ว แม้ว่า

ระดับขอบเขต จะมีเวลาให้ 300 ปี แต่ หลัวเฟิงสามารถฝึกฝนที่นั่นได้ 500 ปี หรือ 1,000 ปี แต่ราคานั้นก็….เวลาที่เกินมานั้นต้องแลกกับคะแนน!

ยิ่งพวกเขาอยู่ที่นั่นนานเท่าไหร่ยิ่งใช้คะแนนมากเท่านั้น ถ้าใครมีคะแนนมากพอ มันก็เป็นไปได้ที่จะอยู่ที่นั่นเป็นแสนปี

ในตอนที่คะแนนหมด เมืองนั้นจะบีบให้ หลัวเฟิงออกมาเอง

…

หลัวเฟิงคิดเกี่ยวกับอนาคตของตัวเองพร้อมกับเดินออกมาจากปราสาทผู้อาวุโสพร้อมกับ ดิลลัน และ ผู้อาวุโสชิฟานจี

“ฝ่าบาท” ระดับห้วงมิติทั้ง 5 และ คาสน่า ยืนรอต้อนรับเขาอยู่

“ไปกันเถอะ” หลัวเฟิงสั่งออกมา

“ฝ่าบาท หลัวเฟิง ฝ่าบาท หลัวเฟิง” เสียงนี้ที่ฟังดูหลงใหลนั้นดังก้องขึ้นมา

หลัวเฟิงมองขึ้นไปด้านบนและพบกับเงาที่อยู่ไกลๆ กำลังพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วโดยร่อนลงมาที่พื้นห่างจาก หลัวเฟิงประมาณ 10 ม. มันคือชายชุดเกราะหินสีเทา ตาของเขาเหมือนกับเพชรสีแดง ตาสองข้างนั้นจับจ้องมาที่ หลัวเฟิงและยิ้ม “ข้าคือ คาบู”

“คาบู” ผู้อาวุโสชิฟานจี ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

“ผู้อาวุโสชิฟานจี” ชายคนนั้นโค้งให้เล็กน้อยแสดงความเคารพ

หลัวเฟิงมองอย่างงุนงงไปที่ผู้อาวุโสและผู้อาวุโสก็ได้ยิ้มตอบกลับ “ฝ่าบาท หลัวเฟิงนี่คือผู้อาวุโส คาบู เขาคือระดับอมตะจากเผ่า ทูย่า เขามีส่วนร่วมในสงครามของมนุษย์มาหลายครั้ง เขาค่อนข้างเป็นมิตรกับมนุษย์”

“อ่า?” หลัวเฟิงมองไปที่อีกฝ่าย

“ในตอนที่ข้าอยู่ในเมืองศักดิ์สิทธิ์ ข้าได้ยินเรื่องของฝ่าบาทมา ข้าไม่

กล้าที่จะรบกวนฝ่าบาทมาโดยตลอด ตอนนี้ฝ่าบาทกำลังจะกลับไปแล้ว ข้าจึงตัดสินใจที่จะมาส่งฝ่าบาท” ชายเกราะหินยิ้ม “มันเป็นโอกาสที่ดีสำหรับข้าที่มาเห็นมนุษย์ในบ้านเกิดตัวเอง”

หลัวเฟิงยิ้มและพยักหน้า

“ฝ่าบาท ไปที่ใดมาบ้างในโลกเลาเวิร์ล?” ชายเกราะหินยิ้มออกมา

“แค่เมืองศักดิ์สิทธิ์ อ่า เผ่าพาโกด้า ด้วย” หลัวเฟิงตอบกลับ

“อ่า” ผู้อาวุโส คาบู พูดขึ้น “ฝ่าบาท หลัวเฟิง บ้านของเผ่าเขาทอง โลกเลาเวิร์ล นั้นมีประวัติศาสตร์ที่สุดยอดที่ซึ่งมีสถานที่ลึกลับมากมายที่อาจจะเป็นประโยชน์ต่อการฝึกของท่าน ฝ่าบาทเคยไปที่เหล่านั้นมาหรือยัง?”