ตอนที่ 88 จากประตูนรก

“ถึงมังกรเกราะเหล็กจะเป็นระดับจ่าฝูงขั้นสูง แต่มันก็บินไม่ได้ ทำได้เพียงพุ่งทะยานและกระโดดสูงๆ ดูท่ามันไม่น่าเปลี่ยนทิศทางกลางอากาศได้ เพราะงั้นการหลบหนีจากมันก็ไม่น่าจะยากเกินไป”

หลัวเฟิงมั่นใจว่าเขาต้องสามารถหลบหนีได้ ด้วยโล่ที่อยู่ใต้เท้าของเขา เขาสามารถบินโค้งไปมาแล้วพุ่งทะยานเข้าไปในก้อนเมฆก็ยังได้!

ดวงตาเพียงข้างเดียวของมังกรเกราะเหล็กจ้องเขม็งมายังหลัวเฟิงอย่างน่ากลัว

“โฮ่ว์…”

ภายใต้เสียงร้องคำรามอย่างดุร้าย มังกรเกราะเหล็กฟาดหางของมันอย่างรุนแรง!

หางยาวถึง 10 เมตรของมันราวกับแส้ยักษ์ที่พุ่งเข้าหาหลัวเฟิง ระยะที่หลัวเฟิงหนีห่างออกมาพลันถูกหางอันยาวถึง 10 เมตรของมันวาดรัศมีมาถึง มังกรเกราะเหล็กระดับจ่าฝูงขั้นสูงสามารถวิ่งได้เร็วยิ่งกว่าเสียง แต่ความเร็วที่มันฟาดหางมาเร็วยิ่งกว่านั้นเสียอีก!

หางของมังกรเกราะเหล็กพุ่งทะยานได้เร็วยิ่งกว่ากระสุนจากปืนไรเฟิล! จึงเป็นเหตุผลที่พวกระดับจ่าฝูงขั้นสูงน่ากลัวนัก!

“ฟิ้ว…!”

อาจเป็นเพราะหางของมันฟาดเร็วมากๆ จึงทำให้เกิดแรงกดอากาศมหาศาล

“ไม่น่าโดน…ยังเหลืออีกตั้ง 50-60 เซน!”

หลัวเฟิงมั่นใจ

ปลายหางของมังกรผ่านหน้าอกหลัวเฟิงไปราวครึ่งเมตร…มันฟาดไม่โดนเขา แต่แรงกดอากาศอันมหาศาลจากความเร็วสุดขั้วนั้นก็กระแทกเข้ากับหน้าอกของหลัวเฟิงราวกับโดนค้อนยักษ์ซัดเข้าให้

“ปึง!”

ร่างของหลัวเฟิงกระเด็นออกไป ยังดีที่หลัวเฟิงจุกไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น จากนั้นเขาก็เริ่มตั้งหลัวได้อีกครั้ง

“ล้อเล่นไม่ได้เลยกับพวกจ่าฝูงแบบนี้ แรงกดอากาศนั่นทำให้เราเกือบน็อคไปเหมือนกัน”

หลัวเฟิงรู้สึกถึงเลือดที่กำลังตันอยู่ตรงคอหอยของเขา และเขาก็แทบจะกลั้นมันไว้ไม่ได้อีกแล้ว

“อ๊อก!”

เลือดสดๆ ทะลักออกมาจากปากของหลัวเฟิง

หลัวเฟิงมองดูมังกรเกราะเหล็กซึ่งยังคงลอยอยู่บนอากาศและร่างอันมหึมาของมันกำลังลอยตกลงมาสู่พื้นเบื้องล่าง

“แกเป็นสัตว์ประหลาดประเภทที่บินไม่ได้ ต่อให้แกจะเข้าถึงระดับจักรพรรดิ แกก็ไม่มีวันบินได้!”

หลัวเฟิงยิ้มออกมาได้ เขาผ่อนคลายขึ้นแล้วขึ้นเหยียบบนโล่และก็ลอยขึ้นบนอากาศ

ฟ้าว…!

ความรู้สึกของการบินได้มันน่าอัศจรรย์จริงๆ!

“โฮ่ว์…”

มังกรเกราะเหล็กตกลงมาเหยียบพื้นทางเท้าเบื้องล่าง จากนั้นมันก็กระโดดขึ้นไปบนดาดฟ้าตึกหลังหนึ่งขนาดสูง 2 ชั้น แล้วไม่รอช้า มันได้กระโดดขึ้นสูงอย่างรุนแรง…ด้วยแรงนี้คอนกรีตของดาดฟ้าจึงแตกกระจายตกลงมาที่พื้นถนนเบื้องล่าง

แล้วมังกรเกราะเหล็กก็ใช้การกระโดดอย่างต่อเนื้องของมันทะยานขึ้นสูงราวร้อยเมตร พร้อมด้วยเสียงคำรามอันดุร้าย มันพุ่งทะยานเข้าใส่หลัวเฟิงอย่างรวดเร็ว

“มังกรเกราะเหล็ก…ไม่ว่าแกจะกระโดดได้ดีแค่ไหน ยังไงมันก็ไร้ประโยชน์”

พอหลัวเฟิงเห็นมังกรเกราะเหล็กกระโดดขึ้นดาดฟ้าตึก เขาก็เริ่มลอยสูงขึ้นไปอีก…ลอยขึ้นไปอีก เขาแตะความสูง 300 เมตรอย่างง่ายดาย

มังกรเกราะเหล็กทำได้แค่เพียงหมดแรงและตกกลับลงไปสู่พื้น

ฟุบ! มังกรเกราะเหล็กตวัดหางของมันฟาดในอากาศ มันพยายามใช้แรงส่งเพื่อให้กระโดดได้สูงขึ้น

“เปล่าประโยชน์”

หลัวเฟิงยังคงทิ้งระยะสูงขึ้นไปและเริ่มลอยออกห่างจากตัวเมือง

“ครืนนน…”

เสียงสะเทือนเลื่อนลั่นดังมาจากทางเบื้องล่าว

“หือ?”

หลัวเฟิงซึ่งกำลังลอยอยู่บนท้องฟ้า ก้มลงมองดูก็เห็นมังกรเกราะเหล็กกำลังวิ่นวนรอบเมือง บางครั้งมันก็กระโดดข้ามตึก บางครั้งก็วิ่งตามทางเท้า และบางครั้งก็วิ่งไต่ตึกด้วยความเร็วสูง มันไล่ตามติดเขาราวกับกาวตราช้าง

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันตะตื้อขนาดนี้”

สีหน้าของหลัวเฟิงชักกังวล

“ในฐานะระดับจ่าฝูงขั้นสูง มังกรเกราะเหล็กตัวนี้เป็นอะไรที่ไม่ควรไปยุ่งด้วยเลย ถึงเราจะลอยสูงขึ้นมาถึง 2-3 พันเมตรแล้ว มันก็ยังสามารถมองเห็นเราได้หากไม่มีสิ่งกีดขวาง!”

ไม่ต้องพูดถึงพวกระดับจ่าฝูงขั้นสูงเลย แม้แต่หลัวเฟิงก็ยังสามารถมองเห็นมนุษย์ได้ในระยะ 2-3 ไมล์ทีเดียว

ดังนั้น เหตุนี้จึงเป็นเรื่องที่ไม่น่าแปลกใจนักที่มังกรเกราะเหล็กตัวนี้จะสามารถมองเห็นมนุษย์ได้ในระยะไกลถึง 5-6 ไมล์แบบนี้

“เราไม่ได้บินเร็วเหนือเสียง แต่มันวิ่งด้วยความเร็วเหนือเสียง ยากมากที่จะหลบสายตามันได้ น่าจะมีแค่ทางเดียวที่หลบสายตาของมันได้…ลอยเหนือเมฆ!”

หลัวเฟิงเริ่มลอยสูงขึ้นไปอีก!

ด้วยเท้าของเขาที่อยู่บนโล่ เขาเริ่มลอยขึ้นสูงอีก…ด้วยประสงค์คือลอยเหนือก้อนเมฆ หลังจากที่เขาลอยขึ้นเหนือก้อนเมฆ มังกรเกราะเหล็กก็จะมองไม่เห็นเขาอีกต่อไป และถึงตอนนั้น มันก็จะไม่สามารถวิ่งตามไล่เขาได้อีกเหมือนกัน

“กา…”

“กา…กา…กา…”

เสียงแหลมยะเยือกดังแว่วมาให้ได้ยิน ฝูงดำทะมึนของสัตว์ประหลาดประเภทนักสามารถมองเห็นได้จากทางทิศตะวันตกและมันกำลังมุ่งหน้ามาทางหลัวเฟิง…

“เวรอะไรอย่างนี้!” หลัวเฟิงสบถ

ท้องฟ้าเป็นอาณาเขตของสัตว์ประหลาดประเภทบินได้ มีเพียงยานบินที่มีประสิทธิภาพเท่านั้นที่สามารถบินอยู่บนท้องฟ้าได้…สำหรับมนุษย์ที่เป็นนักสู้แล้ว ถ้าพวกเขากล้าที่จะบินอยู่บนอากาศ พวกเขาก็จะต้องเจอกับฝูงของสัตว์ประหลาดพุ่งเข้าโจมตีทุกครั้งไป!

ก่อนยุคมหานิพพาน พวกนกเป็นสัตว์ที่มีทัศนวิสัยที่ดีมาก จึงไม่ต้องอธิบายเลยว่าในตอนนี้ทัศนวิสัยของพวกมันจะยอดเยี่ยมแค่ไหน

หากพวกมันมองเห็นเขากำลังลอยอยู่บนอากาศพวกมันก็จะเรียกพรรคพวกมารุมล้อมเขาไว้ในทันที!

“เราคล่องแคล่วกว่าสัตว์ประหลาดที่อยู่บนพื้นมาก แต่เมื่อเทียบกับพวกที่บินได้พวกนี้…เราก็แทบไม่มีทางรอดเลย!”

หลัวเฟิงไม่รอช้าแต่อย่างใด ทันทีที่เขามองเห็นฝูงสีดำทมึนของสัตว์ประหลาดประเภทนกที่กำลังบินตรงเข้ามา เขาก็ดิ่งลงกลับเข้าสู่ตัวเมืองในทันที

การปะทะกับสัตว์ประหลาดที่บินได้กลางอากาศนั่นหมายถึงความตายเพียงเท่านั้น!

และตราบใดที่เขายังคงทิ้งระยะห่างจากมังกรเกราะเหล็กได้ เขาก็ยังคงมีความหวัง

“โฮ่ว์….”

พอมังกรเกราะเหล็กเห็นหลัวเฟิงลอยต่ำลงมามันก็เริ่มออกวิ่งตรงเข้าหาเขาในทันที

พอหลัวเฟิงลดระดับลงมาได้ก็ตีโค้งไปตามเส้นทางเบื้องล่างนั้น!

เพล้ง!

หลัวเฟิงไวราวกับแสง หลังจากเสียง ตูม…เขาก็ตรงเข้าปะทะกับหน้าต่างบนระเบียงของอพาร์ทเมนต์หลังหนึ่งซึ่งมีความสูง 12 ชั้น กระจกบนระเบียงนั้นแตกกระจายทันทีที่หลัวเฟิงพุ่งเข้าไป

“ครืนน…”

ราวกับแสงแฟลชสีเขียวเข้ม มังกรเกราะเหล็กพุ่งตรงเข้าใส่ระเบียงของชั้นที่ 8 ของอพาร์ทเมนต์ที่หลัวเฟิงเพิ่งจะพุ่งเข้าไป ภายใต้คลื่นกระแทกอันน่ากลัว อพาร์ทเมนต์ทั้งหลังสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ผนังคอนกรีตที่รองรับโครงสร้างตรงกลางของตึกเริ่มปริแตกร้าวออก ตึกทั้งหลังกำลังถล่มลงอย่างช้าๆ

มนุษย์!

มังกรเกราะเหล็กร้องคำรามและจ้องเขม็งไปยังเงาของมนุษย์ที่กำลังเคลื่อนที่อยู่เบื้องหน้ามัน เงานั้นก็คือหลัวเฟิง…ในทันใดนั้น เขาก็พุ่งทะยานหนีไปยังตึกหลังถัดไป

“โฮ่ว์…”

มังกรเกราะเหล็กกลัวว่าการลังเลของมันจะทำให้หลัวเฟิงหลบหนีไปได้ มันจึงตรงดิ่งเข้าหาจุดที่หลัวเฟิงเพิ่งจะผ่านทะลุไปโดยไม่ลังเล…

ตึกทั้งตึกเริ่มถล่มลงจากตรงกลางและเริ่มทลายลงอีกครั้ง!

นี่เป็นเขตขนาดกลาง ดังนั้น หากนับเพียงตึกขนาด 12 ชั้น ในบริเวณนี้จะมีถึง 20 ตึก แต่อย่างไรก็ตามในการตามไล่ล่าหลัวเฟิง มังกรเกราะเหล็กได้พุ่งเข้าทำลายเฉพาะชั้นที่ 8 เท่านั้น…

โดยผ่านทางช่องหน้าต่างของอพาร์ทเมนต์ หลัวเฟิงจึงไม่ได้รับผลกระทบนัก แต่สำหรับร่างกายอันมหึมาของมังกรเกราะเหล็กมันได้รับผลกระทบมากทีเดียวเมื่อต้องพุ่งทะยานเข้าไปในตัวตึก

แต่…มันไม่มีทางเลือก!

เพราะตึกและอาคารต่างๆ บดบังทัศนวิสัยของมัน!

“ครืนน…”

เมื่อทำลายชั้นที่ 8 ของอพาร์ทเมนต์ไปแล้ว มังกรเกราะเหล็กก็หยุดลงกะทันหันและก็ยืนอยู่บนพื้น

อพาร์ทเมนต์ขนาด 8 ชั้นค่อยๆ พังครืนลงและตรงเข้าหามังกรเกราะเหล็ก แต่ทว่า มังกรไม่ได้หลบหลีกแต่อย่างใด

“ตูมม…”

ตึกทั้งหลัวพังถล่มลงมาใส่มังกรเกราะเหล็ก แต่ด้วยเกล็ดอันแข็งแรงของมัน อพาร์ทเมนต์หลังนั้นก็ไม่ต่างจากก้อนเต้าหู้ มันทำอันตรายมังกรไม่ได้แต่อย่างใดเลย

มนุษย์…มนุษย์…

“โฮ่ว์…โฮ่ว์…”

มังกรเกราะเหล็กคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

ใช่!

หลัวเฟิงหายไปแล้ว!

…………

ภายในห้องควบคุมไฟฟ้าอันมืดมิดในชั้นใต้ดินของเขตเล็กๆ แห่งหนึ่ง หลัวเฟิงกำลังยืนพิงกำแพงอยู่

“แฮ่กๆ…” หลัวเฟิงหายใจหอบๆ เขารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่กำลังกำเริบที่หน้าอกของเขา เลือดสดๆ ไหลซึมออกมาจากหน้าอกภายใต้ชุดต่อสู้

“หนักพอตัวทีเดียว…อาการบาดเจ็บนี้เราได้รับจากการปะทะกับฝูงสัตว์ประหลาดคราวก่อน พอตอนนี้แรงอัดอากาศนั่นมันทำให้อาการกำเริบขึ้นมาจนได้”

หลัวเฟิงลูบคลำหน้าอกของเขาและเขาก็รู้สึกเจ็บปวดจนสั่นสะท้าน ทำเอาสีหน้าเขาซีดเผือดลงไปด้วย

ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บหนัก หลัวเฟิงก็ค่อนข้างจะอารมณ์ดีอยู่

“มังกรนั่นน่าจะหาเราไม่เจอหรอก ถ้าเรายังคงซ่อนตัวอยู่ในนี้”

หลัวเฟิงยิ้มออกมาได้ ตอนเขาพุ่งเข้ามาที่นี่ แผนการหลบหนีของเขาก็ถือว่าลุล่วงไปแล้ว

ในเขตเช่นนี้ มักจะมีที่จอดรถใต้ดิน

เขาพุ่งทะลุหน้าต่างตึกมาเรื่องๆ เพื่อกันไม่ให้มังกรไล่ทันและมองเห็นเขาถนัด…ไม่ว่ามังกรนั่นจะแกร่งแค่ไหน แต่การพุ่งเข้าชนตึกแบบต่อเนื่องยังไงมันก็ต้องได้รับผลกระทบไปบ้าง แล้วหลัวเฟิงก็ใช้ช่องว่างตรงนั้นเป็นโอกาส ทางเข้าของที่จอดรถชั้นใต้ดินอยู่ไม่ไกลจากอพาร์ทเมนต์ขนาด 8 ชั้นนั้น เขาเห็นช่องทางได้เปรียบจึงรีบตรงดิ่งเข้ามาที่นี่

หลังจากที่อพาร์ทเมนต์ขนาด 8 ชั้นนั้นถล่มลง เศษอิฐเศษหินก็ไหลมาบดบังทางเข้าของลานจอดรถใต้ดินนี้ จึงทำให้มังกรเกราะเหล็กเดาได้ยากมากว่าหลัวเฟิงจะไปหลบอยู่ตรงไหน

………..

“โฮ่ว์…”

บนพื้นด้านบน มังกรเกราะเหล็กร้องคำรามออกมาอย่างเดือดดาล เสียงร้องครั้งนี้ดังสนั่นกว่าครั้งไหนๆ

“ครืนน…”

ตามมาด้วยเสียงแผ่นดินสะเทือน ในบัดนั้น เสียงร้องนานาชนิดก็ดังก้องขึ้นไปทั่วบริเวณ

ต้องรู้ไว้ว่ามังกรเกราะเหล็กคือผู้นำของสัตว์ประหลาดในรัศมี 20-30 ไมล์จากรังของมัน ด้วยบัญชาของมัน ฝูงสัตว์ประหลาดกว่าแสนตัวก็แตกฮือขึ้นและมุ่งหน้ามาทางที่มันอยู่จากทุกทิศทุกทาง!

ภายใต้บัญชานั้น สัตว์ประหลาดระดับบัญชาการทั้งขั้นต่ำ ขั้นกลาง ขั้นสูง ต่างก็กระจายตัวกันค้นหามนุษย์ตัวจ้อยที่บังอาจบุกรุกถิ่นของพวกมัน

…………..

ภายในห้องควบคุมไฟฟ้าในลาดจอดรถชั้นใต้ดิน…

“เสียงคำรามของมันยังไม่ยอมเงียบ แผ่นดินก็ยังคงสั่นสะเทือนอยู่ มังกรนั่นน่าจะสั่งให้ลูกน้องของมันค้นหาเราอยู่”

หลัวเฟิงหน้าเปลี่ยนสี อาจจะเป็นเรื่องยากที่มังกรตัวนั้นจะค้นหาเขาเพียงลำพัง แต่ด้วยกำลังพลกว่าแสนตัวของมันที่เข้าค้นหาทุกๆ ตารางนิ้ว…เขาอาจถูกหาพบได้หากยังหลบอยู่ตรงนี้

เพราะว่าบริเวณนี้จะต้องเป็นที่ที่มังกรตัวนั้นเน้นหาเป็นพิเศษแน่

“ดูเหมือนว่าเราจะไม่มีเวลาแม้แต่จะดูแผลซะแล้ว”

หลัวเฟิงลุกขึ้น เขาค่อนข้างผ่อนคลาย เพราะเหตุการณ์ที่ผ่านมาหยกๆ นั้นอันตรายกว่าตอนนี้มาก แต่ในที่สุดเขาก็หนีรอดมาได้

แล้วตอนนี้ เขาจะหนีไม่รอดเชียวหรือ?

มีระบบอุโมงค์รถไฟใต้ดินนับพันภายใต้เมืองหมายเลข 003 นี้

“ถ้าคำนวณไม่ผิด มันน่าจะมีอุโมงค์รถไฟอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้แน่! เราจะต้องเข้าไปในนั้นแล้วตามทางไป จากนั้นเราก็น่าจะออกจากเมือง 003 นี้ได้ อุโมงค์รถไฟค่อนข้างเล็ก ถ้าพวกนั้นจะเข้าไปตามเราได้ก็จะเป็นพวกที่ตัวเล็กและอ่อนแอกว่าพวกยักษ์ใหญ่ด้านบน อย่างน้อยที่สุด พวกยักษ์ใหญ่อย่างมังกรเกราะเหล็กก็ไม่น่าจะมุดเข้าไปได้แน่ ได้เวลากลับบ้านแล้ว กลับเข้าเมืองดีกว่า เมื่อเรากลับไปแล้ว เราก็จะได้ขายไข่มังกร และอุปกรณ์ของเทพสงครามพวกนั้น! ไม่รู้ว่าจะขายได้เท่าไหร่ ไม่แน่อาจจะได้ถึง 3 หมื่นล้านก็ได้ ฮ่าๆ”

แม้ว่าหน้าอกของเขาจะยังคงเจ็บแปลบ แต่หัวใจของเขาก็เปี่ยมไปด้วยความหวัง

ถึงแม้ว่าเขาจะต้องทำงานอย่างบ้าคลั่งแบบนี้ แต่ถ้ามันจะช่วยให้น้องชายของเขามีโอกาสกลับมาเดินได้อีกครั้ง มันก็คุ้มค่าที่จะทำ!