ตอนที่ 543 บ้าคลั่งแล้ว

ลู่เจียวกำลังขมวดคิ้วคิดเรื่องนี้ นางไม่รู้จักเซียวถิง เหตุใดเซียวถิงจึงได้คิดมาหานาง เห็นชัดว่าเรื่องนี้มีคนวางอุบายนาง คนผู้นี้คือผู้ใด

ลู่เจียวคิดถึงว่าคนที่ปรากฏตัวในวันนี้ ในจำนวนนี้มีท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ที่มีความแค้นกับนางแล้วก็ยังมีคุณหนูใหญ่หลินหรูเยว่จวนเฉิงเต๋อโหว

แท้จริงเป็นท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ทำเรื่องนี้ หรือว่าคุณหนูใหญ่หลินหรูเยว่จวนเฉิงเต๋อโหวทำเรื่องนี้กัน

ลู่เจียวกำลังครุ่นคิดก็ได้ยินเฝิงจือถาม จึงตอบอย่างทำอันใดไม่ได้ว่า “เรื่องมาหาข้าถึงที่ ข้าจะทำเช่นไรได้ เห็นชัดว่าซื่อจื่อจวนอ๋องฉินมาหาเรื่องข้า หากข้าไม่ลงมือก่อน วันหน้าก็จะไม่เลิกรา ข้าไม่มีความอดทนพอจะไปรับมือเขา”

ลู่เจียวกล่าวจบ หร่วนจู๋ก็ชูกำปั้นโบกไปมา กล่าวไม่เกรงใจว่า “หากเขากล้ามาอีก ข้าจะจัดการเขาให้ปางตาย”

ทุกคนไม่ออกไปเดินเล่นด้านนอกอีก รีบกลับไปโถงใหญ่จวนองค์หญิงใหญ่ ยามนี้ฮูหยินท่านอื่นก็ทยอยกันกลับมาแล้ว

ในนี้มีท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ที่เห็นลู่เจียวกลับมาก็มีสีหน้าประหลาดใจมาก

พอลู่เจียวเห็นท่าทางท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ก็รู้ทันทีว่าเรื่องซื่อจื่อจวนอ๋องฉินวันนี้เป็นฝีมือท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่

สีหน้านางไม่ดีอย่างมาก นิ้วมือค่อยๆ กำแน่นขึ้นมา

ท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่วางอุบายนาง หากนางไม่เอาคืน นางทำใจยอมรับไม่ได้จริงๆ

ลู่เจียวนึกโมโหในใจ ค่อยๆ หยิบยาส่งใส่มือหร่วนจู๋ สั่งการให้นางดีดลงไปในเสื้อผ้าท่านหญิงหลัน หยางจวิ้นจู่อย่างไม่ทันให้นางได้รู้ตัว

ยามนี้ลู่เจียวโชคดีอย่างมากที่ตนก่อนเข้าเมืองหลวงเตรียมตัวมาดี ปรุงยามาหลายขนาน นางรู้สึกว่าเข้าเมืองหลวงครั้งนี้ไม่น่าจะราบรื่น ดังนั้นจึงปรุงยาติดตัวมาไม่น้อย เอาไว้รับมือในสถานการณ์ต่างๆ คิดไม่ถึงว่านางจะได้ใช้ประโยชน์ยาเหล่านี้จริงๆ

หร่วนจู๋รับยามาด้วยสีหน้านิ่ง จ้องมองท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่

ตอนนี้ในใจท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ลุกเป็นไฟ คิดไม่ถึงว่าตนเองล่อผีเสเพลอย่างซื่อจื่อจวนอ๋องฉินผู้นั้นไปหาลู่เจียวแล้ว หญิงผู้นี้ยังรอดมาได้ นางโชคดีเกินไปแล้วจริงๆ

ไม่ทันสังเกตเห็นหลินหรูเยว่ที่อยู่ไม่ไกลนัก นางคิดไม่ถึงว่าลู่เจียวถึงกับไม่เป็นอันใดแม้แต่น้อย ในใจก็นึกโมโหก่นด่าท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ นังโง่ แค่หญิงบ้านนอกคนหนึ่ง ถึงกับจัดการไม่ได้

หญิงสองคนแต่ละคนต่างโมโหในใจ แต่บรรดาฮูหยินท่านอื่นในที่นั้นกลับไม่ได้สังเกตพวกนาง

หร่วนจู๋ถือโอกาสที่ท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ไม่ทันระวังตัว บรรจงดีดยาใส่เสื้อผ้าท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่

ยามนี้หมัวมัว[1]ผู้ดูแลในจวนองค์หญิงใหญ่ก็ออกมาเชิญทุกคนเข้าสู่งานเลี้ยง งานเลี้ยงเริ่มแล้ว

งานเลี้ยงชมบุปผาวันนี้มีคนไม่มากจึงเตรียมไว้เพียงสามโต๊ะ จัดอยู่ในเรือนข้าง

ทุกคนตามหมัวมัวไปเรือนข้าง มีคนสอบถามถึงองค์หญิงใหญ่อย่างห่วงใยว่าพักผ่อนดีแล้วหรือยัง

หมัวมัวยิ้มกล่าวว่า “องค์หญิงพักผ่อนเรียบร้อยแล้ว อีกสักครู่ก็จะมาต้อนรับทุกคน”

ฮูหยินต่างยิ้มรับคำว่า “องค์หญิงใหญ่ช่างให้เกียรติแล้ว ทรงมีพระชนมายุมากแล้ว ให้พักผ่อนเถอะ อย่าได้ต้องออกมาต้อนรับพวกเรา”

“ใช่ วันนี้พวกเราโชคดีได้รับเชิญมางานในจวนองค์หญิงใหญ่ ถือเป็นวาสนาพวกเราแล้ว”

“หมัวมัวทูลองค์หญิงไม่ต้องเสด็จออกมาแล้ว ให้ทรงพักผ่อนให้สบาย”

ทุกคนกำลังคุยกันครึกครื้นก็มีเสียงเย็นเยียบหนึ่งดังขึ้น “นังปีศาจขี้ประจบ รู้จักแต่สอพลอองค์หญิงใหญ่ แม้พวกเจ้าสอพลอตีนเหม็นเน่าองค์หญิงใหญ่ นางก็ไม่รับน้ำใจพวกเจ้าหรอก”

วาจากล่าวจบ ทุกคนโดยรอบพลันเงียบกริบ สีหน้าย่ำแย่กันอย่างยิ่ง ทุกคนหันไปมองทิศทางที่เสียงดังมา เห็นเพียงท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่สีหน้าเต็มไปด้วยความดูแคลนพวกนาง เห็นชัดว่าวาจาก่อนหน้านี้นางเป็นคนพูดออกมา

แม้ท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่เป็นบุตรีพระชายาเอกอ๋องผิงหลิง และเติบโตมาข้างพระวรกายไทเฮา แต่ประการแรก ไทเฮาสิ้นพระชนม์ไปแล้ว ประการที่สอง ฮูหยินแต่ละท่านก็พอรู้มาบ้างแล้วว่า ตอนนี้ฝ่าบาทระแวงอ๋องผิงหลิงและคลางแคลงหลิวโส่วฝู่ ดังนั้นตอนนี้ทุกคนไม่ค่อยให้เกียรติท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่สักเท่าไร

ยามนี้ได้ยินวาจาท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ ทุกคนก็โมโหขึ้นมาทันที “ท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ วาจาเจ้านี้หมายความเยี่ยงไร อะไรที่ว่าพวกเราสอพลอตีนเหม็นเน่าองค์หญิงใหญ่ องค์หญิงใหญ่พระชนมายุมากแล้ว พวกเราห่วงใยนางเป็นอะไรไปหรือ”

“องค์หญิงใหญ่เป็นองค์หญิงที่อดีตฮ่องเต้โปรดปราน พระภคินีในฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน พวกเราให้เกียรติยกย่องนางแล้วอย่างไร เจ้าไม่ยินยอม?”

“เจ้ามันตัวอะไร คิดว่าตัวเองวิเศษหรือ หรือเห็นพวกเรายกย่ององค์หญิงใหญ่ ไม่ได้ยกย่องเจ้า ดังนั้นจึงอิจฉาตาร้อน”

“ไม่รู้จักดูตัวเอง ตอนนี้อยู่ในสภาพใด ถึงกับกล้ากล่าวเช่นนี้ หลิวโส่วฝู่ช่างโชคร้ายแปดภพชาติที่แต่งกับภรรยาเช่นเจ้า ใช่แล้ว ภรรยาคนก่อนของหลิวโส่วฝู่เหมือนว่าไม่เลวนะ”

“ข้าได้ยินว่าบุตรชายภรรยาคนก่อนเขา อายุสิบหกก็สอบได้จวี่เหริน ดูบุตรชายนางก็รู้ ท่านแม่เขาต้องไม่เลวอย่างมาก บุตรชายล้วนเหมือนมารดา”

หลันหยางจวิ้นจู่เดิมเริ่มบ้าคลั่งขึ้นมาแล้ว ยามนี้มาได้ยินบรรดาฮูหยินเอ่ยชมภรรยาคนก่อนของหลิวโส่วฝู่ ในใจนางก็เดือดปุดๆ คุกรุ่นออกมาทันที

นางขอบตาแดงก่ำกัดฟันมองฮูหยินในที่นั้นทุกคน “หุบปาก พวกเจ้าล้วนหุบปากเดี๋ยวนี้ กล้าพูดจาเหลวไหลอีก ข้าก็จะให้คนตบปากพวกเจ้า”

“ข้าเป็นถึงบุตรีอ๋องผิงหลิง ฝ่าบาทให้ความยำเกรงบิดาข้ามาก พวกเจ้ามันนังชั้นต่ำตัวอะไร ถึงกับกล้าไร้ความเคารพยำเกรงต่อข้า”

ท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ด่าทุกคนในที่นั้นเสียงดังลั่น ทุกคนในที่นั้นต่างชี้หน้าด่านางกลับอย่างเดือดจัด

“ดูนางสิราวกับคนบ้าเสียสติ เป็นถึงจวิ้นจู่แต่วาจาด่าคนราวกับนังชั้นต่ำ เสื่อมเสียถึงหน้าตาจวนอ๋องผิงหลิงจริง แม้แต่หน้าตาหลิวโส่วฝู่ก็ถูกนางฉีกจนไม่มีเหลือแล้ว”

“ใช่ ยังคิดตบปากพวกเรา เจ้าก็สั่งคนมาตบปากพวกเราดูสิ ดูว่าพวกเราจะยอมให้เจ้าตบหรือไม่ คิดว่าตนเองมันตัวอะไรกัน”

“ตอนนั้นภรรยาหลิวโส่วฝู่เพิ่งจะจากไป ก็แต่งเข้าจวนหลิวโส่วฝู่ทันที เจ้าหญิงเหลวแหลก ไม่แน่เจ้าอาจล่อลวงจนมีสัมพันธ์สวาทกับหลิวโส่วฝู่ก่อนหน้านั้นแล้ว ไม่แน่ว่าภรรยาหลิวโส่วฝู่อาจถูกเจ้าทำตาย”

ท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่พลันโมโหเดือดดาล แต่ยังรู้ว่าตนเองไม่อาจกล่าวถึงเรื่องภรรยาคนก่อนของหลิวโส่วฝู่ ยามนี้ได้ยินแต่เสียงผู้คนโดยรอบพากันเอาเรื่องนาง นางคลุ้มคลั่งตะโกนดังว่า “หุบปาก พวกเจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้”

นางกล่าวจบก็หันไปหาฮูหยินที่ใกล้นางที่สุด “ข้าจะฉีกปากเจ้าทิ้ง เจ้ากล้าพูดอีกสิๆ”

ฮูหยินที่ถูกนางคว้าตัวไปเป็นฮูหยินของสวี่จั๋วตำแหน่งชื่อฝู่ ที่เป็นรองจากโส่วฝู่ นางคิดไม่ถึงว่าท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ถึงกับพุ่งมาตบนาง

ฮูหยินสวี่สีหน้าย่ำแย่อย่างยิ่ง ยกมือตบหน้าท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ ท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ถูกตบเต็มแรงก็สูญเสียสติสัมปชัญญะ พุ่งเข้าไปราวกับคนบ้าดึงทึ้งผมฮูหยินสวี่

สาวใช้สองคนข้างกายฮูหยินก็รีบเข้ามารั้งไว้ ปรากฏเห็นเจ้านายตนถูกตบ สาวใช้สองตระกูลก็ลงมือตบตีปกป้องฮูหยินตนกันชุลมุน

ทุกคนต่างมองคนสองตระกูลตบตีกันด้วยอาการเบิกตาโตอ้าปากค้าง

……………..

[1] คำเรียกขานบ่าวหญิงสูงวัย