ตอนที่ 661 วางแผนสร้างเรื่อง

พอลู่เจียวกล่าว เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็หน้าบึ้ง “เช่นนั้นพวกเราก็จะไม่ได้พบท่านพ่อกับท่านแม่อีกนานกระมัง”

“ท่านพ่อกับท่านแม่เข้าเมืองหลวงไปรักษาคนป่วยหรือ”

“พวกเราจะเป็นเพื่อนท่านพ่อกับท่านแม่เข้าเมืองหลวง”

“อันนี้ดี ข้าอยากเป็นเพื่อนท่านพ่อกับท่านแม่ไปเมืองหลวง”

ลู่เจียวมองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม กล่าวเตือนว่า “ตอนนี้พวกเจ้าเป็นนักเรียนแล้ว ต้องตั้งใจเรียนหนังสือ อย่าเอาแต่คิดตามท่านพ่อท่านแม่ไปไหนมาไหน แม่ได้บอกกับท่านอาจารย์แล้วว่า ท่านพ่อกับแม่จะเข้าเมืองหลวงไปสักระยะหนึ่ง ให้พวกเจ้าอยู่ซีเฟิงย่วน”

พอลู่เจียวกล่าว เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็คิดได้ว่าตอนนี้ตนเองเป็นนักเรียนแล้ว พลันเงียบไม่เอ่ยอันใดอีก

สุดท้ายต้าเป่าถามว่า “แล้วพวกท่านจะกลับมาเมื่อไร”

“น่าจะเดือนกว่าได้”

“เช่นนั้นพอพวกท่านกลับมาก็รีบส่งคนมารับพวกเรา ดีหรือไม่”

พอเจ้าหนูน้อยทั้งสี่คิดถึงว่ากว่าจะได้พบบิดามารดาก็อีกนานมาก ในใจตื่นตระหนก พร้อมกับนึกถึงครั้งก่อนที่ลู่เจียวหนีไป ตอนนั้นพวกเขาตกใจกันมาก

ลู่เจียวย่อมมองออกว่าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ตื่นตระหนก ยื่นมือไปลูบศีรษะพวกเขา กอดพวกเขาไว้ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กล่าวว่า “ท่านพ่อกับแม่จะรีบกลับมา พอกลับมาก็จะส่งคนมารับพวกเจ้ากลับบ้าน พวกเจ้าสี่คนเป็นดวงใจของท่านพ่อกับแม่ พวกเราตัดใจไปจากพวกเจ้าไม่ได้หรอก”

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ยินลู่เจียว ในที่สุดอารมณ์ก็ผ่อนคลายขึ้น ตอนนี้ทั้งสี่โตแล้ว รู้ว่าบิดากับมารดาเข้าเมืองหลวงต้องมีเรื่องสำคัญ ดังนั้นพวกเขาไม่อาจเอาแต่ใจตนเอง

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ยิ้มมองลู่เจียวกล่าวว่า “เช่นนั้นท่านพ่อกับท่านแม่กลับมาก็รีบมารับพวกเรากลับบ้านนะ”

“อืม”

ลู่เจียวรับปากพวกเขาแล้วก็หันไปเรียกเด็กรับใช้ประจำตัวลูกทั้งสี่มากำชับพวกเขาสองสามคำ ให้พวกเขาดูแลคุณชายน้อยทั้งสี่ให้ดี

เหล่าเด็กรับใช้รีบรับรองว่าจะดูแลเจ้าหนูน้อยทั้งสี่อย่างดี

ลู่เจียวจัดการเรื่องพวกนี้เรียบร้อยก็พาหร่วนจู๋กับเฝิงจือไปพบท่านอาจารย์หลิวกับฮูหยินผู้เฒ่าหลิวพร้อมกับบอกพวกเขาว่าจะให้หร่วนจู๋อยู่ซีเฟิงย่วนอารักขาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่

ท่านอาจารย์หลิวกับฮูหยินผู้เฒ่าหลิวรู้มานานแล้วว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวให้ความสำคัญกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่มาก จึงไม่ได้คัดค้าน

ลู่เจียวพาเฝิงจือออกจากซีเฟิงย่วน ทุกคนเพิ่งจะออกจากซีเฟิงย่วน ก็ได้รับรายงานจากถงอี้ “ฮูหยิน ไม่ได้การแล้ว ใต้เท้าได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก”

ในใจลู่เจียวรู้ว่าเป็นอุบายเซี่ยอวิ๋นจิ่น ก็รีบแสดงท่าทีตื่นตระหนกตาม สั่งการให้หลินต้ารีบกลับเข้าเมือง

ทุกคนแล่นตรงกลับจวนตระกูลเซี่ยในเมืองหนิงโจว

เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้รับบาดเจ็บ เป็นที่รู้กันทั่ว ดังนั้นพวกหลินจือฝู่เองก็ได้ข่าวอย่างรวดเร็ว

ใต้เท้าหลินได้ข่าวก็ดีใจมาก แทบจะจุดประทัดฉลอง ที่แท้อ๋องจิ้นยังอยู่ข้างเขา เขาก็ว่าแล้ว อ๋องจิ้นไม่มีทางไร้การเคลื่อนไหว

แต่เซี่ยอวิ๋นจิ่นบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง หนักหนาหรือไม่ จะตายหรือไม่ หากเขาตายได้ก็ยิ่งดี

เซี่ยอวิ๋นจิ่นตายไป หูทงพั่นผู้นี้ก็หนีไม่พ้นเงื้อมมือเขาไปได้ แม้เบื้องหลังเขาจะมีจวนอู่กั๋วกงก็ไม่เท่าไร

ใต้เท้าหูเป็นคนไร้ความสามารถ หากมีความสามารถ จะดำรงตำแหน่งนายอำเภอชิงเหอมาหลายปีเพียงนี้หรือ

หลินจือฝู่ยิ่งคิดก็ยิ่งดีใจ แต่ตอนนี้ที่เขาร้อนใจที่สุดก็คือต้องตรวจสอบให้กระจ่างว่าแท้จริงเซี่ยอวิ๋นจิ่นบาดเจ็บสาหัสเพียงใด มีอันตรายถึงชีวิตหรือไม่

“ข่งทุยกวาน กู้จิงลี่ พวกเราไปเยี่ยมใต้เท้าเซี่ยกัน ดูว่าอาการบาดเจ็บเป็นเช่นไร”

ข่งทุยกวานกับกู้จิงลี่สบตากันทันที พร้อมกับรับคำ “ขอรับ ใต้เท้า”

ทุกคนตรงไปยังตระกูลเซี่ย

นอกจากหลินจือฝู่ ข่งทุยกวานและกู้จิงลี่ ใต้เท้าหูที่ได้ยินข่าวเช่นกันกลับไม่รู้สึกสะใจ เขาเป็นห่วงอย่างมาก กลัวว่าจะเกิดเรื่องอันใดกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น หากเซี่ยอวิ๋นจิ่นเกิดเรื่อง เขาอยู่เมืองหนิงโจวก็คงรอดยาก ไม่แน่อาจเหมือนกับตอนอยู่อำเภอชิงเหอก่อนหน้านี้ที่ถูกคนจูงจมูกเดิน

ใต้เท้าหูรีบพาลูกน้องไปเยี่ยมที่จวนตระกูลเซี่ย

ในห้องนอนใหญ่เรือนด้านหน้าตระกูลเซี่ย เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่เป็นอันใด แต่ในห้องกลับเตรียมโลหิตไว้จำนวนไม่น้อย กลิ่นคาวคลุ้งเสียดแทงจมูกตลบอบอวลไปทั้งห้อง

ลู่เจียวได้กลิ่นคาวโลหิตก็เกือบอาเจียน หลังตั้งครรภ์ ประสาทรับรู้ด้านกลิ่นนางไวมาก

แต่คิดถึงเรื่องที่ต้องทำ นางได้แต่อดทนเอาไว้อย่างสุดกำลัง

รอพ่อบ้านเซียวมารายงานว่าพวกใต้เท้าหลินมาเยี่ยม ลู่เจียวรีบฝืนกลั้นอาการพะอืดพะอมเอาไว้ ทาโลหิตไปบนใบหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่น เพียงแต่ทาไปครานี้ทำให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นดูแล้วน่ากลัวอย่างมาก เขานอนหงายอยู่บนเตียง หายใจอ่อนระโหยโรยแรง

ในห้องลู่เจียวจัดเตรียมเรื่องพวกนี้เรียบร้อย ก็ให้คนไปเชิญพวกใต้เท้าหลินมา

ใต้เท้าหลิน ใต้เท้าข่ง ใต้เท้ากู้ เข้ามาในห้องก็ได้กลิ่นคาวโลหิตรุนแรงทั่วห้อง หันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น บนเตียงทำเอาตกใจแทบสิ้นสติ แต่หลายคนเห็นแล้วในใจก็ร้องตะโกนดีใจ ทว่าสีหน้าแต่ละคนกลับแสดงอาการเสียใจอย่างมาก ใต้เท้าหลินแสดงท่าทีโมโหตวาดด่าทอว่า “คิดไม่ถึงว่าพื้นที่เมืองหนิงโจวข้าถึงกับมีโจรชั่วเหิมเกริมเช่นนี้ ข้าจะต้องตรวจสอบให้กระจ่างว่าแท้จริงเป็นผู้ใดลอบสังหารใต้เท้าเซี่ย ข้าจะต้องสืบความให้กระจ่างให้ได้”

ลู่เจียวเบ้ปากอย่างแรง ก่อนหน้านี้บุตรชายหวางทงพั่นทำเรื่องชั่วช้าเพียงนั้น เจ้าไม่เห็นสืบความ ตอนนี้กลับมาเสแสร้ง

แต่ลู่เจียวไม่ได้เอ่ยอันใด นางทำสีหน้าเศร้าสลดใจ มองพวกใต้เท้าหลินกล่าวว่า “รบกวนใต้เท้าทุกท่านออกไปก่อน ข้าจะรักษาอาการบาดเจ็บให้ใต้เท้าเรา”

ใต้เท้าหลิน ข่งทุยกวานและกู้จิงลี่ส่งสายตาเป็นประกายให้กัน แค่เห็นสภาพเซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียง ทุกคนก็รู้สึกว่าไม่น่าจะหายดีได้แล้ว

“ฮูหยินเซี่ยจะต้องพยายามรักษาใต้เท้าเซี่ยให้หายนะ”

ลู่เจียวสะอื้นเอ่ยว่า “ข้าจะทำให้ได้”

นางกล่าวจบก็ให้คนเชิญใต้เท้าทุกท่านออกไป ใต้เท้าหลิน ข่งทุยกวานกับกู้จิงลี่หันหลังเดินออกไป เพียงแต่พวกเขายังไม่ทันได้เดินออกไป ใต้เท้าหูก็พุ่งเข้ามา พอเข้ามาเห็นสภาพเซี่ยอวิ๋นจิ่นที่เต็มไปด้วยโลหิตนอนอยู่บนเตียง ใต้เท้าหูก็ปวดใจอย่างมาก ร้องไห้ออกมาทันที แล้วก็พุ่งไปข้างเตียงส่งเสียงเรียกเซี่ยอวิ๋นจิ่น

“อวิ๋นจิ่น เจ้าได้รับบาดเจ็บได้อย่างไรกัน ผู้ใดลอบสังหารเจ้า เจ้าคนชั่วทำเรื่องเช่นนี้ได้ ไร้คุณธรรมเสียจริง”

เขาพูดไปก็เขย่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียงเกือบจะตบเขาทีหนึ่ง ร้องไห้ก็ร้องไป จะมาเขย่าแทบตายอยู่ตรงนี้ทำไมกัน

ลู่เจียวเองก็ไร้วาจาจะกล่าว รีบเข้าไปดึงใต้เท้าหู “ใต้เท้าหู รบกวนท่านออกไปก่อน ข้าจะต้องรักษาให้อวิ๋นจิ่นก่อน”

ใต้เท้าหูได้ฟังคำพูดลู่เจียว ก็คิดถึงว่าวิชาการแพทย์ลู่เจียวสูงส่ง ในใจเขาก็มีความหวังขึ้นมาทันที “ฮูหยินเซี่ย ท่านจะต้องรักษาใต้เท้าเซี่ยให้หายนะ”

พูดไปก็คิดจะคุกเข่าให้ลู่เจียว ลู่เจียวรีบรั้งเขาไว้ เร่งให้เขาออกไป “หากท่านคิดให้ข้าช่วยอวิ๋นจิ่นก็รีบ ออกไป”

ใต้เท้าหูกลั้นน้ำตาได้ในที่สุด หันหลังเดินออกไป พวกใต้เท้าหลินมองหูทงพั่นด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ดูท่าคนผู้นี้เป็นพวกเดียวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นจริง

เชอะ รอให้อ๋องจิ้นขึ้นสู่ตำแหน่ง ผู้ใดจะสนใจว่าเจ้ามีสายสัมพันธ์แต่งงานอันใด ล้วนต้องถูกเก็บกวาดให้ราบคาบ

ใต้เท้าหลินครุ่นคิดหมายมั่นปั้นมือ

ในห้องลู่เจียวแสร้งทำเป็นรักษาให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น พวกใต้เท้าหลินตอนนี้นั่งอยู่ด้านนอก ดังนั้นลู่เจียวจงใจให้คนยกน้ำมา จากนั้นก็เติมโลหิตลงไป ก่อนจะให้ยกออกไป น้ำที่เต็มไปด้วยโลหิตมากมายน่าตกใจยิ่ง

พวกใต้เท้าหลินกับข่งทุยกวานเห็นแล้วก็ร้องตะโกนดีใจอยู่ในใจ มีเพียงใต้เท้าหูที่เห็นแล้วตกใจสะดุ้ง นั่งลงนิ่งไม่ขยับเขยื้อน สีหน้าซีดขาวยิ่งกว่ากระดาษ