ตอนที่ 674 ไม่ดี

งานเลี้ยงค่ำเริ่มต้นขึ้นอย่างรวดเร็ว จางเหนียงจื่อกับเกิ่งเหนียงจื่อจัดให้ทุกคนเข้าประจำโต๊ะ แม้ลู่เจียวเป็นแค่ฮูหยินถงจือระดับหก แต่เป็นคนที่สถานะสูงสุดที่มาในวันนี้ ดังนั้นนางจึงได้นั่งอยู่โต๊ะประธานหลักตรงกลางสุด นั่งร่วมกับฟางซื่อฮูหยินนายอำเภอ เพราะฟางซื่อโมโหมาตั้งแต่เริ่มงาน จึงไม่ได้พูดจากับลู่เจียว ลู่เจียวเองก็ขี้เกียจจะสนใจนาง หันไปคุยกับพวกจางเหนียงจื่อข้างๆ แทน

ฟางซื่อโมโหมาก แต่ก็รู้ว่าตนเองแสดงอาการไม่ได้ แม้ว่านางรังเกียจหญิงผู้นี้ แต่นางก็มีสถานะสูงกว่าตน ฟางซื่อได้แต่อดกลั้นเอาไว้

งานเลี้ยงไม่ได้เกิดเหตุอันใด ลู่เจียวกินเสร็จก็เตรียมกลับ นางต้องกลับเมืองหนิงโจวให้เร็วหน่อย

จางเหนียงจื่อเองก็รู้ว่าลู่เจียวจะกลับเมืองหนิงโจว ก็รีบให้คนออกไปส่งนาง

ทุกคนเพิ่งจะเดินออกจากประตูฉุยฮวาเหมิน ที่มุมโค้งก็มีแขกชายหลายคนจากงานเลี้ยงอีกฝั่งทยอยเดินกันมา พ่อบ้านตระกูลจ้าวกำลังนำแขกชายออกมาส่ง พอดีได้พบกับพวกลู่เจียว

ในกลุ่มแขกชาย คนที่นำมาก็คือเจิ้งจื้อซิ่งนายอำเภอชิงเหอคนใหม่ที่เพิ่งจะมารับตำแหน่ง

เจิ้งจื้อซิ่งสวมชุดขุนนาง หน้าตารูปงามกระจ่าง เปล่งบารมีอยู่ไม่น้อย ฉายประกายราศีรอบกาย ดูมีความเป็นขุนนางอยู่มาก

เพียงแต่พอลู่เจียวเห็นเขาก็นึกรังเกียจอย่างที่สุด หันหลังจะเดินออกนอกประตูจวนทันที เจิ้งจื้อซิ่งส่งเสียงเรียกนาง

“พี่สะใภ้”

ลู่เจียชะงักฝีเท้าหันมามองเจิ้งจื้อซิ่ง เอ่ยน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “ใต้เท้าเจิ้งอย่าได้เรียกมั่วซั่ว ข้าไม่อาจรับคำว่าพี่สะใภ้จากท่าน”

เจิ้งจื้อซิ่งแววตาหรี่ลง เม้มริมฝีปากแน่นไม่พอใจ แต่ก็พลันยิ้มเอ่ยว่า “จื้อซิ่งทำอันใดล่วงเกินพี่สะใภ้ ขอพี่สะใภ้บอกกล่าวด้วย”

ลู่เจียวเดิมไม่คิดสนใจเขา แต่พอคิดถึงจู้เป่าจูก็ยิ้มตาหยีเอ่ยขึ้นว่า “ใต้เท้าเจิ้ง เป่าจูสบายดีไหม”

วันนี้ผู้มาร่วมงานเลี้ยงตระกูลจ้าวก็คือฟางซื่อ ตามหลักลู่เจียวควรได้พบฟางซื่อแล้ว นางจู่ๆ ถามเช่นนี้ เจิ้งจื้อซิ่งก็รู้ว่านางถามด้วยความโมโห

สีหน้าเจิ้งจื้อซิ่งแปรเปลี่ยนเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ทำสีหน้าปวดใจ กล่าวว่า “พี่สะใภ้โมโหข้าเพราะเรื่องเป่าจูหรือ ความจริงเรื่องเป็นเช่นนี้ เป่าจูนาง…”

ลู่เจียวพอได้ฟังก็รู้ว่าเขาคิดตลบตะแลงก็ขี้เกียจจะฟัง ชายชั่วมักมีเหตุผลร้อยแปดพันเก้าที่จะบอกว่าตนเองไม่อาจทำอันใดได้

“เอาละ ข้ารู้แล้ว เจ้าลดสถานะภรรยาเอกไปเป็นอนุ แต่งกับสตรีตระกูลสูงศักดิ์ ใต้เท้าเจิ้งไม่ธรรมดาจริงๆ ข้าก็ขออวยพรให้ใต้เท้าเจิ้งได้เลื่อนตำแหน่งทรงเกียรติในเร็ววัน”

กล่าวจบก็ไม่สนใจเขาอีก หันหลังจากไปทันที

เจิ้งจื้อซิ่งยังพูดไม่จบ ก็ได้แต่กลืนวาจาลงท้องไปแทน

เขารู้ว่าคนนอกวิพากษ์วิจารณ์ที่เขาลดสถานะภรรยาไปเป็นอนุ แล้วแต่งสตรีตระกูลสูงศักดิ์มาเป็นภรรยาแทน แต่ละคนว่าเขาว่าเป็นชายหลายใจ เดิมเขาคิดจะอาศัยการสนทนากับลู่เจียวนี้ล้างมลทินให้ตนเองสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าหญิงผู้นี้ถึงกับไม่เปิดโอกาสให้เขา ยังตอกย้ำเรื่องที่เขาลดสถานะภรรยาไปเป็นอนุอีกครั้ง ครั้งนี้เขาพูดอย่างไรก็ไม่อาจแก้ตัวได้แล้ว

เจิ้งจื้อซิ่งโมโหหน้าเขียว แต่ลู่เจียวก็นำคนจากไปแล้ว ไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย

เจิ้งจื้อซิ่งมองคนที่จากไป แววตาดำสนิทเต็มไปด้วยกลิ่นอายเย็นเยียบและความโมโหคุกรุ่น หญิงผู้นี้กับเซี่ยอวิ๋นจิ่นเจ้าเล่ห์ร้ายกาจมากอุบาย ช้าเร็วสักวันหนึ่งย่อมต้องวางอุบายพวกเขา ให้พวกเขามาคุกเข่าต่อหน้าตนให้จงได้

จู่ปู้ข้างกายเจิ้งจื้อซิ่งเห็นสีหน้านายอำเภอไม่ดีนัก ก็รีบเจ้ามายิ้มกล่าวว่า “ใต้เท้า นายอำเภอ พวกเราไปกันเถอะ”

“ได้ ไปกันเถอะ”

ทุกคนเดินออกไป

ลู่เจียวพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ขึ้นรถม้า แล้วก็ออกคำสั่งให้หลินต้าขับรถม้ากลับเมืองหนิงโจว

ในรถม้า เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เห็นสีหน้าท่านแม่ไม่ดีนัก ก็ไม่กล้าเอ่ยอันใดในตอนนี้

ลู่เจียวปรับอารมณ์ตนเองได้อย่างรวดเร็ว เห็นสีหน้าเป็นห่วงของเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ก็ยิ้มมองพวกเขากล่าวว่า “คืนนี้เป็นอย่างไรบ้าง กินอิ่มหรือไม่”

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่พยักหน้า “กินอิ่มขอรับ ท่านแม่โมโหหรือ ท่านพ่อเมี่ยวเมี่ยวทำให้ท่านแม่โมโหหรือ”

ลู่เจียวคิดถึงเรื่องเจิ้งจื้อซิ่งขึ้นมา ในใจยังคงไม่พอใจ นางมองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เบื้องหน้า วันหน้าพวกเขาก็ต้องเป็นสามี นางเป็นมารดาก็หวังให้พวกเขาดีกับภรรยาที่ตนเองแต่งมาให้มาก

ลู่เจียวมองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เอ่ยอย่างเคร่งขรึมเป็นครั้งแรก “ลูกแม่ วันหน้าพวกเจ้าโตขึ้น ต้องแต่งงาน พวกเจ้าจะต้องดีกับภรรยาที่แต่งมาให้มากๆ นอกจากภรรยาตนเองแล้ว ไม่อนุญาตให้มีหญิงอื่นอีก รู้ไหม หากให้แม่รู้ว่าพวกเจ้าไม่ดีกับภรรยา แม่ก็จะไม่รับพวกเจ้าเป็นลูกอีก”

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ฟังคำพูดลู่เจียว รีบรับคำพร้อมกับแสดงท่าทีว่า “ท่านแม่วางใจ พวกเราจะเหมือนกับท่านพ่อ รักเพียงภรรยาตนแต่ผู้เดียว”

ลู่เจียวได้ฟังก็ยิ้มพอใจ ลูบศีรษะเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ “นี่สิถึงจะเป็นบุตรชายคนดีของแม่”

กล่าวจบก็ขำตนเอง นางโมโหจนเลอะเลือนไปแล้ว เจ้าหนูน้อยทั้งสี่อายุแค่เท่าไรเอง แต่พูดๆ ไปให้ในใจพวกเขามีความคิดนี้ไว้บ้างก็ดี

ในรถม้า ลู่เจียวไม่โมโหอีก หันหน้าไปถามจ้าวเหิงด้านนอกว่า “จ้าวเหิง เจ้าไปตระกูลเจิ้งสืบมาได้ความเป็นอย่างไร”

จ้าวเหิงกลับมานานแล้ว เพราะคนอยู่กันมาก ลู่เจียวจึงไม่ได้ถามเขาว่าแท้จริงจู้เป่าจูเป็นอนุตระกูลเจิ้งจริงหรือ

จ้าวเหิงดึงบังเหียนม้าเข้ามารายงานว่า “เรียนฮูหยิน เมื่อครู่ข้าไปสืบที่ตระกูลเจิ้ง สืบได้ความมาว่าอนุจู้กับบุตรสาวมีชีวิตไม่ดีนัก ไม่เพียงแต่มีชีวิตการเป็นอยู่ไม่ดี กินก็ยังไม่ดี และตอนนี้อนุจู่ก็ล้มป่วย ได้ยินมาว่าไม่ยอมเชิญหมอ”

บ้านตระกูลลู่ได้ฟังจ้าวเหิง ในใจก็ปวดใจยิ่ง นางชอบจู้เป่าจูมาก นางเป็นหญิงใสซื่อที่น่ารักอย่างมาก ปรากฏถึงกับถูกปฏิบัติเยี่ยงนี้ ลู่เจียวเงียบงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะควักตั๋วแลกเงินหนึ่งร้อยตำลึงส่งออกไปให้จ้าวเหิง “เจ้าไปตระกูลเจิ้งพบเป่าจูอีกครั้ง มอบตั๋วแลกเงินร้อยตำลึงนี้ให้นาง ให้นางไปหาหมอ หากนางหาหมอไม่ได้ เจ้าก็ถามนางว่าป่วยเป็นโรคอันใด กลับมาบอกกับข้า ข้าจะจัดยาให้นาง”

ลู่เจียวคิดถึงว่าคนนิสัยเช่นฟางซื่อ เกรงว่าคงไม่เห็นด้วยง่ายๆ ที่จะให้จู้เป่าจูเชิญหมอ ดังนั้นนางจึงได้ให้จ้าวเหิงไปถามจู้เป่าจูว่าป่วยด้วยโรคอันใด หากนางไม่มีทางหายามาได้ นางก็จะจัดยาให้เอง

จ้าวเหิงรับคำสั่งไปจัดการ พวกลู่เจียวยังคงนั่งรถม้ากลับเมืองหนิงโจว

เพียงแต่รถแล่นไปได้ไม่ไกลนัก ก็ได้ยินเสียงหลินต้าตะโกนเรียก “พี่โจว”

จากนั้นรถม้าก็หยุดลง ในรถม้าลู่เจียวได้ยินเสียงเรียกของเขา ก็เลิกม่านขึ้นด้วยสัญชาตญาณทันที มองออกไปเห็นมีรถม้าอีกคันมาจอดเทียบ ในรถม้า เซี่ยอวิ๋นจิ่นเลิกม่านมองออกมา เห็นลู่เจียวก็ยิ้มกว้างทันที ก่อนจะก้าวข้ามจากรถม้าตนมายังรถม้านาง

ลู่เจียวเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นพลันตกใจ “เจ้ามาได้อย่างไร”

กล่าวจบก็ยื่นมือไปดึงเซี่ยอวิ๋นจิ่นขึ้นรถม้า

เซี่ยอวิ๋นจิ่นอมยิ้มกล่าวว่า “ข้าเป็นห่วงพวกเจ้าแม่ลูก จึงได้พาคนมารับพวกเจ้า”

ในใจลู่เจียวดีใจมาก เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เองก็ดีใจมาก โผเข้าหาเซี่ยอวิ๋นจิ่นออดอ้อนเขาได้ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ต้าเป่าก็หน้าบึ้งฟ้องเซี่ยอวิ๋นจิ่น “ท่านพ่อ วันนี้ท่านพ่อเมี่ยวเมี่ยวทำให้ท่านแม่ไม่พอใจ”