ตอนที่ 685 กลัวแล้ว

ใต้เท้าหูอึ้งไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นขี้เกียจจะพูดจากับเขา เอ่ยเตือนเขาว่า “ดีที่สุดท่านก็สงบเสงี่ยมหน่อย วงการขุนนางนี้อันตรายนัก ไม่ใช่อย่างที่ท่านจะนึกภาพออก อย่าได้ไม่ทันระมัดระวังโดนอุบายผู้อื่น ทำให้ตนเองมีภัยต้องเข้าคุกในวัยชรา ถึงตอนนั้นผู้ใดก็ช่วยไม่ได้ ท่านอย่าได้คิดว่าท่านมีสายสัมพันธ์กับจวนอู่กั๋วกง พวกเขาก็จะช่วยท่านได้”

เหนือจวนอู่กั๋วกงยังมีกรมตรวจสอบคอยจ้องจับจุดอ่อนพวกเขา

ใต้เท้าหูได้ยินเซี่ยอวิ๋นจิ่นเตือนเช่นนี้ ก็ระวังตัวขึ้นมาไม่น้อย เขามองเซี่ยอวิ๋นจิ่นพลางรีบแสดงท่าที “อวิ๋นจิ่นวางใจ วันหน้าข้ารับรองว่าจะรักษาเนื้อรักษาตัวให้ดี”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้า คิดจะพูดอีกสองสามคำ แต่จ้าวเหิงก็ก้าวเข้ามารวดเร็ว นำจดหมายเข้ามารายงาน “ใต้เท้า มีคนส่งจดหมายถึงท่าน”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นยื่นมือไปรับจดหมายมาเปิดอ่าน พออ่านก็มีสีหน้าไม่ได้การแล้ว จดหมายนี้มาจากนายอำเภอชิงเหอเจิ้งจื้อซิ่ง บอกว่าเซี่ยต้าเฉียงยึดครองที่นาทำร้ายคนตาย เจิ้งจื้อซิ่งขอความเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่น ว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้หรือไม่

เซี่ยอวิ๋นจิ่นแค่นยิ้มเยียบเย็น นี่เริ่มขุดหลุมดักเขาแล้วหรือ

เขาคิดว่าเขาโง่หรือ

ใต้เท้าหูกับจ้าวเหิงเห็นสีหน้าเขาไม่ดีนัก ก็ถามอย่างห่วงใยว่า “เกิดเรื่องอันใดขึ้น”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นพับจดหมาย มองไปยังจ้าวเหิงกล่าวว่า “เจ้ารีบเตรียมเจ้าหน้าที่เราสองสามคนตามข้าไปทำคดี”

จ้าวเหิงรับคำสั่งเดินออกไป ใต้เท้าหูรีบกล่าวว่า “เกิดคดีอันใด ต้องให้ข้าไปจัดการหรือไม่”

เขาเป็นขุนนางทงพั่น หน้าที่ส่วนใหญ่ก็คือรับคดีฟ้องร้อง

เซี่ยอวิ๋นจิ่นส่ายหน้า “ไม่ใช่คดีธรรมดา เป็นคนในครอบครัวบ้านเดิมของข้าเอง อาศัยอิทธิพลข้า ยึดครองที่ดินชาวบ้าน ได้ยินว่าถึงกับเกี่ยวพันถึงชีวิตคน นายอำเภอชิงเหอส่งคนนำจดหมายมาบอก ข้าต้องพาคนไปจัดการด้วยตนเอง”

ใต้เท้าหูได้ยินว่าเรื่องนี้เกี่ยวพันกับคนตระกูลเซี่ย เขาก็ไม่พูดอะไรอีก และไม่คิดข้องเกี่ยวเรื่องนี้ เกิดทำไม่ดีอาจทำให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นโมโหได้

“ได้ ได้ นี่เป็นคดีที่อำเภอชิงเหอ ใต้เท้าไปนั่งฟังคดีก็ดี”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นรับคำนำพวกจ้าวเหิงตรงไปยังตระกูลเซี่ยที่อำเภอชิงเหอ

ยามนี้ตระกูลเซี่ยวุ่นวายกันไปหมด เซี่ยต้าเฉียงคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าเซี่ยเหล่าเกิน กำลังขอร้องเขา “ท่านพ่อ ท่านจะต้องช่วยข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจตีพวกเขา แค่คิดข่มขู่เท่านั้น ผู้ใดจะรู้ว่ามีเรื่องกันสองครา คนที่ข้านำไปถึงกับพลั้งมือฆ่าคน ตอนนี้อีกฝ่ายไปฟ้องข้าที่ว่าการอำเภอแล้ว ท่านพ่อ ท่านไปหาน้องสามหน่อย หากน้องสามไม่ออกหน้า ข้าก็คงต้องตายแน่แล้ว”

เซี่ยเหล่าเกินมองเซี่ยต้าเฉียงด้วยสีหน้าซีดเผือดเป็นนานไม่กล่าวอันใด ผู้อื่นไม่รู้ แต่เขารู้ หากเซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้เรื่องนี้ ก็คงได้แต่ทรงคุณธรรมยิ่งใหญ่ไม่เข้าข้าง ไม่มีทางยื่นมือช่วยเขา ก่อนหน้านี้เขาเอ่ยเตือนแล้ว ให้เขา เฝ้าคนตระกูลเซี่ยให้ดี อย่าได้หาเรื่องให้เขาเดือดร้อน

เซี่ยเหล่าเกินปากสั่น มองเซี่ยต้าเฉียงที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น สุดท้ายยกเท้าถีบไปทีหนึ่ง

เซี่ยต้าเฉียงถูกถีบล้มก็ตะกายขึ้นคุกเข่าใหม่ “ท่านพ่อ”

เฉินหลิ่วคุกเข่าขอร้อง “ท่านพ่อ ท่านช่วยต้าเฉียงด้วย หากท่านไม่ช่วย เขาก็คงต้องตาย”

เซี่ยเหล่าเกินรู้สึกว่าตนเองหายใจไม่ทัน เขาหอบหายใจแรง มองเซี่ยต้าเฉียง “เจ้าลูกชั่ว”

แม้ว่าเขาแค้นใจที่เซี่ยต้าเฉียงไม่เอาไหน แต่คิดถึงความผิดที่บุตรชายทำลงไป หากถูกจับได้ ย่อมต้องมีโทษถึงประหาร

เซี่ยเหล่าเกินยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว พลันยื่นมือไปคว้าเซี่ยต้าเฉียง “ต้าเฉียง เจ้าหนีไปเถอะ ไปจากอำเภอชิงเหอ หนีไปหลบที่อื่น”

เซี่ยต้าเฉียงอึ้งไปครู่หนึ่งก็ส่ายหน้า เขาโตมาขนาดนี้ ไม่เคยออกจากอำเภอชิงเหอ และไม่เคยทนรับทุกข์ พอคิดถึงว่าตัวเองไปหลบอยู่ข้างนอกตัวคนเดียว เขาก็รู้สึกหวาดกลัว

เขายื่นมือออกไปคว้ามือเซี่ยเหล่าเกิน “ท่านพ่อ ท่านไปหาน้องสาม ขอเพียงเขาบอกกับนายอำเภอเจิ้ง นายอำเภอก็จะเก็บเรื่องนี้ไว้ เขาจะจัดการได้เหมาะสม นายอำเภอว่าความจริงเรื่องเช่นนี้เป็นเรื่องเล็ก ครอบครัวขุนนางหลายคนก็มีเรื่องเช่นนี้ ขอเพียงน้องสามเอ่ยปาก เขาก็จะช่วยจัดการให้ได้”

เซี่ยเหล่าเกินอึ้งไปทันที เซี่ยต้าเฉียงขอร้องคร่ำครวญ เฉินหลิ่วเองก็เริ่มขอร้องตาม

“ท่านพ่อ ท่านพ่อช่วยต้าเฉียงด้วย ขอร้องท่านพ่อแล้ว”

“หากเขาเกิดเรื่อง ตระกูลเราจะทำเช่นไร พวกเราแม่หม้ายลูกกำพร้าวันหน้าไม่อาจมีชีวิตต่อไปได้อีกแล้ว ไช่โต้วกับเหมาโต้วล้วนยังไม่ได้แต่งงาน”

เฉินหลิ่วร้องไห้ปิ่มใจจะขาด เซี่ยเหล่าเกินพูดไม่ออก

นอกประตูมีเสียงตวาดดังขึ้น “เซี่ยต้าเฉียง เจ้าคนหน้าไม่อาย ทำความผิดเช่นนี้ ถึงกับคิดให้น้องสามออกหน้าช่วยเจ้า หากเขาช่วยเจ้าเก็บเรื่องนี้ไว้ เส้นทางขุนนางวันหน้าก็คงจบสิ้นแล้ว”

เซี่ยเอ้อร์จู้เดินเข้ามา ด้านหลังเขายังมีคนตามมาอีกหลายคน ล้วนเป็นคนสำคัญของหมู่บ้านตระกูลเซี่ย มีจู๋จ่าง ผู้ใหญ่บ้านและอาวุโสในตระกูล

เซี่ยเหล่าเกินเห็นพวกเขาเข้ามาก็ยืนขึ้นอย่างเคร่งเครียด “พวกท่านมาได้อย่างไร”

จู๋จ่างโมโหกล่าวว่า “เดิมพวกเรายังสงสัยความจริงของเรื่องนี้ ตอนนี้ดูท่าจะจริงแล้ว”

ที่พวกจู๋จ่างรู้ก็เพราะบุตรชายคนเล็กเซี่ยต้าเฉียงบอกว่ากลัว ดังนั้นจึงได้บอกกับเพื่อนเล่นที่สนิทกัน ปรากฏเพื่อนสนิทไปบอกผู้ใหญ่ในบ้าน ผู้ใหญ่ในบ้านก็รีบวิ่งไปบอกจู๋จ่าง เช่นนี้คนในหมู่บ้านไม่น้อยต่างรู้เรื่องนี้แล้ว

พวกจู๋จ่างนั่งไม่ติดอีกแล้ว จึงพากันมาที่นี่

จู๋จ่างกับผู้ใหญ่บ้านสีหน้าย่ำแย่อย่างยิ่ง เดินไปตรงหน้าเซี่ยต้าเฉียงกับเซี่ยเหล่าเกิน

“เจ้าไม่เพียงแต่สร้างมลทินให้อวิ๋นจิ่น ยังคิดให้เขาช่วยเจ้าเก็บเรื่องนี้ไว้ เหตุใดเจ้าจึงหน้าไม่อายเยี่ยงนี้”

เซี่ยต้าเฉียงเห็นว่าพวกจู๋จ่างกับผู้ใหญ่บ้านรู้แล้ว ก็คุกเข่าขอร้องว่า “จู๋จ่าง ผู้ใหญ่บ้าน ท่านปู่สาม ท่านปู่ทวด ข้ารู้ผิดแล้ว วันหน้าข้าจะแก้ไข จะไม่ทำผิดอีกแล้ว ท่านให้น้องสามช่วยข้าด้วย หากเขาไม่ช่วยข้า ครั้งนี้ข้าตายแน่ ขอร้องพวกท่านละ”

เซี่ยต้าเฉียงเองก็ตกใจอย่างมาก ดังนั้นจึงโขกศีรษะเสียงดังโป๊กๆ จนหน้าผากแดงไปหมด

เซี่ยเหล่าเกินทนดูต่อไปไม่ไหว ร่างสั่นเทิ้มลงคุกเข่า “เรื่องนี้เป็นความผิดของต้าเฉียง เพียงแต่เขารู้ผิดแล้ว ตระกูลเราชดเชยเงินทองให้พวกเขาไป แก้ปัญหากันส่วนตัวได้หรือไม่”

คงไม่อาจมองดูบุตรชายตนไปตายได้กระมัง

เซี่ยต้าเฉียงได้ฟังเซี่ยเหล่าเกินก็ได้สติพยักหน้าหงึกๆ “ใช่ ตระกูลเราชดใช้เงิน ไม่ว่าเท่าไร ตระกูลเรายินยอมชดใช้”

เขากล่าวจบก็ลุกขึ้นจะเดินออกไป “ข้าไปพบนายอำเภอเจิ้ง ขอให้เขาออกหน้าไกล่เกลี่ยเรื่องนี้ ไม่ว่าอีกฝ่ายต้องการเงินทองเท่าไร ตระกูลเราก็ยินดีชดใช้”

เซี่ยต้าเฉียงไม่ทันได้เดินออกไป เซี่ยเอ้อร์จู้ก็ส่งเสียงดังขึ้น “เซี่ยต้าเฉียง เจ้าคิดว่าเจ้าคิดชดใช้เงินทองแล้วผู้อื่นจะยอมรับหรือ”

เซี่ยต้าเฉียงชะงักกึก หันไปมองเซี่ยเอ้อร์จู้ เซี่ยเอ้อร์จู้กัดฟันกรอดกล่าวว่า “พี่ใหญ่ถือสิทธิ์อันใดแน่ใจว่าคนเขาจะยอมไกล่เกลี่ยส่วนตัวกับพี่ พี่ทำคนตายไปหนึ่งคนเลยนะ ไม่ใช่หมาแมว”

“อีกอย่าง เห็นอยู่ว่าพี่มันโง่เง่า ยังคิดคบหาสหายไปทั่ว เหตุใดคนเขาต้องคบหาพี่เป็นสหาย ไม่ใช่เพราะว่าพี่มีน้องสามเป็นถงจือหรือ คนเขาคิดใช้ประโยชน์จากพี่ พี่ยังได้ใจขี้โม้โอ้อวดไปทั่ว กล่าวตามตรง แม้วันนี้นายอำเภอเจิ้งปกป้องพี่ไว้ได้ วันหน้าพี่ก็ต้องทำผิดใหญ่อีก”

เซี่ยต้าเฉียงหันหน้าไปมองเซี่ยเอ้อร์จู้ มองเซี่ยเอ้อร์จู้ที่เคยอ่อนแอต้อยค่ำ ตอนนี้อบรมเขาด้วยสีหน้าทรงคุณธรรมยิ่งใหญ่

เซี่ยต้าเฉียงก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ พุ่งเข้าไปตรงหน้าเซี่ยเอ้อร์จู้ตวาดใส่เขาทันที “หุบปาก ข้าเป็นพี่ชายเจ้า เจ้าถึงกับกล่าวเช่นนี้กับข้า”

ตอนนี้เซี่ยเอ้อร์จู้ไม่กลัวเขา “ข้าด่าพี่ ข้ายังคิดตีพี่ด้วย พี่มันโง่เง่า เจ้าตัวโง่เง่าคอยแต่จะหาเรื่องเดือดร้อนมาให้น้องสาม”

ปรากฏสองพี่น้องตะลุมบอนกันขึ้นมาทันที คนรอบๆ พากันเข้าไปห้าม

สถานการณ์วุ่นวายไปหมด ยามนี้หน้าประตู ไช่โต้วส่งเสียงตะโกนดังขึ้น “ท่านอาสามกลับมาแล้ว”