ตอนที่ 894

ขึ้นเก้าชั้นฟ้าไปพร้อมกัน

คำพูดของจวงซานทำให้ถงเถิงดีใจในชั่วพริบตา

ดวงตาเขาเปล่งแสงวาบออกมาและกล่าวกับจวงซานด้วยความตื่นเต้น “ศิษย์พี่จวงซาน ราชาเทวะพูดเช่นนี้จริงๆ หรือ เขาไม่ตำหนิข้าหรือ”

จวงซานอมยิ้มพยักหน้า “ราชาเทวะเป็นผู้มีจิตใจกว้างขวาง อาจหาญยิ่งนัก เหตุใดจึงจะต้องตำหนิเจ้าด้วยเรื่องเหล่านี้เล่า ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าก็ไม่นับว่าหนีไปที่อื่นชิงเกอเองก็เป็นราชาเทวะที่เดินออกไปจากแดนฮ่วนเยวี่ยของเราเช่นกัน”

“ก็ใช่” ถงเถิงเกาศีรษะ ละสายตามองมู่ชิงเกอกล่าว “ลูกพี่ ท่านดูสิตอนนี้ข้าไม่ต้องแม้แต่ไปขอโทษราชาเทวะแล้ว ท่านจะทิ้งข้าไม่ได้นะ”

มู่ชิงเกอยิ้มกล่าว “ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้ว เช่นนั้นก็ไปด้วยกันเถิด”

จวงซานหันหน้าหามู่ชิงเกอ ประสานมือคำนับนาง “ชิงเกอ ข้าเคยพูดแล้วว่า ชีวิตนี้เป็นของเจ้า แต่อย่างไรเสียข้าก็อยู่ที่แดนฮ่วนเยวี่ยมาหลายปีแล้ว ไม่อาจคิดจะไปก็ไปอย่างพวกเขาได้ แต่ว่าขอเพียงแค่เจ้าต้องการความช่วยเหลือจากข้าก็มาหาข้าได้ทุกเมื่อ ไม่ว่าจะต้องบุกนํ้าลุยไฟก็ข้าก็จะไม่ปฏิเสธ”

มู่ชิงเกอพยักหน้าเบาๆ “ศิษย์พี่จวงซานอย่าได้ เกรงใจมากนัก ตอนนั้นศิษย์พี่พาข้าเข้าแผ่นดินเทพ มีบุญคุณต่อข้า พวกเราเองก็เป็นสหาย ดังนั้นเรื่องเล็กน้อยบางเรื่องก็อย่าได้เก็บมาใส่ใจ ระหว่างสหายอย่าได้เป็นกังวลเกินไปนัก”

อยู่แดนฮ่วนเยวี่ยมาเกือบครึ่งวัน ตอนที่ฟ้าใกล้สาง มู่ชิงเกอก็พาเหยาชิงไห่ ซีเซียนเสวี่ย ถงเถิงลงจากเมืองบน ออกจากแดนฮ่วนเยวี่ยไปพร้อมกัน

“ลูกพี่ ต่อไปพวกเราจะไปไหน กลับเก้าชั้นฟ้าหรือ เก้าชั้นฟ้าของท่านข้ายังไม่เคยเห็นมาก่อนเลย” ระหว่างทางถงเถิงกล่าวอย่างตื่นเต้น

ทว่ามู่ชิงเกอกลับกล่าวตอบ “พวกเราไปรับอีกคนสามคนที่เสี่ยวเทียนอี้ก่อน”

“รับคนหรือ” ถงเถิงไม่เข้าใจเล็กน้อย

แต่ว่า เหยาชิงไห่กับซีเซียนเสวี่ยกลับสบตากันปราดหนึ่ง ตื่นเต้นขึ้นมา

“สามคนนั้นจะออกมาแล้วหรือ” เหยาชิงไห่ยิ้มกล่าว

ก่อนหน้านี้ มู่ชิงเกอเคยเอ่ยเรื่องที่จีเหยาฮั่ว อิ๋งเจ๋อ เว่ยมั่วลี่สามคนบินขึ้นมากับเขาทั้งสอง ตอนนี้ผ่านไปเกือบหนึ่งปีก็ถึงเวลาที่จะออกมาจากเสี่ยวเทียนอี้แล้ว

ซีเซียนเสวี่ยเองก็มีสีหน้าเฝ้ารอเต็มใบหน้า

พวกเขาสี่ห้าคนมาจากโลกแห่งยุคกลางเหมือนกัน ซํ้ายังผ่านเรื่องราวมาด้วยกันไม่น้อย มิตรภาพระหว่างกันย่อมไม่ต้องอธิบาย

มู่ชิงเกอพยักหน้าเบาๆ “สายลับที่ส่งไปฝั่งนั้นมารายงาน พวกเขามีสัญญาณว่าจะออกจากแดนแล้ว วันนั้นตอนที่ส่งพวกเขา ข้าเคยบอกว่า เมื่อพวกเขาออกมา จะมีคนมารับพวกเขา ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้ว”

“พวกเขาสามคนโชคดีอย่างยิ่งจริงๆ เพิ่งจะออกมาก็ตามไปร่วมพิธีสมรสของชิงเกอได้แล้ว” ซีเซียนเสวี่ย ปิดปากยิ้มกล่าว

เหยาชิงไห่เองก็กล่าวด้วยสีหน้าดีใจ “ถึงตอนนั้น พวกเราต้องฉลองสักหน่อย”

บทสนทนาของคนทั้งสามทำให้ถงเถิงเข้าใจในชั่วพริบตา

ชัดเจนว่า คนที่กำลังจะไปรับนั้นล้วนแต่เป็นสหายเก่าของลูกพี่ ไม่เพียงเท่านี้ ยังสนิทกับเหยาชิงไห่ และซีเซียนเสวี่ยอย่างถึงที่สุดด้วย

ชั่วพริบตา ถงเถิงก็อิจฉาขึ้นมาเล็กน้อย

เขาเพิ่งจะรู้จักกับมู่ชิงเกอเมื่อตอนที่เข้าแผ่นดินเทพมาร เห็นท่าทางของมู่ชิงเกอและพวกเขา จู่ๆ เขาก็เกิดความรู้สึกชั่ววูบ หวังอย่างยิ่งว่าจะรู้จักมู่ชิงเกอในฐานะลูกพี่ได้เร็วขึ้นกว่านี้

“ไปกันเถอะ” มู่ชิงเกอเชิดคางเบาๆ กล่าวกับคนทั้งสาม

ทั้งสามต่างจากญาติพี่น้องตระกูลมู่ ตระกูลซาง พวกเขาต่างก็ใช้ชีวิตอยู่ในแผ่นดินเทพมารมาหลายปี ตบะบำเพ็ญเลื่อนขั้นสูง ดังนั้นมู่ชิงเกอจึงสามารถผ่า รอยแยก พาพวกเขาทะลุช่องว่างโดยตรงอย่างไม่ต้องเป็นกังวลเลยแม้แต่น้อยได้

ชั่วขณะ ทั้งสี่ก็ไปถึงนอกเสี่ยวเทียนอี้

“ราชาเทวะ” คนที่ถูกมู่ชิงเกอจัดเตรียมให้รออยู่ที่นี่ลุกขึ้นยืนทำความเคารพต่อมู่ชิงเกอทันที

มู่ชิงเกอโบกมือ ไม่ให้เขาคำนับ กล่าวถาม “เป็นอย่างไร”

คนผู้นั้นกล่าว “ข้าสืบหาอย่างละเอียดแล้ว น่าจะภายในวันสองวันนี้”

“ดี” มู่ชิงเกอพยักหน้าเบาๆ กล่าวกับเขา “เจ้ากลับไปก่อนเถอะ”

“ขอรับ ราชาเทวะ” คนผู้นั้นรับคำสั่งถอยออกไป

“ลูกพี่ ท่านองอาจยิ่งนัก” หลังจากคนผู้นั้นเดินไปไกลแล้ว ถงเถิงจึงกล่าวอุทาน

ทว่า ท่าทีต่อหน้าผู้ใต้บังคับบัญชาของมู่ชิงเกอ สำหรับเหยาชิงไห่และซีเซียนเสวี่ยแล้วกลับธรรมดาอย่างถึงที่สุด ที่โลกแห่งยุคกลาง พวกเขาเห็นท่าทาง

สยบแปดทิศของนางจนชินแล้ว

มู่ชิงเกอยิ้มจางๆ ไม่ได้กล่าวตอบ พูดเพียงหนึ่งประโยค “ยังดี ไม่ได้มาช้าไป”

“พวกเราเฝ้าอยู่ที่นี่ จะได้ทำให้พวกเขาประหลาดใจพอดี” เหยาชิงไห่กล่าว

“อืม” ซีเซียนเสวี่ยเองก็พยักหน้าเห็นด้วย

เมื่อมีช่องว่าง ถงเถิงก็เขยิบเข้ามาใกล้มู่ชิงเกอ ถามด้วยความสงสัย “แหะๆ ลูกพี่ อย่างไรเสียตอนนี้รอบๆ ก็ไม่มีอะไรทำ ไม่สู้ท่านเล่าเรื่องท่านกับเจ้าแห่ง

มารให้พวกเราฟังดีหรือไม่”

ถงเถิงพูดเรื่องนี้แสดงให้เห็นว่าเป็นคนอยากรู้อยากเห็น

ทว่า กลับทำให้เหยาชิงไห่และซีเซียนเสวี่ยที่อยู่ข้างๆ หูผึ่งขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

พวกเขารู้ว่าคนที่มู่ชิงเกอมอบใจให้คือใคร แต่กลับไม่ชัดเจนเหมือนกันว่าระหว่างมู่ชิงเกอและเจ้าแห่งมารนั้นมาอยู่ด้วยกันได้อย่างไร

แววตาอยากรู้อยากเห็นของถงเถิง ความจดจ่ออย่างคล้ายตั้งใจคล้ายไม่ตั้งใจของเหยาชิงไห่และซีเซียนเสวี่ยทำให้มู่ชิงเกอหัวเราะในใจ ท่ามกลางสายตาที่รอคอยของคนทั้งสาม นางก็ยกมือปัดฝุ่นที่เสื้อเล็กน้อย กล่าวอย่างไม่สะทกสะท้าน “เขาชอบข้า ข้าชอบเขา อืม เป็นเช่นนี้”

เอ่อ…

เรื่องสะเทือนขวัญอารมณ์หวานชื่นเศร้าโศกอยู่ไหนเล่า

มุมปากถงเถิงกระตุกอย่างแรง ในดวงตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง

ในดวงตาเหยาชิงไห่กับซีเซียนเสวี่ยก็เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเช่นกัน เก็บจิตใจอยากรู้อยากเห็นของตนกลับไป

พวกเขารู้อยู่แล้ว ด้วยนิสัยของมู่ชิงเกอ จะเอาเรื่องความลับเช่นนี้ออกมาเป็นหัวข้อสนทนาได้อย่างไร

“ลูกพี่…” ถงเถิงหน้าเจื่อน เต็มไปด้วยความน้อยใจ

แต่มู่ชิงเกอกลับเคาะกะโหลกเขาหนึ่งครา ขึงหน้าตึง “เอาความคิดอยากรู้อยากเห็นนี้ของเจ้าไปใช้กับการบำเพ็ญ ตบะบำเพ็ญของเจ้าจะต้องสูงกว่าตอนนี้ชั้นถึงสองชั้นเป็นแน่”

“ลูกพี่ ข้าติดตามท่าน มีท่านเป็นจุดหมาย ภายในเวลาสั้นๆ เช่นนี้ สามารถมาถึงระดับสูงเช่นนี้ได้ข้าก็พอใจอย่างยิ่งแล้ว” ถงเถิงกล่าวอย่างจริงใจ

เขาพูดไม่ทันขาดคำ ในเสี่ยวเทียนอี้ก็เกิดความเคลื่อนไหว เงาร่างสามสายพุ่งออกมาจากดินแดน ตกลงตรงหน้าพวกเขาสี่คน

ทั้งสี่คนละสายตามองออกไป แน่นอนว่าถงเถิงไม่รู้จักผู้ที่มา

แต่ว่า มู่ชิงเกอและคนทั้งสองกลับดูออกตั้งแต่ แวบแรกว่าสามคนที่ออกมาคือใคร

พูดได้ว่า มาก่อนไม่สู้มาตรงเวลา

พวกเขาเพิ่งจะถึงที่นี่ได้ไม่นานก็ถึงเวลาออกมาของพวกจีเหยาฮั่วพอดี

“ชิงเกอ เหยาชิงไห่ คนงามแซ่ซี พวกเจ้ามากันครบเลยนะ เอ๋ ยังมีสหายคนใหม่มาด้วย” จีเหยาฮั่วยิ้มแย้มเดินมาหาพวกเขา

อิ๋งเจ๋อและเว่ยมั่วลี่ต่างก็เป็นคนที่มีนิสัยเย็นชา แต่เมื่อออกจากเสี่ยวเทียนอี้แล้วได้พบเพื่อนเก่าก็ยังคง ทำให้ส่วนลึกในดวงตาพวงเขาปรากฎความตื่นเต้นหนึ่งชั้น

“สหายทุกท่าน ข้าคือสหายคนใหม่ในแผ่นดินเทพของลูกพี่ แม้จะรู้จักมานานไม่เท่าพวกเจ้า แต่จิตใจที่ข้ามีต่อลูกพี่ก็เหมือนกันกับพวกเจ้า ภายหลังขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย” ถงเถิงผู้เป็นมิตรผู้นี้เข้าไปต้อนรับทันที

“อะฮ่า เด็กคนนี้ไม่เลว” จีเหยาฮั่วยิ้มกล่าว มีความรู้สึกเหมือนรู้จักกันมานานชนิดหนึ่งกับถงเถิง

เว่ยมั่วลี่กับอิ๋งเจ๋อก็ส่งสายตาหาเขาด้วยความสงสัยเช่นกัน

พวกเขาสามคนไม่โง่ สัมผัสได้ว่าถงเถิงร้ายกาจกว่าพวกเขามาก แต่คนประเภทนี้กลับไม่ได้วางมาด เพราะมู่ชิงเกออยู่ และพวกเขาก็เป็นเพื่อนของมู่ชิงเกอ