ตอนที่ 926

เป็นแผนที่จริงๆ!

คำพูดของซือมั่ว ทำให้มู่ชิงเกออึ้งจนพูดไม่ออก

“แค่กๆ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนี้” มู่ชิงเกอไอเบาๆ หนึ่งครา ปิดบังความเคอะเขิน

เดิมนางคิดว่าซือมั่วจะยังรบเร้าต่อเนื่อง แต่ไม่คิดว่าเขาจะพยักหน้า กล่าว “พระชายาพูดถูก ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องเหล่านี้จริงๆ”

แม้จะยังสงสัยที่ซือมั่วยอมอ่อนข้อ แต่มู่ชิงเกอก็ยังคงพยักหน้า

ใครจะรู้คำพูดต่อไปของซือมั่วกลับแทบจะทำนางอยากเอาหน้ามุดดิน

“เช่นนี้พระชายาก็กำหนดเวลาหน่อยเถิด อย่าให้ข้าต้องคิดถึงแต่เรื่องทายาททั้งวันทั้งคืน” ซือมั่วใช้สายตาจริงจังอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนชนิดหนึ่งมองนาง

“…” มู่ชิงเกอ

“พระชายา?” ซือมั่วเลิกคิ้ว ไต่ถามต่อ

เพียงแต่ รอยยิ้มนั้นที่มุมปากเขากลับทำให้มู่ชิงเกอยกมุมปาก “อย่างน้อยก็รอให้จัดการเผ่าฝูก่อน”

“ได้!” ซือมั่วพยักหน้าอย่างว่องไวกลับทำให้มู่ชิงเกอประหลาดใจ มองสีหน้าแปลกประหลาดของนาง ซือมั่วก็ยิ้มตาหยี “ตอนนี้ศึกใหญ่เข้ามาใกล้ ข้าไม่อาจทำเรื่องที่ส่งผลให้พระชายาตกอยู่ในอันตรายได้ แต่ว่าที่ต้องการคำตอบก็เพื่อเลี่ยงไม่ให้วันหน้าพระชายาใช้ข้ออ้างผลัดวันประกันพรุ่งอีก”

“…’’ มู่ชิงเกอหมดคำพูด

“จริงสิ เสี่ยวเกอเอ้อร์มียาลูกกลอนวิเศษชนิดนั้นที่แก้ไขปัญหาการสืบสายเลือดทายาทของตระกูลมังกรจริงๆหรือ” ซือมั่วเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างชาญฉลาด

“มียาชนิดหนึ่งสามารถแก้ไขปัญหาได้ชั่วคราว” มู่ชิงเกอพยักหน้ากล่าว

“ชั่วคราวหรือ” ซือมั่วเลิกคิ้ว

มู่ชิงเกอตอบอืมหนึ่งคราแล้วกล่าว “เป็นการใช้ยาควบคุม ส่งผลต่อปัญหาการสืบพันธุ์ของพวกเขา รักษาที่ปลายเหตุไม่ใช่ต้นเหตุ หากต้องการจะแก้ไขปัญหาจริงๆ ทำได้เพียงให้เผ่ามังกรเดินออกนอกเขตมังกร แต่งงานกับเผ่าอื่นๆ แต่ว่าด้วยความทะนงตนของเผ่ามังกร พวกเขาจะยอมรับวิธีนี้ได้อย่างไร ตอนนี้ข้าเองก็ไม่มีเวลาไปรบเร้าพวกเขามากจึงถือโอกาสให้วิธีที่เห็นผลเร็วแก่พวกเขา เรื่องในภายหลังก็ค่อยว่ากันภายหลัง”

“แต่ไหนแต่ไรเผ่ามังกรให้ความสำคัญกับสายเลือด ไม่อาจแต่งงานนอกเผ่าง่ายๆ แน่นอน” ซือมั่วพยักหน้าเห็นด้วย

“เรื่องของเผ่ามังกร พักไว้ชั่วคราว เมื่อข้ากลับไปแล้วจะให้อาจารย์ปรุงยาไปปรุงยา พวกเราไปกลับไปที่เผ่าภูติภูเขาฝั่งนั้นก่อน สืบหาต้นไม้โบราณต้นนั้นให้ชัดเจนอีกครั้ง” มู่ชิงเกอกล่าวกับซือมั่ว

ซือมั่วพยักหน้า พานางกลับเขตแดนของเผ่าภูติภูเขา

หน้าต้นไม้เก่าแก่ มู่ชิงเกอปล่อยภาพขึ้นมาต่อหน้าซือมั่ว อินเจวี๋ย อินเล่อ

“เหมือนกันอย่างยิ่งจริงๆ!” อินเล่อมองภาพต้นไม้โบราณเก่าแก่มายาภาพนั้นด้วยความตกใจ

ที่ไม่เหมือนเป็นเพียงภาพต้นไม้เก่าแก่ที่ประกอบขึ้นมาภาพนี้ ดูเหมือนละเอียดน้อยกว่า แต่มองจากเค้าโครงภายนอก กลับเหมือนต้นไม้ต้นนั้นในป่าอสูรจริงๆ

“ทั้งสองต้นเหมือนกันอย่างยิ่ง ไม่มีทางเป็นเรื่องบังเอิญ” โห่วเองก็กล่าวอย่างประหลาดใจ

มู่ชิงเกอพยักหน้า “บนโลกนี้ไม่มีเรื่องที่เหมือนกันทั้งหมด ต่อให้จะเป็นฝาแฝดก็ต้องมีข้อแตกต่างเล็กๆ น้อยๆ แต่ว่าต้นไม้สองต้นนี้กลับเหมือนกัน ทำได้เพียงยืนยันว่ามีคนตั้งใจทำ”

“เพื่ออะไรเล่า” อินเจวี๋ยเอ่ยข้อสงสัย

“นั้นก็ชัดเจนแล้วว่า ระหว่าพวกมันมีความสัมพันธ์บางอย่าง หรือว่าซ่อนความลับอะไรไว้อยู่” มู่ชิงเกอเม้มปากกล่าว

“มีคำถามหนึ่ง ซือมั่วพลันเอ่ยปาก

ทุกคนพากันมองเขา

ซือมั่วกล่าวช้าๆ “ต้นไม้ต้นนี้ในป่าอสูร อายุแสนปี กว่าล้านปีก่อนก็อยู่ที่นี่ เติบโตขึ้นรื่อยๆ แมกไม้อื่นๆ ก็เปลี่ยนแปลงอยู่ต่อเนื่อง แต่รูปทรงในสุสานบรรพเทพเหล่านี้ประกอบขึ้นมาแล้วเหตุใดถึงเหมือนต้นไม้โบราณที่เปลี่ยนแปลงไม่หยุดเล่า”

ใช่แล้ว

อย่างหนึ่งเป็นของตาย อย่างหนึ่งเป็นของเป็น จะเหมือนกันได้อย่างไร

เว้นเสียแต่ว่า หลายปีมานี้ต้นไม้โบราณไม่เคยเปลี่ยนแปลงมาก่อน และหยุดการเติบโต” ซือมั่วกล่าวต่อ

“เป็นไปไม่ได้” อินเจวี๋ยปฏิเสธการคาดเดานี้ของเขาทันที

สายตาซือมั่วกระพริบวาบ กล่าวอีกครั้ง “เช่นนั้นก็มีเพียงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง ภาพเหล่านั้น เติบโตและเปลี่ยนแปลงตามต้นไม้โบราณ มัน…มีชีวิต”

ภาพมีชีวิต

การคาดเดานี้ทำให้คนทั้งหมดตกตะลึง

แม้แต่มู่งชิงเกอก็ตกตะลึงจนกะพริบตาปริบๆ ละสายตามองต้นไม้ภาพนั้นอีกครั้ง

“หากจะพิสูจน์ความเป็นไปได้นี้ง่ายดายอย่างถึงที่สุด” ขณะที่ซือมั่วกล่าวก็เดินไปยังต้นไม้ใหญ่ต้ด้นนั้นในป่าอสูร

สามคนที่เหลือเดาไม่ได้ว่าเขาจะทำอะไร แต่หลังจากที่มู่ชิงเกอขมวดคิ้วน้อยๆ ดวงตากลับลุกวาว เดาเจตนาของซือมั่วออกแล้ว

ซือมั่วเดินไปใต้ต้นไม้ เงยหน้าขึ้น ยื่นมือหักกิ่งไม้หนึ่งกิ่งลงมา

เขาทำเช่นนี้ทำให้อินเจวี๋ยกับอินเล่อหน้าเปลี่ยนสี

“ดูเร็ว! แผนที่เปลี่ยนไปแล้ว!” มู่ชิงเกอพลันกล่าว

คำพูดของนางดึงดูดสายตาของสามคนที่เหลือ เป็นดังคาด หลังจากซือมั่วหักกิ่งไม้ท่อนนั้น ภาพต้นไม้โบราณข้างๆ ก็เปลี่ยนตาม เดิมกิ่งไม้ที่ยื่นออกมาหายไป และตำแหน่งนั้นก็ตรงก็ตรงกับบริเวณที่ซือมั่วหักพอดี

การค้นพบนี้ทำให้คนทั้งหมดตะลึงงันแล้ว

แม้แต่ซือมั่ว ในมือก็ถือกิ่งไม้ที่ถูกหัก ถอยหลังไปทางมู่ชิงเกอ สีหน้าเขาสงบนิ่งมาก เขากล่าวกับมู่ชิงเกอ “ดูท่าแล้วคาดเคาไว้ไม่ผิด”

ระหว่างต้นไม้สองต้นมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น

เพียงแต่ ความสัมพันธ์ระหว่างต้นไม้สองต้นนี้จะเกี่ยวข้องกับแผนที่หรือไม่

สำหรับเรื่องนี้ ตลอดมาเป็นเพียงลางสังหรณ์ในใจมู่ชิงเกอเท่านั้น ไม่มีหลักฐานมายืนยัน

ตอนนี้ พิสูจน์ว่าต้นไม้สองต้นนี้มีความสัมพันธ์กันได้แล้ว เช่นนี้ต่อจากนี้เล่า

“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้” โห่วกล่าวอย่างไม่เข้าใจ

คล้ายกับว่า เขายังไม่ได้สติกลับมาจากความคืบหน้าก่อนหน้านี้ เขาหันคอที่แข็งทื่อมองอินเจวี๋ยแล้วกล่าวถาม

“ต้นไม้ต้นนี้พวกเจ้าคุ้มครองมาโดยตลอดมิใช่หรือ พวกเจ้าไม่รู้หรือว่าเกิดอะไรขึ้น”

อินเจวี๋ยกล่าว “ต้นไม้โบราณเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของพวกข้ามาโดยตลอด พวกข้าทำได้เพียงเซ่นไหว้จะคิดถึงเรื่องอื่นได้อย่างไร”

อินเล่อเองก็พยักหน้ากล่าว “ใช่แล้ว พวกเราก็เพิ่งรู้เป็นครั้งแรก ที่แท้แล้วต้นไม้โบราณก็มีความเกี่ยวข้องกับแผนที่ในสุสานบรรพเทพ”

มู่ชิงเกอจ้องมองต้นไม้โบราณเก่าแก่สองนั้นพลางขมวดคิ้วมุ่น ในมือนางกำแผ่นหยกไว้แน่น เคลื่อนไปที่ต้นไม้เก่าแก่ในป่าอสูรช้าๆ

เหตุใดถึงทำเช่นนี้ นางก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพียงแต่หลังจากพบความสัมพันธ์ของต้นไม้สองต้นนี้ ก็ทำให้นางมีความรู้สึกอยากลองวางซ้อนลงไปชนิดหนึ่ง

ตามการขยับของมู่ชิงเกอ ภาพต้นไม้ที่ทอดเงาออกมาจากแผ่นหยกในมือนางก็เข้าไปใกล้ต้นไม้โบราณอย่างต่อเนื่อง

ตอนที่ระหว่างต้นไม้ทั้งสองยังเหลือระยะห่างอยู่หนึ่งฉื่อ จู่ๆ มู่ชิงกอก็เซไปข้างหน้าเล็กน้อย

ซือมั่วประคองนางไว้ทันที แต่กลับเห็นต้นไม้เก่าแก่ที่ทอดเงาออกมาต้นนั้นถูกต้นไม้เก่าแก่ของป่าอสูรดูดเข้าไปในนั้นรวมเป็นหนึ่งเดียวอย่างไม่น่าเชื่อ

ฉากฉากนี้ ทำให้คนทั้งหมดตกตะลึงอีกครั้ง

หลังจากที่พวกเขามองเห็นต้นไม้สองต้นรวมกันเป็นหนึ่ง ต้นไม้เก่าแก่ของป่าอสูรก็ส่องแสงสว่างแยงตาออกมา สะท้อนขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที คนทั้งห้าเงยหน้ามองขึ้นไป มองเห็นเพียงแสงสว่างเหล่านั้น เริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลงที่แปลกประหลาด บ้างก็เกาะกลุ่ม บ้างก็กระจายตัว ค่อยๆ ก่อตัว เป็นภาพที่ใหญ่โตและกว้างขวางภาพหนึ่ง

ภาพภาพนี้ เสมือนปกคลุมท้องฟ้าป่าอสูรทั้งหมด กระจายแสงสีทองจางๆ ออกมา

“นี่คืออะไร” โห่วตะโกน

ดวงตาทั้งคู่ของมู่ชิงเกอหดลง กล่าวพร้อมกันกับซือมั่วและอินเจวี๋ย