ตอนที่ 948

จิตวิญญาณนักสู้หลินชวนไม่มีวันตาย

ครืน!

ท้องฟ้าเหนือทะเลแห่งความจริงเกิดเสียงดังสนั่นอีกครั้ง แผ่นดินหลินชวนสั่นไหวอีกครา นํ้าทะเลถูกสั่นสะเทือนจนลดฮวบลงไปหลายส่วน

“คุณชาย!” มั่วหยางกล่าวอย่างตื่นตัว

ลมพายุรุนแรง พัดผมยาวของมู่ชิงเกอจนยุ่งเหยิง สายตาคนทั้งหมดต่างก็ตกลงในนํ้าวนที่พุ่งขึ้นฟ้านั้นเหนือผิวนํ้าทะเลแห่งความจริง นํ้าทะเลถูกม้วนเข้าไปในท้องฟ้าอย่างต่อเนื่อง เสมือนไหลเข้าไปในช่องว่างอีกแห่งหนึ่ง

มู่ชิงเกอก้าวออกไปข้างหน้าหนึ่งก้าว คิ้วขมวดมุ่น หยิบของที่ใช้วางค่ายกลจำนวนมากออกมาทันที

เมื่อนางขยับก็ดึงดูดความสงสัยของคนทั้งหมด

เปรี้ยง!

ในอากาศ สายฟ้ากะพริบวาบไม่ขาดสาย ฟ้าแลบเหล่านั้นผ่าลงมาอย่างไม่เกรงกลัวไคร จู่โจมต้นไม้หินผาในหลินชวน

โชคดี ประชาชนที่อยู่ละแวกนี้ถูกอพยพออกไปแล้วจึงไม่ได้รับความเสียหาย

แสงเงินหนึ่งสาย วนรอบท้องฟ้าหนึ่งรอบ ตกลงข้างกายมู่ชิงเกอ กลายร่างเป็นหยินเฉิน “ชิงเกอ รายงานแต่ละแคว้นหมดแล้ว”

ที่แท้แล้ว หยินเฉินเพิ่งจะกลับมาตอนนี้ ก็เพราะว่าไปรายงานแต่ละแค้วนในหลินชวนมา

มู่ชิงเกอเหลือบตาขึ้นพยักหน้า การเคลื่อนไหวในมือยังไม่หยุด

“แต่ว่า…” จู่ๆ หยินเฉินเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

‘แต่ว่า’ คำนี้ทำให้มือมู่ชิงเกอหยุดชะงัก ละสายตามองเขา ดวงตาที่ใสสะอาดมีคำถาม

หยินเฉินกล่าว “แม้ว่าแต่ละแคว้นจะอพยพประชาชนแล้ว แต่ก็ยังรวบรวมบุคคลชั้นยอดของกองทัพ ส่งมาที่นี่โดยชั้นพลังม่วง”

“พวกเขามาหาที่ตายหรือไร!” มู่ชิงเกอฟังแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่น

“พระชายา พวกเขาไม่ได้รนหาที่ตาย แต่กำลังทำเรื่องที่ควรจะทำ” หวงฝู่ฮ่วนก้าวออกมา กล่าวกับมู่ชิงเกอด้วยเสียงสงบนิ่ง

สายตาที่แหลมคมของมู่ชิงเกอหันมองเขาทันที ถามเสียงเย็นเยียบ “เจ้ารู้นานแล้วหรือ”

หวงฝู่ฮ่วนพยักหน้า “ตอนที่ข้ามา กองทัพของอาณาจักรเซิ่งหยวน รวมพลเสร็จแล้ว อีกไม่ช้าก็จะมาถึงชายฝั่งทะเลแห่งความจริง”

“เจ้ารู้อยู่แก่ใจว่าพลังของผู้บำเพ็ญเพียรในหลินชวนทำได้เพียงรนหาที่ตาย” มู่ชิงเกอกัดฟันกล่าวเสียงเย็นเยืยบ นํ้าเสียงนางดุดันอย่างถึงที่สุด สายตาที่มองหวงฝู่ฮ่วนเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก

หวงฝู่ฮ่วนยิ้มเจื่อน “นี่คือบ้านเกิดของพวกเขา เมื่อพบศัตรูแข็งแกร่ง จะให้หดหัวปกป้องชีวิตอย่างงั้นหรือ”

มู่ชิงเกอตกตะลึง เม้มปากแน่น ไร้คำพูด

ข้างหู มีเพียงเสียงฟ้าดินพังทลาย ลมแรงที่ทำลายล้าง ชายฝั่งตก อยู่ในความเงียบสงัด

นานอย่างยิ่ง มู่ชิงเกอจึงกล่าวเสียงตํ่า “พวกเราสามารถแก้ไขปัญญาทั้งหมดได้”

“ชิงเกอ” จู่ๆ หวงฝู่ฮ่วนก็เรียกชื่อของนาง “อย่าทำเช่นนี้ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็แบกไว้เอง เจ้าอยากปกป้องดินแดนขาวสะอาดในใจเจ้า แล้วสำหรับพวกเขาไม่ใช่หรือไร ขณะที่แว่นแคว้นพังทลาย คนแก่คนป่วยสตรีเด็กเล็กล้วนเป็นทหาร เสียชีพดีกว่าเสียสัตย์นี่คือเกียรติยศของชาวหลินชวน และยังเป็นความปรารถนาของพวกเขา หากให้พวกเขารอคอยอยู่ข้างหลัง นี่ก็ถือเป็นการดูถูกพวกเขา ทำให้พวกเขาละอายใจไปตลอดชีวิต ในวินาทีนั้นที่พวกเขาเข้าร่วมกองทัพ ก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องความเป็นความตายแล้ว”

คำพูดประโยคนี้พูดด้วยความจริงใจ และทำให้มู่ชิงเกอไม่มีทางโต้แย้ง

ความดุร้ายในดวงตานางค่อยๆ จางหาย แต่เครื่องหน้าทั้งห้าที่แน่นกระชับกลับยังคงเย็นชา นางไม่ได้พูดอะไรอีก กลับตั้งใจเตรียมค่ายกลต่อ

นางวางแผนจะใช้ค่ายกล ผนึกฟ้าดินผืนนี้ ขัดขวางการบุกรุกของเผ่าฝู

“ชิงเกอ เกรงว่าแคว้นฉินฝั่งนั้นก็…” หยินเฉินกล่าวเสียงตํ่าข้างหูนางหนึ่งประโยค

มือมู่ชิงเกอหยุดชะงัก สายตากะพริบแสงอึมครึมในมุมที่ไม่มีใครมองเห็น จากนั้นจึงลงมือต่อ

“ดูเร็ว! นํ้าถูกสูบเร็วขึ้นกว่าเดิม!” ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนเสียงสูง เหนือทะเลแห่งความจริง สายลมพัดแรงยิ่งขึ้น

การเคลื่อนไหวในมือมู่ชิงเกอก็เพิ่มความเร็ว มั่วหยางและคนอื่นๆ กลับมองผิวนํ้าทะเลที่ลดลงไม่หยุดนั้น

“ตั้งแต่ที่มีทะเลแห่งความจริงมา นํ้าทะเลก็ไม่เคยลดเช่นนี้มาก่อน” เฉินปี้เฉิงขมวดคิ้วมุ่น กล่าวหนึ่งประโยค

หวงฝู่ฮ่วนเองก็กล่าวด้วยความตื่นตระหนก “ด้วยความเร็วเช่นนี้ เกรงว่าไม่ถึงสามชั่วยาม เผ่าฝูก็จะทะลุฉากกำบังมาได้แล้ว”

หยินเฉินขมวดคิ้ว กระโดดขึ้นมา กลายร่างเป็นจิ้งจอกมังกร ร้องคำรามพลางทะยานไปยังนํ้าวนมหึมาลูกนั้น

ครืน!

หยินเฉินโจมตีพายุหมุนอย่างแรง แต่กลับถูกดีดออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่มีทางแตะได้อย่างสิ้นเชิง

“โฮกกก!” เขาไม่ยอมเปลี่ยนทิศทาง ปะทะเข้าไปอย่างแรงอีกครั้ง

โครม!

เขามังกรบนหัวหยินเฉินถูกชนจนแตกหักไปหนึ่งท่อน ตกลงในทะเลแห่งความจริง และในขณะเดียวกันก็คล้ายถูกหยินเฉินยั่วโมโห ในพายุหมุนก็ปะทุพลังที่แข็งกล้าหนึ่งกลุ่มออกมา สั่นสะเทือนรอบด้าน กวาดหยินเฉินออกไปทันที

“โฮกกก!” หยินเฉินร้องอย่างเจ็บปวด ถูกตีจนไม่อาจประคองร่างจริงได้ กลายร่างเป็นมนุษย์ลอยกลับมา

หยดโลหิตกระเซ็นออกมาจากริมฝีปากของเขา กลายเป็นเส้นโค้งงดงามหนึ่งสาย

มั่วหยางเบิกตาโต ลอยเข้าไปในอากาศ รับร่างของหยินเฉินไว้พาเขากลับมาที่ชายฝั่ง

เท้าเพิ่งจะแตะพื้น ยาลูกกลอนหนึ่งเม็ดก็ดีดออกมาจากทางมู่ชิงเกอ ตกเข้าไปในปากหยินเฉิน

“พลังที่เผ่าฝูทลายสิ่งกีดขวางอาศัยพลังจากตัวโลกขนาดเล็กสองใบ โจมตีจากข้างนอกไม่มีทางกำจัดได้เลย” มือมู่ชิงเกอยังไม่หยุดกล่าวกับหยินเฉิน

เรื่องนี้นางเองก็เพิ่งสังเกตเห็นตอนที่หยินเฉินโจมตี

ทันใดนั้น นางก็ลุกขึ้นยืน ในมือถือยุทธภัณฑ์ชั้นอาคมที่ลงอาคมไว้แล้วเจ็ดชิ้น เรียกองครักษ์เขี้ยวมังกรเข้ามา

“พวกเจ้าถือยุทธภัณฑ์ชั้นอาคมเหล่านี้ แยกย้ายกันไป…” มู่ชิงเกออธิบายตำแหน่งของยุทธภัณฑ์ชั้นอาคมให้คนทั้งเจ็ดอย่างรวดเร็ว แบ่งยุทธภัณฑ์ชั้นอาคมในมือให้พวกเขาแต่ละคน

คนทั้งเจ็ดทราบดีว่าได้รับหน้าที่สำคัญ ไม่กล้ากระทำการสะเพร่าแม้แต่นิดเดียว หลังจากที่ตั้งใจฟังมู่ชิงเกอพูดจบแล้วก็ถือยุทธภัณฑ์ชั้นอาคมลอยขึ้นไปยังตำแหน่งที่ต่างกันทั้งเจ็ดที่

เปรี้ยง!

คนทั้งเจ็ดเพิ่งจะออกไป สายฟ้าหนึ่งสายก็ผ่าลงมาจากฟ้าฉับพลัน ทั้งหมดตกลงในทะเลแท่งความจริง

น้ำทะเลแห่งความจริงที่กว้างใหญ่ไพศาลพลันสาดกระเพื่อมขึ้นมา สายฟ้าเคลื่อนไปรอบๆ ราวกับเหตุการณ์ล้างโลก ทำให้คนของเผ่าเทพมารตกใจกลัว พากันถอยไปข้างหลังหลายก้าว สีหน้าหวาดกลัว

มู่ชิงเกอหมุนตัวมองพวกเขา จดจำสีหน้าตื่นตระหนกของพวกเขาแต่ละคนไว้ในสายตาพลางกล่าวเสียงเรียบ “มาถึงที่นี่แล้ว ก็อย่าได้คิดจะหนี เพราะว่าในสายตาของเผ่าฝู เจ้า ข้า เขา พวกเราทั้งหมด ต่างก็เป็นอาหารมื้อใหญ่รสเลิศ หากไม่อยากตกเป็นอาหารในจานก็ต้องต่อต้านสุดชีวิต”

หนึ่งประโยค ทำลายความหวาดกลัวที่ปรากฎขึ้นในใจคนทั้งหมด ความกล้าหาญที่ถูกภาพเหตุการณ์นี้ทำให้ตกใจจนถอยหลัง บังเกิดขึ้นอีกครั้ง

“คุณชาย!”

มั่วหยางตะโกนเสียงดังทันที

มู่ชิงเกอหมุนตัวฉับพลัน มองทะเลแห่งความจริงข้างหลัง

พื้นนํ้าทะเลที่กระเพื่อม เดิมถูกหมอกขาวปกคลุม แต่ว่าตอนนี้ลมพายุพัดหมอกขาวออกไป ทว่าในทะเลแห่งความจริงที่ปรากฎขึ้นมากลับไม่เหลือน้ำแม้แต่หยดเดียว ก้นทะเลที่แห้งขอดเผยออกมาให้เห็นทุกส่วนแล้ว

หากคนที่มาหลินชวนเป็นครั้งแรกเห็นภาพภาพนี้คงไม่คิดว่าที่นี่เคยเป็นทะเลแห่งความจริงที่คั่นกลางระหว่างแค้วนฉินกับอาณาจักรเซิ่งหยวน เพียงแค่คิดว่านี่คือแอ่งกระทะที่กว้างใหญ่ไพศาลที่สุด

ครืน!

เสียงดังสนั่นเกิดขึ้นอีกครั้ง แต่พายุหมุนลูกนั้นกลับหายไปแล้ว เพียงแต่ในเมฆดำที่เกาะกลุ่มอยู่บนท้องฟ้าปรากฎหลุมใหญ่หนึ่งหลุม และในหลุม เงาคนแต่ละคนก็ตกลงมาจากหลุมดำราวกับเม็ดฝน ตกลงในทะเลแห่งความจริง

เผ่าฝูนับไม่ถ้วน ปรากฎอยู่ในสายตาของคนทั้งหมดเช่นนี้

สายตามู่ชิงเกอแน่นิ่ง ความกระหายสงครามเกิดขึ้นฉับพลัน ยกแขนขึ้น ตะโกนกล่าว “ฆ่า!”