ตอนที่ 950

ข้าไม่ยอมเด็ดขาด!

แสงสว่างเจ็ดสายพุ่งจากทิศทั้งเจ็ดเข้าไปบนท้องฟ้ากำลังจะรวมตัวกัน

ค่ายกลนี้คือค่ายกลที่มู่ชิงเกอดัดแปลงตามค่ายกลตาข่ายฟ้าเจ็ดดาราสังหาร เคยขัดวางการบุกโจมตีของเผ่าฝูที่แม่น้ำเมิ่งหลานแดนมารได้สำเร็จ

ครั้งนี้ นางเองก็ใช้มันมาถ่วงเวลาเผ่าฝู ใช้มันมาพลิกสถานการณ์เช่นกัน

แสงเจ็ดสายพุ่งไปรวมกันตรงกลางอย่างรวดเร็ว

บริเวณที่เชื่อมต่อกับพื้นดิน ขอบเขตก่อรูปก่อร่างแล้ว ไม่มีทางทำลายค่ายกลได้

ชั่วพริบตา แสงเจ็ดสายก็กำลังจะบรรจบ

ทว่า จุดรวมตัวของพวกมัน อยู่ใต้หลุมดำเหนือศีรษะของมู่ชิงเกอ

นางเงยหน้าขึ้น มองแสงทั้งเจ็ด ดวงตาสะท้อนหลุมดำที่มีเผ่าฝูกรูกันออกมาไม่หยุด ลางสังหรณ์ไม่ดีชนิดหนึ่งพลันจู่โจมจิตใจ

‘แย่แล้ว’ มู่ชิงเกอตอบสนองกลับมาทันที ดวงตาทั้งสองหดเล็กลง

แต่ก็สายไปเสียแล้ว

ระหว่างที่แสงเจ็ดสายนั้นรวมตัวกันในสายตาของนาง ชั่วพริบตา ค่ายกลก็กำลังจะก่อตัวเสร็จสมบูรณ์แสงสีดำทะมึนหนึ่งสายก็ยิงออกมาจากหลุมดำ โจมตีแสงที่รวมตัวกันนั้นอย่างแม่นยำ

ตูม!

ค่ายกลที่ยังจับตัวกันไม่เสร็จถูกโจมตีจนแตกกระจาย

บนพื้นดิน การจัดทัพที่ก่อตัวขึ้นแล้วแตกซ่านในชั่วขณะ แตกออกเป็นเศษเสี้ยว กระจัดกระจายไร้รูปทรง

องครักษ์มังกรที่ไปจัดวางยุทธภัณฑ์ชั้นอาคมก็ได้รับบาดเจ็บจากยุทธภัณฑ์ชั้นอาคมที่ระเบิดออก

สายตามู่ชิงเกอนิ่งงัน กัดฟันพุ่งไปยังหลุมดำอีกครั้ง

ค่ายกลถูกทำลาย สำหรับกองทัพฝั่งนี้ของมู่ชิงเกอแล้วเป็นการโจมตีที่รุนแรงอย่างยิ่ง เทพมารไม่น้อยต่างก็ตกตะลึงอยู่กับที่ เกิดความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงต่อสงครามครั้งนี้

ทว่า ไม่รอให้พวกเขาซึมเซาต่อ ข้างหูก็มีเสียงตะโกนให้สังหารที่เต็มไปด้วยความกล้าหาญดังขึ้นมา เรียกสติของพวกเขา

พวกเขามองไปตามเสียงด้วยจิตใต้สำนึก มองเห็นทหารของกองทัพในโลกชั้นล่างแห่งนี้ต่อสู้ฆ่าฟันโดยไม่หันหลังกลับ ไม่สนใจความเป็นความตาย

ตบะบำเพ็ญของพวกเขา ไม่ต่างอะไรจากมดปลวกในสายตาพวกเขา

แต่ว่าตอนนี้พวกเขากำลังใช้เลือดเนื้อพิสูจน์ว่า มดเองก็กลืนกินช้างได้เช่นกัน

“ฆ่า!”

พวกเขาแยกไม่ออกว่าคนเหล่านี้คือนักรบของแคว้นใดบ้าง แต่ว่า วินาทีนี้พวกเขากลับไม่แบ่งแยกฝักฝ่าย สู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่ หนึ่งคนสู้ไม่ได้ เช่นนั้นก็สู้ด้วยกันสิบคน สิบคนสู้ไม่ได้ ก็สู้ด้วยกันร้อยคน

มนุษย์เทพคนหนึ่ง มองเห็นกับตาว่าทหารกว่าห้าสิบนายยืนหยัด ไม่ยอมล้มลงกับพื้น แต่กอดขาทั้งสองของยักษ์แน่นไม่ให้มันก้าวเดินได้แม้แต่ก้าวเดียว

ในสนามรบแห่งนี้ ต่อให้จะมีตบะบำเพ็ญชั้นพลังม่วงก็ไม่มีประโยชน์เลยแม้แต่น้อย

ตบะบำเพ็ญไม่มีประโยชน์พวกเขาก็ทำได้เพียงใช้การตะลุมบอนที่ธรรมดาที่สุดมาต่อสู้

ยักษ์ที่ถูกทหารกอดขาทั้งคู่ไว้ส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ มันโค้งเอวลง หมัดมหึมาในมือ โจมตีไปยังขาของตนเอง

“หลบสิ!” มนุษย์เทพผู้นั้นถลึงตามองด้วยความโกรธ ร้องตะโกนกล่าว

เดิมเขาคิดว่า ทหารเหล่านั้นจะหลบ แต่ว่าเขากลับมองเห็นเพียงทหารที่ถูกยักษ์ต่อยจนร่างแหลกเละ ชั่วพริบตา ดวงตาทั้งคู่ของเขาเต็มไปด้วยโลหิต แดงเป็นสีโลหิตทั้งดวง ขวัญกำลังของทหารปะทุออก

ตอนที่ยักษ์กำลังจะแกว่งหมัดลงข้างขาอีกข้าง เขาก็ทนไม่ไทวอีก ต่อไปพลันระเบิดเสียง พุ่งไปหาเจ้ายักษ์นั้น

นี่คือการเข่นฆ่าที่ศักยภาพไม่เท่าเทียมกันอย่างสิ้นเชิง หลินชวน เป็นโลกที่ตํ่าที่สุดในโลกของแผ่นดินเทพมาร แต่ว่า การบุกรุกของเผ่าฝูกลับไม่เข้าข้างมู่ชิงเกอ

การสะกดพลังของโลกที่นางคาดหวังนั้นกลับไม่มีผลกับเผ่าฝูเหล่านั้น เหมือนกับเทพมารที่ขึ้นมาจากโลกเหล่านั้นไม่ได้รับการสะกดจากโลกเลยแม้แต่น้อย

ฝีมือของพวกเขาสามารถแสดงออกมาได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องเป็นกังวล

สำหรับหลินชวนแล้วนั้นคือหายนะอันโหดเหี้ยมอย่างแท้จริง

ชายฝั่งทะเลแห่งความจริงสงบเงียบ แต่ในแอ่งกระทะลึกแห่งนี้ กลับเกิดสงครามตะลุมบอน เสียงเข่นฆ่าดังไม่ขาดสาย โลหิตไหลนองกลายเป็นนํ้าทะเลแห่งความจริงแห่งใหม่

ทหารหลินชวนที่ถูกมองเป็นมดปลวกในสายตาโลกชั้นสูง ตอนนี้กลับขัดขวางการบุกโจมตีของชนต่างเผ่าอย่างไม่สนใจความตาย เพราะว่าข้างหลังพวกเขา คือบ้านเกิดเมืองนอนของพวกเขา ที่นั้นมีพ่อแม่ ลูกหลาน สตรีของพวกเขารออยู่

“อ๊าก!”

ทหารที่แยกเขตแดนไม่ออกแล้วกำอาวุธในมือแน่น พวกเขาโถมตัวไปข้างหน้า ใช้ร่างของตนเป็นกรงขัง กอดตัวประหลาดตัวเล็กเหล่านั้นไว้แน่น ไม่ให้พวกมันมีโอกาสวิ่งออกไป

เรี่ยวแรงของพวกเขา ไหนเลยจะเป็นคู่ต่อสู้ของตัวประหลาดตัวเล็ก ตัวประหลาดตัวเล็กกระโดดโจมตีอย่างบ้าคลั่ง คิดจะล้มพวกเขาลง แต่ว่าแม้พวกเขาจะถูกโจมตีจนอวัยวะภายในปะทุแตก กระอักเลือดออกมาก็ยังกอดตัวประหลาดตัวเล็กไว้แน่นยิ่งขึ้นไม่ยอมปล่อยไปแม้แต่นิดเดียว

พวกเขาอ่อนแอ แต่ในดวงตากลับมีสายตาที่หนักแน่นไม่ย่อท้อ

พลังโหดเหี้ยมที่แผ่ซ่านออกมาจากกระดูกกลุ่มนั้นก็เหมือนสัตว์ร้ายในป่าทึบ พวกเขาสาบานว่าจะปกป้องความปลอดภัยให้แว่นแคว้นของตน

จิตใจที่ไม่กลัวตาย ไม่หันหลังกลับของพวกเขากระตุ้นคนของเผ่าเทพมาร

ความเข้มแข็งในเบื้องลึกของจิตใจถูกคนที่พวกเขาดูถูกจุดไฟให้ฮึกเหิมขึ้นมา

ชั่วขณะ ในสนามรบ ฝั่งที่ปกป้องหลินชวน ขวัญกำลังทหารก็พลันฮึกเหิมขึ้น

ฆ่าโถวถัวทิ้งก็สามารถช่วยเหลือนักรบของหลินชวนหนึ่งกลุ่มได้ ทว่านักรบที่เต็มไปด้วยบาดแผล แต่กลับไม่สนใจร่างกายของตัวเอง ไม่รู้จักเหนื่อย ใช้วิธีเดียวกัน ขัดขวางตัวประหลาดตัวเล็กอื่นๆ

มีโถวถัวที่แยกร่างเป็นตัวประหลาดตัวเล็กจำนวนหนึ่ง ยังไม่ทันได้ฆ่า นักรบกลุ่มนี้ก็ใช้ฟันของตัวเองเข้ากัดโดยไม่สนใจว่าวิธีนี้จะได้ผลหรือไม่

สนามรบบนพื้นดิน ดุเดือดอย่างถึงที่สุด และในตอนนี้ มู่ชิงเกอก็พุ่งไปถึงข้างล่างหลุมดำแล้ว

ในหลุมดำ ยังคงมีเผ่าฝูตกลงมาไม่หยุด

มู่ชิงเกอหยิบระเบิดวิญญาณหลายลูกออกมาขว้างเข้าไปในหลุมดำ

ตูม ตูม ตูม!

ระเบิดวิญญาณระเบิดออกในหลุมดำ ฝั่งนั้นมีสถานการณ์อย่างไรมู่ชิงเกอไม่มั่นใจ แต่ในหลุมดำกลับไม่มีเผ่าฝูตกลงมาอีก

มู่ชิงเกออาศัยช่วงว่างนี้พุ่งเข้าไปในหลุมดำ

ทว่า นางเพิ่งจะเข้าใกล้หลุมดำก็ถูกพลังหนึ่งกลุ่มผลักกลับมา

“ไปตายซะ!” มู่ชิงเกอถอยกลับมา พร้อมสาปแช่งหนึ่งครา

พักหายใจเพียงชั่วขณะ มู่ชิงเกอก็ละสายตามองสนามรบบนพื้นดิน

ในกลุ่มคนที่ตะลุมบอน นางมองเห็นญาติๆ ของตน หมวกของมู่ซงถูกตีจนร่วงลงมาแล้ว ผมเผ้ากระเซิง แต่ยังคงกัดฟันต่อสู้

มู่เหลียนเฉิงกับมู่อี้เฉินเองก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน แม้แต่ซางหลันรั่วก็เปรอะเปื้อนไปด้วยรอยเลือดทั่วทั้งร่าง ไม่รู้ว่าบาดเจ็บสาหัสเพียงใด

ดวงตามู่ชิงเกอแผดเผาไปด้วยไฟโกรธ นางเก็บสายตากลับมาทันที มือทั้งคู่รวบรวมอาคมออกไปอย่างรวดเร็ว นางต้องการผนึกหลุมดำนี้ ขัดขวางการบุกรุกของคนเผ่าฝู

แต่ว่า อาคมแรกในมือนางกลับรวบรวมไม่สำเร็จ ในหลุมดำก็มีคนเผ่าฝูตกลงมาอีกครั้ง มู่ชิงเกอจำใจต้องล้มเลิก พุ่งไปหาคนเผ่าฝูที่ตกลงมา เป้าหมายของนาง คือคนอักขระสีดำเหล่านั้น จัดการคนที่ยากจะรับมือ จึงจะสามารถลดความกดดันบนพื้นดินลงได้

เผ่าฝูเยอะเกินไป คนของพวกเขาก็น้อยเกินไป

ไป๋สี่ หยินเฉิน หยวนหยวน องครักษ์เขี้ยวมังกรของนางต่างก็โจมตีสุดแรง ตอนนี้เวลานี้ไม่มีใครสามารถช่วยนางแบ่งเบาภาระให้นางตั้งใจปิดผนึกได้

การบุกรุกก่อนเวลาของเผ่าฝูทำให้นางตกอยู่ในสถานะผู้ถูกกระทำแทน

‘ไม่! ศึกครั้งนี้จะยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด! นางไม่มีทางยอมแพ้!’ สายตามู่ชิงเกอดุร้าย

ทันใดนั้น ทางเข้าหลุมดำ คนเผ่าฝูที่ตกลงมาเหล่านั้นก็ระเบิดออกเป็นคราบเลือดทีละกลุ่มๆ เงาร่างสีดำหนึ่งสายพลันปรากฎอยู่ ตรงหน้านาง…