บทที่ 1094 เจ้าขอความเมตตาให้เขาอยู่หรือ?
กู้ซีจิ่วเพ่งพิศเขาอยู่ครู่หนึ่ง “คนที่อ้างตัวว่าเป็นหลงซีคนนั้นกระมัง?”
นํ้าเสียงเธอใสกระจ่าง หลงซือเย่ที่เดิมทีก้มหน้าอยู่ตรงนั้นราวกับท่อนไม้คล้ายจะได้ยินเสียง ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาเฉียบคมคู่หนึ่งมองมาทางคนทั้งสองที่ยืนอยู่ตรงปากประตู เมื่อสายตาจับมาที่ร่างกู้ซีจิ่วก็ชะงักไปทันที นัยน์ตาหดตัวเล็กน้อย มีความร้าวรานพาดผ่านแวบหนึ่ง จากนั้นก็ก้มหน้าลงไปอีก คล้ายว่าละอายอยู่บ้าง
กู้ซีจิ่วยังคงจดจำผู้คนได้แม่นยำนัก ถึงแม้หลงซือเย่ในยามนี้จะดูซูบผอมลงไม่น้อย แต่เธอมองปราดเดียวก็จำได้แล้วว่านี่คือหลงซือเย่ตัวจริง!
ส่วนคนที่แล่นไปหาเธอถึงห้องสารภาพความในใจกับเธอ จะพาเธอหนีไปคนนั้นกลับเป็นตัวปลอม หากไม่มีอะไรเหนือไปจากความคาดหมาย ตัว ปลอมคนนั้นน่าจะเป็นร่างโคลนนิ่ง…
ถึงแม้รูปโฉมของทั้งสองคนจะเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว แต่กลิ่นอายบนร่างยังคงแตกต่างกันอยู่เล็กน้อย โดยเฉพาะกับกู้ซีจิ่วที่ถึงแม้จะโดนหลงซือเย่หักหลัง แต่เธอก็ยังจดจำเขาได้แม่นยำนัก ถึงอย่างไรก็เคยสนิทสนมคุ้นเคยกันถึงเพียงนั้น…
ที่กู้ซีจิ่วถูกลอบปองร้ายครานี้ ‘ผลงาน’ ส่วนใหญ่เป็นของหลงซือเย่ กู้ซีจิ่วนึกว่าหลงซือเย่อยู่ฝ่ายเดียวกับพวกหลงฟั่นแล้วมาโดยตลอด นึกไม่ถึงว่าจะถูกล่ามไว้ที่นี่ นี่มันอะไรกันอีก?
ท่านเจ้าผมเงินถอนหายใจเบาๆ เอ่ยว่า “ซีจิ่ว เจ้าฉลาดจริงๆ!
เขาสวมรอยเป็นหลงซีเข้าใกล้เจ้า ถูกคนพบเห็นแล้วนำมารายงานข้า ข้าถึงได้ลงโทษเขาเช่นนี้”
กู้ซีจิ่วมองตำแหน่งที่หลงซือเย่ถูกล่ามไว้ ห่วงเหล็กตรงข้อมือและข้อเท้ามีเข็มสั้นๆ ที่แหลมคมอยู่ ดูจากความยาวของเข็มนี้น่าจะแทงเข้าไปถึงในกระดูก ทำให้มีโลหิตไหลซึมออกมาจากข้อมือและข้อเท้าของเขา
“เขาเป็นร่างโคลนนิ่งเหรอ?”
ท่านเจ้าผมเงินยิ้มบางๆ พยักหน้าให้ “ใช่แล้ว เป็นผลงานที่ล้มเหลวของผู้อาวุโสหลง”
หลงซือเย่ที่ถูกล่ามไว้บนกำแพงหลุบตาลงเล็กน้อย ไม่มีปฏิกิริยาต่อคำพูดเช่นนี้ของท่านเจ้าผมเงิน
กู้ซีจิ่วเพ่งพิศอีกฝ่ายอีกคราหนึ่งหนึ่งทอดถอนใจ “อันที่จริงเขาก็แค่แอบอ้างว่าเป็นหลงซีเท่านั้น จำเป็นต้องให้เขารับโทษทัณฑ์เช่นนี้เชียวหรือ?”
ท่านเจ้าผมเงินกล่าวด้วยท่าทียิ้มมิเชิงยิ้ม “นี่เจ้าขอความเมตตาให้เขาอยู่หรือ?”
กู้ซีจิ่วจึงเอ่ยว่า “ข้าแค่รู้สึกว่าโทษทัณฑ์ของเขาไม่ถึงขั้นนี้”
“ถ้าหากเขาเป็นหลงซีตัวจริงเล่า?” จู่ๆ ท่านเจ้าผมเงินก็ถามประโยคนี้ออกมา
ใบหน้าเฉิดฉันของกู้ซีจิ่วเยียบเย็นลง ตอบอย่างไม่เกรงใจ “ข้าจะทำให้เขาชดใช้หนี้เลือดด้วยเลือด!”
ท่านเจ้าผมเงินพลันตวัดข้อมือยื่นกริชขาววาววับเล่มหนึ่งให้เธอ “ตอนนี้เจ้าทำได้แล้ว ไปสังหารเขาซะ ชดใช้หนี้เลือดด้วยเลือด”
กู้ซีจิ่วไม่รับไว้ “ข้าไม่สังหารร่างโคลน!”
ท่านเจ้าผมเงินกล่าวว่า “เจ้าสามารถสังหารเขาโดยคิดว่าเป็นหลงซีตัวจริงได้”
นํ้าเสียงกู้ซีจิ่วเย็นชา “น่าเสียดายที่เขาไม่ใช่ และแต่ไหนแต่ไรมาตัวข้าไม่เคยกระทำการส่งเดชกับผู้ที่ไม่เกี่ยวข้อง”
ดวงตาของเธอมองไปที่ท่านเจ้าผมเงิน “ร่างโคลนก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน ต่อให้เป็นผลงานที่ล้มเหลว ในเมื่อเขามีความคิดเป็นของตัวเองเช่นนั้นเขาก็ควรได้มีชีวิตของตัวเองด้วย ตามหลักแล้วควรได้รับการปฏิบัติเหมือนคนทั่วไป หรือว่าท่านเจ้าชมชอบสังหารผู้ไร้ความผิด?”
ท่านเจ้าผมเงินเงียบไปครู่หนึ่ง เขาแย้มยิ้มแล้วยืนมือไปทัดเส้นผมสลวยของกู้ซีจิ่วเบาๆ “แน่นอนว่าไม่ ข้ามีเมตตาเสมอมา ไม่สังหารผู้ไร้ความผิด”
กู้ซีจิ่วเบี่ยงศีรษะนิดๆ หลบหลีกจากมือเขา
ท่านเจ้าผมเงินกลับไม่ถือสา เขาพลันยกมือขึ้น สำแสงห้าสีสายหนึ่งวาบออกมา ห่วงเหล็กบนข้อมือข้อเท้าของหลงซือเย่ปลดออกอย่างพร้อมเพรียง ร่างกายเขาส่ายโงนเงน ทรุดลงบนพื้น เห็นได้ชัดว่าเขาบาดเจ็บสาหัส ดิ้นรนอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งก็ไม่อาจลุกขึ้นมาได้…
สภาพของเขาดูจนตรอกอย่างยิ่ง แต่ยามที่ทรุดอยู่ตรงนั้น บั้นเอวของเขากลับเหยียดตรง ราวกับคนพ่ายทว่ากริยาไม่แพ้ เสมือนพญาหงสที่ร่อนลงบนรังหญ้า ไม่ว่าจะตกตํ่าอย่างไรก็ไม่ยอมก้มศีรษะอันทระนงของเขาลง เขาเงยหน้ามองมาทางด้านนอก เนื่องจากเส้นผมของเขาบดบังใบหน้าไว้กึ่งหนึ่ง กู้ซีจิ่วจึงมองไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่สัมผัสได้ว่าเขาจ้องมองตนอยู่ คงคาดไม่ถึงว่าเธอจะพูดขอความเมตตาให้เขา