บทที่ 1327 แม้แต่น้ำแกงปลาชามเดียวก็ยังฉกไป!
ตี้ฝูอีมองแขนที่บาดเจ็บของเขา “เจ็บมากรึ?”
ไป๋หลี่เช่อร้องเหอะคราหนึ่ง เอ่ยอย่างเย็นชา “เป็นความชอบของท่านอย่างไรเล่า!”
หากมิใช่เพราะกู้ซีจิ่วรีบร้อนไปช่วยเหลือท่านเทพใหญ่ผู้นี้ ยามนี้แขนที่บาดเจ็บของเขาจะมีสภาพเช่นนี้ได้อย่างไร?
เดิมทีตี้ฝูอีคิดจะทำอะไรบางอย่าง เมื่อได้ฟังประโยคนี้ของเขา เขาก็ลดมือลง กล่าวอย่างไม่อินังขังขอบ “นางเป็นคู่มั้นของข้า ย่อมต้องวางข้าไว้เป็นอันดับหนึ่งอยู่แล้ว”
ไป๋หลี่เช่อหรี่ตาเล็กน้อย “คู่หมั้น? ไม่น่าใช่กระมัง? ซีจิ่วไม่เคยยอมรับ! นางแค่เห็นว่าอาการบาดเจ็บของท่านหนักหนากว่า ดังนั้นจึงไปช่วยท่านก่อนก็เท่านั้น”
เดิมทีตี้ฝูอีกลัวว่าการที่อาการของไป๋หลี่เช่อล่าช้า จะทำให้กู้ซีจิ่วรู้สึกผิด ดังนั้นเขาจึงคิดจะมอบโอสถให้สักเม็ด กลับคาดไม่ถึงว่าไอ้เด็กนี่พอเห็นเขาก็ทำตัวทิ่มแทงราวกับเม่น…
อืม เช่นนี้ก็ให้เขาเจ็บไปก่อนแล้วกัน!
อย่างมากก็ทนทรมานสักหน่อยเท่านั้น ไม่ถึงตายหรอก
ดังนั้นตี้ฝูอีจึงหันหลัง หมายจะจากไป จู่ๆ ไป๋หลี่เช่อก็เอ่ยขึ้นมา “ซีจิ่วไม่เคยยอมรับว่าท่านกับนางมีสัญญาหมั้นหมายอันใด เมื่อครู่ตอนนางมาข้า ถามดูแล้ว นางไม่ได้ยอมรับ กล่าวเพียงว่าท่านเป็นสหายของนาง เป็นสหายที่ดีมาก ถึงแม้นางจะรักษาให้ข้าไปครึ่งหนึ่งแล้ว แต่ในใจนางยังคงรู้สึกผิด ตอนนี้จึงออกไปเก็บสมุนไพรมาให้ข้าอีก กล่าวว่าจะหลอมโอสถลํ้าค่าชนิดหนึ่ง ทำให้แขนของข้าดีขึ้นอย่างสมบูรณ์…”
ฝีเท้าของตี้ฝูอีชะงัก “เมื่อครู่นางมาเยี่ยมเจ้าหรือ?”
ไป๋หลี่เช่อกล่าวอย่างภูมิใจ “แน่นอน ซ้ำยังนำอาหารเลิศบางอย่างมาให้ข้าด้วย เห็นนํ้าแกงปลาที่อยู่บนโต๊ะชามนั้นไหม นางปรุงมาส่งให้ด้วยตัวเองเลยนะ”
ตี้ฝูอีเหลือบมองนํ้าแกงปลาที่ยังมีไอร้อนกรุ่นชามนั้นแวบหนึ่ง ดมเล็กน้อย คล้ายว่าจะเป็นฝีมือของนางจริงๆ ดูท่านางคงจะรู้สึกผิดต่อไป๋หลี่เช่อผู้นี้ไม่น้อย ถึงกับทำนํ้าแกงมาให้ผู้อื่นเป็นการไถ่โทษ!
เขาหลงนึกว่านางยังคงพักผ่อนอยู่ ยามนี้เห็นทีว่าจะตื่นขึ้นมานานแล้ว เขาหยิบนํ้าแกงปลาชามนั้นแล้วหันหลังก้าวออกไป
ไป๋หลี่เช่อตะลึงร้องออกมา “ท่านจะทำอะไร?! นี่เป็นอาหารที่นางปรุงให้ข้านะ!”
เนื่องจากร้อนเกิน ไปดังนั้นเขาจึงวางไว้ตรงนั้นก่อน กะไว้ว่าอีกสักครู่จะดื่ม
ตี้ฝูอีกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “เจ้าเป็นแผลอักเสบ อาการบาดเจ็บประเภทนี้การกินของแสลงเป็นสิ่งต้องห้ามที่สุด ปลาและกุ้ง เป็นของแสลง ถ้าเจ้าดื่มนํ้าแกงชามนี้แขนจะบวมกว่าเดิม!”
ไป๋หลี่เช่อพูดไม่ออก คล้ายว่าจะมีเรื่องเช่นนี้อยู่จริงๆ เอ๊ะ ไม่ถูกสิ!
ไป๋หลี่เช่อเอ่ยอย่างขุ่นเคือง “เท่าที่ข้าทราบมา ท่านก็เป็นแผลอักเสบเหมือนกันกระมัง? นํ้าแกงชามนี้ท่านก็ดื่มไม่ได้เหมือนกัน!”
“ข้าจะเหมือนเจ้าได้อย่างไร?” ตี้ฝูอีทิ้งประโยคเช่นนี้ไว้ แล้วหมุนกายจากไป
ไป๋หลี่เช่อโมโหนัก ไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดที่แขน กระโจนลงจากเตียงหมายจะไล่ตามไป ถึงแขนเขาจะบาดเจ็บแต่ว่าขาไม่ได้บาดเจ็บด้วย…
กลับนึกไม่ถึงว่าเพิ่งจะไล่ตามได้สองก้าว อีกฝ่ายก็โบกแขนเสื้อพรึบโดยที่ไม่หันกลับมา สองขาเขาพลันชาหนึบ คุกเข่าลงเสียงดังตึง เสมือนกำลังคุกเข่าส่งท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้ออกประตู ไป๋หลี่เช่อตะลึงงันทันที นี่คือท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้สูงส่งไม่แปดเปื้อนโลกีย์คนนั้นจริงๆ น่ะหรือ?
เวรเอ้ย แม้แต่นํ้าแกงปลาชามเดียวก็ยังฉกไป!
ปลานี้ยังคงเป็นเขาที่ตกมาจากภูเขาด้านหลังเอง เลี้ยงไว้ในเรือนตลอดมา ต่อมาได้ส่งให้กู้ซีจิ่วไว้ดูเล่น แถมยังสร้างตู้ปลาให้นางอีกด้วย ผลคือพอหนนี้ได้รับบาดเจ็บ กู้ซีจิ่วก็เอาปลามาตุ๋นแล้วมอบให้เขาเสียเลย ให้เขาบำรุงร่างกาย
ปลาและกุ้ง เป็นของแสลงจริ ๆ แผลอักเสบไม่ควรกิน เพียงแต่เหตุผลง่ายๆ เช่นนี้กู้ซีจิ่วก็คงรู้กระมัง ในเมื่อนางกล้ามอบให้เขาดื่ม นั่นพิสูจน์ได้ว่าไม่มีผลเสีย…
ถ้ารู้เช่นนี้แต่แรก เมื่อกี้เขาควรจะดื่มให้หมดซะ!
จะได้ไม่เสียเปรียบผู้อื่น
ไป๋หลี่เช่อสำนึกเสียใจจนลำไส้เขียวคล้ำหมดแล้ว เขาอยากตามไปชิงนํ้าแกงชามนั้นกลับมาอีกครั้งยิ่งนัก เสียแต่ว่าแข้งขายังคงปวดเหมือนเป็นตะคริวอยู่ตลอด เขาลุกขึ้นไม่ได้ชั่วขณะ