บทที่ 800 ‘ตี้ฝูอี’ หายไปแล้ว
เนื่องจากร่างกายอวิ๋นชิงหลัวบาดเจ็บ ดังนั้นกู่ฉานโม่จึงไม่ได้มอบหมายภารกิจใดๆ ให้นาง เพียงให้นางสงบใจพักฟื้นก็พอ
ความรักเป็นเรื่องที่ทำให้คนชอกชํ้าระทมยิ่ง หนนี้อวิ๋นชิงหลัวบาดเจ็บยับเยินจริงๆ ทั้งรักทั้งชังตี้ฝูอี แต่ก็ทราบว่าชีวิตนี้ตนยังคงสิ้นหวังเช่นเดิม และบางทีนางอาจไม่มีวาสนากับเขามาตั้งแต่แรกแล้ว…
เพียงแต่สิ่งที่ทำให้นางกังวลที่สุดไม่ใช่เรื่องนี้ เรื่องที่ทำให้นางกังวลที่สุดคือ ‘ตี้ฝูอี’ ของนางหายไปแล้ว!
หุ่นที่อยู่เป็นเพื่อนข้างกายนางมาตลอดตัวนั้น หุ่นที่คอยปลอบประโลมนางมาตลอดนับครั้งไม่ถ้วนหายไปจากถุงเก็บของของนาง!
ดังนั้นหลายวันมานี้นางจึงระทมยิ่ง ตัวคนร้อนรนดั่งมดที่เดินบนหม้อร้อนลวก วิตกอย่างยิ่ง เกรงว่าหุ่นตัวนั้นของนางจะถูกตี้ฝูอีพบเข้า…
หากถูกพบเข้า นางต้องตายแน่นอน!
ราตรีนี้ นางนอนอยู่บนเตียงเพียงลำพัง ขณะที่กำลังนอนไม่หลับด้วยความกระสับกระส่ายที่เปี่ยมล้นอยู่ในใจ ประตูก็เกิดเสียงเบาๆ เปิดออกดังเอี๊ยดอ๊าด คนผู้หนึ่งแทรกกายเข้ามา
เกศาดำอาภรณ์ม่วง หน้ากากบดบังใบหน้า
อวิ๋นชิงหลัวลุกพรวดขึ้นมา “เจ้า!”
นางไม่สนใจร่างกายที่บาดเจ็บของตน พุ่งเข้าไปคว้ามืออีกฝ่ายไว้ “หลายวันมานี้เจ้าหนีไปที่ไหนมา?! ไม่สิ เจ้าหนีออกไปเองได้ยังไง?!”
คนผู้นี้คือหุ่นที่หายไปของนาง
นางรีบร้อนกระโจนเกินไป สั่นสะเทือนถึงบาดแผล จนต้องงอกายด้วยความเจ็บปวด
คนผู้นั้นถอนหายใจเบาๆ โอบเอวนางขึ้นมา วางลงบนเตียงอีกครั้ง “เจ้ายังบาดเจ็บอยู่ ไม่ระวังถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?”
น้ำเสียงอ่อนโยนเช่นที่เคยเป็นมา
อวิ๋นชิงหลัวเดือดดาล กระชากคอเสื้อเขา “พูด! เจ้าหนีออกไปเองได้อย่างไร?”
ทว่าคนผู้นั้นกลับฉวยโอกาสทาบทับนาง จุมพิตลงไป ร่างกายอวิ๋นชิงหลัวสะท้านเล็กน้อย โอบคอเขาไว้ เสียงสั่นพร่านิดๆ “เจ้า…”
พริ้มตาลง ครางเสียงแผ่ว “ฝูอี…”
ดวงตาคนผู้นั้นมีประกายแสงวูบไหวแวบหนึ่ง ขณะที่จุมพิตอย่างเร่าร้อนก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของนางออกทันที เผยให้เห็นเรือนร่างอรชรขาวสล้างปานแกะขาว นิ้วมือเคลื่อนไหวอย่างเหิมเกริม…
เห็นได้ชัดเจนยิ่งนัก ว่านี่คือเรื่องกระทำร่วมกับนางเป็นประจำ ดังนั้นคนผู้นี้จึงทำได้ชํ่าชองยิ่ง
ร่างอวิ๋นชิงหลัวสะท้านอีกครา หยาดนํ้าตาหลั่งรินมากขึ้น ทว่ามิได้ขัดขืน เพียงครวญครางนามของตี้ฝูอีออกมาไม่หยุด…
ราวกับคนที่กระทำเรื่องนี้กับนางคือคนในใจของนางผู้นั้น
คนผู้นี้หลุบตามองนาง มุมปากหยักยิ้มอ่อนโยน ทว่าก้นบึ้งดวงตากลับฉายแววรังเกียจออกมาแวบหนึ่ง เขาใช้มือส่งนางขึ้นสู่ ‘สรวงสวรรค์’
อวิ๋นชิงหลัวหวนคืนจากสรวงสวรรค์ กลับสู่ความเป็นจริง นางมองหุ่นที่อยู่เบื้องหน้า หัวใจบังเกิดความรังเกียจ ผลักเขาออกไป “เจ้า ไสหัวไปนะ! เจ้าไม่ใช่เขา! ไม่ใช่! อย่าทำให้ข้าแปดเปื้อน…”
ในอดีต ยามที่นางผลักเขาออกเช่นนี้ เขาจะถอยไปอยู่ด้านข้างอย่างสงบเสงี่ยมทุกครั้ง รอให้นางเก็บเขาใส่ถุงเก็บของอีกครั้ง
แต่คราวนี้กลับมิใช่เช่นนั้น หลังจากเขาถอยหลังไปก้าวหนึ่งก็เข้ามาใกล้อีก บีบไหล่ข้างหนึ่งของนางไว้ ยิ้มบางๆ “อวิ๋นชิงหลัว เจ้าจะหลอกตัวเองเช่นนี้ไปถึงเมื่อไหร่?!”
ไหล่ของอวิ๋นชิงหลัวถูกเขาบีบจนรู้สึกเจ็บ แต่กลับเบิกตามองเขาอย่างตกตะลึง “เจ้า…”
คนผู้นั้นนั่งลงข้างกายนาง มือลูบไล้ทรวงอกนาง ออกแรงกดอย่างเฉียบพลัน กดลงบนจุดที่กระดูกหัก อวิ๋นชิงหลัวเจ็บจนหยาดเหงื่อเย็นเฉียบผุดซึมออกมาทั่วร่างทันที ขัดขืนเขาตามสัญชาตญาณ…
แต่คนผู้นั้นเรี่ยวแรงมหาศาล อีกทั้งนางบาดเจ็บอยู่ ไม่มีเรี่ยวแรงสักเท่าไหร่ จึงถูกคนผู้นั้้นกักไว้ในอ้อมแขนอย่างสมบูรณ์ ดิ้นรนไม่ได้
คนผู้นั้นยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนเช่นเดิม “ชิงหลัว เจ้าบาดเจ็บจนกลายเป็นเช่นนี้แล้ว ไม่เกลียดแค้นบ้างหรือ?”
นิ้วมือไต่ไปถึงตำแหน่งที่ถูกกระบี่แทงทะลุ ตรงนั้นตกสะเก็ดแล้ว แต่เมื่อสัมผัสยังคงเจ็บปวดยิ่งนัก สุ้มเสียงคนผู้นั้นอ่อนโยน ทว่าการกระทำกลับไม่รักหยกถนอมบุปผาเลย ใช้มือแกะสะเก็ดแผลของนางจนเลือดอาบทันที…