บทที่ 426

สาวน้อยผู้นี้ไม่ธรรมดาเลย 1

เธอหยิบเจ้าหอยตัวนั้นขึ้นมา เอ่ยถามมันว่า “ในเมื่อเจ้าสามารถขุดโพรงได้ขนาดนี้ มีวิธีทะลุดินไปโผล่ยอดเขาที่หนึ่งโดยตรงเลยไหม?”

เจ้าหอยไม่ได้ตอบเธอ แต่พยายามอ้าฝาออกกว้าง จากนั้นเด็กน้อยขนาดเท่านิ้วโป้งคนหนึ่งก็โผล่ออกมา สายตาเด็กน้อยจับจ้องผลไม้ในมือกู้ซีจิ่วพลางน้ำลายไหลย้อย “ผลสัตยาวายุ! ข้าจะกินผลสัตยาวายุ!”

กู้ซีจิ่วใจเต้นแวบหนึ่ง มองผลไม้สีครามรสชาติอ่อนจางในมือ

เธอเคยได้ยินเรื่องผลสัตยาวายุมาแล้ว เป็นผลไม้ประหลาดชนิดหนึ่งซึ่งหายากยิ่งนัก แม้รสชาติจะไม่ได้เรื่อง แต่หนึ่งลูกจะเท่ากับฝึกฝนพลังวิญญาณธาตุลมหนึ่งปี เป็นสมบัติลํ้าค่าที่ผู้ฝึกฝนพลัง วิญญาณธาตุลมใฝ่ฝันหา

นึกไม่ถึงว่าผลไม้ที่อยู่ในมือตนก็คือสิ่งนั้น

ดูเหมือนผลไม้ที่ตี้ฝูอียัดใส่ถุงเก็บของเธอล้วนไม่ใช่ของดาษดื่น…

เด็กน้อยในฝาหอยคนนั้นยังคงนํ้าลายไหลอยู่ กู้ซีจิ่วกล่าววาจาตนซ้ำอีกรอบ พลางโยนผลไม้ในมือเล่น “หากเจ้าทำได้ผลไม้นี้จะเป็นของเจ้า”

เด็กน้อยหน้านิ่วคิ้วขมวด ในที่สุดให้คำตอบ “ถ้าท่านให้ข้ากินผลไม้ ข้าจะลองดู”

กู้ซีจิ่วก็ไม่ตระหนี่ถี่เหนียว โยนผลไม้ลูกนั้นให้มันจริงๆ เด็กน้อยคนนั้นนอนฟุบอยู่บนผลไม้ สูบกินผลไม้ลูกนั้นจนหมดจดดุจวาฬสูบนํ้า แม้แต่แกนผลไม้ก็ไม่เหลือ

จากนั้นมันก็กลับสู่ร่างเดิมอันใหญ่โต แล้วเปิดฝาออก “พวกท่านเข้ามาสิ ข้าจะลองพาพวกท่านออกไป”

กู้ซีจิ่วกับซือเฉินจึงกระโดดเข้าไป แล้วเจ้าหอยยักษ์ก็ปิดฝาลง

เจ้าหอยยักษ์มีขนาดเท่าเรือนเล็กๆ หลังหนึ่ง แต่พอปิดฝาแล้วพื้นที่ด้านในก็สามารถรองรับได้เพียงสองคนเท่านั้น กู้ซีจิ่วกับซือเฉินที่อยู่ด้านในแนบชิดจนแทบจะนั่งเกยกันอยู่แล้ว ต่อให้เป็นเช่นนี้ เท้า กู้ซีจิ่วก็เกือบจะเหยียบถูกเด็กน้อยในฝาหอยเข้า เด็กน้อยเอ่ยอย่างร้อนใจ “พวกท่านเขยิบเข้าใกล้อีกนิดสิ เขยิบอีกนิด เบียดเกินไป ข้าร่ายวิชาไม่ได้”

ซือเฉินจึงดึงกู้ซีจิ่วมาโอบไว้ในอ้อมแขนเสีย ร่างกายคนทั้งสองแนบชิดจนแทบจะเนื้อเดียวกัน “เช่นนี้เป็นอย่างไร?”

“ก็พอได้” เด็กน้อยดูอึดอัดยิ่ง ดวงหน้าเล็กๆ แดงเห่อ “หากเขยิบได้อีกนิดก็ดี”

กู้ซีจิ่วไร้วาจา เขยิบอีกนิดเธอก็คงรวมร่างกับซือเฉินแล้ว!

ในหี่สุดเด็กน้อยก็เริ่มทำมุทราเรียกใช้พลัง ภายในฝาหอยสั่นสะเทือน เสมือนเกิดแผ่นดินไหวระดับแปด กู้ซีจิ่วถูกเขย่าจนเวียนหัวลายตา ซือเฉินวางคางไว้บนไหล่กู้ซีจิ่ว “เวียนหัวเหลือเกิน!”

ผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม ไม่ง่ายเลยกว่าการสั่นสะเทือนจะหยุดลง เด็กน้อยพักหายใจสองสามเฮือก ฝาหอยแง้มนิดๆ ราวกับสำรวจสภาพแวดล้อมรอบๆ

“เป็นอย่างไรบ้าง? ตอนนี้ถึงยอดเขาที่เท่าใดแล้ว?” กู้ซีจิ่วสอบถาม

เด็กน้อยหอบหายใจอีกหลายเฮือก มือน้อยๆ เปลี่ยนเป็นรยางค์หนวดแล้วยื่นออกไปนอกเปลือกหอย สักครู่ก็หดกลับมา ตอบอย่างตื่นเต้นยินดียิ่งนัก “พวกเราเคลื่อนมาได้ครึ่งลี้แล้ว! ขอข้าพักครู่หนึ่ง แล้วจะขยันขันแข็ง…”

กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก

เธอรู้แล้วว่าเจ้าสิ่งนี้พึ่งพาไม่ได้!

ครึ่งชั่วยามขยับได้ครึ่งลี้ แถมยังเหนื่อยจนหมดสภาพเช่นนี้อีก หากพึ่งพามันออกจากป่าทมิฬ ไม่ต้องรอจนถึงปีวอกเดือนม้าเลยรึ?!

เธอเคาะเปลือกหอย เอ่ยอย่างเด็ดขาด “ข้าจะออกไปเดินทางด้วยตัวเอง!”

ซือเฉินที่อยู่ด้านหลังเธอส่ายหน้านิดๆ เดิมทีสถานที่แห่งนี้ก็ไม่สามารถใช้เล่ห์กลเพื่อผลประโยชน์ได้ แม้กระทั่งเขาก็ช่วยเหลือนางอย่างโจ่งแจ้งไม่ได้ สาวน้อยหมายมั่นให้เจ้าหอยพาออกไปในชั่วลมหายใจเดียว ย่อมต้องพบอุปสรรคอยู่แล้ว…

ทั้งสองคนออกมาจากเปลือกหอย กู้ซีจิ่วมองไปรอบๆ ในที่สุดก็รู้ว่าทำไมเจ้าหอยถึงเคลื่อนย้ายได้เชื่องช้าถึงเพียงนี้

เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่ามันเพิ่งเปิดเส้นทางใต้ดินขึ้นมา!

พื้นที่ที่มันเดินทางผ่านประหนึ่งเปิดเส้นทางรถไฟใต้ดิน…

………………………..

[1] อู่ถ่ง เป็นหนึ่งในต้นไม้ที่สูงส่งของจีน ตำนานกล่าวกันว่าพญาหงส์จะหยุดพักบนต้นอู่ถ่งเท่านั้น ไม่แยแสต้นไม้อื่น