บทที่ 543
ลอบโจมตี 5
ต่อกรกับทหารนับร้อยนับหมื่นด้วยตัวคนเดียว นี่คือคำพูดที่เกินจริง แต่ยามนี้ทูตเฉิงเอ้อผู้นี้กลับต้านคนชุดขาวนับร้อยไว้ได้ด้วยตัวคนเดียว…
อาวุธที่เขาใช้คือดาบ พลังวิญญาณเป็นพลังวิญญาณธาตุนํ้า ทุกดาบจะมีกำแพงวารีสีขาวพร่ามัวสายหนึ่งพุ่งออกมา กำแพงวารีคือคมดาบวารีนับไม่ถ้วนรวมตัวเข้าด้วยกัน ตอนลอยละลิ่วเข้าฟาดฟันคนชุดขาวเหล่านั้นเสมือนหั่นผัก
แต่คนชุดขาวเหล่านั้นเห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าถูกฟันขาดเป็นท่อนๆ แล้ว ทว่าเมื่อถูกสายฝนรินรดกลับผสานรวมร่างขึ้นมาใหม่อีกหน เข้าต่อสู้อีกครั้ง ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือแม้กระทั่งร่างของคนชุดขาวที่ถูก ฟันขาดก็สามารถแบ่งร่างได้ เมื่อถูกฟันขาดเป็นหลายท่อนก็สามารถงอกร่างเป็นคนชุดขาวตัวเล็กๆ หลายคนได้…
ด้วยเหตุนี้ถึงเขาจะฟาดฟันลงไปเพียงใด คนชุดขาวเหล่านั้นก็ไม่ลดลงเลย ซ้ำยังเพิ่มมากขึ้นอีก
กู้ซีจิ่วหรี่ตาลง คนชุดขาวเหล่านี้ไม่ใช่มนุษย์แน่นอน! ค่อนข้างคล้ายคลึงกับยันต์มนุษย์ในวิชาห้าผีเคลื่อนย้าย!
สิ่งเหล่านี้สามารถงอกใหม่ได้ หากหาตัวผู้ที่ควบคุมพวกเขาอยู่เบื้องหลังไม่ได้เกรงว่าจะหลั่งไหลมาเรื่อยๆ มิมีสิ้นสุด…
เธอเหินกายขึ้น พุ่งลงไปด้านล่าง
ทูตเฉิงเอ้อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจึงเหลียวมองแวบหนึ่ง เห็นเงาร่างนางพุ่งลงมาพอดี นัยน์ตาเขาฉายแววประหลาดใจ มือพลันสั่นระริก รีบร้องบอก “แม่นางกู้กลับไป!”
รอบๆ เรือนหลังของกู้ซีจิ่วติดตั้งเขตแดนไว้ หากมีคนลอบโจมตี เขตแดนนั้นจะส่งสัญญาณเตือนให้ผู้คุ้มกันและเปิดใช้งานโดยอัตโนมัติ จากนั้นจะสกัดกั้นผู้รุกรานไว้ด้านนอก
เมื่อเขตแดนเปิดใช้งาน การโจมตีรุนแรงแค่ไหนก็ผ่านไปไม่ได้อย่างแท้จริง ไม่สามารถล่วงลํ้าเข้าไปได้
แน่นอน ยามนี้คนที่อยู่ด้านในก็ออกมาไม่ได้เช่นกัน นอกเสียจากจะทำลายเขตแดนให้เสียหาย แต่ถ้าเขตแดนพังเสียหายทูตเฉิงเอ้อก็จะรับรู้ได้ทันที
แต่กู้ซีจิ่วกลับสามารถพุ่งออกมาจากด้านในอย่างเงียบเชียบ นางทำได้อย่างไรกัน?
“พวกเขาไม่ใช่มนุษย์ สังหารพวกเขาไปก็ไม่มีประโยชน์ ข้าจะไปจับคนร้ายตัวจริงที่บงการอยู่เบื้องหลัง!” กู้ซีจิ่วไม่หยุดฝีเท้า เหินกายมุ่งไปยังทิศทางหนึ่ง…
พอเธอส่งเสียง คนชุดขาวเหล่านั้นก็ประหนึ่งหมาป่าหิวโซที่ได้กลิ่นหอมหวนของเหยื่อ หันไปอย่างพร้อมเพรียงทันที เข้ามาโจมตีกู้ซีจิ่ว!
พวกมันเหาะหะยานได้ กระโดดได้ ซ้ำระดับความเร็วยังว่องไวจนน่าประหลาดใจ พริบตาเดียวก็ไล่ตามกู้ซีจิ่วทันแล้ว หลั่งไหลมาล้อมเธอไว้ตรงกลาง…
ทูตเฉิงเอ้อหน้าเปลี่ยนสีทันที ทะยานร่างขึ้น พุ่งเข้ามาเช่นกัน กวัดแกว่งดาบยาว กวาดลงไป เขาฝ่าเข้าไปในวงล้อมทันที รวมตัวกับกู้ซีจิ่ว “แม่นางกู้ ที่นี่อันตราย ท่านจะต้องกลับไป!”
กู้ซีจิ่วกวาดตามองคนชุดขาวที่อยู่รอบๆ แวบหนึ่ง “ดูเหมือนเป้าหมายที่แท้จริงที่พวกเขาต้องโจมตีคือข้าสินะ?”
เมื่อเจ้าพวกนี้เห็นเธอก็ราวกับเห็นศัตรูที่สังหารบิดา สายตาแต่ตนแดงฉาน กระบวนท่าที่ส่งออกมาดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ
ทูตเฉิงเอ้อหลั่งน้ำตา แม่นาง ท่านเพิ่งมองออกหรือ!
พวกมันไม่โจมตีเรือนด้านหน้าที่มีเขตแดน เจาะจงโจมตีเรือนหลังโดยเฉพาะย่อมต้องการโจมตีท่านแน่นอน!
ข้าไม่ไปจับตัวมือมืดที่บงการอยู่เบี้องหลังก็เพราะการโจมตีของเจ้าพวกนี้รุนแรงเกินไป ข้ากลัวว่าพวกมันจะโจมตีเขตแดนรอบกำแพงจนพัง แล้วเข้าไปทำร้ายท่าน ดังนั้นถึงตายก็เฝ้าพิทักษ์อยู่ที่นี่สู้จน ตัวตายกับเจ้าพวกนี้…
ทูตส่างซั่นที่น่าตาย ทำไมยังไม่มาสมทบอีกนะ?
ทูตเฉิงเอ้อทางหนึ่งก็เร่งเร้าให้กู้ซีจิ่วรีบกลับไป อีกทางหนึ่งก็เตะคนชุดขาวที่เข้ามาใกล้ให้กระเด็นออกไป…
ทันใดนั้นกู้ซีจิ่วก็พุ่งถลาออกไป ลากคนชุดขาวตนหนึ่งกลับมา ทูตเฉิงเอ้อสะดุ้งโหยง “ท่านจะทำอะไร?”
ขณะที่กำลังจะบั่นเอวคนชุดขาวที่ดิ้นรนอยู่ในกำมือกู้ซีจิ่วให้ขาด กู้ซีจิ่วก็เอ่ยว่า “ท่านอย่าเพิ่งตำหนิ ข้าจะศึกษาดูสักหน่อยสิ่งนี้คืออะไร”
ถึงแม้วรยุทธ์ของคนชุดขาวตนนั้นจะไม่ต่ำต้อย แต่สิ่งที่กู้ซีจิ่วเชี่ยวชาญก็คือการกุมจุดอ่อนของผู้อื่น เธอบิดแขนขาทั้งสี่ของมัน มัดเอาไว้เหมือนมัดบ๊ะจ่าง
ทูตเฉิงเอ้อเห็นนางปลอดภัย ก็เบาใจลง คอยคุ้มกันให้นาง