№ 580 สัญญาสิบปี แล้วเจอกันที่จักรวรรดิ

ร่างเซวียนหยวนโม่เจ๋อสั่นสะท้าน เขาเห็นนางเขย่งเท้ายื่นแขนออกมาโน้มคอเขา ก่อนจะจูบบนริมฝีปาก สัมผัสอ่อนนุ่มนั้นทำให้เขาที่ตะลึงค้างพลันได้สติกลับมา มือหนึ่งโอบเอวนางไว้ อีกมือหนึ่งกดตรงท้ายทอยนาง เปลี่ยนจากผู้ถูกกระทำกลายเป็นผู้กระทำ พร้อมทั้งทำให้จูบนี้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

เมื่อรู้สึกถึงจุมพิตที่ไม่ลื่นไหลจากชายหนุ่ม เฟิ่งจิ่วแอบยิ้มเยาะในใจอย่างกลั้นไม่อยู่พลางชี้นำเขา ป้องกันไม่ให้ริมฝีปากตัวเองโดนเขากัดจนเลือดออก

เซวียนหยวนโม่เจ๋อรู้สึกได้ถึงจูบอันช่ำชองของนาง แววตาพลันเคร่งขรึม ต่างหยอกล้อกันภายใต้การนำจากนาง จนกระทั่งเมื่อรู้สึกว่าสาวน้อยอิงแอบลงในอ้อมแขนเขาอย่างอ่อนแรงถึงจะปล่อยนางไป

เขามองนางที่สีหน้าแดงก่ำและลมหายใจว้าวุ่นเล็กน้อย น้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่ามีความรู้สึกที่พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ถามอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า “ใครสอนเจ้า”

“อะไร?”

เฟิ่งจิ่วโดนจูบเสียจนมึน ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง จนกระทั่งเห็นแววตาลึกล้ำจ้องมองริมฝีปากเธอ และเห็นอารมณ์บนหน้าเขา ถึงจะส่งเสียงหัวเราะเบาๆ อย่างอดไม่อยู่

“แม้ไม่เคยฝึกปฏิบัติ ในหนังสือก็มีบอก! ไม่เข้าใจหรือ?”

ผู้ชายคนนี้ ขี้หึงนักนะ!

ได้ยินเช่นนี้ ดวงตาเขาฉายแววทันใด ที่แท้ในหนังสือก็มีสอนเรื่องนี้? ดูท่ากลับไปต้องสั่งฮุยหลางหามาให้เขาศึกษาสักสองสามเล่มแล้ว

“จริงด้วย ยาระงับพิษเหมันต์ท่านคงเหลือไม่เท่าไรแล้วกระมัง ตอนนี้ข้าก็ไม่ได้ปรุง ท่านไปเช่นนี้พิษเหมันต์จะไม่…”

เขาโอบกอดนาง มองสีหน้าเป็นกังวลของสาวน้อยในอ้อมแขน แล้วเอ่ยยิ้มๆ ว่า “ไม่ต้องหรอก พิษเหมันต์พันปีจะระงับไว้ตลอดไม่ได้ มิเช่นนั้นหากกำเริบผลที่ตามมาจะยิ่งรุนแรง”

“เช่นนั้นหากพิษเหมันต์ออกฤทธิ์จะทำอย่างไร?” สถานการณ์ของเขาคงอันตรายมาก โดยเฉพาะเมื่อคนพวกนั้นเลือกลงมือคืนวันที่สิบห้า ยิ่งอธิบายได้ว่าพวกเขารู้ว่าคืนนั้นกำลังของเขาจะอ่อนแอที่สุด คร่าชีวิตเขาได้ง่ายดายที่สุด

“เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้ามีความคิดของตนเอง” เขาพูดพลางหยิบสร้อยคอออกมาสวมให้นาง “สร้อยเส้นนี้เป็นของวิเศษป้องกันตัว ไม่ว่าเมื่อใดเจ้าก็อย่าถอดออก”

ตรงหน้าอกรู้สึกเย็นๆ เฟิ่งจิ่วก้มหน้าลงเล็กน้อย เห็นว่านั่นเป็นจี้ทรงหยดน้ำสีม่วงที่เปล่งประกายลึกลับ ภายในจี้หยดน้ำที่แวววาวมีดวงดาวเล็กๆ สีเหลืองอ่อนเจ็ดดวง ไม่รู้ว่าทำจากวัสดุอะไร หักเหกับแสงแดดแล้วช่างงดงามแพรวพราวอย่างยิ่ง

“ขอบคุณ” เธอกล่าวขอบคุณเสียงเบาพลางเล่นจี้อันนั้น และพบว่าตัวเองไม่มีของจะให้เขา ทว่าดวงตาฉายแววรางๆ เหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ บอกกับเขาว่า “ท่านรอเดี๋ยว”

นัยน์ตาเขามีรอยยิ้ม มองนางไปเงียบๆ เช่นนี้ เห็นนางหยิบเชือกสีแดงจากห้วงมิติ และหยิบเส้นผมนางเส้นหนึ่งมาถักเข้ากับเชือกสีแดง สุดท้ายก็ให้เขายื่นมือไป แล้วผูกมันไว้บนข้อมือเขาตามขนาด

“เชือกสุขสงบ เป็นของขวัญตอบแทนจากข้า”

ขณะมองเชือกสีแดงที่ถักสานเรียบร้อยบนข้อมือ มุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อย “อืม ของขวัญชิ้นนี้ดีมาก ข้าจะสวมไว้ตลอด”

เธอมองอย่างลึกซึ้งที่เขาแวบหนึ่ง ราวกับต้องการจดจำใบหน้าเขาไว้ในความทรงจำ พร้อมทั้งปกปิดความอาลัยอาวรณ์ในใจ เอ่ยเสียงเบาว่า “ข้าจะส่งท่านออกนอกเมืองแล้วกัน!”

“ไม่ต้องหรอก”

น้ำเสียงทุ้มต่ำเปล่งออกจากปากเขา ดวงตาดำล้ำลึกมองเข้าไปในดวงตานาง กล่าวเสียงเนิบว่า “อย่างไรก็ต้องจากกัน เจ้าส่งถึงตรงนี้พอ” ระหว่างพูดเขาก้มหน้าลงเล็กน้อย และจูบลงบนหน้าผากนางเบาๆ

“อย่าลืมสัญญาสิบปี ข้าจะรอเจ้าที่จักรวรรดิ”

…………………………………….