Chapter 7 เริ่มงานใหม่
เมษายิ้มให้เพื่อนรัก “มาๆ รีบเข้าบ้านเถอะ ข้างนอกยุงเยอะ”
“เอ้านี่ ของขวัญฉลองที่แกได้งานใหม่” อิงฟ้าส่งไวน์ให้
“ขอบใจนะ แต่แกไม่ต้องซื้อมาก็ได้ แค่แกมาฉันก็ดีใจแล้ว” เมษารับไวน์มา
“ของนิดๆ หน่อยๆ น่า แล้วนี่แกทำไรกินมั่งล่ะ?” อิงฟ้าเดินนำหน้าเข้าบ้าน
“ของโปรดแกกับแม่ทั้งนั้นเลย”
พอเข้าบ้าน อิงฟ้าก็ไหว้แม่เพื่อน “สวัสดีค่ะคุณแม่”
“หวัดดีจ้าลูก” มาริสารับไหว้ “ไปล้างมือไป จะได้มากินข้าวกัน”
“ค่ะคุณแม่” อิงฟ้ายิ้มแล้วก็เดินไปล้างมือในครัว
มาริสาเห็นไวน์ก็เดินไปหยิบแก้วไวน์ในตู้ออกมา
เมษาเดินไปเตรียมไวน์ให้เพื่อนรัก
อิงฟ้าล้างมือเสร็จแล้วก็เดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารจัดแจงตักข้าวใส่จานให้ทุกคน “มาค่ะคุณแม่ เมแกมานั่งเลยเร็วๆ”
มาริสาเดินไปนั่งที่โต๊ะ
เมษาถือถังแช่ไวน์ตามไปนั่งข้างเพื่อน
อิงฟ้ารินน้ำให้ทุกคนแล้วก็ชูแก้วขึ้น “ฉลองที่แกได้งานใหม่ ไชโย”
เมษาและมาริสายกแก้วน้ำร่วมชนแก้ว “ไชโย”
มาริสาจิบน้ำแล้วก็วางแก้วลง เธอตักต้มยำกุ้งใส่ถ้วยแบ่งให้ทุกคน “เอ้านี่ ต้มยำกุ้ง กุ้งตัวโตๆ เลยลูก”
“ขอบคุณค่ะคุณแม่” อิงฟ้ารับถ้วยมาแล้วก็ตักผัดผักให้ “นี่เลยค่ะ บล็อกโคลี่ของโปรดคุณแม่”
“ขอบใจจ้ะหนูฟ้า” มาริสายิ้มให้แล้วก็เริ่มลงมือทานข้าว
ทั้งสามลงมือทานข้าวอย่างมีความสุข
พอไวน์เริ่มเย็น เมษาก็เปิดไวน์รินแจกทุกคน
“เอ้าชน” อิงฟ้าชนแก้วไวน์กับเพื่อน “แกนี่โชคดีจริงๆ ตกงานไม่ทันไรก็ได้งานใหม่แล้ว ไชโยๆ”
มาริสายิ้มดีใจ “เออ แล้วบริษัทใหม่นี่อยู่ที่ไหนเหรอแองจี้?”
“แองจี้ก็ไม่รู้ค่ะแม่” เมษาตอบ
มาริสามองอย่างงงๆ อิงฟ้าก็เช่นกัน “อ้าว”
“คือชื่อบริษัทแจ็คสันคอเปอร์เรชั่นค่ะแม่ แองจี้เสิร์จดูเป็นบริษัทเฟอร์นิเจอร์ในอเมริกาค่ะ” เมษาบอก
มาริสาชะงักไป “อะไรนะลูก! แจ็คสันคอเปอร์เรชั่น!”
“แม่เป็นไรคะ?” เมษางง
“นั่นซิคะคุณแม่” อิงฟ้าก็งงๆ
“ปะ…เปล่า ไม่มีอะไรลูก” มาริสารีบบอก “หนูคุยต่อเถอะ”
“โห ได้งานบริษัทต่างชาติเลยนะแก” อิงฟ้าหันไปพูดกับเพื่อน “แล้วได้ตำแหน่งอะไร? เงินเดือนเท่าไหร่อ่ะ?”
“เป็นเลขา ช่วงทดลองงานสามเดือนเขาให้เดือนละห้าหมื่นเลยนะแก ได้มากกว่าที่เก่าตั้งเท่าตัวเชียว ฉันอ่ะดีใจสุดๆ เลยล่ะ”
“ดีแล้วๆ ดีใจด้วยจ้า” อิงฟ้ายิ้มยินดี
“หนูคุยกันไปนะลูก แม่อิ่มแล้ว” มาริสาบอกพลางรวบช้อน
“ทำไมแม่ทานน้อยจังคะ?” เมษามองข้าวที่เหลือค่อนจาน
“คือแม่ทานขนมที่ผู้ปกครองเขาเอามาให้น่ะลูกก็เลยไม่ค่อยหิว” มาริสาบอกแล้วก็ยิ้มให้ “หนูคุยกันไปนะลูก แม่ไปทำข้อสอบให้เด็กๆ ก่อนล่ะ”
“ค่ะแม่” สองสาวรับคำพร้อมกัน
มาริสาลุกจากโต๊ะเดินขึ้นห้องนอนไป
สองสาวมองตามแล้วก็หันไปคุยกันต่อ
“แล้วบริษัทอยู่ตรงไหนล่ะ? เผื่อฉันผ่านไปจะได้แวะไปชวนแกกินข้าวด้วยกัน” อิงฟ้าถามพลางตักอาหารทานไปด้วย
“ไม่รู้เหมือนกัน” เมษาส่ายหน้า
“อ้าว” อิงฟ้างง
“คืองี้ แกจำฝรั่งสองคนที่มานั่งกะพวกเราที่ผับเมื่อคืนได้ป่ะ?”
“เออจำได้ หล่อโคตรๆ ขอไลน์ก็ไม่ให้ เล่นตัวชะมัด” อิงฟ้าพยักหน้า
“นั่นแหละว่าที่เจ้านายฉันล่ะ” เมษาบอก
“เฮ้ย! จริงอ่ะ!” อิงฟ้าตาโต
“จริงซิ” เมษาพยักหน้ายืนยัน
“อะไรยังไงเนี่ยแก? รีบเล่ามาเลยนะแก”
“คืองี้ เมื่อคืนนี้น่ะเขาให้นามบัตรฉันมา บอกว่าที่บริษัทเขากำลังรับสมัครเลขา ฉันก็เลยเก็บนามบัตรเอาไว้ แล้วพอตอนเช้าฉันเปิดดูรับสมัครงานในเว็บเห็นประกาศรับสมัครงานพอดีฉันก็เลยรีบสมัครไป แล้วเขาก็โทรมานัดให้ฉันไปสัมภาษณ์งานตอนบ่ายที่โรงแรม……….แล้วก็เจอคุณคร๊อบคนเมื่อคืนนี้แหละ แล้วเขาก็ตกลงรับฉันเขาทำงานเลย”
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวนะ นัดแกไปสัมภาษณ์งานที่ล๊อบบี้โรงแรมเนี่ยนะ แกโดนหลอกรึป่ะ?”
เมษาชะงักไป “ฉันก็ยังงงๆ เหมือนกัน แต่ดูท่าทางแล้วเขาไม่น่าจะมาหลอกกันนะ เอ๊ะ หรือว่าฉันถูกเขาหลอกอ่ะ”
“แกโดนหลอกชัวร์เลย” อิงฟ้าบอกอย่างมั่นใจ
“แต่เท่าที่ฉันคุยกับเขา ไม่น่าจะมาหลอกอะไรฉันนะ ดูท่าทางคุณแอนนากับคุณคล๊อบก็ไม่น่าใช่พวกมิจฉาชีพซะหน่อย”
“แอนนา? ใครเหรอ?”
“ก็คนที่โทรมาจากบริษัทแจ็คสันคอเปอร์เรชั่นยังไงล่ะ เมื่อเช้าเขาโทรมานัดฉันให้ไปสัมภาษณ์งานที่โรงแรมเองเลยนะ ถ้าไม่ใช่คนของบริษัทนั้นแล้วเขาจะโทรมาได้ไงล่ะแก เมื่อคืนฉันก็ไม่ได้ให้เบอร์ใครเลยนะ”
“ไหนๆ ดูซิ แกสมัครงานเว็บไหน?” อิงฟ้าคว้าไอแพ็ดมาเปิดดู
เมษาชะโงกหน้าไป “เว็บ…”
อิงฟ้ารีบกดเว็บหางานอันดับต้นๆ ตามที่เพื่อนบอก
“มา เดี๋ยวฉันให้แกดู” เมษาดึงไอแพ็ดมาจิ้มหาตำแหน่งงานที่เจอเมื่อเช้า “นี่ไง เจอแล้ว” เธอส่งไอแพ็ดคืนให้
“รับสมัครเลขาหนึ่งตำแหน่ง คุณสมบัติ…” อิงฟ้าอ่านประกาศรับสมัครงาน
“ปิดรับสมัครแล้ว” เธอเลื่อนดูวันที่ลงประกาศ “เพิ่งลงประกาศเมื่อวันก่อนนี่เองอ่ะแก”
“เห็นไหมล่ะ ก็เขาโทรมานัดฉันไปสัมภาษณ์ที่โรงแรมเองนะ แล้วเขาก็บอกให้ฉันไปพบคุณแอนนาพรุ่งนี้ตอนเก้าโมงเช้า ถ้าเขาจะมาหลอก แล้วเขาจะเอาเบอร์ฉันมาจากไหนล่ะแก พวกเพื่อนๆ ในกลุ่มเราก็ไว้ใจได้ว่าไม่มีใครให้เบอร์เพื่อนกับคนอื่นเด็ดขาด”
“ถ้างั้นพรุ่งนี้ฉันไปเจอว่าที่เจ้านายแกด้วยล่ะกัน ดูซิว่าถ้าไม่ได้คิดจะมาหลอกแกจริงๆ ฉันก็ค่อยวางใจให้แกทำงานได้”
“เคเลย” เมษาพยักหน้า “มาๆ ทานต่อเถอะ เดี๋ยวกับข้าวเย็นหมด”
หลังจากทานอาหารเสร็จแล้วอิงฟ้าก็กลับไป
เมษาเก็บล้างเสร็จแล้วก็ขึ้นห้องนอน
ภายในห้องของมาริสา เจ้าของห้องกำลังนั่งดูรูปถ่ายใบหนึ่งอย่างเหม่อลอยแล้วก็เผลอหลับไป
ณ ล็อบบี้โรงแรม ก่อนเวลาเก้านาฬิกา เมษาและอิงฟ้านั่งคุยกันอยู่ที่โซฟา
แอนนาออกจากลิฟท์เดินตรงไปหาเลขาคนใหม่ “สวัสดีค่ะมิสบุญรักษ์”
เมษารีบลุกขึ้นทักทายตอบ “สวัสดีค่ะมิสกิ๊บสัน”
แอนนามองผู้หญิงอีกคนอย่างสงสัย
เมษารีบแนะนำ “เอ่อ นี่อิงฟ้าเพื่อนฉันค่ะ”
“ฟ้านี่มิสกิ๊บสัน”
“สวัสดีค่ะมิสกิ๊บสัน” อิงฟ้ารีบยื่นมือไป
“สวัสดีค่ะมิสอิงฟา” แอนนาจับมือทักทายยิ้มให้แล้วก็หันไปถามเมษาว่า “พร้อมทำงานรึยังคะ?”
“เอ่อ…ขอโทษค่ะ เอ่อ…คือคุณเป็นพนักงานบริษัทแจ็คสันคอเปอร์เรชั่นจริงๆ เหรอคะ?” อิงฟ้าถามทันที
แอนนางงเล็กน้อย “ค่ะ ฉันทำงานที่บริษัทแจ็คสันคอเปอร์เรชั่นค่ะ คุณสงสัยอะไรเหรอคะ?”
“เอ่อ…คือออฟฟิตคุณอยู่ที่ไหนคะ? ทำไมคุณไม่นัดเพื่อนฉันไปสัมภาษณ์งานที่ออฟฟิตคะ ทำไมคุณต้องนัดเพื่อนฉันมาสัมภาษณ์งานที่นี่ด้วยคะ?” อิงฟ้าถามแบบไม่ให้ตั้งตัว
“ออฟฟิตของบริษัทเราอยู่ที่นิวยอร์ค อ๊อตตาว่า ลอนดอน โรม ปารีส ปักกิ่ง โซล โตเกียว คุณสงสัยอะไรเหรอคะ?” แอนนาย้อนถามแล้วก็มองหน้าเมษา
“คือฉันไม่เชื่อว่าคุณทำงานที่บริษัทแจ็คสันคอเปอร์เรชั่นจริงๆ คุณอาจจะกำลังหลอกลวงเพื่อนฉันอยู่ก็ได้” อิงฟ้าบอกพลางจ้องหน้าอีกฝ่ายจับพิรุธ
“ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณก็เปิดเว็บไซต์บริษัทฯ ดูได้ค่ะ แล้วคุณก็โทรถามฝ่ายบุคคลได้เลยว่าฉันแอนนา กิ๊บสันเป็นพนักงานของบริษัทรึเปล่า?” แอนนาบอกแล้วก็นั่งลงที่โซฟาอย่างใจเย็น
อิงฟ้าหยิบไอแพ็ดออกมาเปิดหาเว็บบริษัททันที เธอกดเบอร์โทร แล้วโทรออก
เสียงปลายสายเข้าคอลเซ็นเตอร์ เธอก็จิ้มๆ เลขตามระบบคอลเซ็นเตอร์อยู่ครู่หนึ่ง สักพักก็มีพนักงานรับสายเป็นภาษาอังกฤษ “ฮัลโหล ต้องการติดต่อเรื่องอะไรคะ?”
“ฮัลโหล ฉันต้องการข้อมูลของพนักงานคนหนึ่งของบริษัทคุณค่ะ ชื่อมิสแอนนา กิ๊บสัน คุณช่วยส่งข้อมูลยืนยันได้ไหมคะว่ามิสแอนนา กิ๊บสันที่บริษัทคุณมีว่าใช่คนๆ เดียวกับมิสแอนนา กิ๊บสันที่ฉันกำลังพบอยู่ คือฉันไม่แน่ใจน่ะค่ะว่ามีคนกำลังแอบอ้างเป็นมิสแอนนา กิ๊บสันมาหลอกฉันรึเปล่าน่ะค่ะ” อิงฟ้าบอกเป็นภาษาอังกฤษ แม้สำเนียงจะไม่เป๊ะเหมือนเจ้าของภาษาแต่ก็ชัดถ้อยชัดคำฟังรู้เรื่อง
“อ่อ ทางเราสามารถให้ข้อมูลกับคุณได้แค่ชื่อและรูปเท่านั้นค่ะ ส่วนข้อมูลอื่นๆ เกี่ยวกับมิสกิ๊บสัน ทางเราไม่สามารถให้ได้ค่ะ” ปลายสายตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษอย่างสุภาพ
“โอเค ขอบคุณมากค่ะ” อิงฟ้าบอก
ปลายสายขออีเมล อิงฟ้าก็รีบบอกทันที
“ขอบคุณค่ะ”
แล้วปลายสายก็ตัดสายไป
อิงฟ้าหันไปมองสาวฝรั่งในชุดสูทหรูซึ่งนั่งรออย่างใจเย็น แล้วก็กระซิบกับเพื่อนว่า “รอแป๊บ เดี๋ยวทางนู้นส่งรูปมายืนยันตัวให้ ทีนี้ก็รู้ล่ะว่าจริงหรือหลอก”
“อื้ม” เมษาพยักหน้า
แล้วอิงฟ้าก็เปิดเช็คอีเมลในจั้งเมล พอเห็นอีเมลจากบริษัทแจ็คสันคอเปอร์เรชั่นก็รีบเปิดดูทันที เธอกดดูไฟล์รูปที่แนบมาแล้วก็เอาไปเทียบกับแอนนา
สองสาวช่วยกันส่องรูปเทียบกับตัวคน
“ใช่จริงๆ ด้วยอ่ะแก” อิงฟ้ากระซิบเสียงแผ่ว
“หมดข้อสงสัยแล้ว แกก็กลับไปได้แล้ว ขอบใจนะที่ช่วยมาสแกนให้น่ะ” เมษากระซิบตอบ
สองสาวยิ้มเจื่อนให้แอนนา
แอนนายิ้มเยือกเย็น “คุณมีคำถามอะไรอีกไหมคะ?”
อิงฟ้ารีบส่ายหน้า “ไม่ค่ะ ไม่มีแล้ว ขอโทษด้วยค่ะที่ต้องทำแบบนี้”
เมษายิ้มเจื่อนค้อมหัวให้ “ขอโทษค่ะ”
อิงฟ้าโบกมือหน้าจ๋อยนิดๆ กลัวว่าจะทำให้เพื่อนตกงานตั้งแต่ยังไม่เริ่มทำงาน “บ๊ายบาย”
“ขอโทษจริงๆ ค่ะ” เมษาพูดกับแอนนาอีกครั้ง
แอนนาเบือนหน้าไปแอบขำแล้วก็รีบปั้นหน้าขึงขัง “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจว่าเพื่อนคุณเป็นห่วงกลัวว่าคุณจะโดนหลอก เอาล่ะเรารีบไปกันเถอะค่ะ บอสเกลียดคนไม่ตรงเวลาค่ะ” เธอลุกขึ้นเดินฉับๆไปที่ลิฟท์
เมษารีบเดินตามไป
พอเข้าไปในลิฟท์ แอนนาก็เอาคีย์การ์ดแตะกับระบบรักษาความปลอดภัยภายในลิฟท์แล้วก็กดปุ่ม
ประตูลิฟท์ปิดลง ลิฟท์เลื่อนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เมษายืนตัวลีบอย่างเกรงๆ กลัวๆ ปนตื่นเต้นกับงานใหม่
ประตูลิฟท์เปิดออก แอนนาก็ก้าวนำหน้าไปยังห้องพักของเจ้านาย เธอกดกริ่งหน้าห้องครู่หนึ่งประตูก็เปิดออก
โอเวนผายมือเชิญ “เชิญครับ”
แอนนาค้อมหัวให้แล้วก็เดินเข้าไป
เมษาตามไป ใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ
โต๊ะทำงานตัวใหญ่ มีโน๊ตบุ๊ควางอยู่สี่เครื่อง เก้าอี้หลังโต๊ะทำงานหันออกไปทางผนังกระจก สะท้อนให้เห็นเงาเลือนรางของผู้ชายคนหนึ่งบนเก้าอี้หนานุ่ม
“เชิญนั่ง” เสียงผู้ชายบนเก้าอี้สั่ง
แอนนาเดินไปยืนเคียงข้างกับโอเวน
เมษายืนงงๆ แล้วก็ขยับตามไปยืนข้างๆ แอนนา
เก้าอี้หมุนกลับมา สายตาพุ่งตรงไปยังเลขาคนใหม่ “เชิญนั่งครับมิสบุญรักษ์”
เมษามองหน้าผู้ชายคนนั้น “คุณ!”
มาร์คัสลุกขึ้นยืนผายมือเชิญ “เชิญครับมิสบุญรักษ์”
เมษาก้าวไปนั่งที่เก้าอี้อย่างงงๆ
“สวัสดีครับมิสบุญรักษ์ ผมมาร์คัส แจ็คสัน ผมเป็นบอสของคุณ” มาร์คัสแนะนำตัวเองสีหน้าราบเรียบ “หน้าที่ของคุณก็คือเรียนรู้งานจากโอเวนและแอนนาให้เร็วที่สุด เข้าใจนะครับ”
เมษาพยักหน้ารับอย่างงุนงง “ค่ะ”
“โอเค คุณเรียกผมว่าบอสเหมือนโอเวนและแอนนา ส่วนผมเรียกคุณว่าเมษาล่ะกัน นามสกุลของคุณออกเสียงยากไปหน่อยสำหรับผม เข้าใจนะครับ” มาร์คัสบอกแล้วก็หันไปพยักหน้ากับโอเวน “เอาล่ะ ทำงานได้”
โอเวนเดินไปนั่งที่เก้าอี้ แอนนาก็ตามไปนั่งข้างๆ
มาร์คัสนั่งลงแล้วก็เริ่มทำงาน
เมษามองการทำงานของทั้งสามคนอย่างพยายามจะเรียนรู้งาน
เพียงแค่ครึ่งชั่วโมงแรกของการทำงาน เมษาก็แทบแย่ ตาลายเห็นแต่ตารางหุ้นเต็มหัวไปหมด ไหนจะข้อมูลเกี่ยวกับธุรกิจต่างๆ ในเครือบริษัทหลากหลายธุรกิจจนนับนิ้วไม่ไหว
“โอเวน เรื่องซื้อที่ดินสำหรับโรงงานใหม่ไปถึงไหนแล้ว?” มาร์คัสถาม