Chapter 6 พาส่งโรงพยาบาล
เจ้าชายอเล็กซิสจึงรีบกดปุ่มฉุกเฉินบนนาฬิกาข้อแขนสุดไฮเทคส่งสัญญาณฉุกเฉินเรียกองครักษ์ของตัวเองทันที แล้วอุ้มหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนสาวเท้าด่วนจี๋พาหญิงสาวออกจากไนท์คลับทางประตูทางออกด้านหลังทันควัน เขาเหลียวหารถยนต์ของพระองค์เองท่ามกลางรถมากมายในลานจอด “รถ? รถ?”
เมื่อเห็นรถยนต์จอดอยู่ในช่องจอดด้านหนึ่งของลานจอดรถ เขาก็มุ่งตรงไปยังรถยนต์โดยเร็ว
“ออกรถเร็ว! พาลีอาไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด!” เขาตะโกนสั่งพลขับประจำรถลั่นลานจอด จนพนักงานประจำลานจอดรถหันไปมองด้วยความสงสัยปนตื่นตกใจ “เอ๋?”
“ครับฝ่าบาท” พลขับรับคำสั่งแล้วรีบสตาร์ทรถขับมารับเจ้าชายอเล็กซิสทันที
ตึก! ตึก! ตึก! เสียงฝีเท้าวิ่งมาทางด้านหลัง พร้อมกับเสียงองครักษ์ตะโกนถามเจ้าชายของตนกันจ้าละหวั่น “ฝ่าบาทครับ เกิดอะไรขึ้นครับฝ่าบาท?”
“มีเรื่องอะไรครับฝ่าบาท?”
เจ้าชายรูปงามตะโกนสั่งโดยไม่หันหน้ากลับไปมององครักษ์ของตัวเองแม้แต่นิดเดียว “เปิดประตูรถเร็ว!”
“ครับฝ่าบาท” องครักษ์รับคำสั่งแล้วรีบวิ่งแซงเจ้าชายอเล็กซิสมาเปิดประตูรถคอย พร้อมกับถามทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวในอ้อมแขนสลบไสลไม่ได้สติ “โอ้…พระเจ้า! ทำไมมิสเป็นอย่างนี้ล่ะครับฝ่าบาท?”
“ฝ่าบาทครับ มิสเป็นอะไรครับ?”
“ไม่รู้เหมือนกัน บอกว่ารู้สึกปวดหัวแล้วก็สลบไปเลย โธ่…ลีอาของพี่อย่าเป็นอะไรไปนะ” เจ้าชายอเล็กซิสตอบองครักษ์แล้วก็มองหญิงสาวในอ้อมแขนด้วยใจร้อนรุ่มดังไฟสุมทรวง เขาวางหญิงสาวลงบนเบาะนุ่มแล้วก็นั่งข้างๆ ผู้เป็นดั่งดวงใจของตัวเอง โอบประคองเจ้าหล่อนเอาไว้ เอ่ยเรียกหญิงสาวข้างกายไม่หยุด “ลีอาจ๋าอย่าเป็นอะไรนะ อีกเดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว ลีอาของพี่ต้องไม่เป็นอะไรทั้งนั้น ลีอาจ๋า ลีอาของพี่”
เสียงปานจะขาดใจของเจ้าชายอเล็กซิสทำให้องครักษ์รีบขึ้นรถว่องไว พลขับก็รีบขับรถออกจากไนท์คลับอย่างรวดเร็วเหยียบคันเร่งจนมิด ปาดซ้ายปาดขวาแซงรถคันอื่นบนท้องถนนด้วยหัวใจอันร้อนรนห่วงใยหญิงสาวไม่แพ้เจ้านายตน ทั้งองครักษ์และพลขับต่างช่วยกันปลอบใจเจ้าชายรูปงามและปลอบใจตนเองด้วยความหวังว่าหญิงสาวจะต้องไม่เป็นอะไรทั้งสิ้น
“ฝ่าบาทครับ ทำใจเย็นๆ ไว้ก่อนครับ”
“ผมเชื่อว่ามิสจะต้องไม่เป็นอะไรมากครับ”
“อีกเดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลแล้วครับ”
เจ้าชายอเล็กซิสได้ยินข้ารับใช้ช่วยกันปลอบใจแต่ก็หาได้ทำให้ใจเย็นลงไม่ เพราะนางผู้เป็นดวงใจไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อนเลย
เหตุการณ์ตั้งแต่เจ้าชายอเล็กซิสวิ่งหน้าตั้ง อุ้มหญิงสาวออกมาจากไนท์คลับจนรถยนต์คันนั้นเคลื่อนออกจากลานจอดรถอยู่ในสายตาของเจ้าชายอิสมินตลอดเวลา เจ้าชายหนุ่มค่อนแคะหญิงสาวด้วยเข้าใจว่าเจ้าหล่อนแกล้งทำมารยาอ้อนเพื่อนรัก “เชอะ! กลัวว่าฉันจะพูดเรื่องเมื่อกี้ให้อเล็กซ์ฟังล่ะซิท่า ถึงได้แกล้งทำเป็นลม อเล็กซ์จะได้รีบพากลับไป มารยาจริงนะยัยผู้หญิงปากเสีย!”
แล้วเจ้าชายอิสมินก็กลับเข้าไปข้างในพร้อมกับเอ่ยกับบรรดาเพื่อนๆ ขอตัวกลับทันที ทิ้งให้บรรดาเพื่อนๆ รื่นเริงหาความสำราญกับเสียงเพลงและสาวงามกันต่อไป
จนกระทั่งมาถึงโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด พลขับก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าตึก ER ทันที บุรุษพยาบาลรีบนำเตียงมาเทียบข้างรถทันควัน เจ้าชายอเล็กซิสเปิดประตูรถเองแล้วอุ้มหญิงสาวออกจากรถวางลงบนเตียง นางพยาบาลรีบซักถามอาการคนไข้ทันที “คนไข้เป็นอะไรมาคะ?”
“ไม่รู้ครับ เห็นหน้าซีดบอกว่าปวดหัวแล้วก็เป็นลมหมดสติไปเลยครับ ได้โปรดช่วยลีอาด้วยครับ” เจ้าชายอเล็กซิสตอบคำถามของนางพยาบาลพร้อมกับวิ่งตามบุรุษพยาบาลซึ่งรีบเข็นเตียงนำคนไข้เข้าห้อง ER ทันที เจ้าชายรูปงามจะตามเข้าไปในห้อง ER ด้วย นางพยาบาลหลายนางหน้าห้อง ER จึงต้องรีบกันตัวเอาไว้ไม่ให้ตามเข้าไปได้ “เข้าไม่ได้นะคะ! ญาติกรุณารออยู่หน้าห้องค่ะ”
“ไม่! ผมจะเข้าไปดูลีอาของผม!” เจ้าชายอเล็กซิสดึงดันจะเข้าไปในห้อง ER ให้ได้ แม้นางพยาบาลหลายคนจะช่วยกันจับตัวเอาไว้จนโกลาหลไปหมด
“เอะ! คุณคะ บอกว่าเข้าไม่ได้ค่ะ! ญาติต้องรออยู่ข้างนอกค่ะ!”
“ช่วยกันจับตัวไว้หน่อยเร็ว! อย่าให้เข้าไปได้!”
“ผมจะไปหาลีอาของผม ปล่อย!”
“เพี๊ยยยยยยะ”
“โอ้ย!” ใบหน้างามดั่งเทวดาหันตามแรงฝ่ามือขององครักษ์ พร้อมกับเสียงดุๆ จากองครักษ์ตวาดใส่ให้รู้สึกตัว “ฝ่าบาทครับ โปรดรออยู่ข้างนอกนี่แหละครับ! มิสอยู่กับหมอแล้วจะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอนครับ อย่าทำให้คนอื่นเดือนร้อนจะได้ไหมครับ!”
เจ้าชายอเล็กซิสจ๋อยสนิทเซื่องซึมไปทันที หันขอโทษนางพยาบาลอย่างสำนึกผิด “ขอโทษครับ”
นางพยาบาลมองเจ้าชายรูปงามด้วยสายตาดุๆ เมื่อเห็นว่าเขาสงบลงแล้วจึงแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนต่อ ก่อนไปยังทิ้งท้ายคาดโทษอีกนิด “อย่าก่อเรื่องอีกนะคะ อ้อ…ช่วยกรอกประวัติคนไข้ตรงเคาน์เตอร์ให้ด้วยค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”
“ครับ ต้องขอโทษด้วยครับ ขอโทษทุกคนด้วยครับที่เจ้านายผมทำให้วุ่นวาย ขอโทษจริงๆ ครับ ส่วนเรื่องประวัติคนไข้เดี๋ยวผมจัดการแทนเจ้านายผมเองครับ” องครักษ์อีกนายรีบรับหน้ากล่าวขอโทษนางพยาบาลเป็นการใหญ่ แล้วเดินตามนางพยาบาลไปจัดการทำประวัติคนไข้ทันที
“ฝ่าบาทนั่งก่อนเถอะครับ” องครักษ์เชิญให้นั่งบนเก้าอี้หน้าห้อง ER แต่เจ้าชายอเล็กซิสหาได้ทำตามไม่ เขาเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องด้วยใจร้อนรน มองผ่านช่องกระจกบนประตูเข้าไปภายในห้อง ER ตลอดเวลา ส่วนองครักษ์ก็ห่วงหญิงสาวจนนั่งไม่ติดเหมือนกัน
เวลาผ่านไป 10 นาทีแต่เหมือนนานชั่วกัปป์ชั่วกัลป์ในความรู้สึกของคนที่เฝ้ารอ แพทย์ประจำห้อง ER จึงเดินออกมาจากห้อง ER ถามหาญาติคนไข้ “ญาติของมิสมิยาโบวิทซ์อยู่ไหนครับ?”
“ผมเองครับ ลีอาของผมเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ?” เจ้าชายอเล็กซิสก้าวพรวดประชิดตัวนายแพทย์ประจำห้อง ER พร้อมกับถามด้วยความร้อนใจ ทำให้นายแพทย์อาวุโสคนนั้นตกใจจนต้องรีบก้าวถอยห่างไปสองสามก้าว ก่อนจะเอ่ยบอกอาการของคนไข้สาวเสียงสั่นเพราะรู้สึกกลัวชายหนุ่มตรงหน้าจับใจ “เอ่อ…คนไข้…ไม่เป็นอะไรมาก…ค…ครับ ตอนนี้เธอ…ฟื้นแล้ว…ครับ เกิดจากความเครียด…ครับ ก็…ก็เลยทำให้เธอมี…อาการปวดศีรษะ…แล้วก็เป็นลม…เท่านั้นเองครับ เฮ้ย!”
“เย้! ขอบคุณคุณหมอมากครับ” เจ้าชายอเล็กซิสกระโดดกอดนายแพทย์ประจำห้อง ER ร้องดีอกดีใจที่หญิงสาวผู้เป็นที่รักไม่เป็นอะไรมากอย่างที่เขากังวล ทำให้นายแพทย์คนนั้นร้องเสียงหลงเพราะหายใจไม่ออก “ปล่อยผมคร้าบบบบบบ! ผมหายใจไม่ออกกกกกกก! โอ้ย! ผมจะตายแล้วคร้าบบบบ!”
เสียงร้องของนายแพทย์ประจำห้อง ER ทำให้เจ้าชายอเล็กซิสรู้สึกตัว เขารีบปล่อยร่างท้วมๆ ทันควัน ทำให้นายแพทย์คนนั้นรีบถอยห่างชายหนุ่มรูปงามไปหลายก้าว บ่นงึมงำเป็นหมีกินผึ้งทันที “กอดมาได้! เดี๋ยวฟ้าก็ผ่ากันพอดี โอ้ย…กระดูกหักตรงไหนมั่งรึเปล่าเนี่ย? แรงยังกะช้าง อูยยยยย! เคล็ดขัดยอกไปหมดแล้ว!”
“ขอโทษครับ ขอโทษคุณหมอมากๆ ครับ คือว่าผมดีใจมากไปหน่อยเลยลืมตัวน่ะครับ ขอโทษจริงๆ ครับ” เจ้าชายอเล็กซิสรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ ทำให้นายแพทย์คนนั้นค้อนปะหลับปะเหลือก “เฮอะ!”
องครักษ์ต่างพากันถอนหายใจโล่งอกกันเป็นแถว “เฮ้อ…โล่งอก”
เจ้าชายอเล็กซิสรับขอบคุณนายแพทย์คนนั้นอีกครั้งพร้อมกับถามขออนุญาตเข้าไปเยี่ยมหญิงสาวทันที “ขอบคุณคุณหมอมากครับ เอ่อ…ผมเข้าไปเยี่ยมลีอาของผมได้หรือยังครับ?”
“คุณรออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวผมให้พยาบาลพาคนไข้ออกมา เพราะเธอไม่ได้เป็นอะไรมากเดี๋ยวคุณพาแฟนคุณกลับบ้านได้เลย ผมขอตัวก่อนนะครับ” นายแพทย์ประจำห้อง ER กล่าวเสียงดุหน่อยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปดูคนไข้คนอื่นในห้อง ER ต่อ
สักพักหญิงสาวก็นั่งรถเข็นออกมาจากห้อง ER เจ้าชายอเล็กซิสรีบเข้าไปหานางผู้เป็นดวงใจทันที แต่เพราะหญิงสาวนั่งอยู่บนรถเข็นทำให้เจ้าชายรูปงามต้องย่อตัวลงนิด เท้ามือลงบนเท้าแขนของรถเข็น ก้มหน้าลงจนหน้าผากแตะกับหน้าผากของหญิงสาว เขาจ้องเข้าไปในดวงตาสีอำพันทองคู่สวยพร้อมกับถามไถ่อาการของเจ้าหล่อนด้วยเสียงอ่อนโยน “ลีอาจ๋า รู้สึกเป็นยังไงมั่งจ๊ะ?”
“ดีขึ้นมากแล้วแหละ ลีอาขอโทษนะที่ทำให้อเล็กซ์เป็นห่วง ขอโทษ…”
เจ้าชายอเล็กซิสรีบยกมือปิดปากของหญิงสาวเอาไว้ ส่ายหน้าพร้อมกับดุเจ้าหล่อนอ่อนโยน “อย่าพูดอย่างนี้อีกนะจ๊ะ อเล็กซ์ไม่ห่วงลีอาแล้วจะให้อเล็กซ์ไปห่วงแมวที่ไหนกันล่ะจ๊ะ เพราะลีอาเป็นดั่งหัวใจของอเล็กซ์เชียวนะ ลีอาจ๋าอเล็กซ์ขอโทษนะจ๊ะ ต่อไปนี้อเล็กซ์จะไม่ยอมให้ลีอาทำงานอีกแล้ว โถ…เพราะอเล็กซ์ไม่ดีเองชอบเอางานที่บริษัทมาปรึกษากับลีอา จนทำให้ลีอาคิดมากขนาดนี้ อเล็กซ์ขอโทษนะลีอา ยกโทษให้อเล็กซ์ด้วยนะจ๊ะ”
“เอ๋? เดี๋ยวนะอเล็กซ์ ลีอาปวดหัวเกี่ยวอะไรกับงานที่บริษัทด้วยล่ะ?” คิ้วโค้งดั่งคันศรผูกโบว์ด้วยความสงสัยก่อนจะถามเจ้าชายอเล็กซิส ใบหน้างดงามเหรอหรา ก็อาการป่วยของเธอมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องงานล่ะหว่า?
คำถามของหญิงสาวทำให้คิ้วเข้มขมวดเป็นปมก่อนจะถามย้อนกลับไป “เอ๋? ก็คุณหมอบอกว่าเป็นเพราะลีอาเครียดมากๆ ก็เลยปวดหัวแล้วก็เป็นลมนี่จ๊ะ?”
หญิงสาวจึงได้แต่ตอบเจ้าชายรูปงามอยู่ในใจพร้อมทั้งอาฆาตคนขโมยจูบแรกของเธอไปด้วย งานไม่ได้ทำให้ลีอาเครียดเลยอเล็กซ์ แต่เรื่องที่ทำให้ลีอาเครียดมากๆ อ่ะนะเป็นอิสมินหน้าบูดนั่นต่างหาก หนอย! เอาจูบแรกของฉันคืนมานะ! โธ่…จูบแรกของฉัน! คอยดูนะอิสมินหน้าบูด ฉันจะเอาคืนเป็นร้อยเท่าพันเท่าเล้ย! โธ่เอ้ย…ไม่น่าเลย…จูบแรกของฉัน สู้อุตส่าห์รักษามาเป็นอย่างดีกลับต้องมามีอันจากฉันไปซะแล้ว แง้ๆๆๆๆๆ หนูไม่ย้อม!
เจ้าหล่อนรีบปั้นสีหน้าให้ร่าเริง เพราะไม่อยากให้ผู้เป็นที่รักต้องกังวลใจ แล้วส่ายหน้าน้อยๆ พร้อมกับบอกเสียงใส “ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องงานเลยอเล็กซ์ อาจจะเพราะลีอาไม่เคยชินกับอากาศของนิวยอร์กมั้ง เลยทำให้ลีอารู้สึกไม่สบายนิดหน่อย อเล็กซ์ไม่ต้องห่วงนะ เห็นป่ะ? ลีอาไม่ได้เป็นอะไรมากซักหน่อย เรื่องแค่นี้ขี้ปะติ๋วจะตายไป”
หญิงสาวลอยหน้าลอยตาพร้อมทั้งยกแขนทั้งสองข้างโอบรอบคอของผู้เป็นที่รักตรงหน้า ทำให้เจ้าชายอเล็กซิสยกมือขยี้หัวเจ้าหล่อนเบาๆ “จ้าาาาาา…ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ถ้างั้นเราก็กลับบ้านกันเถอะนะจ๊ะ”
เอ่ยแล้วก็เอื้อมมือไปจับแขนเรียวเสลาออกจากคอของตัวเอง พร้อมกับยืดตัวขึ้นแล้วจัดแจงเข็นรถด้วยตัวเองพาผู้เป็นดวงใจกลับที่พัก
องครักษ์รีบโทรบอกพลขับให้นำรถยนต์มารอรับด้านหน้าทันที “เจ้าชายจะเสด็จกลับแล้ว เอารถมารับได้เลย อ้อ…มิสเหรอ? ไม่เป็นอะไรมาก หมอบอกว่าแค่เครียดเท่านั้นเอง เออๆ แล้วจะบอกให้”
องครักษ์คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วก็หันไปบอกหญิงสาวบนรถเข็น “มิสครับ ชาร์ลเค้าฝากให้บอกมิสด้วยว่า อย่าเครียดมากนะครับ”
“ขอบใจนะจอห์น แล้วนี่โคลินไปไหนล่ะ?” หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับถามหาองครักษ์อีกคนของเจ้าชายอเล็กซิส
จอห์นรีบตอบคำถามเจ้าหล่อน “อ้อ โคลินไปจัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาลอยู่ครับมิส”
“งั้นเหรอ” หญิงสาวพยักหน้ารับรู้แล้วเงยหน้ามองเจ้าชายอเล็กซิส อยากจะบอกเจ้าชายรูปงามว่าให้บุรุษพยาบาลเข็นให้ก็ได้ แต่เมื่อสบตาสีเขียวมรกตปากที่กำลังจะเอื้อนเอ่ยก็จำต้องหุบสนิททันที เพราะสายตาห่วงหาอาทรนั่นทำให้เจ้าหล่อนรู้ได้ทันทีว่าถึงพูดไปก็เปล่าประโยชน์ จึงหันกลับมามองข้างหน้าตามเดิม
สักพักก็มาถึงด้านหน้าซึ่งรถยนต์จอดรออยู่แล้ว องครักษ์รีบเปิดประตูรถให้ “เชิญครับ”
เจ้าชายอเล็กซิสจอดรถเข็นข้างๆ รถยนต์แล้วกดเบรครถเข็นล็อคเอาไว้ก่อนจะพยุงหญิงสาวให้ลุกขึ้นจากรถเข็นเข้าไปในรถ พร้อมกับบอกน้ำเสียงอ่อนโยน “ระวังจะล้มนะจ๊ะ”
“ค่ะ” คำพูดของเจ้าชายอเล็กซิสทำให้หญิงสาวยิ้มน้อยๆ กับความห่วงใยที่เขามีให้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
เจ้าชายรูปงามค่อยๆ ประคองหญิงสาวให้นั่งในรถแล้วปิดประตูรถให้ก่อนจะอ้อมไปอีกด้านหนึ่ง องครักษ์เปิดประตูรถรอ เจ้าชายอเล็กซิสเขาไปนั่งบนเบาะข้างหญิงสาว พร้อมกับองครักษ์ปิดประตูรถให้ เจ้าชายอเล็กซิสจึงโอบหญิงสาวเข้ามาในอ้อมแขน ส่วนองครักษ์ก็รีบขึ้นนั่งด้านหน้าคู่กับพลขับทันที พร้อมๆ กับที่องครักษ์อีกนายจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายเรียบร้อยแล้วตามมาสมทบขึ้นรถนั่งคู่กับองครักษ์และพลขับ
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วพลขับจึงขับรถออกจากโรงพยาบาลมุ่งหน้ากลับที่ประทับทันทีโดยไม่ต้องรอให้เจ้าชายอเล็กซิสมีคำสั่ง
“ขอโทษนะทุกคนที่ทำให้วุ่นวายกันไปหมด” หญิงสาวเอ่ยกับบรรดาผู้ติดตามของเจ้าชายอเล็กซิสน้ำเสียงอ่อนโยน
“เป็นหน้าที่ของพวกผมอยู่แล้วครับ พวกเราขอให้มิสหายไวๆ นะครับ” โคลินหันมาพูดแทนคนอื่นๆ ทำให้หญิงสาวยิ้มให้พร้อมกับเอ่ยขอบใจความห่วงใยที่พวกเขามีให้กับเธอ “ขอบใจทุกคนนะที่เป็นห่วง”
คำขอบคุณของหญิงสาวทำให้ผู้ติดตามของเจ้าชายอเล็กซิสยิ้มแก้มปริกันทุกคน
หญิงสาวนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนึกถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นมาได้จึงหันไปถามเจ้าชายอเล็กซิส “อเล็กซ์ พรุ่งนี้ลีอาไม่ไปงานเลี้ยงที่สถานทูตได้รึเปล่า? ลีอาไม่อยากไปเลยขอบายแล้วกันนะ”
“ฮั่นแน่! คิดจะเบี้ยวงานเลี้ยงอีกตามเคยล่ะซิลีอา อเล็กซ์รู้ทันนะ กลัวว่าจะต้องไปเจอคนรู้จักในงานใช่ไหมล่ะ?” เจ้าชายอเล็กซิสก้มหน้ามองหญิงสาวพร้อมกับเอ่ยดักคออย่างรู้ทัน ทำให้หญิงสาวยิ้มน้อยๆ ที่เจ้าชายรูปงามรู้เท่าทันความคิดเธอเสมอ ใบหน้างดงามเงยขึ้นนิดหนึ่งมองใบหน้างามเกินบุรุษของอีกฝ่ายพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะเอ่ยชมความเฉลียวฉลาดของอีกฝ่าย “แหม…อเล็กซ์เนี่ยแสนรู้จัง รู้ใจลีอาที่สุดเลย จะหาใครแสนรู้เท่าอเล็กซ์ไม่มีอีกแล้ว”
“ลีอา! อเล็กซ์ไม่ใช่หมานะ เรื่องอะไรมาว่าอเล็กซ์แสนรู้ฮึ? อย่างนี้ต้องถูกทำโทษซะแล้ว หนอย! เห็นอเล็กซ์เป็นหมาไปซะแล้วงั้นเหรอ? นี่แน่ะ! นี่แน่ะ!” เจ้าชายอเล็กซิสเอ่ยเข่นเขี้ยวเสียงรื่นเริง ตาวิบวับเป็นประกายก่อนจะใช้มือจี้เอวบางของหญิงสาวจนเจ้าหล่อนหัวเราะลั่นดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขน “ฮ่าๆๆๆๆ อเล็กซ์หยุดนะ ฮ่าๆๆๆๆ มันจั๊กจี้นะ ฮ่าๆๆๆๆ พอแล้วอเล็กซ์ ฮ่าๆๆๆๆ ลีอายอมแพ้แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ”
“ยอมแพ้จริงอ่ะ?”
“ฮ่าๆๆๆ ยอมแล้วจ้า ฮ่าๆๆๆๆ” หญิงสาวชูสองมือทั้งๆ ที่ยังหัวเราะไม่หยุด ทำให้เจ้าชายอเล็กซิสยอมรามือแล้วแกล้งเอ่ยอย่างน้อยใจ “เชอะ! เห็นอเล็กซ์เป็นหมาไปซะได้ อเล็กซ์โกรธแล้วด้วย เชอะ! เชอะ! เชอะ!”
เขาสะบัดหน้ามองวิวนอกหน้าต่างอย่างงอนๆ ยกมือกอดอกแถมยังเบี่ยงตัวหันหลังให้จนหญิงสาวหัวเราะคิกคักขบขันกับท่างอนๆ ของเจ้าชายรูปงามก่อนจะง้อเสียงอ่อนเสียงหวานพร้อมทั้งชูนิ้วก้อยไปตรงหน้าของเจ้าชายอเล็กซิส “อเล็กซ์ขา ลีอาแค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง อเล็กซ์อย่าโกรธลีอาเลยนะ ดีกันนะอเล็กซ์นะๆๆ”
“เชอะ!” เจ้าชายอเล็กซิสตวัดตามามองหญิงสาวนิดหนึ่งแล้วสะบัดหน้ากลับไปมองวิวนอกหน้าต่างดังเดิม หญิงสาวจึงงัดไม้ตายออกมาใช้ “ลีอาขอโทษ ดีกันนะคะพี่อเล็กซ์”
ไม้ตายของหญิงสาวทำให้เจ้าชายอเล็กซิสยอมหันกลับมาเกี่ยวนิ้วก้อยกับนิ้วก้อยของหญิงสาวทันทีพร้อมกับเอ่ยคาดโทษ “ครั้งนี้ยอมยกโทษให้ก็ได้ แต่ถ้ามีครั้งหน้าล่ะก็…ฮึ่ม! น่าดู!”
“เย้!…รักอเล็กซ์ที่สุดเล้ย…” หญิงสาวตะโกนลั่นรถพร้อมกับกอดเจ้าชายอเล็กซิสทันที ยิ่งทำให้ผู้ติดตามพากันกลั้นหัวเราะเอาไว้สุดฤทธิ์ คิกๆๆๆ…
เพราะไม่ว่าเมื่อไหร่ไม้ตายของหญิงสาวผู้เป็นดวงใจก็ใช้ได้ผลเสมอ ต่อให้เจ้าชายอเล็กซิสจะโกรธเจ้าหล่อนขนาดไหนแต่เมื่อเจอเสียงหวานใสเรียกขาน ‘พี่อเล็กซ์’ เมื่อไหร่ก็หายโกรธทันที
เจ้าชายอเล็กซิสโอบกอดหญิงสาวเอาไว้แล้วเอ่ยเกี่ยวกับเรื่องงานเลี้ยงที่สถานทูตกรีเซอเนียต่อ “เรื่องงานเลี้ยงคืนพรุ่งนี้อเล็กซ์ก็กำลังอยู่คิดว่าจะไม่ให้ลีอาไปด้วยอยู่เหมือนกัน เพราะเดี๋ยวเกิดมีใครมาปิ๊งลีอาของอเล็กซ์เข้า อเล็กซ์ไม่ยอมหรอกนะ”
“ไชโย! ไม่ต้องไปงานเลี้ยงแล้ว เย้! เย้! เย้!” หญิงสาวร้องตะโกนลั่นรถกอดเจ้าชายอเล็กซิสด้วยความดีอกดีใจ ทำให้เจ้าชายรูปงามอดที่จะหมั่นเขี้ยวเจ้าหล่อนไม่ได้ เขาบีบจมูกโด่งงดงาม เอ่ยหยอกล้อนิดๆ “แหม…น้อยๆ หน่อยแม่คุณทูนหัว เดี๋ยวอเล็กซ์ก็เปลี่ยนใจลากไปงานเลี้ยงด้วยซะหรอกนี่”
“ไม่เอ๊า! อเล็กซ์ก็รู้อยู่แล้วว่าลีอาเกลียดงามเลี้ยงจะตาย ลองบังคับกันดูซิลีอาจะไม่พูดกับอเล็กซ์ตลอดชาติเล้ย!” เสียงหวานใสร้องประท้วงลั่นพร้อมกับเลิกกอดเจ้าชายอเล็กซิสทันควัน แล้วค้อนควับๆ สะบัดหน้าหนีอย่างแง่งอนยกสองแขนขึ้นกอดอก “ฮึ!ๆๆๆ”
จนเจ้าชายรูปงามยิ้มกับท่าทีของเจ้าหล่อน เขารวบเรือนร่างบางเข้ามาในอ้อมแขนแล้วง้อหญิงสาวทันที “โถ…ใครจะกล้าบังคับลีอาล่ะจ๊ะ อเล็กซ์ก็พูดเล่นไปงั้นเอง เรื่องอะไรอเล็กซ์จะพาลีอาไปงานเลี้ยงให้คนอื่นมองลีอาของอเล็กซ์ตาปรอยกันล่ะ เมินซะเถอะ! ถ้าใครคิดจะเข้ามาเกาะแกะเจ๊าะแจ๊ะลีอาของอเล็กซ์ล่ะก็…ข้ามศพอเล็กซ์ไปให้ได้ก่อนเถอะ!”
สิ้นคำพูดของเจ้าชายอเล็กซิสทำให้ท่าทีแข็งขืนของหญิงสาวหายไปทันที ดวงตาสีอำพันทองคู่สวยจ้องหน้างดงามดั่งเทวดาของอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มให้พร้อมกับมือเรียวนุ่มนิ่มวางทาบบนมือใหญ่แล้วบอกเบาๆ “ลีอารักอเล็กซ์ที่สุดเลย”
“อเล็กซ์ก็รักลีอามากที่สุดเหมือนกัน” เจ้าชายอเล็กซิสบอกพร้อมกับจับศีรษะเจ้าหล่อนให้พิงกับอกของตัวเองแล้วลูบเส้นผมสีบรอนซ์ยาวนุ่มสลวยเล่นจนหญิงสาวอ้าปากหาวน้อยๆ พร้อมๆ กับดวงตาสีอำพันทองค่อยๆ ปิดลง เพียงครู่เดียวหญิงสาวก็หลับสนิท เจ้าชายอเล็กซิสก้มลงมองเรือนร่างบางในอ้อมแขนด้วยสายตาอ่อนโยนแล้วกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น
สององครักษ์และหนึ่งพลขับต่างยิ้มให้แก่กันพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้เต็มที่ คริๆๆๆ…
เพราะไม่ว่าเมื่อไหร่เจ้าชายของพวกเขาก็แพ้มิสมิยาโบวิทซ์คนงามตลอดแหละ ก็นะ ทั้งรักทั้งหวงซะขนาดนี้ก็เลยยอมเจ้าหล่อนได้ทุกอย่างแหละน้า…
จนกระทั่งรถยนต์จอดลงหน้าที่ประทับ เจ้าชายอเล็กซิสจึงปลุกหญิงสาวในอ้อมแขน “ลีอา ลีอาตื่นเถอะถึงบ้านแล้ว”
“อือ…” หญิงสาวงึมงำแต่ไม่ยอมตื่น เจ้าชายอเล็กซิสจึงปลุกอีกรอบพร้อมทั้งเขย่าปลุกเจ้าหล่อนเบาๆ “ลีอาถึงบ้านแล้วนะ”
“อือ…” เจ้าหล่อนงึมงำอีกครั้งแถมยังซุกหน้ากับอกอย่างรำคาญเสียงปลุก “ฮื้อ!”