ตอนที่ 984 เจ้าประสบปัญหาใหญ่! (1)

หนิงหยาง อู๋เจี้ยนหวู่ และกัปตันไม่รู้ว่าที่ตั้งของร้านขายยาโดยเฉพาะ ดังนั้น พวกเขาจึงมองไปที่เมืองดินที่ถูกทำลายด้วยความประหลาดใจ

ร่างของซูฉินแกว่งไปมาทันที และหายไปในแสงแดด เมื่อเขาปรากฏตัว เขาอยู่ที่เมืองดินแล้ว ยืนอยู่ข้างที่ตั้งเดิมของร้านขายยาเล็กๆ ด้วยใบหน้าน่าเกลียด

ร้านขายยาแห่งนี้ได้ถูกทำลายลงจนกลายเป็นซากปรักหักพังไปนานแล้ว รายล้อมไปด้วยความวุ่นวาย และยังมีแผ่นโลหะที่แตกหักอยู่บนพื้นอีกด้วย

หลิงเอ๋อก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ ซูฉิน โดยมองไปที่ร้านขายยาตรงหน้า เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

กัปตันและคนอื่นๆ ก็มาถึงทีละคนในเวลานี้ เมื่อมองไปที่ซากปรักหักพัง กัปตันก็ไอ

“เสี่ยวฉิน เรา…มาผิดที่หรือเปล่า ที่นี่ไม่มีร้านขายยา”

หลังจากที่กัปตันพูดจบ เขาก็เดินไปนั่งยองๆ หยิบเศษแผ่นโลหะบนพื้นแล้วหันไปมองที่ซูฉิน

“เสี่ยวฉิน ดูเหมือนว่าจะมีร้านขายยาอยู่ที่นี่จริงๆ… เฮ้ ดูคำนี้สิ น่าจะเป็นคำว่า ‘พฤกษา’ นะ”

กัปตันอุทาน

ซูฉินดูน่าเกลียด

หนิงหยาง กะพริบตาและพูดด้วยเสียงต่ำ

“ศิษย์พี่ ขอแสดงความเสียใจด้วย…”

ดวงตาของซูฉินเปล่งแสงเยือกเย็น แต่เห็นได้ชัดว่าอู๋เจี้ยนหวู่ ไม่สามารถละทิ้งโอกาสนี้ได้ และเขาถอนหายใจลึก ๆ ในขณะนี้

“ในทะเลมีถังบำบัดน้ำเสีย แต่ดอกไม้สีแดงกลับกลายเป็นขี้ หากเจ้าไม่เชื่อก็เงยหน้าขึ้นมองดูสิ…”

ก่อนที่หวู่เจี้ยนหวู่จะพูดจบ นกแก้วก็บินออกมา และอดไม่ได้ที่จะพูดเชียร์อย่างตื่นเต้น

“พระเจ้า ท่านเคยละเว้นใครบ้างไหม!!”

ซูฉินมองดูนกแก้วด้วยความเย็นชา หลิงเอ๋อก็ตระหนักได้ในขณะนี้ว่าใบหน้าเล็กๆ ของเธอก็โปน เธอก็โกรธมาก นี่คือบ้านของเธอ และตอนนี้มันถูกทำลายไปแล้วจริงๆ

เงารู้สึกได้ถึงความโกรธของหลิงเอ๋อ ดังนั้นมันจึงปล่อยคลื่นออกมา และโกรธ ไม่แพ้กัน

นอกจากนี้ยังมีบรรพบุรุษนิกายเพชรที่บินออกมาทันทีและเปล่งเสียงหึ่งๆ ไปทั่ว

“นายท่าน นายหญิง ถ้าท่านพูดอะไรสักคำ ข้าจะฆ่าทุกคนที่นี่ทันที!” “

“ใช่ ข้าอยากเห็นว่าใครกล้าทำเรื่องเช่นนี้!” เพื่อไม่ให้พ่ายแพ้ หลี่โหยวกงเดินออกมาทันทีพร้อมพูดด้วยความโกรธ

ท้ายที่สุดแล้ว เทือกเขาชีวิตระทมคือบ้านเกิดของเขา และร้านยาของนายท่านก็ถูกทำลายที่นี่ เขารู้สึกว่าต้องช่วย ไม่ว่าใครทำสิ่งนี้ เขาก็ต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแสดงตัว

ในขณะนี้เมื่อซูฉินและคนอื่นๆมาถึง ชายชุดเทาที่กำลังยุ่งอยู่ในเมืองดินก็สังเกตเห็นพวกเขา และส่งสายตาชั่วร้ายมาล้อมรอบพวกเขาจากทุกทิศทุกทาง

แต่ก่อนที่พวกเขาจะเข้าใกล้ สายรุ้งยาวก็พุ่งเข้ามาจากระยะไกลทะลุผ่านท้องฟ้า โดยไม่คำนึงถึงชายชุดเทาจำนวนมากในเมืองดิน สายรุ้งก็มาปรากฏขึ้นต่อหน้าซูฉิน และกลายเป็นร่างคน เขาคือเฉินฟานจั่วจากนิกายหยวนหวัง

เขาให้ความสนใจสถานที่นี้จริงๆ นับตั้งแต่การพังทลายของร้านขายยา เมื่อซูฉินและพวกมาถึงเขาจึงรีบมาโดยเร็วที่สุด ดูเศร้าและโกรธ และโค้งคำนับซูฉินอย่าง เคร่งขรึม

“ท่านปรมาจารย์ เขาเองไร้ความสามารถ และไม่สามารถรักษาร้านยาของท่านได้”

ซูฉินไม่มีสีหน้าใดๆ เงยหน้าขึ้นมองเฉินฟานจั่ว และพูดอย่างใจเย็น

“มันคือใคร?”

“มันเป็นกองกำลังจากภายนอก พวกเขายึดครองสถานที่แห่งนี้ และขับไล่ทุกคนออกไป พวกเขาต้องการสร้างนิกายที่นี่ ผู้นำคือคนแคระที่เรียกตัวเองว่ามู่เต้าจื่อ” เฉินฟานจั่วพูดอย่างรวดเร็ว

แต่เมื่อเขาพูดจบและกำลังจะพูดต่อ ดวงตาของหลี่โหยวกงก็เบิกกว้างขึ้นข้างๆซูฉิน

จิตใจของเขาราวกับเสียงฟ้าร้องนับแสนระเบิดในทันที และกลายเป็นเสียงคำราม เขารีบวิ่งออกไปต่อหน้าเฉินฟานจั่ว และพูดอย่างรวดเร็ว

“เจ้าแน่ใจหรือว่าเขาเป็นคนแคระที่เรียกตัวเองว่ามู่เต้าจื่อ?”

เฉินฟานจั่วตกตะลึง และพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

การพยักหน้าของเขาสำหรับหลี่โหยวกง มันไม่ง่ายเหมือนฟ้าร้องบนท้องฟ้านับแสนระเบิดอีกต่อไป แต่เสียงฟ้าร้องหลายล้านครั้งก็ปะทุขึ้นในเวลาเดียวกัน

ร่างกายของเขาสั่นเทา และหัวใจของเขาก็ร่ำไห้ในขณะนี้ เขาหันกลับมา และคุกเข่าต่อหน้าซูฉินพร้อมกับเสียงดังปัง

“นายท่าน… เข้าใจผิด นี่คงเป็นความเข้าใจผิด…”

“มู่เต้าจื่อ เป็นศิษย์ของข้า… ข้าจะจัดการเรื่องนี้ และข้าจะจัดการมันทันที!!”

หลี่โหยวกงคิดอย่างตกใจ ของศิษย์ของเขาจริง ๆ แล้วเขาทำให้เกิดหายนะ ครั้งใหญ่ หัวใจของเขาสั่นอย่างรุนแรง เขาหวังที่จะรีบไปพบอีกฝ่ายและตบให้ตาย

ซูฉินไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าของเขา และมองไปที่หลี่โหยวกงอย่างสงบ

รูปลักษณ์นี้ทำให้หลี่โหยวกงนึกถึงการทดลองที่อีกฝ่ายทำกับเขาในช่วงเวลานี้ รวมถึงสิ่งที่เขาได้เห็นระหว่างทาง และเขาก็เหลือบมองรัชทายาทโดยสัญชาตญาณ

เขาตัวสั่นอีกครั้ง และพูดเสียงดัง

“นายท่าน ข้าจะจัดการกับมันทันที!”

ในขณะที่เขาพูด เขาก็รีบกระจายสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเขา ล็อคตำแหน่งรีบวิ่งไปอย่างสิ้นหวัง ก่อนจากไป การบ่มเพาะวิญญาณแรกเริ่มของเขาก็ระเบิดขึ้น เผชิญหน้ากับชายชุดเทาที่อยู่รอบตัวและคำราม

“ข้าเป็นอาจารย์ของเจ้านิกายของพวเจ้า หากพวกเจ้ากล้าเคลื่อนไหว ข้าจะฆ่าพวกเจ้ซะ!”

คำพูดเหล่านี้ และการบ่มเพาะวิญญาณแรกเริ่ม สร้างความตกตะลึงอย่างรุนแรงในทันทีทำให้การแสดงออกของทุกคนรอบตัวเปลี่ยนไปอย่างมาก พวกเขาไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า

ในขณะนี้ หลี่โหยวกงได้ปลดปล่อยพลังทั้งหมดของเขาแล้วตรงไปยังสถานที่ๆ สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเขาถูกล็อค เขาสาปแช่งในใจแล้วแอบคิด

‘เจ้าศิษย์บัดซบ เจ้ากินอะไรลงไปถึงกล้าทำลายร้านขายยาที่น่ากลัวแห่งนี้!!’

แม้ว่าเขาจะดุด่าแบบนี้ แต่เขาก็ยังคงเห็นคุณค่าของศิษย์คนนี้มากอยู่ในใจ แต่เนื่องจากเขามีศัตรูมากเกินไป เขาจึงไม่เคยบอกที่มาของเขาให้อีกฝ่ายฟัง

ในขณะนี้ เขาไม่ต้องการเห็นอีกฝ่ายแสวงหาความตาย ดังนั้นเขาจึงระเบิดด้วยความเร็วสูงสุดและรีบเข้าไปในที่พักชั่วคราวบนประตูภูเขาที่มู่เต้าจื่อพักอยู่ในช่วงเวลาสั้นๆ

เขารีบวิ่งไปที่บ้านที่ออร่าของศิษย์ของเขาอยู่

ภายในบ้าน มู่เต้าจื่อคุกเข่าด้วยความเคารพต่อหน้าเฮยเหยี่ยน ก้มศีรษะลงเพื่อฟังคำแนะนำของอาจารย์คนใหม่เกี่ยวกับการฝึกฝนของเขา

(***มู่เต้าจื่อมีอาจารย์สองคนนะครับ ทำการแก้ไขตอนที่ 980 ที่มีการพูดถึงแล้ว)

“มู่เต้าจื่อ การฝึกฝนของเจ้าดีพอแล้ว แต่ทักษะของเจ้าค่อนข้างยุ่งเหยิง หากเจ้าต้องการฝึกฝนทักษะของข้า เจ้าต้องแก้ไขสิ่งที่ยุ่งเหยิงที่เจ้าเคยได้เรียนรู้”

“เจ้ามีคุณสมบัติที่ดี แต่น่าเสียดายที่เจ้าได้พบอาจารย์ที่ไม่ดี นี่คือเหตุผลว่าทำไมการบ่มเพาะของเจ้าจึงหยุดนิ่งในช่วงหลายปีที่ผ่านมา”

เฮยเหยี่ยนพูดอย่างสงบโดยมีร่องรอยของความโลภที่ตรวจไม่พบในดวงตาของเขา เขามีเหตุผลอื่นในการรับมู่เต้าจื่อเป็นศิษย์ ขณะที่เขากำลังพูดต่อ เขาก็มองออกไปข้างนอกพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ มู่เต้าจื่อก็มีความเคารพมากขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เพราะข้าโง่เขลามาก่อน ข้าไม่รู้ว่ามีคนอย่างท่านอยู่ จึงได้ฝากตัวเป็นศิษย์กับคนอื่น” ขณะที่เขาพูดจบ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านนอกบ้านของเขา

“มู่เต้าจื่อ ทำไมเจ้าไม่ออกมาพบอาจารย์ของเจ้า!”