ตอนที่ 993 บรรพบุรุษ เจ้าโจรชั่วอยู่ที่นี่ (2)

“ยังมีพืชพรรณผสมอยู่ด้วย และมีบางสิ่งที่ไม่รู้จัก แต่สุดท้ายแล้วโครงสร้างก็ไม่ดี”

“ทุกวันนี้นักปรุงยาเหล่านี้ไม่ได้ฝึกฝนอย่างเข้มงวด และเรียนอย่างหนัก พวกเขาพึ่งพากลอุบายบางอย่างเพื่ออวด พยายามสร้างความประทับใจให้กับสาธารณชน ในอนาคตจะต้องมีคนจำนวนมากที่ต้องทนทุกข์ทรมานจากมันอย่างแน่นอน” ขณะที่เขาพูด ชายชราโบกมือแล้วโยนยาแก้คำสาปไปด้านข้าง

กระรอกหยิบมันขึ้นมา และกลืนมันลงไปทันทีโดยไม่ลังเล

“อืม”

ชายชราไม่สนใจ มองออกไปนอกถ้ำแล้วพูดอย่างใจเย็น

“สิ่งที่เขาทำนั้นชั่วร้ายเกินไป และจำเป็นต้องได้รับการลงโทษ เจ้าจงไปที่โถงกบฏจันทร์ และบอกพวกเขาว่าข้าจะขายยาแก้คำสาปในอนาคตอันใกล้นี้ด้วย หกวันจากนี้… ข้าจะปล่อยยาแบบใหม่พร้อมกับปรมาจารย์ตันจิ่ว”

“ยาแก้คำสาปที่ข้าปรับปรุงก็แปลกใหม่เช่นกัน ประสิทธิภาพจะเป็นสองเท่าของแบบเดิม และก็ลดผลข้างเคียงลงครึ่งหนึ่ง!”

ทันทีที่ชายชราคนนั้นพูด ผู้ฝึกฝนด้านนอกก็เคลื่อนไหวทันที และจิตใจของพวกเขาก็ลุกโชนขึ้นอย่างมาก

เขาใช้เวลานานในการหายใจเข้าลึกๆ และหลังจากจากไปด้วยความเคารพ ไปที่โถงกบฏจันทร์ ทันทีเพื่อประกาศเรื่องนี้

ในไม่ช้า เหตุการณ์นี้ทำให้เกิดพายุอีกครั้งในโถงกบฏจันทร์

“ปรมาจารย์เซิงหลัวจะปล่อยยาแก้ปัญหาที่ได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้นในอีกหกวัน!”

“ด้วยประสิทธิภาพและผลข้างเคียงเช่นนี้ นี่คือยามหัศจรรย์ ดีกว่ายาแก้คำสาปแบบเดิมมาก!” ”

“ชื่อของปรมาจารย์เซิงหลัวคือคำพูดปากต่อปาก ไม่เหมือนตันจิ่วที่ลึกลับ และน่าขยะแขยง!”

แตกต่างจากความสงสัยเกี่ยวกับยาถอนคำสาป คราวนี้เกือบทั้งหมดเป็นการยกย่อง และความคาดหวัง ในเวลาเดียวกัน ทุกคำสาปแช่งจะกล่าวถึงยาถอนคำสาปของซูฉิน

ทันใดนั้น ความวุ่นวายในโถงกบฏจันทร์ก็พุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง

ความวุ่นวายในโถงกบฏจันทร์ ได้แพร่กระจายไปยังโลกภายนอก ในขณะนี้ สองวันก่อนถึงกำหนดเวลา ซูฉินที่กำลังศึกษาคำสาปอยู่เห็นกัปตันเข้ามาพร้อมใบหน้าแปลกๆ

“เสี่ยวฉิน มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นกับเจ้า!”

กัปตันมองไปที่ซูฉินด้วยสีหน้าหยอกล้อ

ซูฉินเงยหน้าขึ้น และมองไปที่กัปตัน

“เกิดอะไรขึ้น?”

กัปตันดูภูมิใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขานั่งตรงข้ามซูฉิน และพูดด้วยรอยยิ้ม

“เสี่ยวฉิน เจ้าไม่รู้เลยเหรอว่ามีอะไรเกิดขึ้น เจ้าไม่เป็นเพื่อนของปรมาจารย์ตันจิ่วหรอกเหรอ? เช่นนั้นข้าจะบอกเจ้าเอง ตอนนี้เรื่องของเขาเป็นหัวข้อที่ร้อนแรงที่สุดในโถงกบฏจันทร์ ” กัปตันยิ้มอย่างเต็มที่ และหยิบลูกพีชออกมากัดด้วยความปรารถนาดี

ซูฉินไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าของเขา และพยักหน้า

“เจ้ายังคงเสแสร้งอยู่อีก” กัปตันหัวเราะ และตบไหล่ซูฉิน

“เสี่ยวฉิน ข้าให้ความสนใจเจ้ามาหลายวันแล้ว ข้าไม่เคยรู้สึกได้ถึงความผันผวนใดๆ ในการเข้าไปในโถงกบฏจันทร์ โดยเฉพาะในวันที่ปรมาจารย์ตันจิ่วกลับมา ข้าก็อยู่ในวิหารของเขาด้วย!”

“ข้าจึงกลับมาตรวจสอบทันที ข้าพบว่าเจ้ากำลังเล่นหมากรุกกับท่านปู่ ดังนั้นระหว่างเราพี่น้องกัน ไม่ต้องคุยโม้โอ้อวดหรอก”

กัปตันยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

ซูฉินครุ่นคิด เขาจำไม่ได้ว่าได้เล่นหมากรุกกับรัชทายาท ดังนั้นเขาจึงเหลือบมองไปยังทิศทางที่อีกฝ่ายอยู่ แล้วนึกถึงรูปปั้นในวิหารในเวลานั้น

น่าเสียดาย ด้วยพลังจากโถงกบฏจันทร์ เขาจึงไม่แน่ใจว่ามีกัปตันมีอยู่ท่ามกลางรูปปั้นในวิหารในวันนั้นหรือไม่

แต่เมื่อเห็นว่ากัปตันตื่นเต้นมาก เขาคิดอยู่พักหนึ่ง และตัดสินใจว่าจะไม่ทำลายความฝันของอีกฝ่ายจึงพูดอย่างใจเย็น

“เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนรักของเจ้า?”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เขาบอกว่าอีกไม่กี่วันจะขายยาถอนคำสาป ตอนที่ข้าไปหาเขาวันนี้เขาก็เอาให้ข้าเห็น ข้าคิดว่ามันก็โอเค” กัปตันไอ และพูดต่อ

“ข้าก็เลยปลอบเขา เขาอารมณ์ไม่ดี และรู้สึกว่ากำลังถูกสอบสวน ข้าเลยบอกเขาไปว่าคนอื่นๆ ก็ดีแต่พูดแต่ไม่มีความสามารถ”

“หลังจากการโน้มน้าวใจของข้า ตันจิ่วก็รู้สึกดีขึ้น และขอบคุณข้า เขาจึงสัญญาว่าจะให้ยาถอนคำสาปแก่ข้าเม็ดหนึ่งเมื่อถึงเวลาปล่อยมันออกมา”

“เมื่อข้าได้รับมันแล้ว เสี่ยวฉิน ข้าจะให้มันแก่เจ้า!” กัปตันพูดอย่างภาคภูมิใจ

ซูฉินพยักหน้า เขาตัดสินใจว่าเมื่อเขาไปที่นั่นในอีกไม่กี่วันเขาจะเผ่าดูผู้ติดตามอย่างใกล้ชิดเพื่อดูว่าใครในนั่นที่พูดเหมือนกัปตัน

ด้วยวิธีนี้ เวลาผ่านไปและเหลือเวลาเพียงหนึ่งวันก่อนวันวางจำหน่าย ด้านนอกเมืองดิน ซึ่งเป็นที่ตั้งของร้านขายยา ท้องฟ้าก็คำราม และแรงกดดันอันทรงพลังแผ่ขยายจากทะเลทราย และส่งผลมาถึงเมืองดิน

พายุทรายสีเขียวก็เริ่มปั่นป่วนในขณะนี้ และมีสายฟ้าจางๆ เวียนว่ายอยู่ข้างใน

และหากสังเกตให้ดีก็จะเห็นเงาผู้ฝึกฝนปรากฏชัดเจนในพายุทราย

ผู้ฝึกฝนเหล่านี้สวมชุดคลุมขาวปกคลุมถึงหัวแต่ดูเหมือนมีเลือดแปลกๆ ล่องลอยอยู่รอบๆ ที่ใดมีลม ก็มีร่างเหล่านี้ปรากฏอยู่

มีมากมายไม่ต่ำกว่าหลายพันคน และการปรากฏตัวของพวกเขายังทำให้ลม สีเขียวเผยให้เห็นสีขาวเลือนราง

มีความผันผวนที่น่าอัศจรรย์ห้าดวงอยู่ภายใน เปล่งรัศมีของสลักวิญญาณกวาดไปทั่วโลก และเสียงคำรามออกไป

โดยเฉพาความผันผวนที่อยู่เบื้องหน้า แม้ว่าจะเป็นสลักวิญญาณด้วย แต่ก็ระงับทุกทิศทาง และใกล้จะหวนคืนไปสู่ความว่างเปล่าอย่างไม่สิ้นสุด

นี่คือชายชราผมขาว ใบหน้าเย็นชา เดินไปข้างหน้าโดยเอามือไพล่หลัง และ มีเป้าหมายที่ชัดเจน มุ่งหน้าตรงไปยังเมืองดิน

นอกจากนี้ยังมีผู้เยาว์บางคนอยู่ข้างๆ เขา หนึ่งในนั้นคือชายชุดขาวที่ตอกตะปูใส่เงาท่ามกลางสายลมสีขาว

คนเหล่านี้คือเผ่าโสวเฟิง ผู้ลึกลับในทะเลทราย!

“บรรพบุรุษ นี่คือจุดหมายของเรา!”

“เจ้าโจรชั่วที่เอาสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของเราไปในวันนั้นอยู่ที่นี่ เมื่อเร็วๆ นี้ ข้าได้รับข่าวว่าเขาอยู่ในร้านขายยาในเมืองนี้!”

ชายชุดขาวโกรธกัดฟันของเขา บรรพบุรุษที่อยู่ข้างๆ เขาได้ยินคำพูดและ พูดอย่างใจเย็น

“เผ่าของเราไม่ได้แสดงตัวเป็นเวลานาน ดูเหมือนว่าผู้ฝึกฝนในทะเลทรายหลิวฟาจะลืมชื่อของเราไปแล้ว ดังนั้นเราจะใช้คนๆ นี้เพื่อสร้างชื่อเสียงของเราขึ้นมาใหม่ และให้คนอื่นๆ จดจำชื่อของเผ่าโสวเฟิงได้อีกครั้ง”

ในระยะไกล เมืองดินก็มองเห็นได้ และร้านยาเล็กๆ ที่อยู่ข้างในก็มองเห็นได้ชัดเจนเช่นกัน