ตอนที่ 165-4

คํ่าคืนอันครื้นเครง ข้าให้หนึ่งพันตำลึง!

ภายในจุ้ยหงโหลวนี้ได้มีการประดับตกแต่งเอาไว้แต่เนิ่นๆ แล้ว

สำหรับร้านขายเนื้อหนังเช่นนี้ คืนแรกของดาวเด่นก็คล้ายกับงานฉลองงานแต่งอย่างไรอย่างนั้น

ดังนั้นในบริเวณห้องโถงจึงประดับประดาไปด้วยดอกไม้มากมาย เทียนแดงและม่านสีทอง

จากห้องโถงมาทางด้านหน้าเวทีเต็มไปด้วยดอกไม้สด ที่นั่งบริเวณรอบๆ เต็มไปด้วยแขกและหญิงคณิกาที่ปรนนิบัติดื่มสุรา มีบางคนทนไม่ไหวโอบหญิงคณิกาที่ ปรนนิบัติดื่มเหล้าเดินทางไปทางเรือนนอนที่อยู่ด้านหลัง

ที่นั่งหรูหราชั้นสองถูกกั้นเป็นห้องเดี่ยวขนาดเล็ก ด้านหน้าต่างก็สามารถมองเห็นเวที ซ้ายขวาและด้านหลังนั้นมีฉากบังลมกั้นเอาไว้ ต่างฝ่ายต่างมองไม่เห็นซึ่งกันและกัน

เจ้าอ้วนเช่าถูกคณิกาสองนางพามาที่ห้องเดี่ยวชั้นสองที่อยู่ตรงกลาง

ด้านในมีเก้าอี้เอนท่าทางน่าสบายตัวหนึ่ง ด้านข้างเก้าอี้เอนยังมีโต๊ะกลม บนโต๊ะกลมนั้นได้ตระเตรียมสุรารสเลิศและผลไม้เม็ดแตงไว้เรียบร้อยแล้ว ไกลออกไปมี ก้าอี้กลมสองตัวสำหรับเชิญให้แม่นางที่บรรเลงเพลงและขับร้องนั่งลงบรรเลงขับกล่อม

ฝั่งที่อยู่ติดกับห้องโถงนั้นแขวนผ้าม่านหนาทึบ ประโยชน์อย่างเดียวคือเพื่อให้แขกด้านในที่อดใจรอไม่ไหว ต้องการจะไปเยือนแดนฉิมพลีกับสตรีที่ปรนนิบัติ ปลดลงมาเพื่อป้องกันความเขินอาย

เจ้าอ้วนเช่าเดินเข้ามาก็มุ่งตรงไปที่เก้าอี้เอน

พอเขาทิ้งตัวลงไปก็เกิดเสียงดังเอียดอ๊าดขึ้นมาทันที

เขานำขาทั้งสองข้างไขว้ไว้ด้วยกัน สตรีทั้งสองนางเข้าใจในทันที คนหนึ่งลุกเดินไปข้างหน้าคุกเข่าลงกับพื้น ทำการนวดคลายเมื่อยให้เขา ส่วนอีกคนก็รับหน้าที่รินสุราเต็มจอกป้อนถึงปากเจ้าอ้วนเช่า

เพียงแค่เขาอ้าปากก็ได้ดื่ม

ดื่มสุราที่สาวงามส่งมาให้ แล้วก็กินองุ่นที่สาวงามส่งมาให้ เจ้าอ้วนเช่ารู้สึกสบายอารมณ์อย่างยิ่ง แต่ในใจกลับยังนึกคิดถึงเรื่องของเยาเถา อ้าปากเอ่ยถามว่า “แม่นางเยาเถาจะออกมาเมื่อไรกัน?”

สตรีสองนางลอบบริภาษเจ้าอ้วนเช่าในใจว่าไม่รู้จักทะนุถนอมอ่อนโยนเอาเสียเลย แต่ก็ตอบคำถามของเขาออกไปตามตรง

“ดูจากเวลายามนี้อีกไม่ถึงหนึ่งก้านธูป พี่เยาเถาก็น่าจะออกมาแล้วเจ้าค่ะ”

เจ้าอ้วนเช่าพยักหน้า รับการปรนนิบัติจากสาวงามต่อไป

เพียงไม่นานที่นั่งรับรองชั้นสองก็ถูกบรรดาคุณชายตระกูลต่างๆ จับจองกันเต็มหมดแล้ว ที่นั่งชั้นล่างก็เต็มไปด้วยผู้คนแลดูแน่นขนัด ยังมีคนมาสายไม่น้อยที่จับ จองที่นั่งไม่ได้ จึงยืนออกันอยู่ข้างหลัง

เห็นได้ว่า เยาเถามีบทบาทในจิตใจของเหล่าคุณชายในเมืองลั่วตูไม่น้อย

ในระหว่างการรอคอย ข้างห้องเจ้าอ้วนเช่าทั้งซ้ายขวาก็แว่วเสียงครวญครางที่พาให้ผู้คนเขินอายหน้าหูแดง หญิงคณิกาทั้งสองได้ยินแล้วก็สะท้านอาย สายตาที่มองไปที่เจ้าอ้วนเช่าเต็มไปด้วยอารมณ์พิศวาส

แต่ว่าเจ้าอ้วนเช่าไม่สนใจร้อง หึ ออกมาว่า “เดรัจฉาน”

คำนี้ทำให้หญิงคณิกาทั้งสองหน้าม้านขึ้นมาทันที

ตึง!

ห้องโถงชั้นล่างเคาะระฆังทองแดง นี่หมายถึงแม่นางเยาเถาจะออกมาแล้ว การประมูลก็ ใกล้จะเริ่มขึ้น

เสียงข้างห้องของเจ้าอ้วนเช่าก็เงียบลงมา คล้ายกับว่าการปรากฏตัวของเยาเถาทำให้พวกเขาเร่งจบภารกิจ

บรรดาสาวใช้ในจุ้ยหงโหลวจุดเทียนในห้องโถงให้เวทีดูสว่างขึ้น

“พี่เยาเถาจะออกมาแล้ว” สตรีด้านหลังเจ้าอ้วนเช่าเอ่ย เจ้าอ้วนเช่าชะเง้อคอมอง เป็นไปอย่างที่คิดไว้มีโฉมงามนางหนึ่งค่อยๆ เยื้องกายมาจากด้านหลังเวที โฉมงาม สวมผ้าคลุมใบหน้าแต่กลับยากที่จะบังเสน่ห์เย้ายวน ระหว่างตาคิ้วเอาไว้ได้

เพียงแค่ทรวดทรงองค์เอวแน่งน้อยของนาง ก็เพียงพอให้เลือดลมของเหล่าชายหนุ่มในที่นั้นร้อนระอุขึ้นมา

เพียงเห็นนางด้านหน้าเวที บรรดาชายหนุ่มที่มาร่วมสนุกเต็มห้องโถงเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข เรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นราวกิ่งหลิ่วยิ่งฉุดให้ผู้คนต้องการจะขึ้นไป ประคอง

“เยาเถาขอขอบพระคุณทุกท่านที่มาร่วมสนุกในวันนี้ เพื่อแสดงการตอบแทนทุกท่าน เยาเถาขอบรรเลงเพลงให้ทุกท่านหนึ่งบทเพลงและร่ายรำหนึ่งบทเพลงเจ้าค่ะ” พูดจบ นางก็หันหลังเดินไปที่พิณ มีการแสดงศิลปะก่อนการประมูลอย่างเป็นทางการ ยิ่งสร้างบรรยากาศการแสดงคุณค่าของตัวเองออกมาทำให้ได้ราคาดีขึ้น เป็นที่น่าพึงพอใจ

ดังนั้นผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันปรบมือเพิ่มอรรถรส

หลังจากเยาเถานั่งลง วางมือทั้งสองข้างบนพิณโบราณ ผ้าม่านที่แขวนไว้ก็ค่อยๆ ตกลงมา บังเรือนร่างของนางเอาไว้ ผู้คนเห็นเพียงภาพลางๆ ว่านางบรรเลงพิณอยู่ด้านหลัง เสียงพิณไพเราะบทหนึ่งถูกปล่อยออกมาจากปลายนิ้วของนาง ช่วงเวลานั้นผู้คนต่างตกอยู่ในอาการเคลิบเคลิ้มราวกับเมามาย

ขณะที่เจ้าอ้วนเช่ากำลังฟังเพลินๆ จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีคนถีบเขาหนึ่งที

เขาลืมตาขึ้นอย่างดุดัน สายตายังไม่ทันได้ฉายความโกรธ ก็เพราะว่าเห็นผู้เข้ามาใหม่ชัดเจนเต็มตา จากแววตาแข็งกระด้างก็กลายเป็นยินดีแกมประหลาดใจ

“ลูกพี่!” เจ้าอ้วนเช่าลุกขึ้นยืนอย่างคล่องแคล่ว ไม่สนใจหญิงคณิกาสองนางที่กำลังตกใจ เอ่ยกับคนที่ส่งยิ้มให้เขาว่า “ลูกพี่ ท่านกลับมาเมื่อไร? รู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่?”

มู่ชิงเกอเอามือไขว้หลัง มุมปากยกยิ้มขึ้นเอ่ยกับเจ้าอ้วนเช่าว่า “ยามคํ่าคืนนอกจากที่นี่แล้วเจ้าจะไปที่ไหนได้อีก?”

“แหะแหะ ยังเป็นลูกพี่ที่เข้าใจข้า!” เจ้าอ้วนเช่าโคลงศีรษะยิ้มแหยๆ

จากนั้นเขาก็ให้มู่ชิงเกอนั่งลงบนเก้าอี้เอน ส่วนตัวเองย้ายไปนั่งที่ข้างๆ เก้าอี้กลมแต่โดยดี ปอกเปลือกผลไม้ และรินเหล้าให้มู่ชิงเกอ แย่งงานของหญิงคณิกาทั้งสองนาง

หญิงคณิกาทั้งสองหลบไปยืนอยู่ข้างๆ ทำหน้าแหยงๆ ราวนกกระทา บทเพลงที่กำลังบรรเลงอยู่ด้านนอกไม่ได้เข้าโสตประสาทพวกนางแม้แต่น้อย เพียงแค่มองหน้ามู่ชิงเกอ ในใจก็ราวกับกลองกระหนํ่าเอ่ยขึ้นว่า “คุณ…คุณชาย…”

มู่ชิงเกอปรายตามามองพวกนางแวบหนึ่ง ส่งเสียง ‘อืม’ เบาๆ

นางออกมาจากจวนตระกูลมู่ก็คิดที่จะไปพบปะเจ้าอ้วน เช่า จากนั้นตอนเดินอยู่บนถนนก็ได้ยินว่าคืนนี้ที่จุ้ยหงโหลวมีการประมูลคืนแรกของดาวเด่น ก็เดาได้ว่าเจ้าอ้วนเช่าต้องอยู่ที่นี่แน่นอน จึงเดินผ่านมา

“ลูกพี่ท่านกลับมาเมื่อไร?” ตอนนี้ความสนใจของเจ้าอ้วนเช่าอยู่ที่มู่ชิงเกอทั้งหมด ไหนเลยจะไปสนใจการแสดงของเยาเถา

ตอนนี้เองที่การแสดงของเยาเถาจบลง ได้รับเสียงปรบมือ

มู่ชิงเกอรับจอกเหล้ามาดื่มหนึ่งอึก ตอบว่า “กลับมายังไม่ถึงสามชั่วยาม”

“แหะแหะ ลูกพี่เพิ่งกลับมาถึงก็มาหาข้าเสียแล้ว โปรดปรานข้าขึ้นมาอย่างไม่คาดฝันจนน่าประหลาดใจ!” เจ้าอ้วนเช่าว่ายิ้มแหยๆ

มู่ชิงเกอคลึงจอกเหล้า ชี้ไปทางเยาเถาปรายตามองเขา “ทำไม? ชอบนางหรือ?”

เจ้าอ้วนเช่าเพิ่งนึกถึงจุดประสงค์ที่มาที่นี่ได้ในตอนนี้เอง เขามองเยาเถาแวบหนึ่ง เอ่ยแนะนำกับมู่ชิงเกอด้วยความกระตือรึอร้นว่า “ลูกพี่ ท่านไม่รู้อะไร หลายเดือน มานี้ แม่นางเยาเถาผู้นี้โด่งดังมาก คืนนี้เป็นการประมูลคืนแรกของนาง ข้าจะไม่มาร่วมสนุกได้อย่างไร?”

มู่ชิงเกอแค่นยิ้ม สำหรับการใช้ชีวิตส่วนตัวของเจ้าอ้วนเช่านางไม่ไปก้าวก่าย

มู่ชิงเกอและเจ้าอ้วนเช่าสนทนาพลางมองดูด้วยความสนใจ

ในที่สุดหลังจากจบการแสดงศิลปะ ผู้คนต่างก็เร่งเร้าให้เปิดการประมูล แต่ว่าเยาเถากลับเอ่ยขึ้นมานิ่งๆ ว่า “แม้เยาเถาจะเป็นเพียงผงธุลี แต่ก็มีคนที่ชื่นชอบ ข้ารู้ดีว่าด้วยฐานะของข้านั้นไม่มีอะไรเหมาะสมกับเขาแม้แต่น้อย แต่ก็ขอมอบความปริสุทธิ์ให้แก่เขา จากนั้นก็ถือว่าได้ทำตามใจปรารถนาแล้ว”

เมื่อประโยคนี้กล่าวออกมา คนฉลาดย่อมต้องฟังเข้าใจ ความจริงแล้วคืนแรกของแม่นางเยาเถาผู้นี้ไม่ได้เอามาประมูล แต่เอามามอบให้กับคนที่ตนเองชอบ? พวกเขาเหล่านี้เป็นเพียงตัวเสริมเท่านั้น

เวลานี้ ผู้คนอารมณ์คุกรุ่นขึ้นมา

แม่เล้าดูแล้วร้อนใจอยู่ไม่ติดที่รีบพุ่งตัวขึ้นไปบนเวทีขัดขวางไม่ให้เยาเถาพูดต่อ

แต่ว่าเยาเถากลับสะบัดการฉุดรั้งของแม่เล้า เอ่ยขึ้นเสียงดัง “คุณชายมู่คือคนที่ข้าชอบมานาน ตั้งใจเก็บพรหมจรรย์ไว้รอเขากลับมา หากมีคนต้องการข่มเหง ข้า ยอมตายแต่จะไม่ยอมให้กายนี้แปดเปื้อนมีมลทินเด็ดขาด!”

เมื่อเยาเถาเอ่ยออกมา มู่ชิงเกอก็หรี่ตาลง มุมปากฉายยิ้มเยือกเย็น

ผู้คนในห้องโถงยังมีลูกค้าพิเศษบนชั้นสอง รวมถึงแม่เล้าต่างชะงักค้าง

ไม่มีใครคิดว่า คนที่เยาเถาชอบจะเป็นคนตระกูลมู่ผู้นั้น!

คุณชายผู้นั้นเป็นผู้ที่ไม่สามารถหาเรื่องได้ หากเยาเถามอบกายให้คุณชายตระกูลมู่ประทับตรา ใครเล่าจะกล้าข่มเหงนาง? ไม่กลัวเป็นเรื่องใหญ่ รอให้คุณชายผู้นั้นกลับมา ให้มาเชือดตัวเองทั้งเป็น?

ทั้งชั้นบนชั้นล่างต่างก็อยู่ในความสงบ

สายตาที่หลุบมองตํ่าของเยาเถาฉายแววยินดีคล้ายกับว่าตัวเองประสบความสำเร็จตามเป้าหมาย

แต่นางไม่รู้ว่าคนที่นางใช้เป็นโล่กันธนูนั้นนั่งอยู่ในร้านบนชั้นสอง

“ลูกพี่ ท่านรู้จักนาง?” เจ้าอ้วนเช่าเอ่ยถามมู่ชิงเกอด้วยความประหลาดใจ

รอยยิ้มของมู่ชิงเกอเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน เอ่ยเสียงนิ่งว่า “ไม่รู้จัก”

ไม่รู้จัก?

เจ้าอ้วนเช่าเข้าใจขึ้นมาในทันใด ยกนิ้วมือให้มู่ชิงเกอ “ลูกพี่ เสน่ห์ของท่านยากจะมีผู้ใดด้านทานได้!”

ส่วนหญิงคณิกาสองนางที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับมึนงงไม่เข้า ใจ แต่ไม่มีผลอะไรกับการลอบมองมู่ชิงเกอด้วยสายตาชื่นชม

มู่ชิงเกอเหล่มองเขาด้วยความขบขัน “นี่เจ้าโง่จริงหรือแกล้งโง่?”

เจ้าอ้วนเช่างงงวย ไม่เข้าใจ

มู่ชิงเกอยิ้มเย็นเอ่ยว่า “นางเพียงใช้ข้าเป็นโล่กันธนู นางไม่ปรารถนาจะรับแขกแต่ก็ไม่อาจต้านทานแรงกดดันของแม่เล้าได้ ทำได้เพียงโอนอ่อน มาวันนี้นางมาเล่นไม้นี้ก็เพื่อบอกกับคนทั้งลั่วตูว่านางเป็นคนของข้า ไม่ว่าข้าจะรู้หรือไม่ ขอเพียงมีคนกล้าบังคับนางก็เท่ากับไม่ไว้หน้าข้า อาจถูกข้าเล่นงานได้ แบบนี้ใครยังจะกล้าตามตอแยนาง? แม้แต่แม่เล้าเองก็ไม่กล้าให้นางลำบากใจ”

พอมู่ชิงเกออธิบาย เจ้าอ้วนเช่าก็เข้าใจได้ในทันที

เขาตบขาตัวเองอย่างแรง เอ่ยสบถขึ้นว่า “เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว! เป็นสตรีที่จิตใจซับช้อนจริงๆ!”

มู่ชิงเกอหันไปมองหญิงคณิกาสองนางที่ยืนอยู่มุมห้องเอ่ยถามว่า “ก่อนหน้านั้นนางไม่ได้เต็มใจใช่หรือไม่?”

หญิงคณิกาสองนางนั้นรีบคุกเข่าลงกับพื้น ช่วยกันพูดถึงเรื่องราวของเยาเถาก่อนหน้านี้

เดิมทีก่อนที่เยาเถาจะถูกขายเข้ามาในจุ้ยหงโหลวก็มีคู่ที่เหมาะสมกันอยู่แล้ว เพียงแต่ชายหนุ่มผู้นั้นไม่ได้มีตำแหน่งใหญ่โตอะไรไม่สามารถปกป้องนางได้ ดังนั้น เพื่อเก็บรักษาพรหมจรรย์ของตัวเอง เยาเถาจึงตั้งใจศึกษางานศิลปะ หวังจะขายศิลปะยังชีพ ไม่อยากทรยศคนรักของตนขายเรือนร่างตนเอง

แต่ว่า จุ้ยหงโหลวเป็นสถานที่เช่นไร

มีหรือจะยอมให้เยาเถาไม่ขายเรือนร่าง?

พอเยาเถาเริ่มมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จัก แม่เล้าก็เริ่มเทียวเอ่ยเรื่องขายเรือนร่างกับนาง แต่ก็ถูกเยาเถาปฏิเสธมาโดยตลอด สุดท้ายแม่เล้าหมดหนทางบังคับ จึงข่มขู่นางว่า หากเยาเถาไม่ยินยอมก็จะทำให้นางไม่ได้เจอกับคนรักอีกต่อไป

เยาเถาได้แต่ประนีประนอมถึงได้มีวันนี้

แต่ไม่คิดว่า นางจะใช้ไม้นี้ต่อหน้าผู้คน

หากแม่เล้ายังบีบบังคับนางต่อไปก็ทำผิดต่อจวนตระกูลมู่ อีกอย่างพอนางเอ่ยมาเช่นนี้ ใครจะกล้าแย่งคนกับคุณชายมู่?

“หึ! คิดไม่ถึงว่าจะกล้าใช้ชื่อลูกพี่! ลูกพี่ไม่สั่งสอนนางไม่ได้นะ!” เจ้าอ้วนเช่ากำชายเสื้อ ลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าโมโห

“เจ้าอ้วน” มู่ชิงเกอตะโกนหยุดเจ้าอ้วนเช่า ยับยั้งการออกหน้าของเขา

เจ้าอ้วนเช่าหันกลับมามองหน้านาง ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

มู่ชิงเกอหรี่ตาทั้งสองข้าง มองเยาเถาบนเวทีชั้นล่าง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เรื่องราวทั้งหมดคล้ายกับว่านางจะได้ยินเพียงว่าหญิงสาวทำอะไรเพื่อความรักบ้าง ส่วนชายผู้นั้นล่ะ? เหตุใดจึงไม่เห็นความตั้งใจของเขาสักส่วนสองส่วน?

“เยาเถา เจ้าเพ้อเจ้ออะไร? คุณชายเป็นผู้ที่เจ้าจะล่วงเกินได้หรือไงกัน?” แม่เล้าเอ่ยเตือนเบาๆ

ตอนที่มู่ชิงเกอเข้ามา ไม่ได้ทำให้ผู้คนแตกตื่น ดังนั้นตัวนางเองก็ไม่รู้ว่ามู่ชิงเกอมาแล้ว

เยาเถาสีหน้าซีดขาว กลับเอ่ยวาจาล่มเรือว่า “ท่านแม่ ข้าไม่ได้พูดเพ้อเจ้อนะเจ้าคะ ข้ามีใจต่อคุณชายจริงๆ ต้องการจะมอบพรหมจรรย์ปรนนิบัติเขาหนึ่งคืน”

แม่เล้าเอ่ยด้วยความโมโห “ทุกคนต่างก็รู้ดีว่า ตอนนี้คุณชายไม่ได้อยู่ในลั่วตู!”

เยาเถากัดริมฝีปากไม่ได้เอ่ยสิ่งใด

เพราะนางรู้ถึงได้กล้าพูดเช่นนี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงเหยียดหยันลอยแว่วมาจากชั้นสอง “แม่นางเยาเถาใช้คุณชายมาข่มขู่พวกเราอย่างนั้นหรือ? เห็นพวกเราเป็นตัวอะไรกัน คืนนี้อย่างไรข้าก็จะให้เจ้ามาปรนนิบิตข้าให้ได้! แม่เล้า ข้าให้หนึ่งพันตำลึง!”