ตอนที่ 422

พระชายากล้าหาญมาก!

“พวกเราออกไปกันเถอะ!” ทันใดนั้นมู่ชิงเกอก็พูดขึ้นมา

“หา?”

กู่หยาและกู่เย่มองนางอย่างแปลกใจ

กู่หยาพูดอย่างไม่เข้าใจว่า “พระชายา เรื่องด้านนอกพวกเขาสามารถจัดการได้ ท่านไม่ต้องออกไปเสี่ยงหรอก ถึงท่านจะบอกว่าเคยพบเจอกับเผ่าอี้ แต่พลังของ ท่านในตอนนี้…^,”

คำพูดช่วงหลังเขายังพูดไม่จบแต่ความหมายก็ชัดเจนแล้ว

มู่ชิงเกอก็ไม่ใส่ใจ เพียงแต่มองทั้งสองคนแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว ข้างกายของพวกเจ้ามีคนที่สามารถควบคุมลมได้หรือไม่?”

ควบคุมลม?

กู่หยาและกู่เย่ไม่เข้าใจแต่ก็ยังคงพยักหน้า

มู่ชิงเกอยิ้มอย่างพอใจ แล้วสงคนทั้งสองคนว่า “ดีมากไปเรียกพวกเขามา”

พูดแล้วนางเปิดประตูเดินออกไป

“คุณชายคิดจะทำอะไร?” กู่หยาดึงกู่เย่เอาไว้แล้วถาม

กู่เย่ส่ายหน้า ดึงแขนเสื้อกลับแล้วเดินตามออกไป

บนกำแพง ปรากฏตัวประหลาดตัวเล็กมากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนริมฝังแม่น้ำตรงกันข้ามก็ยังมีตัวประหลาดตัวเล็ก หนุนเข้ามาไม่หยุดหย่อน

ถึงจะพูดว่าการโจมตีของเผ่ามารได้ผล แต่ก็สามารถขัดขวางได้อย่างจำกัด

เผ่าอี้ผิวสีเขียวพวกนี้เคลื่อนไหวรวดเร็วเกินไปยากที่จะโจมตีโดนได้

อีกทั้งหากว่าโจมตีไม่ตายในกระบวนท่าเดียวพวกมันก็ยังสามารถแยกร่างออกมามากกว่าเดิมได้อีก ทำให้ทหารเผ่ามารไม่สามารถป้องกันได้

ดังนั้นนอกจากที่กู่หยาและกู่เย่บอกว่าต้องมีพลังขั้นจิตวิญญาณขั้นสามขึ้นไปถึงจะฆ่าเผ่าอี้ตัวเล็กนี่ได้แล้ว ก็ยังมีอีกเงื่อนไขก็คือต้องฆ่าให้ตายในกระบวนท่าเดียว

เหมือนอย่างเช่นที่สั่วเซิ่งกำจัดเผ่าอี้ตัวเล็กที่พุ่งเข้ามาหามู่ชิงเกอจนขาดออกเป็นสองท่อน

หรือเปลวไฟที่หยวนฟงสั่งยิงออกไปที่ระเบิดทำลายเผ่าอี้ตัวเล็กจนแหลกในครั้งเดียว

“เจ้าพวกตัวน่ารำคาญเหล่านี้! เผ่าอี้ไม่มีการลูกไม้อย่างอื่นแล้วหรือไร? ทุกครั้งล้วนแต่มาไม้นี้ น่าหงุดหงิดจริงๆ!” เซ่อฉินฆ่าเผ่าอี้ตัวเล็กที่เข้ามาใกล้สลัด ของเหลวสีเขียวทิ้งแล้วพูดอย่างรำคาญใจออกมา

สั่วเซิ่งก็กำลังฆ่าศัตรูเช่นเดียวกัน เมื่อได้ยินเซ่อฉินบ่น เขาก็ยิ้มเย็นพูดออกมาว่า “ถึงแม้ว่าพวกมันจะใช้พวกตัวเล็กมาเป็นแนวหน้าบุกทะลวงตลอด แต่ก็ได้ผลทุก ครั้ง”

“เชอะ! เป็นแค่พวกหุ่นเชิดเท่านั้น พวกเผ่าอี้ที่เจ้าเล่ห์เอาแต่หลบอยู่ในหมอก” เซ่อฉินพูดอย่างไม่พอใจ

“นี่เป็นกลยุทธ์ของพวกมัน ผู้ควบคุมพวกนั้นไม่มีพลังโจมตีหรือป้องกัน จึงเอาแต่ซ่อนตัวอยู่กลางกองทัพและหมอกหนา แต่หากเจ้าไม่พอใจ ทำไมพวกเราสองคนถึงไม่พาคนวิ่งไปยังฝั่งตรงข้ามเพื่อฆ่าผู้ควบคุมที่กลางกองทัพนั้นเล่า?” สั่วเซิ่งหัวเราะเยาะ

สีหน้าของเซ่อฉินเปลี่ยนไป แค่นเสียงเย็น “ช่างเถอะ”

เพียงแค่คิดว่าจะต้องอยู่ท่ามกลางกองทัพเผ่าอี้นับแสน เพื่อหาตัวผู้ควบคุมแล้ว เขาก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา

ถึงเขาจะมีความสามารถเทียมฟ้าก็ไม่กล้าเสี่ยงเช่นนั้น

“พวกเจ้ายังมีกะจิตกะใจมาพูดคุยกันอีกหรือ ยังไม่รีบฆ่าอีก!” ชิงเจ๋อฆ่าเผ่าอี้ตัวเล็กตรงหน้าของตนเองแล้วก็ขมวดคิ้วหันไปเอ่ยกับสั่วเซิ่งและเซ่อฉิน

เมื่อพูดจบเขาก็ตวัดมือฆ่าเผ่าอี้ตัวเล็กที่พุ่งเข้ามาอีกตัว เผ่าอี้ตัวเล็กพุ่งขึ้นมาบนกำแพงเยอะขึ้นเรื่อยๆ พุ่งเข้าต่อสู้กับทหารมารบนกำแพง ทหารมารไม่มีเวลาป้องกันระยะไกลทำให้มีเผ่าอี้ตัวเล็กข้ามแม่นํ้ามาได้มากยิ่งขึ้น

การต่อสู้ทั้งนอกและในกำแพงดุเดือดมากยิ่งขึ้น

ใครจะรู้ว่าครั้งนี้เผ่าอี้จะบุกโจมตีอย่างโหดเหี้ยมขนาดนี้ ทำให้พวกเขาไม่มีเวลาได้เตรียมตัวเลย

การลองเชิงก่อนหน้านี้ทำให้เกิดการต่อสู้จริงในวันนี้

ในเวลานี้จากใต้กำแพงสูงยาวไปจนสุดอีกฝั่งของแม่นํ้าเมิ่งหลานเต็มไปด้วยเผ่าอี้ตัวเล็ก พวกมันเหยียบกันและกันป่ายปีนขึ้นมาบนกำแพง

หยวนฟงมองเห็นฉากนี้แล้วก็ตกใจมาก เขาวิ่งไปด้านข้างหลิงจิว รีบพูดว่า “พวกตัวเบี้ยพวกนี้บุกเข้ามาอย่างรุนแรงเกินไป เกรงว่าจะรักษากำแพงเอาไว้ไม่ได้ แล้ว”

พลังมารสีดำโบกสะบัดรอบกายหลิงจิว ทำให้เผ่าอี้ตัวเล็กห้าหกตัวที่อยู่ในอาณาเขตรอบตัวเขาสามฉื่อกลายเป็นของเหลวสีเขียวไป

ใบหน้างดงามราวกับปีศาจของเขาดูเย็นยะเยือก พูดกับหยวนฟงว่า “ย้ายกำลังคนมาเฝ้ากำแพง ไม่ว่าจะอย่างไรก็อย่าให้เผ่าอี้ทำลายได้!”

สีหน้าของหยวนฟงฉายแววลำบากใจ แต่ก็ไม่ได้ชักช้า หันกายจากไปทันที

เพียงหยวนฟงจากไป สีหน้าของหลิงจิวก็ดูยํ่าแย่ลงไปอีก เขาพยายามมองหาชิงเจ๋อแล้วขยับเข้าไปใกล้

เมื่อทั้งสองคนอยู่ด้วยกันแล้ว หลิงจิวถึงพูดกับชิงเจ๋อว่า “การบุกโจมตีครั้งนี้มาอย่างเหนือความคาดหมาย พวกเราเตรียมการไม่ทัน ทำให้ต่อสู้ได้ยากลำบากมาก’’

ชิงเจ๋อมองเขาแวบหนึ่งแล้วก็พูดเสียงเข้มว่า “ก็ไม่ถือว่าเหนือความคาดหมาย เพราะที่ไม่มีการลองเชิงในวันนี้ก็คือการแจ้งเตือนแล้ว เพียงแต่พวกเราพลาดไปเอง”

เมื่อพูดถึงตรงนี้แล้วเขาก็ขมวดคิ้วขึ้น รู้สึกแค้นใจตนเอง

ความผิดปกติในวันนี้ หากพวกเขาคิดให้ละเอียด เตรียมการรบให้พร้อมก็คงไม่เป็นเช่นนี้

“เจ้าอย่าได้คิดเช่นนี้เลย พวกเราก็เพิ่งจะมาถึงที่นี่เมื่อวานนี้ พวกพระชายาก็ยิ่งเพิ่งจะมาถึง ใครจะคาดเดาได้ว่าจะมีการบุกโจมตีในเวลานี้?” หลิงจิวปลอบใจ

ชิงเจ๋อพยักหน้าเงียบๆ “ไม่ว่าจะอย่างไร การศึกในครั้งนี้พวกเราก็ต้องชนะ ไม่ว่าการแพ้ชนะจะเกี่ยวข้องกับพระชายาหรือไม่ นางก็จะต้องทนรับคำครหา อย่าให้ พวกสั่วเซิ่งมีข้ออ้างได้”

หลิงจิวสีหน้าย่ำแย่ “ข้าว่าทางที่ดีที่สุดก็คือองค์ราชาต้องกลับมาโดยเร็ว!”

เพียงแค่มีองค์ราชาอยู่ เจ้าพวกตัวตลกเหล่านี้จะน่ากลัวอะไร? ความเสี่ยงที่พระชายาแบกรับก็จะหายไปด้วย

“องครักษ์มารกำลังค้นหาอยู่ แต่ยังไม่มีข่าวคราวในตอนนี้” ชิงเจ๋อขมวดคิ้ว

หลิงจิวยิ้มเย็น “ดังนั้นพวกเราก็ต้องคุ้มครองผู้หญิงของราชา ก็ไม่รู้ว่าองค์ราชาไปหาพระชายามาจากไหน ระดับพลังถึงได้ตํ่าเช่นนี้ ต่ำจนข้าคิดว่านางไม่มีพลังเลย ด้วยซํ้า”

นัยน์ตาของชิงเจ๋อฉายแวววาววาบ คาดเดาว่า “บางที อาจจะเป็นเพราะมีองค์ทายาท”

“เผ่ามารของพวกเราจะระดับพลังตํ่าลงเมื่อตั้งครรภ์งั้นหรือ?” หลิงจิวชะงัก เขาไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้มาก่อน

มุมปากของชิงเจ๋อกระตุก “สายเลือดขององค์ราชาใช่ สิ่งที่คนธรรมดาจะเทียบได้หรือ?”

ทั้งสองคนพูดไปฆ่าศัตรูไป

เวลานี้เองหลิงจิวก็สังเกตเห็นเงาร่างสีแดงวาบผ่านไป ชั่วขณะนั้นนัยน์ตาก็ฉายแววเย็นยะเยือกขึ้นมา กัดฟันเอ่ยว่า “ไม่ใช่นางหลบไปแล้วหรือ? โผล่ออกมาอีก ทำไม?”

ชิงเจ๋อมองตามสายตาเขาไปก็เห็นมู่ชิงเกอพากู่หยาและกู่เย่ออกมาปรากฎตัวบนกำแพงอีกครั้ง

ไม่เพียงแต่เขาที่มองเห็น พวกสั่วเซิ่งและเซ่อฉินก็เห็นเช่นเดียวกัน

สีหน้าของทั้งสองคนเปลี่ยนไปในพริบตา เร่งความเร็วในการสังหาร พุ่งไปยังฝั่งมู่ชิงเกอ

“น่าตายนัก! ผู้หญิงคนนี้คิดจะหาเรื่องตายหรืออย่างไร คิดจะลากให้พวกเราเดือดร้อนไปด้วยงั้นหรือ?” เซ่อฉินพูดอย่างแค้นเคือง

สั่วเซิ่งก็สบถออกมาด้วยสีหน้าบูดบึ้งว่า ‘สร้างความวุ่นวาย’

“ก่อนหน้านี้หลังจากที่ข้าได้ยินนางวิเคราะห์ก็ยังคิดว่า นางไม่เหมือนกับผู้หญิงทั่วๆ ไป แต่ตอนนี้กลับไม่รู้จักตายมาโผล่อยู่ที่นี่อีก นางรู้หรือไม่ว่าทำเช่นนี้จะทำร้ายคนมากเท่าไหร่? มาก่อความวุ่นวายจริงๆ!” นัยน์ตาของหลิงจิวฉายแววดุดัน ใบหน้างดงามบิดเบี้ยว

ชิงเจ๋อมองเห็นสั่วเซิ่งและเซ่อฉินที่เข้าไปใกล้ตำแหน่งที่มู่ชิงเกอยืนอยู่ ก็พูดเสียงเข้มกับหลิงจิวว่า “พวกเราไป”

เจ้าเมืองย่อยทั้งสี่พุ่งเข้าไปใกล้มู่ชิงเกอจากต่างทิศ

ส่วนกู่หยาและกู่เย่ก็คุ้มครองมู่ชิงเกอ ฆ่าเผ่าอี้ตัวเล็กที่เข้ามาใกล้อย่างต่อเนื่อง

ตอนนี้มีองครักษ์มารสี่คนคุ้มครองอยู่กลางอากาศ รอบกายของพวกเขามีสายลมหมุนวน ทั้งสี่คนตะโกนพร้อมกัน ร่วมกันควบคุมสายลมให้พุ่งเข้าไปยังหมอกหนาอีกด้านหนึ่งของแม่นํ้าเมิ่งหลาน

มู่ชิงเกอหยิบปืนไรเฟิลออกมาวางพาดบ่าแล้วเล็งไปอีก ด้านของแม่นํ้า ปืนไรเฟิลอันนี้เป็นของที่เหลือหลังจากนางหลอมให้เซวี่ยนขุย

ปืนไรเฟิลเป็นปืนโจมตีระยะไกลสามารถยิงไปถึงกองทัพเผ่าอี้ฝั่งตรงกันข้ามของแม่นํ้าได้

ถึงแม้สายตาของมู่ชิงเกอจะไม่ได้ดีเท่าเซวี่ยนขุยแต่หากเทียบกับคนธรรมดาแล้ว ก็ถือว่าดีกว่ามาก ดังนั้นนางจึงสามารถใช้ปืนกระบอกนี้ได้เช่นกัน มู่ชิงเกอยืนอยู่บนกำแพง มีกู่หยาและกู่เย่คอยคุ้มครองอยู่ด้านซ้ายและขวา และยังมีองครักษ์มารอีกมากมายพุ่งเข้ามา คุ้มครองนางไว้ตรงกลาง ขวางไม่ให้เผ่าอี้ตัวเล็กเข้าใกล้

แต่พวกเขาสามารถป้องกันเพียงแค่เผ่าอี้ที่อยู่บนกำแพง ไม่สามารถป้องกันเผ่าอี้ตัวเล็กที่ปีนกำแพงขึ้นมาได้

บนตำแหน่งกำแพงที่มู่ชิงเกอยืนอยู่เต็มไปด้วยเผ่าอี้ตัวเล็กที่ปีนขึ้นมา

เสียงแหลมเหล่านี้พุ่งเข้าไปทำลายเกราะป้องกันบนกำแพงอย่างต่อเนื่อง ดีที่กองทัพมารมีวิธีป้องกันตนเอง และมู่ชิงเกอก็ไม่กลัวการโจมตีชนิดนี้

สายลมขนาดใหญ่พัดไปบนแม่นํ้าเมิ่งหลาน เกิดระลอกคลื่นบนแม่นํ้า ม้วนเผ่าอี้ตัวเล็กที่ต่อตัวเป็นสะพานลอยนํ้าให้ปลิวกลับไปยังกองทัพใหญ่ของพวกมัน

พายุหมุนขนาดใหญ่พัดหมอกกระจายไปทำให้มองเห็นโฉมหน้ากองทัพใหญ่ของเผ่าอี้

องครักษ์มารสี่คนบนกำแพงไม่ได้หยุดมือแค่นี้ พวกเขาร่วมมือกันส่งพายุหมุนลูกที่สอง ลูกที่สาม ลูกที่สี่ออกไปยังฝั่งตรงกันข้ามอีก

พลังมารในร่างกายถูกใช้ออกไปอย่างต่อเนื่อง…

พระชายาสั่งการพวกเขาให้ส่งลมออกไปพัดหมอกหนา ฝั่งตรงข้ามอย่างต่อเนื่อง

ภาพกองทัพใหญ่นับแสนของเผ่าอี้ทำให้กองทัพมารข้างแม่น้ำเมิ่งหลานตกตะลึง

ดวงตาของมู่ชิงเกอที่เล็งอยู่ตลอดหรี่เล็กลง มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นชา

นางมองเห็นแล้ว!

ปัง!

ไกปืนในมือลั่นขึ้น

กระสุนลอยออกจากลำกล้องปืนผสมกับพลังวิญญาณของนาง พุ่งตรงไปที่กองทัพเผ่าอี้อีกด้านหนึ่งของแม่นํ้า

เผ่าอี้ตัวสูงตัวหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่ใจกลางกองทัพเผ่าอี้ถูกยิงเข้าที่กลางหน้าผาก เลือดสีเขียวไหลออกจากจากบาดแผล แล้วก็ล้มลงตายไป

เพียงแค่มันล้มลง ตัวประหลาดตัวเล็กที่อยู่รอบตัวมันก็หายไปในพริบตา พร้อมกันกับพวกเผ่าอี้ที่ถูกลมม้วนอยู่กลางอากาศและที่ปีนกำแพงอยู่

มู่ชิงเกอมองเห็นฉากนี้ผ่านลำกล้องแล้วรอยยิ้มก็ยิ่งกดลึกขึ้น

‘ตัวประหลาดดัวเล็กต้องไช้พลังขั้นจิตวิญญาณชั้นสามขึ้นไปถึงจะฆ่าให้ตายได้ แต่เผ่าอี้ตัวใหญ่นั้นไม่จำเป็น!’

มู่ชิงเกอเล็งปืนไรเฟิลในมืออีกครั้ง

ปัง ปัง ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

และทุกๆ การยิงก็สามารถเอาชีวิตของเผ่าอี้ตัวใหญ่ได้ ทั้งเผ่าอี้ตัวเล็กที่พวกมันควบคุมก็หายไปด้วยเช่นกัน

มู่ชิงเกอยิงปืนออกไปอย่างเฉียบคม เผชิญหน้ากับเผ่าอี้ที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่ฝั่งทางเผ่ามาร องครักษ์มารกลับมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเผ่าอี้กลุ่มใหญ่ถูกทำลายไปมากมาย จึงรู้สึกตื่นเต้นมาก

พวกเขายิ่งเพิ่มแรงในการควบคุมลมไปพัดหมอกหนามากขึ้นอีก

ปัง ปัง ปัง!

เผ่าอี้ตัวเล็กบนกำแพงน้อยลงไปเรื่อยๆ ดูเหมือนพวกมันจะหายไปก่อนที่จะโดนอาวุธของทหารเผ่ามารเสียอีก

ทหารเผ่ามารตกตะลึง พวกเขาก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เมื่อไม่มีเผ่าอี้ตัวเล็กขวางอยู่ ในที่สุดเจ้าเมืองย่อยทั้งสี่ก็พุ่งเข้ามาถึงตรงหน้าของมู่ชิงเกอ

พวกเขาเองก็มองเห็นว่ามู่ชิงเกอกำลังเหนี่ยวไกปืนไรเฟิลและยิงออกไปอย่างต่อเนื่องด้วยท่าทางห้าวหาญ ถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าอาวุธที่อยู่ในมือของพระชายาคืออะไร และก็ไม่เข้าใจว่าพระชายากำลังทำอะไรอยู่

แต่พวกเขาก็รู้ว่าทุกครั้งที่พระชายาขยับมือก็จะมีเผ่าอี้ตัวเล็กจำนวนนับไม่ถ้วนหายไป และเผ่าอี้สีเขียวที่ปีนอยู่เต็มกำแพงก็ลดลงไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน

ถึงจะโง่แค่ไหน พวกเขาก็รู้ว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับมู่ชิงเกออย่างแน่นอน!

ทหารเผ่ามารที่อยู่บนกำแพง มองเงาร่างสีแดงที่ยืนอยู่บนกำแพงอย่างตกตะลึง พวกเขามองอาวุธที่ไม่รู้ว่าคืออะไรในมือของนางและมองดูเผ่าอี้ที่หายไปอย่างแปลกประหลาดพวกนั้น…