ตอนที่ 693

ราชาเทวะแย่งผู้หญิงกับข้า

เชือกสี่เส้นนั้นสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

มู่ชิงเกอเชื่อว่าทุกคนล้วนมองเห็น ส่วนเชือกสี่เส้นนี้หมายถึงอะไรนั้น นางเชื่อว่าทุกคนในตำหนัก ล้วนเข้าใจกันอย่างชัดเจน

เนื่องจาก นี่เป็นวิชาลับชนิดหนึ่งที่แทบทุกคนในแผ่นดินเทพทั้งสี่สมุทรต่างรู้จักดี

มันไม่ต้องการพลังเทพและปัญญาเทวะมาควบคุม แต่สามารถใช้เชือกสี่เส้นควบคุมจิตวิญญาณของคน บังคับการกระทำของคนคนนั้นได้ทุกอย่าง

การใช้วิธีการเช่นนี้นำตัวเจ้าสาวเข้ามาก็บ่งบอกได้ชัดเจนแล้วว่าเจ้าสาวไม่ยินยอมแต่งงาน แต่ทุกคนในตำหนักต่างทำเป็นเหมือนมองไม่เห็น

เห็นได้ชัดเจนว่า พวกเขาต่างเห็นเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว

เรื่องนี้ทำให้แววตาของมู่ชิงเกอเย็นเยียบ นางเห็นซีเซียนเสวี่ยแล้ว แต่ซีเซียนเสวี่ยเวลานี้จิตวิญญาณถูกควบคุมไว้ไม่สามารถบังคับส่วนต่างๆ ของร่างกายได้ และไม่รู้ว่าตนที่อยู่ในตำหนักใหญ่กำลังมองนางที่ถูกเชือกบังคับเอาไว้อยู่

ราชาเทวะจื่อกวงนั่งอยู่บนบัลลังก์ที่สูงลิบมองซีเซียนเสวี่ยที่เดินมายังเขา ใบหน้าที่แสนงามเหนือกว่าหญิงใดถูกแต่งเติมด้วยเครื่องประทินโฉมอย่างประณีต ยิ่งดูมีเสน่ห์เย้ายวนใจ ทำให้จิตใจเขายากที่จะควบคุม อยากรีบส่งตัวเข้าห้องหอในทันที

แต่เขามีนิสัยอย่างหนึ่ง นั่นก็คือหญิงที่ต้องตาเขา จะต้องมีการประกาศให้รับรู้กันเสียก่อนจึงจะแตะต้องนาง

ราวกับว่าการได้เป็นเจ้าของครอบครอง และแววตาที่ผู้คนอิจฉาชื่นชมจะยิ่งเพิ่มความรัญจวนใจและตื่นเต้นให้เขาได้มากขึ้น

ดังเช่นหญิงสาวที่กำลังเดินมายังเขาคนนี้ นางแสดงท่าทางเย็นชาตลอดเวลา นิสัยดื้อรั้นยิ่งนัก ทั้งยังทำท่าจะเป็นจะตายชวนให้คนรำคาญใจ แต่เวลานี้ท่ามกลางเสียงชื่นชมในความงามและแววตาอิจฉาริษยาจากทั่วสารทิศก็ทำให้เขาจ้องดูนางด้วยใจที่คันยุบยิบ เหมือนมีมดไต่อยู่ก็ไม่ปาน

เขารีบร้อนอยากสัมผัสความรู้สึกของการที่นางถูกตัวเองกดทับไว้ใต้ร่างพร้อมส่งเสียงร้องรัญจวนใจออกมา

ซีเซียนเสวี่ยถูกควบคุมให้เดินมาที่กลางตำหนักใหญ่ราวกับแจกันดอกไม้ให้ผู้คนในตำหนักชื่นชมวิพากษ์วิจารณ์กันได้เต็มที่ เหยาชิงไห่ที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดรู้สึกอารมณ์พลุ่งพล่านและโกรธเกรี้ยวนัก

เขาแค้นที่ตัวเองไร้ความสามารถ ช่วยซีเซียนเสวี่ยออกมาไม่ได้ เวลานี้ได้เห็นนางแล้วอย่างน้อยก็รู้ว่านางยังมีชีวิตอยู่ ไม่ได้ทำเรื่องโง่ๆ ลงไป

ราชาเทวะจื่อกวงค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ก้มมองดูตำหนักใหญ่ แต่แววตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนานั้น กลับยังคงมองไปที่ร่างซีเซียนเสวี่ย “วันนี้ เป็นวันที่…”

“เซียนเสวี่ย เหตุใดเป็นเจ้า!” ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็โพล่งตัดบทราชาเทวะจื่อกวงทำให้เขาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

โดยเฉพาะ คนคนนั้นยังเรียกชื่อผู้หญิงของเขาอย่างสนิทสนมอีกด้วย

แต่เมื่อเขาหันไปมองคนที่พูดก็เห็นมู่ชิงเกอผุดลุกขึ้นอย่างกะทันหัน รวมถึงคนดินแดนฮ่วนเยวี่ยข้างหลังอีกสี่คนด้วย

พอมู่ชิงเกอเปิดปากตัดบทราชาเทวะจื่อกวง พวกหลีเฉาก็รู้ว่าเริ่มต้นแผนการแล้ว

ถึงแม้ไม่รู้ว่ามู่ชิงเกอจะทำอะไรต่อ แต่พวกเขาก็ยังพากันยืนขึ้นตามกัน

‘มู่ชิงเกอ!’

เมื่อเห็นชัดว่าเป็นมู่ชิงเกอ แววตาราชาเทวะจื่อกวงก็เครียดขึ้น

เหยาชิงไห่ที่ซ่อนตัวในมุมอับก็ตื่นเต้นทั้งเป็นกังวลอย่างยิ่ง เขาไม่รู้ว่ามู่ชิงเกอจะสามารถรับพลังกดดันจากราชาเทวะจื่อกวงและช่วยซีเซียนเสวี่ยออกมาได้หรือไม่

มู่ชิงเกอเดินลงไปจากที่นั่งลงอย่างรวดเร็วจนไปถึงเบื้องหน้าซีเซียนเสวี่ย ราวกับกำลังพิจารณาอย่างละเอียดเพื่อทำการยืนยันอีกครั้ง

ขณะที่นางเดินมาถึงด้านหน้าซีเซียนเสวี่ยนั้นซีเซียนเสวี่ยที่ถูกควบคุมไว้ก็เห็นนางแล้วเช่นกัน

‘ชิงเกอ…’ ซีเซียนเสวี่ยเอ่ยเรียกอยู่ในใจ

นางไม่สามารถขยับตัวได้ไม่สามารถพูดจา แต่แววตาบอกชัดถึงความตกตะลึงของนางในเวลานี้

มู่ชิงเกอผงกศีรษะช้าๆ พึมพำกับตัวเองว่า “ถูกต้อง เป็นเจ้าจริงๆ”

“มู่ชิงเกอ เจ้าคิดจะทำอะไร” เสียงเย็นเฉียบของราชาเทวะจื่อกวงดังแว่วมาจากด้านหลัง

ผู้หญิงของเขากลับถูกมู่ชิงเกอเกี้ยวพาต่อหน้าธารกำนัล นี่เห็นราชาเทวะอย่างเขาตายไปแล้วหรืออย่างไร หรือว่ามู่ชิงเกอเหิมเกริมจนรนหาที่ตายเช่นนี้

แต่ว่าสำหรับคำถามของราชาเทวะนั้น มู่ชิงเกอเพียงแค่นยิ้มแล้วหันไปจ้องหน้าเขาถามว่า “ข้าก็มีคำถามที่อยากถามราชาเทวะเช่นกัน”

“เจ้าจะถามอะไรข้า” กลิ่นอายของราชาเทวะจื่อกวงเย็นเยียบขึ้นไปอีกหลายส่วน

มุมปากมู่ชิงเกอผุดยิ้มเย็นชาเอ่ยทีละคำอย่างชัดเจนว่า “เหตุใดราชาเทวะจึงแย่งผู้หญิงของข้า”

อะไรนะ!

เขาพูดอะไร?

นี่เป็นผู้หญิงของเขา?

ในตำหนักใหญ่พลันเกิดคลื่นโหมซัดจากคำพูดของมู่ชิงเกอทันที

สีหน้าราชาเทวะจื่อกวงดูแย่มาก กระทั่งผุดสีเขียวขึ้นมา

หลังจากซีเซียนเสวี่ยได้ยินคำพูดมู่ชิงเกอแล้ว สองตาก็เปียกชื้นขึ้น เพียงแต่เวลานี้นอกจากจะมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านางคนนี้แล้วตนก็ทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

“เหลวไหล!” ราชาเทวะจื่อกวงบันดาลโทสะ เขายกมือขึ้นชี้มู่ชิงเกอแล้วพูดเสียงเหี้ยมว่า “นี่เป็นผู้หญิงของข้า กลายเป็นของเจ้าตั้งแต่เมื่อไรมู่ชิงเกอ เจ้าอย่าได้ถือว่าตัวเองเป็นราชาเทวะน้อยดินแดนฮ่วนเยวี่ยและข้าต้อนรับเจ้าอย่างดีเจ้าจึงเหิมเกริมเช่นนี้รีบๆ ถอยออก ไป เพื่อเห็นแก่หน้าราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยข้าจะยอมอภัย ให้เจ้าในครั้งนี้ หากยังดื้อด้าน ต่อให้ข้าตีเจ้าตายที่นี่ ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยก็ยังไม่อาจกล่าวโทษข้าได้”

‘ชิงเกอรีบไป…อย่าสนใจข้า…’ ซีเซียนเสวี่ยร้องอยู่ในใจ นางพยายามดิ้นรนแต่ร่างกายราวกับไม่ใช่ของนาง ไม่สามารถบังคับได้เลย

แม้แต่สิ่งที่ง่ายที่สุดอย่างการอ้าปาก นางยังทำไม่ได้เลย

ข้างกายนางเป็นสาวใช้ ดูท่าทางคงเป็นลูกศิษย์หญิงดินแดนจื่อกวง หลังจากมู่ชิงเกอปรากฎตัวขึ้นพวกนางก็เฝ้าระวังอย่างเต็มที่

ขณะที่ราชาเทวะจื่อกวงพูดจบ พวกหลีเฉาสี่คนก็ก้าวออกมาคอยระวังใหมู่ชิงเกอทั้งซ้ายขวา

บรรยากาศในตำหนักใหญ่ตึงเครียดขึ้นมาทันที

“ราชาเทวะจื่อกวง ข้านับถือท่านเป็นผู้อาวุโส แต่ท่านก็ไม่ควรทำเรื่องแย่งภรรยาคนอื่นเช่นนี้หรือไม่ นางคือภรรยาของข้าที่โลกข้างล่าง”

มู่ชิงเกอพูดเสียงดังแล้วสะบัดมือกลับ พลังเทพพุ่งออกจากมือฟันเชือกสี่เส้นบนร่างซีเซียนเสวี่ยจนขาดสะบั้นในทันที

“อา—–”

พอเชือกถูกตัดขาด สี่ลูกศิษย์หญิงดินแดนจื่อกวงก็ถูกพลังสะท้อนกลับจนกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ร่างกายกระเด็นลอยออกไปตกบนพื้นด้านหลัง ซี เซียนเสวี่ยรู้สึกเพียงว่าร่างกายผ่อนคลายลง กลับคืนสู่อิสรภาพอีกครั้ง

“ชิงเกอ!” ซีเซียนเสวี่ยเปิดปากพูดอีกครั้งจนได้

เสียงของนางทำให้มู่ชิงเกอหันกลับไปมอง พร้อมกันนั้นก็เห็นซีเซียนเสวี่ยโผเข้ามาในอ้อมอกของตัวเอง

ขณะที่ได้ยินมู่ชิงเกอบอกว่าซีเซียนเสวี่ยเป็นภรรยาของเขาที่โลกข้างล่างนั้น สีหน้าของราชาเทวะจื่อกวงก็เขียวจนดำคลํ้าไปแล้ว

พวกหลีเฉาทั้งสี่คนต่างตะลึงไป เพิ่งจะเข้าใจว่าเหตุใดมู่ชิงเกอจึงคิดจะแย่งผู้หญิงกับราชาเทวะให้ได้ ซวนเฉียงมองซีเซียนเสวี่ยอยู่หลายครั้งแล้วจึงละสาย

ตากลับไป

ละครฉากนี้เกิดขึ้นกะทันหันมาก ทุกคนในตำหนักใหญ่ต่างตกตะลึงตาค้าง เงียบสนิทกันหมด

แม้แต่เหยาชิงไห่ที่รู้เรื่องทุกอย่างเป็นอย่างดี เวลานี้เมื่อเห็นสองเงาร่างสีแดงกอดกันกลมในตำหนักก็ยังผุดความเศร้าใจที่บอกไม่ถูกขึ้นในหัวใจอยู่ดี

คำพูดของมู่ชิงเกอ และการแสดงออกของซีเซียนเสวี่ยหลังจากได้รับอิสรภาพนั้นราวกับไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติมอีกแล้ว

แววตาราชาเทวะจื่อกวงเปล่งประกายเหี้ยมโหด สีหน้าบึ้งตึงจ้องดูทั้งคู่ ในใจอยากแยกร่างมู่ชิงเกอ ออกเป็นพันเป็นหมื่นชิ้น ฆ่าเขาสักร้อยรอบพันรอบ