ตอนที่ 750

แต่งงาน หรือตาย!

นอกป่าหวูถงบรรยากาศตึงเครียด

ชูเนี่ยนอิงแอบอยู่ที่ไหล่มู่ชิงเกอ คิดจะผ่อนคลายความตื่นตกใจ แต่การกระทำนี้กลับทำให้ราชาเฟิ่งเข้าใจผิด นำพาให้เหล่าทหารนกหลวนเตรียมโรมรัน

มู่ชิงเกอคิ้วขมวดนิดๆ ยังไม่ทันรอให้นางมีปฏิกิริยาตอบสนอง ชูเนี่ยนที่อิงแอบอยู่ที่ไหล่นางก็ก้าวเท้าออกมาขวางอยู่ด้านหน้าของมู่ชิงเกอกับหยินเฉิน

นางพูดกับราชาเฟิ่งอย่างโกรธกริ้ว “ท่านจะทำอะไร!

“ลูกรัก มนุษย์คนนี้ล่วงเกินเจ้า!” ราชาเฟิ่งชะงัก รีบอธิบายให้ชูเนี่ยนฟังทันที

“เขาเป็นเพื่อนข้า ร่วมเดินทางมาที่นี่กับข้า หากท่านคิดจะฆ่าเขาก็ฆ่าข้าไปพร้อมกันด้วยเลย” จิตใจชูเนี่ยนเวลานี้ยุ่งเหยิงมากจึงระบายอารมณ์ใส่ราชาเฟิ่งอย่างรุนแรง

ราชาเฟิ่งตกตะลึงรีบบอกว่า “ไม่! อย่าโมโหนะ ลูกรัก”

พูดจบเขาโบกมือ เหล่าทหารนกหลวนก็ถอยกลับไปอยู่ข้างหลังเขาทันที

บรรยากาศผ่อนคลายลง ใบหน้าชูเนี่ยนเผยอารมณ์แปรปรวน แววตาที่มองราชาเฟิ่งมีความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

เวลานี้นางไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใคร!

เชื่อราชาเทวะอู๋หวาที่เลี้ยงดูนางมาแล้วหลายพันปี รักทะนุถนอมนางมาแล้วหลายพันปี หรือเชื่อผู้ชายตรงหน้าที่เรียกนางว่าลูก ยืนยันว่านางเป็นสายเลือดของเขาดี

ชูเนี่ยนไม่โง่ นางยินยอมตามเสียงเรียกในหัวใจมาถึงที่นี่ก็เพราะนางมีความรู้สึกคุ้นเคยอย่างที่บอกไม่ถูก สามารถทำให้เลือดเนื้อในร่างกายนางเกิดความรู้สึกตามไปด้วย นางจึงได้มา

แต่…

แววตาชูเนี่ยนผุดความรู้สึกเจ็บปวด จิตใจตกอยู่ในสภาพทุกข์ทรมานแสนสาหัส

“ชูเนี่ยน” มู่ชิงเกอมองนางแล้วขมวดคิ้วเรียก

ความเป็นมาของชูเนี่ยน ถึงแม้จะต้องเปิดเผยสักวันหนึ่ง แต่ราชาเฟิ่งคนนี้ก็ใจร้อนจนเกินไป ไม่ได้ให้ชูเนี่ยนมีการเตรียมตัวเตรียมใจแม้เพียงนิดเดียวก็

บอกความจริงแก่นางแล้ว

ไม่ว่าราชาเฟิ่งจะมีนิสัยใจคอเช่นไร แต่สำหรับเรื่องชูเนี่ยนแล้ว นับว่ามีความจริงใจยิ่งนัก

เขาปฏิบัติต่อชูเนี่ยนเช่นบุตรสาวตัวเองจริงๆ

“ชิงเกอ ข้าอยากไป” ชูเนี่ยนมองมู่ชิงเกอแล้วขอร้องเขา

“ไม่! ลูกรัก เจ้าไปไม่ได้! เจ้าจะต้องนิพพานแล้วตื่นขึ้น หากนิพพานอยู่ภายนอกมีอันตรายมากเกินไป ต้องอยู่ที่นี่เท่านั้นจึงจะไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้” ราชาเฟิ่งรีบบอกทันที

ชูเนี่ยนกับมู่ชิงเกอมองไปที่เขา มู่ชิงเกอพูดว่า “ข้าเคยได้ยินมาว่าเผ่าเฟิ่งหวงเวลานิพพานเป็นช่วงเวลาที่อ่อนแอที่สุด มีการเปลี่ยนแปลงมากมาย ง่ายมากที่จะโดนผู้คิดชั่วใช้ประโยชน์เอาได้”

นัยน์ตาราชาเฟิ่งผุดความเจ็บปวด พูดเสียงเครียดว่า “ถูกต้อง! เผ่าเฟิ่งหวงได้ชื่อว่าเป็นนกอมตะ การนิพพานแต่ละครั้งก็คือการเกิดใหม่ แต่ในระหว่างนิพพานก็เป็นช่วงอ่อนแอที่สุดของเผ่าเฟิ่งหวง เป็นโอกาสเดียวที่จะถูกสังหารจนตายได้”

เขามองไปที่ชูเนี่ยน แววตาแสดงออกถึงการตำหนิตัวเอง “ครั้งนั้น ก็เพราะมารดาเจ้าไม่สามารถกลับมานิพพานที่ป่าหวูถงได้ทันเวลา ข้าเองก็ไม่สามารถไปหานางได้ทันเวลาด้วยจึงทำให้นางหายสาบสูญไป ทั้งทำให้เจ้าต้องเติบโตขึ้นในแผ่นดินเทพ”

แววตาชูเนี่ยนสับสน ถอยหลังไปหนึ่งก้าว เพื่อหลบเลี่ยงแววตาของราชาเฟิ่ง

นางไม่สามารถชินกับความรัก ความเสียใจ ความดีใจในแววตาของเขาได้

นางหันหน้าไปทางมู่ชิงเกอ แววตาพึ่งพิงนั้น ราชาเฟิ่งมองเห็นมันจนหมดสิ้น

มู่ชิงเกอเองก็มองนางเช่นเดียวกันและบอกนางว่า “เวลานี้เจ้าเลือกที่จะไม่เชื่ออะไรก็ได้ แต่ข้าเสนอว่าควรพักอยู่ในป่าหวูถงนี้ก่อน หากเจ้าเป็นเผ่าเฟิ่งหวงจริง เมื่อตื่นจากนิพพานแล้วก็สามารถรำลึกทุกสิ่งได้ ถึงเวลานั้นอะไรจริงอะไรปลอม เจ้าย่อมรู้อยู่แก่ใจไม่สับสนอีก อีกทั้งเจ้าเองก็รู้สึกได้ว่าภายในร่างกายมีพลังที่กำลังตื่นขึ้นมาใช่ไหม”

ชูเนี่ยนเงียบสงบลง จิตใจนางกำลังพิจารณาคำพูดมู่ชิงเกออย่างจริงจัง

เป็นความจริงที่หากนางนิพพานได้จริงก็แสดงว่านางไม่ใช่เผ่ามนุษย์แต่เป็นเผ่าอสูร หลังจากนิพพานแล้วจะสูญเสียความทรงจำ แต่ก็เป็นไปได้ที่จะจำอดีตได้

แต่ขอเพียงให้มีการรับรองฐานะที่แท้จริงได้ การจำได้หรือไม่ได้จะมีความสำคัญอะไรหรือ

“ลูกรัก มนุษย์คนนี้พูดถูกต้อง เจ้าอยู่ที่นี่ก่อน หลังจากนิพพานแล้ว พวกเราค่อยคุยรายละเอียดกัน” ราชาเฟิ่งรีบบอก

ชูเนี่ยนเงยหน้ามองที่ราชาเฟิ่งแล้วมองมู่ชิงเกอ สุดท้ายแล้วนางก็บอกราชาเฟิ่งว่า “ให้ข้าอยู่ก็ได้ แต่เขาต้องอยู่ด้วย”

“เขาหรือ” เดิมราชาเฟิ่งดีใจที่ชูเนี่ยนตกลงใจจะอยู่ แต่พอได้ยินนางพูดถึงมู่ชิงเกอ ใบหน้าก็ดำคลํ้าลงมาทันที

“เผ่ามนุษย์เข้าไปในป่าหวูถงไม่ได้” ราชาเฟิ่งพูดหน้าดำคร่ำเครียด

“เขาไม่เข้าไป ข้าก็ไม่เข้าไป” ชูเนี่ยนแข็งขืน

สีหน้าราชาเฟิ่งน่าเกลียดโดยฉับพลัน กระทั่งทหารนกหลวนยังถอยออกไปหลายก้าว เกรงว่าราชาเฟิ่งออกฤทธิ์เดชกะทันหันแล้วจะพลอยโดนลูกหลงไปด้วย

“ลูกรัก เผ่ามนุษย์เข้าป่าหวูถงไม่ได้ นี่เป็นระเบียบปฏิบัติ” ราชาเฟิ่งสะกดความโกรธในใจแล้วพูดด้วยความอดทน

น่าเสียดายที่ชูเนี่ยนไม่มีความผูกพันอะไรกับเขาเวลานี้ ถึงแม้มีผลเกี่ยวพันทางสายเลือดก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้นางเปลี่ยนความตั้งใจ ปริศนาที่มาของนางทำให้นางรู้สึกว้าเหว่มากอยู่แล้ว เวลานี้กำลังต้องการให้มีคนเชื่อถือได้อยู่ข้างกาย นางจะทอดทิ้งมู่ชิงเกอได้อย่างไร

การยืนกรานของชูเนี่ยนทำให้ราชาเฟิ่งมองมู่ชิงเกอ พยายามส่งสายตาให้

ราวกับจะให้เขาขอจากไปเอง เพื่อจะได้ไม่ทำให้พ่อลูกต้องเสียความรู้สึกต่อกัน

แต่มู่ชิงเกอเป็นคนเช่นไร

ยากนักที่จะมีโอกาสเข้าป่าหวูถงแล้วให้นางทอดทิ้งไปได้อย่างไร อีกทั้งนางเองก็ดูออกว่า ระเบียบปฏิบัติของเผ่าเฟิ่งหวงไม่ใช่จะยกเว้นไม่ได้

เห็นมู่ชิงเกอทำเฉย ราชาเฟิ่งก็อดไม่ได้ถามว่า “เจ้ากับลูกสาวข้าเกี่ยวข้องอะไรกันแน่”

“อะไรคือเกี่ยวข้องอะไรกัน พวกเราเป็นเพื่อนกัน!” ชูเนี่ยนรีบชิงพูดก่อน

แต่ท่าทางที่ชูเนี่ยนปกป้องมู่ชิงเกอเช่นนี้ ทั้งยังอาการที่พึ่งพิงเขาอย่างมาก ทำให้ราชาเฟิ่งรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาไม่ใช่เป็นเพียงเพื่อนธรรมดา

เขามองชูเนี่ยนและเอ่ยถามตรงๆ ว่า “เจ้าชอบเขาหรือ”

ชูเนี่ยนชะงัก

หยินเฉินดูละครอย่างเงียบๆ

ราชาเฟิ่งราวกับลำบากใจมาก เดินกลับไปมาด้วยท่าทางหงุดหงิดมาก

ทันใดนั้นเขาก็หยุดลง หันขวับไปทางมู่ชิงเกอ แค่นเสียงพูดว่า “เจ้าอยากเข้าป่าหวูถงนั้นก็ได้ แต่มีเงื่อนไขเดียวคือแต่งงานกับลูกสาวข้า”

“ราชาเฟิ่ง!”

ทหารนกหลวนตกตะลึง

มู่ชิงเกอกับชูเนี่ยนเองก็ตกตะลึงไป

อะไรกัน!

ใบหน้าชูเนี่ยนผุดความรู้สึกทั้งอายทั้งโกรธ นึกไม่ทันว่าจะตอบอย่างไรดี

มู่ชิงเกอกลับหน้าเครียด บอกราชาเฟิ่งว่า “ต้องขออภัย ข้าแต่งงานไม่ได้”

มู่ชิงเกอตอบโดยไม่มีการลังเลทำให้แววตาชูเนี่ยนผุดความผิดหวังขึ้นมานิดๆ

นัยน์ตาราชาเฟิ่งกลับปะทุเพลิงโทสะออกมา คำรามว่า “เจ้าพูดอะไร ลูกสาวข้าสายเลือดสูงศักดิ์เช่นนี้ แต่งงานกับเจ้าก็เสียเปรียบนางมากแล้ว เจ้ายังกล้าปฏิเสธอีกหรือ”

“การแต่งงานของข้าไม่เกี่ยวกับท่าน” ชูเนี่ยนรีบพูด

ราชาเฟิ่งกลับออกหน้าแทนนาง เขามองชูเนี่ยนแล้วเอ่ยว่า “ในเมื่อเจ้าชอบเขา ข้าก็จะให้พวกเจ้าอยู่ด้วยกัน มีอะไรไม่ดีหรือ”

ว่าแล้วเขามองไปทางมู่ชิงเกอ พูดคุกคามด้วยจิตสังหารว่า “แต่งงาน หรือตาย เจ้าเลือกเอง!