ตอนที่ 767

การนัดหมายจากองค์ชาย

“รู้ก็ดีแล้ว” มู่ชิงเกออมยิ้มพยักหน้า

เหลียนเฉียวกลับมองดูนางถามด้วยความอัดอั้นตันใจว่า “เจ้าคิดจะแก้แค้นให้เขาเมื่อไรกัน เมื่อไรเจ้าจึงจะทำตามที่รับปากข้า”

“เรื่องที่รับปากเจ้าว่าจะปรุงเจ้าเป็นยาพิษน่ะหรือ” มู่ชิงเกอเลิกคิ้วถาม

เหลียนเฉียวเม้มปาก ในสายตาไม่อาจปล่อยวางความแค้น

แน่นอนว่ามู่ชิงเกอก็ไม่ได้หวังให้นางปล่อยวาง เพียงแต่ไม่อยากให้นางตายไปเช่นนี้

“ข้าไม่สามารถปรุงเจ้าให้เป็นยาพิษได้” มู่ชิงเกอบอกตรงๆ

เหลียนเฉียวยิ้มเยาะ “เวลานี้เจ้าเป็นอาจารย์ปรุงยาระดับมหาเทพ ยังไม่มีปัญญาปรุงข้า ราชันย์โอสถจอมเทพให้เป็นยาพิษชั้นยอดได้หรือ”

นี่เป็นการยุส่ง มู่ชิงเกอยิ้ม ไม่ได้รับคำ

เช่นนี้แล้ว เหลียนเฉียวกลับร้อนรนขึ้นมา นางถามว่า “เจ้าได้รับการสั่งสอนจากเขา เจ้าได้รับการสืบทอดจากเขา หรือจะไม่ตั้งอกตั้งใจฝึกวิชาปรุงยาเลยหรือ ข้าเห็นเจ้าหลงใหลอยู่แต่กับการฝึกวิชาเพิ่มพูนวิทยายุทธ์จนลืมการปรุงยาไปจนหมดสิ้น”

มู่ชิงเกอไม่สนใจ เดินตรงไปที่หม้อผลาญสวรรค์แล้วนั่งขัดสมาธิ

เหลียนเฉียวร้องฮึ “กลับมาคิดปรุงยาแล้วหรือ”

มู่ชิงเกอไม่ได้สนใจนาง เพียงนำหัวใจมังกรสิบห้าดวงออกมาแล้วโยนเข้าไปในหม้อผลาญสวรรค์

“หัวใจมังกร เจ้าจะหลอมเลือดมังกรแท้?” ตาดำของเหลียนเฉียวหดลง พูดอย่างสะท้านใจ

โดยเฉพาะเมื่อนางเห็นมู่ชิงเกอนำหัวใจมังกรออกมาทีเดียวมากมายก็เอ่ยด้วยความตกใจว่า “เจ้าไปทลายแดนมังกรมาหรือ ถึงขนาดสังหารมังกรไปมากมายเช่นนี้”

พูดจบนางก็แค่นหัวเราะอย่างสมนำหน้าว่า “เจ้าจบเห่แน่แล้ว สังหารมังกรไปมากมาย เจ้านี่รนหาที่ตายแท้ๆ”

มู่ชิงเกอเบนสายตาไปที่นาง “เจ้าวางใจได้ หากข้าสู้ไม่ได้จริงๆ ก็จะกลืนเจ้าเข้าไป กลายเป็นที่หนึ่งในแผ่นดินเทพมาร ถึงเวลานั้นใครจะฆ่าข้าได้”

สีหน้าเหลียนเฉียวเปลี่ยนไปฉับพลัน จ้องตามู่ชิงเกอแล้วพูดเสียงเครียดว่า “หากเจ้ายอมแก้แค้นให้ข้า กินข้าเข้าไปจะเป็นไรไป”

นางแค่นยิ้ม นํ้าเสียงเย้ยหยัน “น่าเสียดาย กลัวแต่ว่าเจ้ากินข้าเข้าไปแล้วก็ไม่แน่ว่าจะเป็นที่หนึ่งในแผ่นดินเทพมาร”

มู่ชิงเกอมองนางแล้วเลิกคิ้วขึ้น “ท่าทาง ตำนานก็คงเป็นเพียงตำนานเท่านั้น”

รอยยิ้มเหลียนเฉียวเย้ยหยันหนักขึ้น “ใช่แล้ว ตำนานเป็นเพียงตำนาน น่าเสียดายพวกที่ถูกยกย่องว่าเป็นเทพแห่งเทพกลับหลงเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง กระทั่งทำเรื่องที่ชั่วช้าสารเลวเพื่อการนี้”

มู่ชิงเกอละสายตาคืนอย่างสงบ ไม่ได้ต่อปากต่อคำกับเหลียนเฉียวอีก

นางดีดนิ้วออกไป เชื้อไฟของพญาเพลิงอัคคีแรกกำเนิดก็เข้าไปในหม้อผลาญสวรรค์ ทันใดนั้นหม้อผลาญสวรรค์ก็รายล้อมไปด้วยเปลวไฟ หัวใจมังกรค่อยๆ หลอมละลายภายในนั้น

หัวใจมังกรค่อยๆ หลอมละลาย กลิ่นเนื้อที่ไหม้ไฟเริ่มตลบอบอวล

ถึงแม้มู่ชิงเกอบอกว่าจะชิมเนื้อมังกร แต่เมื่อมาอยู่เบื้องหน้าแล้ว นางกลับไม่มีความรู้สึกอยากกินเลยแม้แต่น้อย

เนื้อมังกรถูกเผาทิ้งไป ที่เหลืออยู่คือเลือดที่จับตัวเป็นก้อนๆ

ก้อนเลือดเหล่านี้ก็คือเลือดมังกรแท้ มู่ชิงเกอไม่ได้รีบเก็บขึ้นแต่ยังคงหลอมต่อไป จนสิ่งปลอมปนทั้งหมดถูกหลอมหมดแล้ว นางจึงนำขวดออกมาหลายร้อยขวด บรรจุเลือดมังกรแท้เหล่านี้ใส่ขวดละหนึ่งหยด

ทั้งหมดใส่ขวดได้ 978 ขวดจึงบรรจุเลือดมังกรแท้ที่หลอมจากหัวใจมังกร 15 ดวงได้จนหมดสิ้น

มู่ชิงเกอเก็บขวดเหล่านี้ไว้ คงเหลืออยู่ภายนอกเพียงขวดเดียวเท่านั้น

นางมองไปที่หม้อผลาญสวรรค์ พบว่าภายในนั้นยังมีกลิ่นอายมังกรแท้เหลืออยู่ นางอดไม่ได้ยิ้มบางๆ พึมพำว่า “น่าเสียดายกลิ่นอายมังกรแท้เหล่านี้”

พูดแล้ว นางก็หยิบสมุนไพรลํ้าค่า โยนเข้าไปในหม้อผลาญสวรรค์

สมุนไพรถูกหลอมอย่างรวดเร็วผสมกับกลิ่นอายมังกรแท้จนหลอมรวมเป็นยาเม็ด

มู่ชิงเกอปรุงยานี้อย่างสบายอกสบายใจ ดูไม่ออกถึงความยากลำบากเลยสักนิด แต่เหลียนเฉียวที่นั่งอยู่ข้างๆ กลับตกใจจนเบิกตาโพลง

การปรุงยาของมู่ชิงเกอใช้เวลาตลอดทั้งวัน

เมื่อยาที่นางปรุงเสร็จบินออกมาจากหม้อผลาญสวรรค์ เหลียนเฉียวก็ตกใจจนตาค้าง “โอสถจอม…เทพ”

มู่ชิงเกอสามารถปรุงโอสถจอมเทพได้อย่างง่ายดายเช่นนี้

นางเพิ่งใช้วิธียุส่งว่ามู่ชิงเกอไม่รู้จักฝึกฝนวิชาการปรุงยา อยู่ในฐานะอาจารย์ปรุงยาระดับมหาเทพก็ไม่คืบหน้าอีกไปหยกๆ

บัดนี้นางสามารถปรุงโอสถจอมเทพสำเร็จ

“หากไม่ใช่เพราะช่องว่างของเจ้านี้ไม่ใช่โลกจริงจึงไม่สามารถทำให้ฟ้าดินเปลี่ยนแปลงฉับพลันได้ มิฉะนั้นจะต้องเกิดการสั่นสะเทือนในแผ่นดินเทพทั้งสี่ สมุทรแน่” เหลียนเฉียวพูดกับมู่ชิงเกอด้วยนํ้าเสียงเคร่งเครียด

มู่ชิงเกอกลับเก็บโอสถจอมเทพไว้อย่างดี ยิ้มว่า “ต้องทำเช่นนี้จึงจะสามารถเก็บงำประกาย เล่นบทหมูกินเสือได้”

ตาดำของเหลียนเฉียวหดลง

มู่ชิงเกอมองนางแล้วพูดอย่างจริงจัง “เรื่องแก้แค้นของเจ้า เจ้าไม่ต้องรีบ รออีกไม่นานแล้ว เจ้าเองก็ไม่ต้องคิดเรื่องเปลี่ยนตัวเองเป็นยาพิษเพื่อใช้วิธีนี้พลีชีพ ข้าเคยรับปากอาจารย์ว่าจะต้องดูแลไม่ให้เจ้าเกิดเรื่อง”

คำพูดของนางทำให้ร่างกายและสีหน้าของเหลียนเฉียวแข็งเกร็ง

มู่ชิงเกอดับไฟในหม้อผลาญสวรรค์ มองเหลียนเฉียวแล้วหยิบขวดเลือดมังกรแท้ที่เหลืออยู่ข้างนอกมาดื่มลงไป จากนั้นก็หลับตาหลอมรวมเลือดมังกรแท้

เลือดมังกรแท้มีประโยชน์อะไรน่ะหรือ

ความแข็งแกร่งของเผ่ามังกรเป็นสุดยอดของเผ่าอสูรทั้งปวง ครั้งนี้หากไม่มีโห่วซึ่งเป็นคู่พิฆาตเผ่ามังกรอยู่ด้วยก็คงไม่ง่ายนักที่พวกเขาจะควักหัวใจมังกรมาโดยง่ายดายเช่นนี้

หลังจากดื่มเลือดมังกรแท้แล้ว มู่ชิงเกอก็รู้สึกว่าเลือดตัวเองราวกับถูกไฟเผาจนเดือดปุดๆ ต่อเนื่อง พลังที่ได้จากเลือดมังกรแท้นั้นกำลังเปลี่ยนแปลงร่างกายนาง เปลี่ยนแปลงพลังกายนาง

มู่ชิงเกอรีบใช้เนื้อความในเคล็ดวิชาเทวะส่วนบนขับเคลื่อนลมปราณชักนำพลังเลือดมังกรแท้ทันที

เลือดมังกรแท้ชะล้างร่างกายนางรอบแล้วรอบเล่า เปลี่ยนแปลงนางให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น

เมื่อเลือดมังกรแท้ค่อยๆ ถูกหลอมรวมแล้ว ผิวหนังทั่วร่างของมู่ชิงเกอก็เกิดเกล็ดบางใสและละเอียดราวปีกจักจั่นขึ้น

นั่นคือเกล็ดมังกร แต่ก็พิเศษยิ่งนัก

เหลียนเฉียวมองภาพนี้อย่างตะลึงงัน นางกะพริบตาแล้วหยิบชิ้นโลหะบนพื้นโยนไปที่มู่ชิงเกอ พอโลหะกระทบร่างมู่ชิงเกอก็เกิดเลียงโลหะกระทบกันทั้ง

ถูกสะท้อนกลับมา ส่วนมู่ชิงเกอราวกับไม่รู้สึกอะไร

“เกราะเกล็ดมังกร” เหลียนเฉียวเอ่ยขึ้นเบาๆ

เวลานี้เกล็ดมังกรใสบนผิวหนังมู่ชิงเกอจางหายไปจนหมด เข้าไปอยู่ในผิวหนังของนาง ปรากฎเป็นลายเกล็ดเจ็ดสีบนผิวหนังนางแล้วก็กลับกลายเป็นปกติ เช่นเดิม

ขณะที่มู่ชิงเกอลืมตา ในลำคอก็เปล่งเสียงเรียกของมังกรเบาๆ แต่ดังสนั่นไปทั่วทั้งช่องว่าง แม้แต่หยวนหยวนกับเหมิงเหมิงที่เล่นอยู่ข้างนอกยังเงยหน้ามองไปทั่ว

“เกิดเสียงเรียกของมังกรจากที่ไหนกัน” เหมิงเหมิงถาม

หยวนหยวนพูดอย่างสงบว่า “ต้องเป็นลูกพี่แน่นอน”

ในส่วนลึกของช่องว่าง ไป๋สี่ที่กำลังบำเพ็ญอยู่ ดวงตาสองข้างปิดสนิท นางขยับตัวเล็กน้อยจากเสียงเรียกของมังกรนี้ แต่ก็ไม่ได้ลืมตา

นอกช่องว่างโห่วนอนไขว้ขาอยู่บนเตียง สองมือหนุนศีรษะ นอนอย่างสบาย หยินเฉินนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆ

ทันใดนั้นก็มีคนมาเคาะประตูบอกว่า “องค์ชายขอเชิญมู่ชิงเกอไปสนทนาด้วย”