ตอนที่ 795

ข้าสามารถช่วยเขาได้

ริมแม่นํ้าเมิ่งหลาน กองทัพเผ่าอี้จำนวนนับไม่ถ้วนข้ามแม่นํ้ามาไม่ขาดสาย พุ่งโจมตีกำแพงเมืองที่ยาวคดเคี้ยวของเผ่ามาร

ปัง ปัง ปัง!

เสียงกระแทกอย่างรุนแรงดังขึ้นไม่หยุดนอกค่ายกล การกระแทกแต่ละครั้งทำให้เจ็ดคนที่เป็นตาค่ายกล ต่างต้องรองรับแรงกดดันมหาศาล

ทันใดนั้นก็พลันบังเกิดเสียงร้องแสบแก้วหูดังขึ้นกะทันหัน

เสียงร้องนี้พุ่งตรงเข้าสู่จิตใจคน ชอนไชเข้าไปในปัญญาเทวะ เจ็บปวดราวกับถูกสายฟ้าฟาด

“อ๊าก!”

พวกหวงฝู่ฮ่วน ชิงเจ๋อทั้งเจ็ดคน นั่งคุดคู้กุมศีรษะด้วยความเจ็บปวดในทันที

ขณะเดียวกัน ค่ายกลตาข่ายฟ้าเจ็ดดาราสังหารที่พวกเขากางไว้ก็หมดสิ้นอานุภาพ แตกสลายไปในทันที

ขณะที่ทหารมารทั้งหมดต่างเข้าใจว่าเผ่าอี้จะถือโอกาสบุกรุกเข้ามานั้น กองทัพเผ่าอี้ที่บ้าคลั่งเหล่านั้น กลับดูเหมือนได้รับคำสั่งเรียกตัวกะทันหัน พากันหันหัว กลับ มุ่งหน้ากลับไปยังทิศทางเดิม

พวกกู่เย่คุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้นล้วนเหนื่อยอ่อนจนหอบหายใจไม่หยุด เห็นพวกเผ่าอี้ไม่ต่อสู้กลับล่าถอยไปก็พากันประหลาดใจยิ่งนัก ขณะเดียวกันพวกตัว ประหลาดเล็กที่พัวพันพวกหลิงจิว กู่หยา โห่วที่อีกด้านก็หายตัวไปในทันที ทุกอย่างหายไปจนหมดเกลี้ยง

“นี่มันอะไรกัน” หลิงจิวถามอย่างงงงัน

แต่คนที่อยู่ ณ ที่นั้นเองก็ตอบเขาไม่ได้เช่นกัน

เขาประหลาดใจ คนอื่นเองก็ประหลาดใจเช่นกัน

โห่วแปลงกายเป็นคนยืนอยู่ท่ามกลางพวกเขา นอกจากกู่หยาแล้ว คนอื่นต่างสนใจใคร่รู้ในตัวเขา ฐานะของเขาไม่ใช่ว่าจะไม่เป็นที่รู้จักในเผ่ามาร เพียงแต่ พวกเขาต่างประหลาดใจว่าเหตุใดเขาจึงมาอยู่กับพระชายาได้

กู่หยาพูดว่า “เสียงต่อสู้หยุดไปแล้ว พวกเรารีบไปดูองค์ราชาเถอะ”

คำพูดของเขาทำให้ทุกคนเลิกสนใจเรื่องนี้ ต่างเก็บงำความคิดไว้และมุ่งหน้าไปยังจุดที่ซือมั่วอยู่

“อามวเจ้าดื่มเลือดข้า” มู่ชิงเกอโอบซือมั่วไว้และบอกเขาเช่นนี้

ท่ามกลางแววตาที่สิ้นหวังของนางไม่ง่ายนักที่จะจุดประกายความหวังขึ้นมาใหม่อีกครั้ง นางจะไม่ยอมละทิ้งความหวังนั้นโดยเด็ดขาด ในเมื่อยาในมือนางไม่มี ประโยชน์ต่ออาการบาดเจ็บของซือมั่ว เช่นนั้นเลือดของนางก็ต้องใช้การได้บ้าง

เพราะยาเปลี่ยนแปลงดีเอ็นเอนางจึงได้รับความสามารถพิเศษมา อย่างนั้นสารนั้นก็อาจจะซ่อนอยู่ในเลือดของนางด้วยใช่หรือไม่ เพียงแค่ซือมั่วดื่มเลือดของนางแล้วก็อาจสามารถฟื้นฟูอาการบาดเจ็บได้

สีหน้านางเต็มไปด้วยความหวัง แต่พอซือมั่วได้ยินแล้วกลับอมยิ้มและส่ายหน้า

มู่ชิงเกอร้อนใจมาก กำลังจะพูดโน้มน้าวแต่กลับ ได้ยินซือมั่วใช้เสียงที่อ่อนแรงพูดช้าๆ ว่า “ช้าจะทำได้ อย่างไร”

เขาจะยอมดื่มเลือดมู่ชิงเกอเพื่อต่อชีวิตตัวเองได้อย่างไร

ถึงแม้เขาจะรู้ว่าพลังในการฟื้นฟูของนางนั้นแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่อยากเห็นนางต้องเจ็บปวดจากการสูญเสียเลือด

คำพูดซือมั่วทำให้มู่ชิงเกอสะอื้น นํ้าตาที่อดกลั้น เอาไว้ไหลหยดลงไปบนใบหน้าที่ซีดขาวของซือมั่ว

นางหลุบตาลง ลูบเสื้อสีดำที่เปียกชื้นด้วยเลือดของซือมั่วแล้วพูดเบาๆ ว่า “เจ้าไม่อยากให้ข้าต้องลำบาก แล้วจะยอมให้ข้าสิ้นไร้หนทางเช่นนี้หรือ เลือดแค่นี้เอง ไม่เท่าไรหรอก นอกจากเจ้าแล้วข้าไม่มีวันใจกว้างกับใครมากเท่านี้อีกแล้ว”

พูดจบนางยื่นมือประคองใบหน้าซือมั่วให้หันมา ให้ศีรษะของเขาวางอยู่ที่บริเวณข้อพับแขนของตัวเอง บังคับให้เขาหันหน้ามาเผชิญหน้ากับตัวเอง

พอนางขยับซือมั่วก็รู้แล้วว่านางจะทำอะไร นัยน์ตาสีอำพันเบิกขึ้นอย่างตกใจ

เขาคิดจะห้ามปราม แต่คำพูดยังไม่ทันออกจากปาก ก็เห็นมู่ชิงเกอกัดปลายลิ้นตัวเอง เลือดแดงฉาน ไหลออกมาจากริมฝีปากของนาง

สีเลือดที่บาดตาทำให้ซือมั่วปวดใจยิ่งนัก

แต่มู่ชิงเกอกลับก้มศีรษะลง อมริมฝีปากที่เย็นชืดของเขาแล้วงัดฟันของเขาที่กัดแน่นขึ้น ให้เลือดที่ปลายลิ้นทั้งหมดไหลเข้าไปในปากแล้วบังคับให้เขากลืนลงไป

ซือมั่วราวกับถูกสายฟ้าฟาด มองนางอย่างสะเทือนใจ

มองเสี่ยวเกอเอ๋อร์ของเขาที่ดื้อดึงทำร้ายตัวเองอย่างเอาแต่ใจเพียงเพื่อจะช่วยเขา ความเย็นเฉียบในร่างกายราวกับมลายสูญไปในพริบตาเดียว ไม่เหลือร่องรอยอีก

เขารับรู้ถึงรสชาติเลือดของมู่ชิงเกอ รสชาติที่ซาบซึ้งลึกเข้ากระดูกดำ ชาตินี้ชาติหน้าและชาติต่อๆ ไป เขาล้วนไม่มีวันลืม

ผ่านการลิ้มรสเลือดที่ปลายลิ้นกี่ครั้งกัน

มู่ชิงเกอไม่ได้นับ ซือมั่วเองก็ไม่ได้จำ

มู่ชิงเกอจับชีพจรเขาอยู่ตลอดเวลา เมื่อให้เลือดให้ซือมั่วแล้ว มู่ชิงเกอก็เฝ้ารอสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้นตลอดเวลา

แต่…

“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ต้องได้ผลบ้างสิ!” มู่ชิงเกอเงยหน้าขึ้นมา แผลที่ปลายลิ้นนางกลับคืนสู่สภาพปกติแล้ว แต่ร่างกายซือมั่วยังไม่ดีขึ้นแม้เพียงนิดเดียว

“จะต้องเพราะเลือดยังไม่พอแน่” มู่ชิงเกอพึมพำอย่างไร้จิตวิญญาณ

ท่าทางของนางราวกับเด็กน้อยที่หมดสิ้นหนทาง ซือมั่วมองดูจนปวดร้าวยิ่งนัก “เสี่ยวเกอเอ๋อร์…” เขาคิดจะบอกนางว่าอย่าโทษตัวเอง

อย่าได้โทษตัวเองที่ช่วยเขาไม่ได้

แต่มู่ชิงเกอไม่ได้สนใจฟังคำพูดเขาเลย กลับนำมีดสั้นออกมาปักลงที่หน้าอกของตัวเองโดยไม่ลังเล

เลือดไหลทะลักออกมาราวกับนํ้าพุในทันที

‘นี่ยังไม่พอ’ มู่ชิงเกอกัดฟันดึงมีดสั้นออกมา กรีดเส้นเลือดที่ข้อมือทั้งสองของตัวเองเพื่อปล่อยเลือดตัวเองออกมา

‘หากเลือดที่ปลายลิ้นไม่พอ ข้าก็จะใช้เลือดทั้งตัวมาแช่ร่างเจ้า!’ มู่ชิงเกอคิดในใจ อาศัยจังหวะที่ซือมั่วตกตะลึงกอดเขาไว้แน่นให้เลือดตัวเองไหลลงไปอาบร่าง

ของเขา

บาดแผลของมู่ชิงเกอฟื้นฟูได้รวดเร็วยิ่งนัก ทุกครั้งที่เลือดหยุดไหล นางก็จะใช้มีดสั้นแทงลงไปบนร่างของตัวเองเพื่อปล่อยให้เลือดไหลออกมาอีก

ซือมั่วมองดูจนตาแทบถลนออกมารู้สึกเจ็บปวดหัวใจเหลือแสน เขาใช้กำลังทั้งหมดในร่างคำรามว่า “หยุด! หยุด! หากเจ้าทำเช่นนี้อีกข้าขอจบชีวิตตัวเองเสีย ดีกว่า!”

“ชู่ว์ไม่ต้องพูด” มู่ชิงเกอใช้ศีรษะแนบลงที่หน้าผากของซือมั่ว ทั้งคู่กอดกันแน่น มุมปากนางยกขึ้นแล้ว พูดติดตลกว่า “เวลานี้เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า ทำได้เพียง ยอมตามใจข้า”

“เสี่ยวเกอเอ๋อร์…ขอร้อง…อย่าทำเช่นนี้…เจ้าจะให้ข้าปวดใจตายหรือ” ซือมั่วดิ้นรน พูดด้วยนํ้าเสียงเจ็บปวด

เลือดของมู่ชิงเกออาบจนร่างของทั้งคู่กลายเป็นสีเลือด

เสื้อสีแดงของนางและเสื้อสีดำของเขา เวลานี้ล้วนถูกเลือดอาบย้อมจนแยกไม่ออกแล้วว่าเป็นเลือดของใครกันแน่

‘ทำไม ทำไม…ทำไมจึงไม่ได้ผลแม้แต่นิด’ มู่ชิงเกอจับชีพจรซือมั่วไม่ปล่อย นึกคำรามอยู่ในใจ

เลือดของนางช่วยซือมั่วไม่ได้ ช่วยไม่ได้

คำตอบนี้ราวกับจับนางไปแล่เนื้อเถือหนัง ทำให้นางเจ็บปวดสุดแสน

“ข้าจะทำอย่างไรได้อีก ทำอย่างไรดี” มู่ชิงเกอกอดซือมั่วแน่น ซือมั่วเวลานี้สลบไสลไม่ได้สติ การหลับลงไปอย่างเงียบเชียบนั้นกลับทำให้มู่ชิงเกอถูกความหวาด

กลัวที่ไม่เคยมีมาก่อนปกคลุมไว้

ราวกับว่ารอบตัวนางล้วนตกอยู่ในความมืดมนหนาวเย็น

‘เหตุใดข้าจึงไม่สามารถใช้ศาสตร์ต้องห้ามหวนคืนได้’ มู่ชิงเกอถามตัวเองท่ามกลางความสิ้นหวังอย่างถึงที่สุดนั้น

พวกกู่หยามาถึงกันแล้ว สิ่งที่เห็นคือสนามรบที่เสียหายยับเย็นทั้งยังมีสองคนที่กอดกันแน่นและถูกเลือดอาบย้อมจนเปียกชุ่มทั้งตัว

พวกเขาต่างมองภาพเบื้องหน้าจนสั่นสะท้าน กระทั่งไม่กล้าเข้าไปถามอะไรทั้งสิ้น

เพราะแววตาที่ไม่ยอมแพ้และไม่ยอมสิ้นหวังนั้นของมู่ชิงเกอช่างน่ากลัวเหลือเกิน

‘ข้ามีวิธีช่วยเขา’ ทันใดนั้น สมองมู่ชิงเกอพลันผุดเสียงนี้ขึ้นมา ทำให้สองตาที่มืดมนเริ่มกลับมามีประกายขึ้นอีกครั้ง