ตอนที่ 817

ปีนขึ้นสูง มองไปไกล!

มู่ชิงเกอนึกขำเล็กน้อย แต่ก็ยังคงพยักหน้า

พอป้ายประจำตัวทั้งเจ็ดคนวางอยู่บนเจดีย์หิน เจดีย์หินก็ถูกเปิดออกทันที บนยอดแหลมของเจดีย์หิน ยิงลำแสงสายหนึ่งออกมาพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ทำให้แสง แห่งวิถีที่กระจัดกระจายต่างเกิดปฏิกิริยา

แสงแห่งวิถีที่กระจัดกระจายค่อยๆ เข้ามารวมตัวกันจากอานุภาพของลำแสง รอบๆ ลำแสงก่อตัวเป็นวังวนเชื่อมฟ้าดินเข้าด้วยกัน

ข้างเจดีย์หิน ทั้งเจ็ดคนต่างแหงนหน้าขึ้นโดยไม่ได้นัดหมายมองดูภาพที่มหัศจรรย์นี้ ม่านตาของทุกคนล้วนสะท้อนภาพแสงแห่งวิถีที่เปล่งสีสันหลากหลาย

หลังจากวังวนที่เกิดจากแสงแห่งวิถีค่อยๆ นิ่งสงบลง แสงแห่งวิถีที่มู่ชิงเกอคุ้นเคยก็ปรากฎขึ้นเบื้องหน้าในที่สุด

ในแสงแห่งวิถีนั้นมีบันไดที่เห็นได้คลับคล้ายคลับคลา ทอดสูงขึ้นไปเรื่อยๆ กระทั้งลับขึ้นไปบนท้องฟ้ามองไม่เห็นที่สิ้นสุด

บันไดของแสงแห่งวิถีปรากฎขึ้นแล้ว ทุกคนต่างละสายตากลับมาแล้วมองไปที่ร่างของมู่ชิงเกอ

ภายใต้การจับจ้องของคนทั้งหก มู่ชิงเกอละสายตากลับมา นัยน์ตาใสกระจ่างของนางนิ่งเฉยสงบเงียบ ทำให้ทุกคนล้วนสบายใจ

“พี่มู่ พยายามหน่อยนะ! พวกเราทั้งหมดต้องขออาศัยท่านแล้ว!” เป่ยเหยียนประสานมือคารวะมู่ชิงเกอด้วยอากัปกิริยาจริงจัง ดูไม่ออกถึงการเสแสร้งแกล้ง ทำใดๆ

“ชิงเกอ ระวังด้วย อย่าได้ฝืน ถึงแม้แสงแห่งวิถีจะไม่มีอันตราย แต่ครั้งก่อนๆ ก็เคยเกิดเหตุการณ์ฝืนขึ้นบันไดจนถูกแสงแห่งวิถีดีดออกมาจนทำให้ปัญญาเทวะ เสียหายมาก่อน” ชูเนี่ยนกำชับมู่ชิงเกอด้วยแววตาเคร่งเครียด

มู่ชิงเกอผงกศีรษะนิดๆ ยิ้มให้นางว่า “วางใจเถอะ”

พูดจบ สายตานางก็กวาดมองไปบนใบหน้าคาดหวังของทุกคน รวมทั้งใบหน้านิ่งสงบของหมิงถง แล้วเดินตรงเข้าไปในแสงแห่งวิถี

พอนางเข้าไปในแสงแห่งวิถีแล้ว ความรู้สึกที่คุ้นเคยก็ถาโถมเข้ามาอีกครั้ง

รอบตัวนาง เนินทรายสีแดงเหล่านั้นราวกับไม่หลงเหลืออยู่อีก คงเหลือเพียงแสงดาวในช่วงกำเนิดจักรวาล ปัญญาเทวะของนางค่อยๆ สงบลง ปล่อยวางจิตแล้วเข้าสู่สภาวะว่างเปล่า

เวลานี้ เบื้องหน้านางมีเพียงบันไดที่ทอดยาวต่อเนื่องสูงขึ้นไปเรื่อยๆ สูงมาก สูงมาก…

มู่ชิงเกอแหงนหน้ายกเท้าขึ้น

ก้าวแรกนางก้าวเดินไปได้อย่างสบาย ไม่เปลืองแรงแม้แต่นิด

ก้าวที่สองก็เช่นเดียวกัน

มู่ชิงเกออดไม่ได้เร่งความเร็วฝีเท้า นางเคยเดินขึ้นถึงขั้นที่ 52 เช่นนั้นแล้ว 52 ขั้นสำหรับนางจึงไม่มีความหมายใดๆ ทั้งสิ้น เป้าหมายนางอยู่หลังจากขั้นที่ 52 กระทั้งขึ้นถึงขั้นที่สูงที่สุด!

ขั้นที่ 51 !

ขั้นที่ 52 !

มู่ชิงเกอยืนอยู่ในขั้นที่นางเคยทำสถิติไว้แล้วหยุดลงเอา มือไพล่หลัง

นางไม่ได้เดินขึ้นไปต่อ แต่ยืนอยู่ที่นนมองขั้นบันไดที่ยังคงสูงขึ้นไปอย่างต่อเนื่องด้วยความเงียบสงบ

นอกแสงแห่งวิถี การที่มู่ชิงเกอหยุดลงกะทันหันทำให้กลุ่มคนที่รอคอยอย่างตื่นเต้นแสดงสีหน้าไม่เข้าใจ พวกจินกวงสามคนสบตากัน สุดท้ายต่างส่ายหน้าอย่างงุนงง ไม่เข้าใจความคิดของมู่ชิงเกอ

เป่ยเหยืยนเองก็ขมวดคิ้วนิดๆ เม้มปากไม่พูด

หมิงถงแหงนหน้าจ้องเงาหลังของมู่ชิงเกอตลอดเวลา ไม่รู้คิดอะไรอยู่ ทั้งหกคนนี้คงมีชูเนี่ยนเพียงคนเดียวที่เชื่อมั่นในตัวมู่ชิงเกออย่างแรงกล้า ต่อให้เวลานี้มู่ชิงเกอจะไม่ได้เดินขึ้นไปในทันที นางก็ยังคงเชื่อว่ามู่ชิงเกอย่อมมีความคิดอะไรอยู่แน่

“ทำไมหยุดลงแล้วเล่า ไม่เดินขึ้นไปต่อเล่า”

มู่ชิงเกออาจจะหยุดอยู่ที่ขั้น 52 นานเกินไปจนราชาเทวะน้อยดินแดนจินกวงอดไม่ได้ต้องเอ่ยถาม

“หรือว่าขึ้นไปไม่ไหวแล้ว” ราชาเทวะน้อยดินแดนสือฟาง ผุดสีหน้ากังวลออกมา

“ไม่น่าจะใช่ สิบกว่าปีก่อนยังขึ้นได้ถึงขั้น 52 ไม่มีเหตุผลที่เวลานี้ขึ้นต่อไปอีกไม่ไหว” ราชาเทวะน้อยดินแดนเซียนเหนี่ยวขมวดคิ้วพูด

คำวิพากษ์วิจารณ์ของทั้งสามคน เป่ยเหยียนได้ยินแล้วก็หันมาปลอบว่า “ถึงแม้ได้เพียงขั้น 52 สำหรับพวกเราแล้วก็เป็นความสูงที่ไม่เคยมีมาก่อน”

คำพูดเดียวทำให้ทุกคนตาสว่างวาบ

ใบหน้าทั้งสามคนผุดความละอายใจออกมาพร้อมกัน ชูเนี่ยนยิ้มนิ่งๆ นํ้าเสียงนุ่มนวลแต่คำพูดที่เอ่ยแหลมคม “ในเมื่อทุกคนอยากเอาเปรียบชิงเกอ หวังให้เขานำพวกเราขึ้นไปยังขั้นที่สูงขึ้นไปอีกก็อย่าไปกดดันเขา ไม่ว่าเขาจะไปได้ถึงขั้นไหน สำหรับพวกเราแล้วก็เป็นสิ่งที่เกินจินตนาการได้”

คำพูดนางยิ่งทำให้ทั้งสามคนไม่กล้าโต้แย้ง

สายตาชูเนี่ยนกับเป่ยเหยียนสบกันกลางอากาศ ต่างพยักหน้านิดๆ และค่อยๆ ถอนกลับ

ส่วนหมิงถงยืนอยู่ที่นั่น แหงนหน้ามองบันไดในแสงแห่งวิถีตลอดเวลาด้วยความนิ่งเฉย ราวกับว่าสิ่งที่พวกเขาคุยกันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย

ทันใดนั้น ราชาเทวะน้อยดินแดนเซียนเหนี่ยวก็ร้องขึ้นมา

“ดูเร็ว เขาขยับแล้ว!”

คำพูดนี้ ดึงดูดความสนใจของคนทั้งหมดในทันที

พวกเขามองเข้าไปในแสงแห่งวิถี เงาร่างที่ผึ่งผายทรงเสน่ห์นั้น เดินขึ้นจากขั้น 52 ไปยังขั้นที่ 53แล้ว!

ขั้นนี้ สำหรับมู่ชิงเกอ แล้วไม่ได้ยากเย็น

แต่พอนางขยับกลับทำให้คนทั้งหกนอกแสงแห่งวิถีต่างตื่นเต้นจนสั่นสะท้านกันไปหมด

อย่างน้อยมู่ชิงเกอก็ได้ทำลายสถิติของตัวเองขึ้นไปถึงจุดที่สูงขึ้น นั่นก็หมายถึงว่าพวกเขาทั้งหมดก็จะขึ้นไปได้สูงยิ่งขึ้นด้วย

ขั้นที่ 54 !

ขั้นที่ 55 !

หลังจากมู่ชิงเกอหยุดลงที่ขั้น 52 แล้วการก้าวของนางก็ว่องไวขึ้นมาก

นางคงเดินขึ้นไปเรื่อยๆ ด้วยท่าทางโล่งสบาย แต่คนที่อยู่นอกแสงแห่งวิถีล้วนเคยอาบแสงแห่งวิถีมากันแล้วทั้งสิ้น พวกเขารู้ว่าคนแรกที่เข้าไปในแสงแห่งวิถีนั้น ปัญญาเทวะจะต้องแบกรับความกดดันมากมายเพียงไร

น่ากลัว!

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

ปัญญาเทวะของมู่ชิงเกอน่าหวาดผวาเพียงไหนกันนะจึงสามารถเดินได้อย่างโล่งสบายภายในแสงแห่งวิถีเช่นนี้

ขั้นที่…78 !

คนทั้งหกนอกแสงแห่งวิถีต่างกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว พวกเขาราวกับตื่นเต้นกว่ามู่ชิงเกอเสียอีก มือที่ซุกอยู่ในแขนเสื้อล้วนกำจนแน่น

ขณะที่มู่ชิงเกอเดินจนถึงขั้นที่ 85 นั้น แม้แต่หมิงถงที่สงบเงียบที่สุด มือทั้งคู่ของเขาก็ยังอดสั่นเทาขึ้นมาไม่ได้

“ขั้นที่ 90 !” ราชาเทวะน้อยดินแดนสือฟางร้องเสียงหลง

ใบหน้านั้นหลังจากสั่นสะท้านแล้วยังเต็มไปด้วยความยินดีสุดแสน

ราชาเทวะน้อยดินแดนจินกวง ดินแดนสือฟางและดินแดนเซียนเหนี่ยวทั้งสามคนต่างก็รู้สึกว่าครั้งนี้ตัวเองได้รับโชคมหาศาล

เป่ยเหอียนพึมพำด้วยริมฝีปากสั่นเทาว่า “พรสวรรค์ราวกับปีศาจแบบนี้ทั้งยังปัญญาเทวะที่น่ากลัวเช่นนี้ คนผู้นี้จะเป็นศัตรูด้วยไม่ได้เด็ดขาด คนผู้นี้ไม่ใช่ธรรมดา อนาคตน่ากลัวว่าจะเหยียบแผ่นดินเทพมารให้อยู่ใต้เท้าได้ทั้งหมด!”

กระทั้ง…

เป่ยเหยียนนิ่งสงบลง คำพูดต่อมา เขาไม่พูดออกมาจากปากเพียงแค่คิดในใจ ‘ให้เวลาเขาอีกหน่อย เขาจะต้องเหนือกว่าราชามารของแดนมาร กลายเป็นอันดับหนึ่งของแผ่นดินเทพมารแน่!’

“ขั้นที่ 98” มู่ชิงเกอพึมพำเบาๆ

นางหยุดลงที่ขั้น 98 นี่เป็นการหยุดลงครั้งที่สอง ในการขึ้นบันไดครั้งนี้ของนาง

ขั้นที่ 99 นางห่างจากขั้นสูงสุดไปเพียงก้าวเดียวเท่านั้น แต่นางกลับรับรู้ได้ถึงแรงกดดันมหาศาลที่นางไม่เคยได้รับมาก่อน

‘นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าสมควรมา จงถอยกลับไปเดี๋ยวนี้!’ เสียงที่ราวกับแว่วมาจากดินแดนดึกดำบรรพ์พลันดังขึ้นในใจของมู่ชิงเกอ กระแทกจนปัญญาเทวะของนางเจ็บปวดแสนสาหัส

นางหันหลังให้คนทั้งหกนอกแสงแห่งวิถี ดังนั้น เวลานี้พวกเขาจึงมองไม่เห็นสีหน้าที่ซีดเผือดลงอย่างฉับพลันของนาง