ตอนที่ 89-6

ราชาผู้หวนกลับมา!

“เพราะนั่นคือเหลียนเหลียน” ฉินจิ่นเฉินค่อยๆ เงยหน้าขึ้น นํ้าเสียงอันแนบนิ่งทำให้ผู้ฟังยากที่จะปฏิเสธลง

มู่ชิงเกอยิ้มเย็น “เสียนอ๋องช่างน่าขบขันเสียจริง ถ้าเช่นนั้นพระองค์อยากจะยัดเอียดความชอบของตนเองให้กับ คนอื่นอย่างนั้นหรือ?”

ฉินจิ่นเฉินก้มตาลง ทำให้ไม่สามารถเห็นความรู้สึกที่แท้ จริงของเขาได้

ครู่ใหญ่ เขาจึงพูดว่า “ข้าเพียงแค่อยากรู้เหตุผล”

“เสียนอ๋องเหมือนจะมั่นใจว่าบนโลกใบนี้มีเพียงกระหม่อมคนเดียวเท่านั้นที่จะนำพาความสุขมาให้กับองค์หญิงหย่งฮวนได้?” มู่ชิงเกอหรี่ตาทั้งคู่ลง

ฉินจิ่นเฉินขนตาขยับไหวเล็กน้อย พลางบอกเหตุผลของตนเองออกมา “นางชอบเจ้าและเจ้าเองก็ไม่ใช่คนไร้ไมตรี”

มู่ชิงเกอยิ้มอย่างเยาะเย้ย “ได้รับการประเมินค่าเช่นนี้จากเสียนอ๋อง ถือเป็นบุญของกระหม่อมอย่างยิ่ง เพียง แต่ว่าราวกับพระองค์จะทรงลืมเรื่องขององค์หญิงฉางเล่อไปแล้ว กระหม่อมไม่ได้เป็นคนที่เห็นแก่ความรักจนไม่ลืมหูลืมตา”

แต่ทว่า ฉินจิ่นเฉินกลับพูดอย่างไม่สนใจว่า “ฉางเล่อกับเหลียนเหลียนไม่เหมือนกัน เสด็จแม่ของข้าไม่ใช่เจียงกุ้ยเฟย”

“ถ้าเช่นนั้น เสียนอ๋องเองก็ไม่เหมือนรุ่ยอ๋องใช่ไหม แล้วนี่ก็คือเหตุผลที่เมื่อสิบเดือนก่อนหน้านี้พระองค์แอบส่งคนไปคุ้มกันกระหม่อมใช่หรือไม่?” มู่ชิงเกอหรี่ตาเป็นเส้นตรง นัยน์ตาแฝงไปด้วยความอันตราย

นัยน์ตาอันแนบนิ่งของฉินจิ่นเฉินไหววูบไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ตอบคำ

มู่ชิงเกอพูดพลางผุดรอยยิ้มออกมาว่า “เสียนอ๋องกำลังแปลกใจว่ากระหม่อมรู้ได้เช่นไรว่าเป็นท่านใช่หรือไม่?”

ฉินจิ่นเฉินช้อนตาทั้งคู่กว้างขึ้น ดวงตาแนบนิ่งที่นัยน์ตาขาวและดำตัดแยกออกจากกันอย่างชัดเจนนั้น มองนางราวกับกำลังหาคำตอบ

“ความจริงแล้วมันง่ายมาก เพียงแต่ว่าในตอนแรกข้าคิดไม่ถึงก็เท่านั้น ใช้วิธีการตัดออกผู้ที่มีความเป็นไปได้น้อยที่สุดคือท่าน เพราะท่านเก็บตัวเงียบ ดูไม่มีพิษภัย เหมือนไม่มีตัวตนและไม่เป็นจุดสนใจเลยแม้แต่น้อยทำให้ทุกคนละเลยการมีตัวตนของท่าน” มู่ชิงเกอพูดหยอกล้อ

ในขณะที่สืบจนได้ความแล้ว มู่ชิงเกอเองก็ไม่ค่อยปักใจเชื่อ

ใครจะรู้ว่าเสียนอ๋องที่ดูไม่สะดุดตาจะแอบซ่องสุมขุมกำลังเอาไว้อย่างเงียบๆ?

และอีกอย่างยังเก็บซ่อนไว้ได้เสียมิดชิด

สุดท้าย หากไม่ใช่ว่ามู่ชิงเกอสงสัยในตัวของฉินจิ่นเฉิน และให้กู่หยาออกมาสืบ จนเห็นกับตาว่ายอดฝีมือที่แอบช่วยนางในตอนนั้นปรากฏตัวอยู่ข้างๆ เสียนอ๋องแล้วล่ะก็ นางเองก็ไม่อยากจะเชื่อ

ฉินจิ่นเฉินจ้องมู่ชิงเกอเขม็ง ครู่ใหญ่จึงพูดนิ่งๆ ว่า “ข้า ไม่สนใจบัลลังก์นั้นหรอก เสด็จแม่ของข้าก็ไม่หวังให้ข้าหน้ามืดตามัวเพราะอำนาจเหล่านั้น” ราวกับว่าเขาไม่สนใจเรื่องที่มู่ชิงเกอรู้ความลับของเขา

ทว่า มู่ชิงเกอกลับไม่เชื่อ

องค์ชายผู้ไม่ได้รับความรัก ต้องอดทนกลํ้ากลืนมานานหลายปี แต่ลับหลังแอบซ่องสุมขุมกำลังที่แข็งแกร่งของตนเองไว้อย่างเงียบๆ แล้วมาบอกกับนางว่าเขาไม่มีความคิดที่จะแย่งชิงอย่างนั้นน่ะหรือ?

มู่ชิงเกอไม่ปิดบังรอยยิ้มเย็นเยียบเลยแม้แค่น้อย ราวกับมันทิ่มแทงนัยน์ตาทั้งคู่ของฉินจิ่นเฉิน จึงทำให้เขาก้มหน้าลง เพื่อหลบหลีกจากสายตาแผดเผาคู่นั้น

เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร มู่ชิงเกอจึงเตรียมที่จะจากไป แต่ทว่า นางเพิ่งจะเดินออกไปได้สองก้าว นํ้าเสียงแฝงความอ้างว้างเย็นชาก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ดูเหมือนว่าเรื่องที่ผ่านมา เจ้าจะลืมมันไปแล้วจริงๆ”

เรื่องที่ผ่านมาอย่างนั้นหรือ? เรื่องอะไรที่ผ่านมา? หรือว่าเจ้ามู่ชิงเกอยังมีความสัมพันธ์ที่เปิดเผยไม่ได้กับเสียนอ๋องด้วย?

มู่ชิงเกอสงสัย แต่หันหลังกลับมาโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ พลางมองไปที่เขาด้วยสายตาอันเยือกเย็น ขณะที่นางกำลังจ้องอยู่ ฉินจิ่นเฉินก็หยิบอะไรบางอย่างออกจากอก มาวางบนฝ่ามือแล้วยื่นไปตรงหน้ามู่ชิงเกอ “เจ้ายังจำสิ่งนี้ได้หรือไม่?”

มู่ชิงเกอหรี่ตา หยุดสายตาบนฝ่ามือของฉินจิ่นเฉินที่มีไม้ไผ่เล็กๆ อยู่ท่อนหนึ่ง

นางไม่ใช่มู่ชิงเกอคนเก่า ไม่รู้ว่าขลุ่ยไม้ไผ่เลานี้มีความหมายอย่างไรจริงๆ!

นางค่อยๆ เงยหน้าขึ้น มู่ชิงเกอมองไปยังฉินจิ่นเฉิน

ฉินจิ่นเฉินค่อยๆ กำมือแน่น พลางเก็บมือของตนเองกลับไปและพูดว่า “ข้าจำได้ว่า ตอนที่ข้าอายุสิบกว่าขวบ เจ้าที่ในตอนนั้นอายุประมาณเจ็ดขวบเป็น หลานชายของเทพสงครามมู่ซงแห่งแคว้นฉิน ตระกูลมู่เปี่ยมล้นไปด้วยอำนาจ ส่วนข้าก็เป็นเพียงแค่องค์ชายอัปมงคลอ่อนแอขี้โรค ในวังหลวงไม่เพียงแค่พี่น้องที่กลั่นแกล้งข้า ขนาดนางกำนัล องครักษ์เองก็ไม่เว้น เพราะว่าพวกเขารู้ดีว่า จะไม่มีใครมาสืบสาวแน่ ครั้งนั้นข้าถูกทหารภายในวังหลวงรุมทุบตีอยู่ที่มุมหนึ่งในอุทยาน ข้ารู้เพียงว่าเลือดกำลังสูบฉีดอย่างแรงราวกับจะขาดใจเสียให้ได้ในขณะที่หมดหวัง เจ้าก็ปรากฏตัวขึ้น แล้วจัดการกับพวกทหารที่ชอบรังแกคนที่ อ่อนแอกว่าพวกนั้นจนหนีไป” ฉินจิ่นเฉินพูดถึงตรงนี้ก็ ผุดรอยยิ้มขึ้นมา ราวกับตกอยู่ในห้วงแห่งความทรงจำ

“ความจริงแล้ว หมัดและเท้าของเจ้าไม่ได้โดนตัวของพวกเขาเลยสักนิด พวกเขาต่างหลบได้อย่างคล่องแคล่ว แต่พวกเขากลับพากันร้องขอชีวิต ปัสสาวะอุจจาระราดถอยหนีไป”

สายตาอันสงบนิ่งของเขา เป็นครั้งแรกที่มองมาอย่างเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก มู่ชิงเกอกลับรู้สึกอึดอัดแปลกๆ เพราะนางรู้ว่าคนที่ฉินจิ่นเฉินพูดถึงไม่ใช่นาง

“หลังจากที่พวกเขาถอยออกไป เจ้าหัวเราะเยาะว่าข้าขี้ขลาด โตขนาดนี้แล้วยังถูกทาสรับใช้รังแก ตอนนั้นข้าโกรธเจ้าที่ไม่รู้ถึงความซับช้อนในวังเป็นอย่างมาก แต่ทว่า เจ้ากลับยื่นขลุ่ยไม้ไผ่เลาหนึ่งให้กับข้าและยังบอกข้าว่า หากมีคนรังแกข้า ให้ข้าเป่าขลุ่ยไม้ไผ่นี้หลังจากที่เจ้าได้ยิน ก็จะรีบมาจัดการพวกมันให้ข้า” หลังจากที่พูดจบ ฉินจิ่นเฉินก็กำขลุ่ยไม้ไผ่ในมือแน่นกว่าเดิม

“อย่าบอกนะ ว่าท่านเชื่อจริงๆ” มู่ชิงเกอพูดพลางกระตุกยิ้มมุมปาก คำพูดเช่นนี้ เอาไว้ใช้หลอกเด็กชัดๆ!

ฉินจิ่นเฉินพยักหน้ายอมรับ พลางพูดอย่างจริงจังว่า “ช้าเชื่อ หลังจากนั้น ทุกครั้งที่ข้าถูกกลั่นแกล้งก็จะเป่าขลุ่ยไม้ใผ่นี่ แต่ทว่า เจ้ากลับไม่เคยปรากฏตัวเลยแม้แต่ ครั้งเดียว”

“แล้วท่านยังจะมาบอกว่าเชื่ออีก?” ครานี้ เป็นมู่ชิงเกอเองที่ประหลาดใจ

ฉินจิ่นเฉินมองนาง “หลังจากนั้น ข้าจึงได้รู้ว่าวังหลวง นั้นกว้างใหญ่เกินไป เสียงของขลุ่ยไม้ไผ่ไม่สามารถดังออกไปถึงข้างนอกได้ เจ้าเองก็ไม่ได้อยู่ในวังหลวงจะได้ยินได้อย่างไร หากเจ้าไม่ได้ยิน แน่นอนว่าจะไม่ปรากฏตัว แต่หากเจ้าได้ยิน ข้าเชื่อว่าเจ้าจะต้องมา”

“…” มู่ชิงเกอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร นางไม่ใช่มู่ชิงเกอคนเดิม ไม่รู้ว่ามู่ชิงเกอตัวจริงคิดอย่างไร แต่หากเป็นนาง ถ้าได้สัญญาไว้ นางคิดว่านางจะทำให้ได้

“พระองค์แอบสั่งคนไปคุ้มกันกระหม่อม ก็แค่อยากจะตอบแทนบุญคุณตอนเด็กใช่หรือไม่” อยู่ๆ มู่ชิงเกอก็พูดในสิ่งที่ตนเองคาดการณ์ออกมา

ซึ่งฉินจิ่นเฉินก็ไม่ได้ปฏิเสธ แต่กลับพูดปกป้องตนเองว่า “ที่ท่านอาจารย์และคนพวกนั้นนับถือข้าเป็นนาย ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความบังเอิญเท่านั้น และด้วยเหตุนี้ จึงทำให้ข้ามีความสามารถมากพอที่จะปกป้องคนที่อยากปกป้อง ตำแหน่งฮ่องเต้นั้นข้าไม่สนใจ”

พูดจบ เขาก็เดินไปทางนอกวัง ราวกับกำลังแสดงให้เห็นว่าการสนทนาได้จบลงแล้ว

มู่ชิงเกอเดินออกจากวังหลวงและแยกกับฉินจิ่นเฉิน ข้างหลังตัวนางคือรถม้าของตำหนักเสียนอ๋องที่ค่อยๆ ไกลจากนางไปเรื่อยๆ นางหันหลังกลับไปมองรถม้าคันนั้น ในใจไม่หยุดที่จะคิดว่า หากมู่ชิงเกอคนเดิมนั้นยังคงจำคำสัญญาทั้งหมดนี้ได้เหมือนกับฉินจิ่นเฉิน จะมีบทสรุปที่แตกต่างไปจากวันนี้หรือไม่?