บทที่ 1138 โรคแอบแฝง 3

กู้ซีจิ่วพยักหน้า ดวงหน้าน้อยๆ คลี่ยิ้มปานบุปผา “อร่อย”

แววตานางใสซื่อราวกับเด็กน้อยวัยเจ็ดแปดขวบ

โม่เจ้า ถอนหายใจเบาๆ เฮือกหนึ่ง เอ่ยถามนางอีก “วันมะรืนเป็นวันแต่งงานของข้ากับเจ้า เจ้าดีใจไหม?”

นัยน์กู้ซีจิ่วส่องประกาย “แต่งงานหมายถึงจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว หลังจากแต่งงานเจ้าก็คือภรรยาของข้า ต้องอยู่ข้างกายข้าตลอดเวลา”

“อื้ม เช่นนั้นข้าก็ดีใจ” กู้ซีจิ่วตอบอย่างไม่ลังเลเลย

เมื่อกินข้าวเสร็จ นางก็ลงมือเก็บกวาดถ้วยโถโอชามเสมือนสะใภ้ตัวน้อยทันที โม่เจ้าห้ามนางไว้ “เจ้าเป็นว่าที่ฮูหยินของท่านเจ้า

งานหนักเหล่านี้เจ้าไม่ต้องทำหรอก ให้ข้ารับใช้เหล่านั้นมาจัดการก็ได้”

พลางสั่นกระดิ่งเงินใบหนึ่งบนโต๊ะ มีสาวใช้เข้ามาเก็บกวาดให้อย่างว่องไวจริงๆ จากนั้นก็ก้มหน้าล่าถอยไป

“พี่โม่ ท่านอยากดื่มอะไรสักหน่อยหรือไม่?” กู้ซีจิ่วถามอย่างกระตือรือร้น

โม่เจ้าชะงักไปครู่หนึ่งส่ายศีรษะ “ไม่ต้อง ข้าไม่กระหาย”

“เช่นนั้นท่านเมื่อยไหล่ไหม? ข้าทุบให้ท่านดีหรือไม่?”

โม่เจ้าเงียบงัน เขาถอนหายใจอย่างอดไม่อยู่ “ไม่ต้องแล้ว วันนี้เจ้าทุบให้ข้าแปดรอบแล้ว!”

“อ้อ” กู้ซีจิ่วตอบรับคราหนึ่ง ไม่พูดอะไรอีก หลุบตาต่ำรับบทเป็นหุ่นไม้อยู่ตรงนั้น

โม่เจ้ามองดูนางเอ่ยขึ้นมาอย่างเหลืออด “ซีจิ่ว ถ้าเจ้าคิดจะทำให้ข้าพอใจที่จริงแล้วมีอีกหลายวิธีนัก มิใช่แค่ชงชากับนวดไหล่สองวิธีนี้เท่านั้น เจ้า ลองคิดดูสักอย่างไหม?”

กู้ซีจิ่วมองเขาอย่างงงงวย เอ่ยทวนประโยคหนึ่ง “ลองคิดดูสักอย่างเหรอ?”

คล้ายว่านางกำลังพยายามคิดอยู่ แต่หลังจากคิดไปได้ครู่หนึ่ง นางก็กุมหัวแล้วฟุบลงบนโต๊ะ “ปวดหัว! ปวดหัวเหลือเกิน!”

โม่เจ้าทึ่มทื่อไปแล้ว

ตอนที่หลงฟั่นเข้ามา กู้ซีจิ่วกำลังกุมหัวครวญครางอยู่ บนหน้าผากเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเย็นเฉียบ

หลงฟั่นขมวดคิ้ว “เหตุใดถึงกระตุ้นนางอีกแล้ว?”

พลางหยิบยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งออกมาจากร่างรีบก้าวไปอยู่ด้านหน้ากู้ซีจิ่วคิดจะพยุงนางขึ้นมากินยา แต่เขาเพิ่งจะพยุง กู้ซีจิ่วก็พยามยามถอยหลังไปอย่างสุดชีวิตเสมือนถูกแมงป่องต่อย “อย่าเข้ามานะ! เหม็น!”

หลงฟั่นชะงัก สีหน้าเขาไม่น่ามองยิ่งนัก ยื่นยาลูกกลอนให้โม่เจ้า “ท่านเจ้า ท่านมาป้อนนางเถอะ”

โม่เจ้าถอนหายใจ รับยามายื่นไปข้างปากกู้ซีจิ่วให้นางกินเข้าไป หลังจากกินเข้าไปได้ไม่นาน กู้ซีจิ่วก็ค่อนข้างวิงเวียนมึนงง ดูง่วงงุนยิ่งนัก

โม่เจ้าพยุงนางขึ้นเตียง ให้นางนอนหลับ นางหลับไปอย่างรวดเร็วนัก แทบจะเรียกได้ว่าหัวถึงหมอนก็หลับไปเลย โม่เจ้ากระซิบเรียกนางอยู่หลายครานางก็ไม่มีปฏิกิริยาสนองเลย

“หลงฟั่น ข้าแค่ให้เจ้าลบความทรงจำทั้งหมดของนาง มิใช่ทำให้นางเปลี่ยนเป็นโง่งม เจ้าดูสินางในยามนี้เหมือนตัวโง่งมน้อยผู้หนึ่ง ทำเป็นแค่ชงชากับทุบไหล่!” สุ้มเสียงของโม่เจ้าหงุดหงิดระอา “ให้นางคิดเพิ่มอีกสักอย่างนางก็ปวดหัวเสียแล้ว นางคงไม่เป็นเช่นนี้ไปตลอดกาลกระมัง?!”

อันที่จริงเขายังคงชื่นชอบกู้ซีจิ่วที่เย็นชาเหมือนกุหลาบแฝงคมหนามผู้นั้น มิใช่ตัวโง่งมสวยใสไร้สมองเช่น ยามนี้สติปัญญาเช่นนี้ อย่างมากก็เหมือนเด็กน้อยวัยแปดเก้าขวบเท่านั้น!

สีหน้าหลงฟั่นราบเรียบ “ท่านเจ้า โอสถที่ใช้ลบความทรงทั้งหมดนั้นมีผลข้างเคียง เรื่องนี้ข้าน้อยเคยพูดไว้นานแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือท่านกล่าวว่าคาดหวังนางเชื่อฟัง ซ้ำยังบอกว่าชอบดื่มชาที่นางชง คาดหวังให้นางทุบไหล่ให้ท่าน อีกทั้งนับจากนี้ไปในสายตาในหัวใจจะมีท่านเพียงคนเดียว…ยามนี้เรื่องเหล่านี้ล้วนบรรลุตามจุดประสงค์แล้ว ท่านเจ้าก็ไม่พอใจอีก เช่นนั้นข้าน้อย…”

โม่เจ้าถูกตอกกลับจนทึ่มทื่อไป ขมวดคิ้วกล่าวว่า “แต่นางที่เป็นเช่นนี้ดูราวกับหมือนหุ่นไม้ ไม่มีสุนทรีย์เลย…สามารถยกระดับสติปัญญานางสักหน่อยได้หรือไม่?”

หลงฟั่นมองกู้ซีจิ่วที่อยู่บนเตียงแวบหนึ่ง…