บทที่ 1162 แคลงใจ 1
เพื่อที่จะเพิ่มโอกาสสำเร็จในการหลอมโอสถ โม่เจ้าจึงไปยืมเตาหลอมโอสถจากหลงฟั่นมา เขากลับไม่อยากพูดความจริงกับหลงฟั่น เพียงบอกว่าตนเองต้องการดูสิ่งนี้ และลองเรียนรู้ทักษะการหลอมโอสถ
ตอนนี้หลงฟั่นยังคงขุ่นเคืองในใจ ไม่ต้องการสนใจเรื่องของโม่เจ้าในตอนนี้ แน่นอน ยามนี้เขายิ่งไม่อยากมีปัญหาขัดแย้งกับโม่เจ้า ดังนั้นจึงให้โม่เจ้ายืมเตาหลอมโอสถขั้นเก้าของตัวเองไปโดยไม่ได้ถามไถ่อะไรเลย
โม่เจ้าเองก็ใจร้อนดั่งไฟ หากบอกว่าการสร้างร่างกายที่ไร้สมรรถภาพให้เขาเป็นเหตุบังเอิญ เกิดความผิดพลาดเล็กน้อย เช่นนั้นต่อมาแม้แต่หมอลูกสมุนคนนั้นยังหลอมลูกกลอนสามหยางที่หลงฟั่นไม่ทำให้เขาได้…
เขาไม่เชื่อว่าหลงฟั่นจะไม่รู้วิธีการหลอม ‘ลูกกลอนสามหยาง’ นี้!
ทั้งที่ลูกกลอนสามหยางใช้การได้ดียิ่งนัก หลงฟั่นผู้นี้กลับหลอมโอสถที่ไรประโยชน์มากมายก่ายกองให้เขา…
โม่เจ้านำเตาหลอมโอสถขั้นเก้าให้กับหมอหลี่ที่ช่วงนี้แสดงความจงรักภักดีต่อเขามากที่สุด หมอหลี่พรํ่ารำพันซาบซึ้งในบุญคุณและเปิดเตาหลอมโอสถทันใด
โม่เจ้ายังคงอยู่ด้านข้างมองเขาหลอมโอสถเพื่อความมั่นใจ
ระยะเวลาการหลอมในครั้งนี้ค่อนข้างนาน โม่เจ้าใช้โอกาสที่เขาไม่ยุ่งพูดคุยด้วยสองสามประโยค
หมอหลี่ผู้นี้กลับเป็นคนพูดน้อย โม่เจ้าถามหนึ่งคำ เขาก็ตอบกลับหนึ่งคำด้วยความเคารพ ไม่เคยพูดจาเหลวไหล
โม่เจ้ารู้จากคำบอกเล่าของเขาว่าหมอหลี่ผู้นี้เคยเป็นศิษย์ของสำนักถามสวรรค์ เดิมทีมีอนาคตไกล แต่เนื่องจากครั้งหนึ่งพลั้งมือสังหารศิษย์พี่ด้วยความโมโห จึงถูกขับไล่ออกจากสำนักถามสวรรค์ ระเหเร่ร่อนไปทั่วทั้งทวีปมาตลอด ต่อมาหลงฟั่นรับเขาเข้ามาทำงานให้ ทว่าหลงฟั่นกลับไม่ได้ให้ความสำคัญ งานที่หลงฟั่นให้เขาทำล้วนเป็นงานทั่วไปที่ไม่ได้ใช้ความสามารถ ในฐานทดลองก่อนหน้านี้ เขาเคยทุ่มเทพละกำลังของตนเพื่อสร้างกู่ผีดิบให้หลงฟั่น…
หัวใจโม่เจ้าพลันสั่นไหว เอ่ยถามว่า “คราวก่อนฐานลับนั้นมีเครื่องมือพิฆาตมากมายขนาดนั้น เหตุใดจึงให้ศิษย์น้องหลายคนถูกจับไปได้?”
หมอหลี่ชะงักงันเหมือนจะพูดแต่หยุดไว้
โม่เจ้าทำให้เขาจิตใจสงบลง “เจ้าว่ามา ไม่เป็นไรหรอก”
“เรียนท่านเจ้า เรื่องครั้งนั้นเป็นปมในใจของข้าน้อย ศิษย์น้องพวกนั้นถูกค่ายกลภายในฐานกักขังไว้ ดูเหมือนจะไม่รอด ต่อมาแม่นางกู้บุกเข้ามา ผู้อาวุโสหลงลงมืออย่างอดไม่ได้ พลาดโอกาสทองไปมากมาย อีกทั้งยังเปิดโอกาสให้พวกเขาอีก…ยังมีครั้งก่อนหน้า ผู้อาวุโสหลงเคยเข้าใช้ร่างมนุษย์พูดคุยกับอวิ๋นชิงหลัว หลงฟั่นเคยบอกอวิ๋นชิงหลัวด้วยตัวเองว่าเขาชอบสตรีอีกคนหนึ่ง ส่วนอวิ๋นชิงหลัวเป็นเพียงกลอุบายไว้ควบคุม…ข้าน้อยรู้สึกว่าสตรีที่เขาชอบอาจจะเป็น…”
โม่เจ้าตัดบทเขา “อย่าพูดจาเหลวไหล! แม่นางกู้เป็นลูกสาวเขา เขาจะมีความรู้สึกแบบนั้นกับนางได้อย่างไร?!”
หมอหลี่รีบหยุดคำพูดกล่าวขออภัย “ขอรับ ขอรับ ผู้อาวุโสหลงคงมีความรู้สึกฉันท์พ่อลูกกับแม่นางกู้ ผู้หญิงที่เขาชอบอาจยังมีคนอื่นก็เป็นได้ อาจเป็นการกระจายข่าวลือไปแบบผิดๆ เท่านั้นกระมัง…”
หัวข้อสนทนานี้จบลงแต่เพียงเท่านี้ หมอหลี่ไม่ปริปากกล่าวอันใดอีก
โม่เจ้าก็นิ่งเงียบ ทว่าในใจกลับมีข้อสงสัยมากขึ้น
เป็นไปได้หรือไม่ว่าหลงฟั่นจะชอบกู้ซีจิ่วเช่นกัน ถึงได้จงใจทำให้เขาเสื่อมสมรรถภาพ?
หากเป็นเช่นนั้น ความจงรักภักดีที่หลงฟั่นมีต่อตัวเขาท่านเจ้าผู้นี้คงย่อหย่อนไป มิน้อยแล้ว!
ไม่ง่ายเลยกว่าจะหลอมโอสถระดับห้านี้ได้ หมอหลี่ผู้นั้นหลอมโอสถระดับห้าเสียไปถึงสามเตากว่าจะหลอมได้หนึ่งเม็ด อีกทั้งในเตาเดียวกันยังมีโอสถระดับสามติดมาด้วยอีกสองเม็ด
โม่เจ้ายังคงแคลงใจไม่น้อย จึงให้หมอหลี่กินโอสถระดับสามเหมือนเดิม หลังจากมั่นใจว่าไม่เป็นอันตรายจึงรับโอสถระดับสามอีกเม็ดกับโอสถระดับห้ามา ก่อนกำชับให้หมอหลี่หลอมโอสถต่อไปห้ามหยุด ส่วนตัวเขาก็จากไป