บทที่ 1186 แต่ละคนกลายเป็นนักแสดงนำยอดเยี่ยมแล้วหรืออย่างไร?!
ถึงแม้โม่เจ้าบาดเจ็บ ถึงอย่างไรเขาก็เป็นมารสวรรค์ พลังวิญญาณที่แท้จริงบรรลุขั้นสิบไปแล้ว เพียงแต่ร่างนี้เป็นขั้นเก้า เขายังไม่ได้ฝึกฝนอย่างจริงจัง แต่การตอบสนองยังอยู่ในระดับสิบขึ้นไป ถึงแม้บาดเจ็บ พลังวิญญาณก็ยังน่ากริ่งเกรงอยู่เช่นกัน!
แสงห้าสีในมือซ้ายดังดาบวงจักรห้าสีเล่มหนึ่ง บดขยี้กระบี่มรกตในมือของหมอหลี่เป็นผุยผงในชั่วพริบตา ยานํ้านั้นกระฉอกออกมา ทันทีที่ซัดสาดยานํ้าสีม่วงอ่อนกลับกลายเป็นสีเขียวเข้มเห็นได้ชัดว่ามีพิษร้าย!
การตอบสนองของหมอหลี่รวดเร็วยิ่งนัก เอียงไปด้านหลังทันที หลบเลี่ยงการสาดกระเซ็นของยานํ้านั้น ยานํ้าจึงสาดไปโดนองครักษ์วังใต้พิภพคนหนึ่งด้านหลัง องครักษ์ผู้นั้นกรีดร้องโหยหวน ใบหน้าพลันเปลี่ยนเป็นสีเขียวมรกต ล้มลงดังตึง ร่างกายชักกระตุกอยู่บนพื้นเพียงชั่วครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นนํ้าสีเขียวหายวับไป
โม่เจ้าเดือดดาล ไม่รอให้หมอหลี่ลุกขึ้นมาก่อน ก็ซัดหนึ่งฝ่ามือไปที่เขา!
การลงมือครั้งนี้ไร้ซึ่งความปรานี เพิ่งเริ่มซัดฝ่ามือก็เป็นลมกรดอันดุเดือด กดทับไปที่หมอหลี่ประดุจภูเขาลูกใหญ่!
หมอหลี่ยังไม่ทันลุกขึ้น ขบกัดฟันกำลังจะเตรียมรับมือ ลำแสงสีขาวสายหนึ่งก็ปรากฏขึ้นเป็นเกลียว แผ่ปกคลุมหมอหลี่เอาไว้ ฝ่ามือของโม่เจ้าอยู่เหนือแสงสีขาวนั้น เสียงเปรี้ยงดังขึ้น ราวกับเสียงฟ้าผ่ากลางแผ่นฟ้า!
โม่เจ้าถูกกระเทือนถอยหลังไปหลายก้าวติดกัน ส่วนหมอหลี่ก็เกือบจะหูหนวกแล้ว การตอบสนองของเขาก็รวดเร็ว กระโดดขึ้นมาทันที ในพริบตาเดียวก็ร่อนลงข้างกายพวกกู้ซีจิ่วสองคนและเหลือบมองตี้ฝูอีแวบหนึ่ง “ขอบคุณ!”
เห็นได้ชัดว่าลำแสงสีขาวเมื่อสักครู่นั้นเป็นตี้ฝูอีที่สำแดงออกมาเพื่อช่วยชีวิตเขายามตกอยู่ในอันตราย
ตี้ฝูอีเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง พูดเพียงแค่คำเดียวว่า “โง่เขลา!”
อูฐที่ผอมโซก็ยังตัวโตกว่าม้า คนอย่างโม่เจ้าไฉนเลยจะถูกลอบทำร้ายได้ง่ายดายอย่างนี้?
ฝูงชนที่พร้อมตั้งท่าต่อสู้คาดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ต่างพากันตกตะลึงโดยไม่ได้นัดหมาย ยามกำลังจะเคลื่อนไหวครั้งยิ่งใหญ่ก็เหลือบมองกลับไปอีกครั้ง…
โม่เจ้าเงยหน้าจ้องมองหมอหลี่ผู้นั้น “เจ้าทรยศข้า!”
“เดิมทีข้ากับท่านก็เดินคนละเส้นทางอยู่แล้ว ไม่เกี่ยวกับทรยศหรือไม่ทรยศ” นํ้าเสียงหมอหลี่เย็นชา ถึงแม้ใบหน้าของเขายังคงเป็นใบหน้านั้น ทว่านํ้าเสียงกลับแปรเปลี่ยนไปกลายเป็นชัดเจนและสุขุม …
กู้ซีจิ่วประหลาดใจ “ครูฝึกหลง!”
หมอหลี่ยิ้มบางๆ มาที่เธอ “ซีจิ่ว!”
เป็นเสียงของหลงซือเย่จริงๆ หมอหลี่ท่านนี้เป็นหลงซือเย่แปลงโฉมมา…
สีหน้าโม่เจ้าแปรเปลี่ยน คาดไม่ถึงว่าหมอหลี่รูปโฉมค่อนข้างอัปลักษณ์ที่คอยรับใช้เขาผู้นี้กลับเป็นหลงซือเย่ปลอมตัวมา!
แต่ละคนกลายเป็นนักแสดงนำยอดเยี่ยมแล้วหรืออย่างไร?!
ฝูงชนต่างคาดไม่ถึงว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ ใบหน้าแต่ละคนตะลึงงัน
โม่เจ้าประมวลความคิดรวดเร็วยิ่งนัก เมื่อรู้ว่าหมอหลี่เป็นหลงซือเย่ ก็นึกถึงลูกกลอนสามหยางที่ตัวเองกินขึ้นมาทันที ใบหน้าหล่อเหลาพลันเขียวคล้ำ!
“หลงซือเย่ เจ้ายินยอมเป็นสายลับของตี้ฝูอี! ฮึ เขาแย่งคนอันเป็นที่รักของเจ้า…”
เขายังไม่ทัน พูดจบก็ถูกหลงซือเย่ตัดบทอย่างเย็นชา “ข้าแยกแยะเรื่องส่วนรวมกับเรื่องส่วนตัวมาตลอด ข้ากับเขามีอุดมการณ์เดียวกัน ในหนทางการกำจัดมาร”
โม่เจ้ากระชับหมัดแน่น ในเมื่อหลงซือเย่เป็นสายลับ ลูกกลอนสามหยางนั้นต้องไม่ใช่สิ่งที่ดีอย่างแน่นอน!
ตี้ฝูอีจงใจพูดชื่อสมุนไพรสามชนิดออกมาอย่างคลุมเครือ ตัวเขาก็ขุดบ่อเมื่อกระหายนํ้า[1] และยังเกิดความสงสัยในตัวหลงฟั่น จึงต้องไปถามศาสตร์การแพทย์กับหมอหลี่ที่เป็นลูกมือของหลงฟั่นแทน ทว่า ‘หมอหลี่’ คนนี้กลับตอบรับเจตนารมณ์ของตี้ฝูอีไปก่อนหน้านั้นแล้ว…
———————————————–
[1] ขุดบ่อเมื่อกระหายนํ้า เป็นสำนวน อุปมาถึง การรับมือกับเหตุการณ์คับขันเฉพาะหน้าอย่างฉุกละหุกโดยไม่ทันคิดให้รอบคอบ