บทที่ 119

จริงๆ แล้วไม่ต้องเดิมพันหรอก…

เขาไม่ได้ใส่อารมณ์ส่วนตัวลงไปในการบรรยาย เป็นกลางไม่เข้าข้างฝ่ายใด เมื่อเล่าจบ ผู้คนล้วนยอมรับนับถือ

ขนาดองค์ชายหรงฉู่ที่ชอบจับผิดอยู่ตลอดก็พูดอะไรไม่ออก

เทียนจี้เยวี่ยกวาดตามองฝูงชน “องค์รัชทายาท เล่าครบถ้วนแล้วกระมัง? พวกเจ้ามีอะไรจะเสริมหรือไม่?”

ทุกคนส่ายศีรษะ คนที่อยู่ในเหตุการณ์ยังมีอีกมากที่ไม่ทราบเหตุการณ์ภายใน ยามนี้พอได้ฟังองค์รัชทายาทเล่าเรื่องราวอีกรอบก็แอบส่ายหัวอยู่ในใจอย่างอดไม่ได้

อย่างไรก็เป็นเพียงวาจาหุนหันพลันแล่นของเด็กคนหนึ่งเท่านั้น สตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้ก็ถือเป็นจริงเป็นจังขึ้นมา ทั้งยังเปิดฉากต่อสู้ใหญ่โตถึงเพียงนี้ มันคุ้มกันจริงๆ หรือ

แต่พวกเขาก็ไม่ได้มองกู้ซีจิ่วในแง่ดี เพราะนางกล่าวโจมตีสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักถามสวรรค์ว่าไม่สมคำร่ำลือ บอกว่าวิชาแพทย์ของนางไร้ประโยชน์ ถึงขั้นสงสัยว่าฐานะของนางเป็นการแอบอ้าง…

กู่ซีซีจัดการเรื่องราวเช่นนี้ไม่นับว่าทำเกินไป คนที่อยู่ในเหตุการณ์มีหลายคนที่รู้จักนาง ทราบดีว่านางคือสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักถามสวรรค์ตัวจริง…

ส่วนวิชาแพทย์ใร้ประโยชน์หรือไม่ ทุกคนรู้สึกว่าไม่ต้องสงสัยเลย ถึงอย่างไรวิชาแพทย์ของนางก็ได้รับการถ่ายทอดจากเจ้าสำนักถามสวรรค์ ซึ่งเป็นบุคคลที่โดดเด่นมากในทวีปนี้

ต่อให้เป็นผู้ที่มีฉายาว่าหมอเทวดาของทุกอาณาจักรเมื่อ พบเห็นนางก็ต้องเรียกขานอย่างนับถือว่า ‘สตรีศักดิ์สิทธิ์’ มีกระทั่งเรียกขานนางว่าอาจารย์ เว้นแต่กู้ซีจิ่วจะสามารถพิสูจน์ได้ว่าวิชาแพทย์ของกู่ซีซีไร้ประโยชน์จริงๆ มิฉะนั้นการเดิมพันครั้งนี้นางต้องพ่ายแพ้แน่!

อีกทั้งนางยังเป็นแค่เด็กเล็กๆ คนหนึ่งจะสรรหาเหตุผลที่ทำให้ผู้คนเชื่อถือได้สักกี่ข้อกันเชียว?

เห็นทีเด็กคนนี้คงต้องถูกตัดลิ้นทิ้งแน่นอน!

สายตาของผู้คนที่มองดูกู้ซีจิ่วมีความสงสารแฝงอยู่ เด็กคนนี้เดิมทีก็น่าเวทนาอยู่แล้ว ไม่คิดเลยว่าจะน่าเวทนายิ่งขึ้นไปอีก จากนั้นก็มองไปทางกู่ซีซี สายตาฉายแววไม่เห็นด้วย รู้สึกว่าหนนี้นางทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ไปแล้วจริงๆ

ในที่สุดนัยน์ตาเยือกเย็นใสกระจ่างของเทียนจี้เยวี่ยผู้นั้นก็ตกลงบนร่างกู้ซีจิ่ว “การเดิมพันครั้งนี้เจ้า ต้องการเดิมพันจริงๆ ใช่ไหม? ในเมื่อข้ามาทำหน้าที่เป็นสักขีพยาน ก็ย่อมต้องดำเนินการลงโทษเองกับมือ”

หลายคำสุดท้ายนั้นแฝงความเยียบเย็นไว้จางๆ

กู้เซี่ยเทียนตื่นตระหนกนัก เขาหวาดกลัวแทนบุตรสาวจริงๆ เมื่อได้ฟังวาจาที่เหมือนจะชี้ช่องให้ของเทียนจี้เยวี่ยผู้นี้ เขาจึงทำใจกล้าเอ่ยปากขึ้น “ท่านทูตสวรรค์ เดิมทีนี่ก็เป็นแค่คำพูดของเด็กน้อย จริงๆ แล้วไม่ต้องเดิมพันหรอก…”

“เดิมพัน!” กู้ซีจิ่วกล่าวนิ่งๆ สองคำ ขัดจังหวะการพูดของกู้เซียเทียน

“ลูกจิ่ว!” กู้เซี่ยเทียนตะโกนอย่างร้อนใจ บนหน้าผากมีเหงื่อผุดพราย

สายตาของเทียนจี้เยวี่ยหยุดอยู่ที่ใบหน้ากู้ซีจิ่วครู่หนึ่ง จากนั้นก็ผละไปโดยไม่แสดงความรู้สึกใด แล้วมองไปที่กู่ซีซี “เจ้าล่ะ!”

ใบหน้าของกู่ซีซียังคงเย็นชาอยู่เหมือนเดิม นางกล่าวด้วยเสียงเยียบเย็น”เดิมทีตัวข้าผู้เป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่ได้อยากคิดเล็กคิดน้อยกับนาง แต่นางดูหมิ่นชื่อเสียง ของข้า หมิ่นข้าก็เท่ากับหมิ่นอาจารย์ของข้า เรื่องนี้ยอมไม่ได้อย่างเด็ดขาด!”

“ไม่ต้องกล่าววาจาให้มากความ สตรีศักดิ์สิทธิ์กู่สุดท้ายแล้วจะเดิมพันกับเด็กคนนี้หรือไม่?” เทียนจี้เยวี่ยตัดบทนาง นํ้าเสียงราบเรียบยิ่ง ไม่สูงไม่ต่ำ แต่กู่ซีซีรู้สึกได้ รางๆ ว่าท่านทูตสวรรค์ผู้นี้คล้ายจะพูดจาเหน็บแนมอยู่?

เผชิญหน้ากับผู้ที่มีฐานะราวกับเทพเซียนเช่นนี้ กู่ซีซีจึงรู้สึกกังวลเล็กน้อยอย่างหาได้ยาก นางเม้มริมฝีปากบางเล็กน้อย นัยน์ตากวาดมองกู่ซีจิ่ว นํ้าเสียงกระฟัดกระเฟียดไม่ยินยอมอยู่เล็กน้อย ในที่สุดก็ถอยไปเล็กน้อย “เห็นแก่ที่นางยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง หากนางยอมโขกศีรษะให้ข้าอย่างนอบน้อม 18 ครั้ง แล้วตบปากตัวเองร้อยที กล่าวร้อยครั้งว่า ‘ข้าผิดไปแล้ว’ บางทีข้าอาจยอมยกโทษครั้งนี้ให้นาง”

ถึงแม้เงื่อนไขข้อนี้ที่นางเสนอออกมาจะเลวร้ายเช่นกัน แต่อย่างไรก็เบากว่าการเดิมพันนั้นมาก คนทั้งหลายมองไปทางกู้ซีจิ่วอย่างอดใจไม่ได้

สีหน้ากู้เซี่ยเทียนแปรเปลี่ยนไปทันที อดก้าวออกมาด้านหน้าไม่ได้ ต้องการจะตอบตกลงแทนบุตรสาว