บทที่ 120

ผู้เฒ่าสามารถขอขมาแทนบุตรสาวได้…

กู้เทียนเฉาที่อยู่ข้างๆ เขารีบรั้งเขาไว้ “ท่านพ่อ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว น้องจิ่วเอ๋อร์จะถอยก็คงไม่ดี ต่อให้พ่ายแพ้ก็ควรเป็นการพ่ายแพ้อย่างสง่าผ่าเผย ถึงจะคู่ควรกับ วงศ์ตระกูลจวนแม่ทัพของพวกเรา”

บุตรชายคนนี้หน้าเนื้อใจเสือนัก สถานการณ์แบบนี้ยังไม่ลืมที่จะซํ้าเติมอีก!

กู้เซี่ยเทียนโมโหนัก อยากจะเตะเขาให้ปลิวจริงๆ “สารเลว! เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้! ถ้าเจ้าไม่พูดก็ไม่มีใครคิดว่าเจ้าเป็นใบ้หรอก!”

กู้เทียนเฉาถูกบิดาดุด่าเสียงดังเช่นนี้เป็นครั้งแรก ทั้งยังอยู่ในที่สาธารณะด้วย ใบหน้าหล่อเหลากลายเป็นสีแดง อ้าปากค้าง “ลูกแค่ทำเพื่อชื่อเสียงจวนแม่ทัพ…^,”

เขาพูดยังไม่ทันจบก็ถูกกู้เซี่ยเทียนเอ่ยขัด “เพื่อชื่อเสียงจวนแม่ทัพถึงกับต้องทำลายน้องสาวเจ้าเลยหรือ?!”

กู้เทียนเฉาได้แต่อ้าปากค้าง กลั้นใจกล่าวออกมา “ลูกไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น…”

เขาไม่กล้าพูดต่อ หน้าม่อยคอตกพลางถอยกลับไป

กู้เซี่ยเทียนโศกเศร้ารันทดใจ เขาคิดมาตลอดว่าบุตรชายของตนสุดแสนประเสริฐ จิตใจดีพรสวรรค์สูงส่ง ยามนี้เห็นทีว่าจะไม่ใช่เช่นนั้น…

เด็กพวกนี้เกาะติดเขาผู้เป็นบิดาเพื่อหาวิธีทำลายน้องสาวคนนี้

เช่นนั้นสมัยก่อนยามปกติที่เขาไม่อยู่ บุตรสาวคนนี้จะได้รับความอัปยศอดสูถึงเพียงไหนไม่ต้องเดาก็รู้!

ในใจเขารู้สึกผิดขึ้นมา เลือดร้อนระอุพวยพุ่งขึ้นกลางกระหม่อม สูดลมหายใจเข้า แล้วก้าวไปด้านหน้า “สตรีศักดิ์สิทธิ์ ข้าผู้เฒ่าสามารถขอขมาแทนบุตรสาวได้…”

ขอเพียงช่วยเด็กคนนี้ได้ เขายอมเสียใบหน้าแก่ๆ นี้!

ดวงตากู่ซีซีสาดแสงแวบหนึ่ง “แม่ทัพกู้จะรับโทษทัณฑ์ เหล่านั้นที่ข้ากล่าวไปทั้งหมดหรือ?”

“ถูกต้อง!”

ในที่สุดกู่ซีซีก็ยกยิ้มมุมปาก เพียงแต่รอยยิ้มนี้มองอย่างไรก็เป็นเยาะเย้ย เอ่ยขึ้นอย่างไม่รีบไม่ร้อน “ตามหลักแล้ว แม่ทัพกู้ยินยอมรับแทนบุตรสาว ข้าก็ควรจะเห็นอกเห็นใจ แต่ลูกสาวของท่านคนนี้ยังขาดการอบรมจริงๆ หากไม่ลงโทษนาง เกรงว่านางคงไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินตํ่าไปตลอดชีวิต…แต่…”

นางกำลังจะพลิกหัวข้อสนทนาต่อ เสียงเฉยชาของกู้ซีจิ่วพลันดังขึ้น “ข้าไม่ผิด ไม่ต้องขอขมาแทนข้า วิชาแพทย์ของผู้ที่เรียกตนว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้ไร้ประโยชน์ จริงๆ!”

ฝูงชนตกตะลึง

ใบหน้าของกู่ซีซีปรากฏสีเขียวคล้ำ “แม่ทัพกู้ไม่ต้องมากความแล้ว การเดิมพันครั้งนี้ไม่เล่นไม่ได้!”

กู้เซี่ยเทียนเศร้าสลดยิ่ง “ลูกจิ่ว!”

ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็มองเขา “บิดา ข้ามีแผนอยู่ในใจ ไม่ต้องเป็นห่วง”

เด็กคนนี้ยอมเรียกเขาเป็นบิดาแล้ว! ถึงแม้จะไม่ได้เรียกว่า ‘พ่อ’ อย่างสนิทสนมเช่นนั้น แต่ในที่สุดก็ไม่เรียกว่า ‘ท่านแม่ทัพ’ ให้เขาแสลงใจอีก…

ในใจของกู้เซี่ยเทียนฮึกเหิมนัก เขามองดูบุตรสาวอีกครั้ง เห็นนางยืนอยู่ตรงนั้นถึงแม้รูปร่างจะเล็กเหมือนเดิม แต่ความห้าวหาญกลับไม่เล็ก

ดวงตาคู่นั้นสงบเยือกเย็น ริมฝีปากเล็กโค้งขึ้นน้อยๆ น่าจะมีแผนการบางอย่างอยู่ในใจ เขาใจเต้นแวบหนึ่ง คิดถึงการกระทำของบุตรสาวในช่วงไม่กี่วันมานี้ ที่แท้บุตรสาวคนนี้ลงมือเพราะเตรียมพร้อมมาแล้ว นางอาจมีความมั่นใจจริงๆ!

หัวใจที่ว้าวุ่นเป็นกังวลของเขาในที่สุดก็สงบลง สูดลมหายใจเข้าไป “ได้ จิ่วเอ๋อร์พ่อเชื่อเจ้า!”

เทียนจี้เยวี่ยจ้องมองกู้ซีจิ่ว ไม่ได้พูดอะไรอีก จรดพู่กันด้วยท่าทางทรงพลังและอ่อนช้อยเขียนเอกสารหนึ่งฉบับ จากนั้นก็ให้ผู้เดิมพันทั้งสามคนดู

ท่านทูตสวรรค์ผู้นี้เขียนอักษรได้ดียิ่ง หนักแน่นทรงพลังลื่นไหลดุจสายนํ้า เนื้อหาที่เขียนก็กระชับแจ่มแจ้ง เป็นระเบียบชัดเจน

ทั้งสามคนไม่มีความเห็น ล้วนลงนามของตนลงไป

เทียนจี้เยวี่ยพรมนิ้วลงบนกระดาษแผ่นนั้นเบาๆ “บัดนี้ สามารถเริ่มกันได้แล้ว”

เทียนจี้เยวี่ยนั่งอยู่หน้าโต๊ะเพียงลำพัง บนโต๊ะวางเตาหลอมสีม่วงทองใบหนึ่งไว้ ด้านข้างมีแพรขาวพับหนึ่งอยู่ บนแพรขาวมีมีดนํ้าแข็งส่องประกายเย็นเยียบเล่มหนึ่ง

เตาหลอมโอสถคือของรางวัล แต่มีดนํ้าแข็งเอาไว้ลงโทษตัดลิ้น!