บทที่ 1226 เจ้าสงบเสงี่ยมหน่อยไม่ได้หรือไร?
“โอ้ สวรรค์ แม่นางกู้ เจ้าทำร้ายนางแล้ว! รีบวางกระบี่ลง! ใครก็ได้เรียกหมอ! เรียกหมอมาที!” นางตกใจจนเสียงหลงไปแล้ว
กู้ซีจิ่วรู้สึกว่านางช่างเป็นกระต่ายตื่นตูมเสียจริง เธอมั่นใจในกำลังของตัวเองและความแม่นยำด้วย เธอแค่ตัดผิวหนังของหลานจิ้งอี๋ ไม่ได้ตัดถูกเส้น เลือดใหญ่หรืออะไรของนางเสียหน่อย
องค์หญิงผู้นี้ไม่พูดไม่จาก็จะลงมือสังหารเธอแล้ว หากไม่ใช่เพราะวิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาของเธอเก่งกาจ และมีประสบการณ์มาก ครั้งนี้คงถูกองค์หญิงผู้นี้เล่นงานจนเป็นเนื้อบดไปแล้ว!
เธอย่อมต้องสั่งสอนองค์หญิงก้าวร้าวผู้นี้เสียหน่อย ให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอไม่ใช่จะมาหาเรื่องด้วยได้ง่ายๆ
เธอทำเป็นไม่ได้ยิน เสียงตะโกนโหวกเหวกของสนมนางนั้น หัวเราะเยาะเย้ย มองดูหลานจิ้งอี๋ “เจ้าลงมือสังหารข้าได้ เหตุใดข้าจะลงมือกับเจ้าบ้างไม่ได้เล่า? เจ้าคิดว่าเจ้าสูงส่งกว่าข้างั้นร์?”
เธอมองที่คอของหลานจิ้งอี๋เผยให้เห็นเกล็ดเล็กๆ จึงหัวเราะออกมาอีกครั้ง “เกล็ดนี้เป็นเกราะป้องกันของเจ้าร์? น่าเสียดายที่มันปรากฏออกมาช้าไปเสียหน่อย”
คมกระบี่ของเธอเพียงพลิก หลานจิ้งอี๋ก็กรีดร้องโหยหวน เกล็ดสีฟ้าสามสี่เกล็ดถูกคมกระบี่ของกู้ซีจิ่วขอดออกมา!
สนมนางนั้นแทบจะยืนไม่อยู่ “หยุด…หยุดเถิด…เจ้าจะฆ่านางแล้ว!”
กู้ซีจิ่วกระตุกริมฝีปาก “เกล็ดของเจ้านี้ก็ดูไม่เลวนี่ สีฟ้าครามขอดออกมาทำสร้อยคอก็ไม่เลว”
คมกระบี่ในมือกำลังจะพลิกอีกครั้ง
“พอได้แล้ว!”
“พอได้แล้ว!”
เสียงตะโกนอย่างร้อนรนสองเสียงส่งผ่านลำแสงสองสายสาดส่องมาถึง
ลำแสงสีฟ้า และลำแสงหลากสี…
ลำแสงหลากสีโจมตีเข้าที่กระบี่ของกู้ซีจิ่ว
ลำแสงสีฟ้าโจมตีเข้าที่ข้อมือของกู้ซีจิ่ว…
เคราะห์ดีที่กู้ซีจิ่วถอนมือออกได้เร็ว หลบการโจมตีของลำแสงสีฟ้าได้ทันเวลา แต่กระบี่ในมือของนางถูกลำแสงหลากสีตีแตกจนกลายเป็นเศษเหล็กกองหนึ่ง
ข้อมือของกู้ซีจิ่วสั่นสะท้านจนเจ็บปวด เธอสูดลมหายใจเข้า แหงนหน้าขึ้นมองเห็นตี้ฝูอีและหลานเหยากวงลอยล่องมาพร้อมกัน
ในที่สุดหลานจิ้งอี๋ก็หลุดพ้นจากเงื้อมกระบี่ของกู้ซีจิ่ว ร่างกายสั่นไปทั้งตัว อยู่ในอ้อมกอดของหลานเหยากวง “ท่านพี่…”
ดวงตากลมโตมีน้ำตาเอ่อล้น ยังไม่ทันร่วงลงถึงพื้นก็กลายร่างเป็นมุกเงือก
“ข้า…ข้าจะตายแล้ว…”
หลานเหยากวางมองบาดแผลโชกเลือดของนาง มือไม้สั่นไหว “ไม่…ไม่มีทาง พี่หวงอยู่ที่นี่ วิชาการแพทย์เขาเลิศล้ำ ช่วยเจ้าได้”
พลันเงยหน้ามองตี้ฝูอี “พี่หวง ช่วยนางด้วย”
ตี้ฝูอีกพูดแค่เพียงห้าคำ “ไปตำหนักนํ้าแข็ง!”
หลานเหยากวงพยักหน้า อุ้มหลานจิ้งอี๋ที่สั่นเทาไปทั้งตัว แปลงกายเป็นคลื่นนํ้าพลันหายวับไป
ตี้ฝูอีในที่สุดก็เหลือบมองกู้ซีจิ่วแวบหนึ่ง “กู้ซีจิ่ว เจ้าสงบเสงี่ยมหน่อยไม่ได้หรือไร?!”
ร่างกายเปล่งแสง เงาร่างพลันหายไป เห็นได้ชัด เขาเป็นห่วงหลานจิ้งอี๋ยิ่งนัก รีบร้อนไปช่วยรักษาหลานจิ้งอี๋
คำพูดที่กู้ซีจิ่วอ้าปากกำลังจะอธิบายจุกอยู่ในลำคอ ไม่ได้พูดออกมา
เธอยืนหลุบตาลงอยู่ตรงนั้น สายตามองลงบนเศษซากที่แตกเป็นเสี่ยง กระบี่เล่มนั้นเป็นกระบี่ที่หรงเจียหลัวมอบให้เธอมา บอกว่าเป็นสมบัติที่เพิ่งได้มา ลํ้าค่ายิ่งนัก มีพลังวิญญาณ สามารถเลื่อนขั้นตามการเลื่อนขั้นพลังวิญญาณของผู้ใช้กระบี่ เขาให้เธอไว้ใช้ป้องกันตัว และนับว่าเป็นการตอบแทนที่เธอเคยช่วยเขาไว้ คาดไม่ถึงว่าจะแหลกสลายอย่างไร้สุ้มเสียงลงที่นี่….
ซ้ำยังแหลกสลายด้วยนํ้ามือของตี้ฝูอี
กระบี่แหลกสลายเป็นเศษซาก ใจเธอก็แทบจะสลายเช่นกัน เกิดเป็นบาดแผลเล็กๆ ถึงแม้ไม่ลึก แต่กลับเจ็บปวดไม่เบา…
ยามนี้ ชาวเงือกคนอื่นที่ได้ยินการเคลื่อนไหวก็รีบเข้ามา พวกนางเห็นเพียงแต่หลานจิ้งอี๋ถูกกู้ซีจิ่วทำร้ายอดไม่ได้ที่จะมีความรู้สึกเกลียดชังและเคียดแค้น สายตาที่มองกู้ซีจิ่วไม่เป็นมิตรเลยแม้แต่น้อย…