บทที่ 251

หน้าอกเจ้ายังโค้งเว้าสู้ข้าไม่ได้ด้วยซ้ำ

กู้ซีจิ่วสะลึมสะลือ ขมวดคิ้วดิ้นรนอยู่ในอ้อมกอดเขา “ตัวอะไรกัด ข้า…เจ็บ…”

“อย่าดิ้น!” ตี้ฝูอีจำต้องสกัดจุดนาง ถึงจะทำให้นางเชื่อฟังได้

ตอนนางอาเจียนเมื่อครู่ไม่เพียงแต่เลอะเสื้อผ้าเท่านั้น บนร่างกายก็เลอะด้วย โดยเฉพาะช่วงใต้คอเหนืออกที่เลอะเทอะยิ่งนัก ถ้าอยากล้างให้สะอาดหมดจดก็ต้องถอดเสื้อผ้าอันเกะกะของนางออก

หากกู้ซีจิ่วมีสติอยู่ เธอคงจะวักน้ำล้างสักสองสามครั้งก็เสร็จแล้ว

แต่ด้วยนิสัยรักสะอาดของตี้ฝูอี เขาทนเห็นความสกปรกไม่เป็นระเบียบไม่ได้เป็นที่สุด

ด้วยเหตุนี้เขาจึงมองกู้ซีจิ่วที่ยังสะลึมสะลืออยู่ สาวน้อยที่ยามปกติเฉลียวฉลาดปานนั้น ขณะนี้กำลังกอดแขนข้างหนึ่งของเขาอย่างโง่งม เห็นได้ชัดว่ายังทึ่อทื่ออยู่

เขาทอดถอนใจ ด้านหนึ่งก็สังเวชเวรกรรมที่ตนก่อขึ้น อีกด้านหนึ่งก็ดึงสาบเสื้อนางออก…

หลังจากร่างนี้ถูกกู้ซีจิ่วเข้ามารับช่วงต่อ ระยะนี้เธอก็บำรุงรักษาอย่างดี เนื้อบนร่างจึงเพิ่มขึ้นมาหลายเหลี่ยง[1] แต่ก็แค่ไม่ผอมแห้งจนทำให้คนตกใจแล้วเท่านั้น

เธออายุยังน้อย แถมยังเจริญเติบโตช้า หน้าอกยังไม่ขยายใหญ่ ไม่มีแม้แต่เค้าลางของเสี่ยวหลงเปาลูกน้อย หน้าอกไม่ต่างอะไรกับเด็กผู้ชายเลย

ถึงแม้ตี้ฝูอีจะเริ่มดึงเสื้อผ้าของนางออก แต่ก็ไม่ได้มองนางเลย เพียงจดจำตำแหน่งที่สกปรกของนาง จากนั้นก็ใช้น้ำพรมเอา

แต่หลังจากพรมน้ำไปได้ครู่หนึ่ง เหมือนเขาจะสังเกตเห็นความผิดปกติ จึงเหลือบตามองทิวทัศน์ตรงหน้าอกนางแวบหนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหน้า

ถึงอย่างไรก็ยังเป็นเด็กนั่นแหละนะ!

“เด็กน้อย ข้าลงมือทำความสะอาดให้เจ้าด้วยตัวเอง เจ้าควรรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งถึงจะถูก”

“ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าศึกษาเรื่องการเสริมบำรุงหน้าอกถึงเพียงนั้น ที่แท้ร่างกายมีจุดด้อยเช่นนี้นี่เอง…”

ตอนนี้กู้ซีจิ่วอยู่ในสภาวะถึงสะลึมสะลือ ถึงได้สติแล้วเธอยังเป็นวิญญาณอายุ 20 ปีด้วย แถมหน้าอกยังเป็นจุดที่อ่อนไหวยิ่งนัก

เมื่อเสื้อผ้าถูกดึงออก เธอจึงลืมตาขึ้นมาทันที

“สารเลว!” เธอตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว ทั่วร่างแผ่ไอเย็นยะเยือก

“กล้าลามปามข้าผู้นี้ ข้าจะฆ่า…เจ้า!” ถึงเธอจะถูกสกัดจุดไว้ แต่ตี้ฝูอีก็ผนึกแค่กำลังภายใน เธอยังเคลื่อนไหวได้ตามปกติ มือเท้าของเธอว่องไว ซัดฝ่ามือใส่ตี้ฝูอีภายใต้ความเดือดดาล!

ตี้ฝูอีคว้ามือเธอไว้ทันที แต่กู้ซีจิ่วเคลื่อนไหวรวดเร็ว เมื่อมือขวาของเธอถูกจับ มือซ้ายก็ซัดออกไปทันที!

ตี้ฝูอีย่อมไม่ยอมถูกเธอซัด จับสองมือของเธอบิดไปไว้ข้างหลัง แล้วใช้มืออีกข้างหนึ่งจับไว้

กู้ซีจิ่วโกรธสุดขีด ไม่คิดอะไรทั้งนั้น ยกขาถีบทันที! ใช้ทักษะต้านหมาป่า[2]ออกมา!

สาวน้อยผู้นี้เป็นเม่นหรืออย่างไร?

ตี้ฝูอียกขาข้างหนึ่งหนีบขาของนางไว้ระหว่างขาทั้งสองข้างของตน ในที่สุดก็ควบคุมนางได้สมบูรณ์

คราวนี้กู้ซีจิ่วกระดุกกระดิกไม่ได้เลย ดวงหน้าน้อยๆ ของเธอแดงก่ำ หลังจากดิ้นเท่าไหร่ก็ดิ้นไม่หลุด เธอเลยร้องไห้จ้าทันที “ไอ้เลว! ไอ้บัดซบ! ไอ้โรคจิต!”

ตี้ฝูอีชะงักงัน

ในยามนี้เอง เขาถึงเห็นว่าท่าทางของพวกตนดูคลุมเครือยิ่งนัก เรียกได้ว่าน่าเวทนาจนทนมองไม่ได้…

เส้นเลือดบนหน้าผากเขาปูดโปนขึ้นมาทันที ตัดสินใจสกัดจุดเคลื่อนไหวของนางเสีย แล้วจึงปล่อยนาง “ร่างกายเจ้าสกปรกมาก ข้าแค่จะทำความสะอาดให้เจ้า…”

เห็นนางยังคงฟิดฟัดถลึงตามองตนอยู่เหมือนเดิม เขาจึงเสริมอีกประโยค “ร่างกายเช่นนี้ของเจ้ามีอะไรให้เอาเปรียบกัน? หน้าอกเจ้ายังโค้งเว้าสู้ข้าไม่ได้ด้วยซ้ำ…”

ถึงแม้ชาติก่อนกู้ซีจิ่วจะขึ้นชื่อลือชาว่าพันจอกไม่เมามาย แต่ถึงอย่างไรเธอก็เป็นนักฆ่า ปกติจะมีวินัยต่อตนเองยิ่ง ไม่ปล่อยให้ตนเองดื่มจนเมา ดังนั้นตั้งแต่เธอเล็กจนโตจึงมีโอกาสน้อยนิดยิ่งนักที่จะเมามาย เมื่อก่อนก็เคยเมาเพียงครั้งเดียว ทั้งยังอยู่ต่อหน้าหลงซีด้วย