บทที่ 268
จะขอบคุณข้าอย่างไร?
กู้ซีจิ่วอดยิ้มไม่ได้ นทีลืมเลือนเป็นสิ่งที่เขาปรุงขึ้นมา ย่อมต้องเป็นผลงานของเขาอยู่แล้ว คนผู้นี้ไม่เคยถ่อมตัวเลย ทว่ากลับมิทำให้รู้สึกขุ่นเคือง
เธอค้อมเอวโน้มต่ำ คำนับไปทางเขาอย่างจริงใจ “ขอบคุณมาก!”
ร่างสวะนี้ของเธอ หลงซือเย่กล่าวว่าหมดหนทาง ต้องการหลอกล่อให้เธอเปลี่ยนร่าง
หยกนภากล่าวว่าต้องใช้สมุนไพรประหลาดมากมาย อีกทั้งสมุนไพรเหล่านี้หายากยิ่งนัก เธอใช้เวลาหลายสิบปีก็ยังไม่แน่ว่าจะรวบรวมได้ แถมยังต้องใช้เงินทองมากมายมหาศาล…
นึกไม่ถึงว่า ‘นทีลืมเลือน’ ที่ดื่มยากดื่มเย็นของตี้ฝูอีขวดเดียวก็แก้ไขได้แล้ว!
ในที่สุดเธอก็ฝึกฝนพลังวิญญาณได้ สลัดข้อหาสวะไร้ค่าทิ้งไปได้เรียบร้อย!
โลหิตอุ่นๆ สูบฉีดอยู่ในหัวใจเธอ ราวกับมองเห็นอนาคตอันสดใสรอคอยอยู่ มองทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายแล้วก็รู้สึกถูกชะตายิ่งนัก การขอบคุณครั้งนี้เป็นการขอบคุณด้วยใจจริง
“จะขอบคุณข้าอย่างไร?”ตี้ฝูอีเลิกคิ้วมองเธอ
“นี่…”
“เพียงลมปากหรือ?”
“จะให้ทำอย่างไรเล่า?” บุญคุณยิ่งใหญ่เช่นนี้ย่อมไม่อาจแสดงออกเพียงวาจาได้ เธอจะต้องแสดงความจริงใจออกมา
กู้ซีจิ่วตัดสินใจทันที ล้วงสมุนไพรต้นหนึ่งออกมาจากถุงเก็บของอย่างระมัดระวังแล้วยื่นออกไป “นี่คือของขวัญขอบคุณเล็กๆ น้อยๆ จากข้า”
ใบของสมุนไพรเป็นสีแดง โปร่งใสแวววาวราวแก้วผลึก ดูเปี่ยมล้นด้วยพลังชีวิต ดวงตาตี้ฝูอีเพ่งดู เขายิ้มมิเชิงยิ้ม “สิ่งนี้คือ?”
“หญ้าวิเศษสามพันปี” กู้ซีจิ่วตอบ เธอรู้ว่าด้วยความสามารถของท่านทูตสวรรค์ย่อมทราบมูลค่าของสมุนไพรนี้แน่นอน
“สมุนไพรนี้หายากจริงๆ” นํ้าเสียงตี้ฝูอีเอื่อยเฉื่อย “แต่ข้าไม่ต้องการสิ่งนี้ มันไม่มีประโยชน์ต่อข้า”
“แต่หลงซือเย่ต้องการอย่างยิ่งนะ!” กู้ซีจิ่วพลั้งปากพูดออกมา
ตี้ฝูอีเลิกคิ้ว “เขาต้องการหรือไม่แล้วเกี่ยวอันใดกับข้า?”
“ไม่ใช่ว่าท่านขอ…” กู้ซีจิ่วกล่าวได้ครึ่งหนึ่งก็หยุดไว้ได้ทันกาล!
เกรงว่านี้จะเป็นความลับในใจของตี้ฝูอี หากเธอหลับหูหลับตาเปิดโปงออกมาแก่เขา มิใช่รนหาที่ตายให้ตนเองหรอกหรือ?
“เจ้าต้องการพูดอะไร?” ตี้ฝูอีเดาประโยคหลังของเธอไม่ออก จึงขมวดคิ้วน้อยๆ
“ท่านไม่ต้องการสมุนไพรนี้จริงๆ หรือ?” กู้ซืจิวไม่คิดจะอธิบายแก่เขา เพียงเปลี่ยนหัวข้อไป
“ข้าบอกแล้วไง สมุนไพรนี้ไม่มีประโยชน์ต่อข้า” นํ้าเสียงตี้ฝูอีเรียบเฉย
“ของขวัญขอบคุณนี้ของเจ้าข้าหาได้ไม่ยาก!”
“เช่นนั้นท่านต้องการอะไร?” เธอไม่ยินดีจะติดหนี้นํ้าใจใคร สามารถใช้คืนได้ตั้งแต่เนิ่นๆ ก็ดี “ตราบเท่าที่ข้าสามารถทำได้…”
กู้ซีจิ่วกล่าวปฏิญาณยังไม่ทันจบ เงาคนเบื้องหน้าพลันไหววูบ ตี้ฝูอีพลันโอบเธอไว้ในอ้อมกอด!
สีหน้ากู้ซีจิ่วแปรเปลี่ยน “ท่าน…”
“รีบเคลื่อนย้าย! ไปทางซ้ายห้าลี้!” ตี้ฝูอีรีบร้อนเอ่ยข้างหูเธอ
กู้ซีจิ่วไม่ทันได้ถามว่าเพราะอะไร ก็รีบพาเขาเคลื่อนย้ายในพริบตา เงาร่างของเขาและเธอเพิ่งจะเลือนหาย ไม่ไกลนักบนห้องนภาอันมืดมิด ปรากฏพญาวิหคนัยน์ตาทองตัวหนึ่ง มีคนชุดดำผู้หนึ่งยืนอยู่บนหลัง
คนชุดดำผู้นั้นเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง จึงตบยอดศีรษะพญาวิหคนัยน์ตาทองเบาๆ พญาวิหคหุบปีกทั้งสองข้าง บินโฉบลงมา ร่อนลงกลางป่าผลไม้ผืนนี้
ในป่าผลไม้ยังมีซากสัตว์พิษที่ถูกตี้ฝูอีซัดตายโดยไม่ได้จัดการอยู่ คนชุดดำวนเวียนรอบสัตว์พิษเหล่านั้น ตรวจสอบบาดแผลที่เป็นสาเหตุการตายของสัตว์พิษ ดวงตาส่องประกาย!
เขาตรวจดูรอบๆ ป่าผลไม้ดุจพายุหมุน ทว่าไม่พบร่องรอยของบุคคลที่เขาต้องการตามหา ไม่พบกระทั่งกลิ่นอายที่คนผู้นั้นหลงเหลือไว้
เป็นไปได้อย่างไร?
เห็นกันอยู่ซัดๆ ว่าคนผู้นั้นสูญเสียพลังยุทธ์หนักหนา ไม่น่าจะเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วได้แล้ว เหตุใดถึงหายไปอย่างไร้ร่องรอยเล่า? คนชุดดำผู้นั้นยืนอยู่ที่เดิมครู่หนึ่ง จากนั้นตบศีรษะพญาวิหคเบาๆ “เซียว ตามหาให้ข้า! เขาคงหนีไปได้ไม่ไกล!”
ณ ถํ้าภูเขาแห่งหนึ่ง
เป็นถํ้าที่ไม่มีทางเข้าออก กล่าวกันตามจริง ที่นี่น่าจะเป็นโพรงถ้าใต้ดินที่ถูกน้ำกัดเซาะมากกว่า