บทที่ 307
เธอสัมผัสมาแล้วกับมือ!
ทำไมจะไม่แน่ใจล่ะ? เธอสัมผัสมาแล้วกับมือ!
“แน่ใจ ข้าพิสูจน์มาแล้วกับมือ”
“พิสูจน์อย่างไร?”
กู้ซีจิ่วชะงัก ทำไมเธอรู้ลึกว่าหัวข้อนี้ค่อนข้างประหลาด จะเบี่ยงเบนหรือ?
“ผิวสัมผัสของมัน ความรู้สึกยามสัมผัสด้วยมือ…” กู้ซีจิ่วไม่ปิดบัง
“เจ้าแน่ใจหรือว่ามันคือหยก? มิใช่คนจริงๆ?”
กู้ซีจิ่วผงะ แล้วพยักหน้า “แน่ใจ!”
รูปสลักหยกกับคนจริงๆ แยกแยะได้ง่ายจะตาย
“หึๆ…” คนผู้นั้นหัวเราะเสียงเย็น จู่ๆ รอบกายก็เปล่งแสงสีรุ้งเจิดจ้าละลานตา
กู้ซีจิ่วสะดุ้งโหยง จากนั้นคนผู้นี้ก็กลายเป็นรูปสลักหยกต่อหน้าต่อตาเธอ…
กู้ซีจิ่วหน้าเปลี่ยนสี ถอยหลังทันที ไม่รู้ว่าเท้าข้างหนึ่งสะดุดอะไรเข้า ร่างกายจึงพลันซวนเซ!
แสงสีขาวเบื้องหน้าเจิดจ้าแยงตา เธอหลับตาลงตามสัญชาตญาณ เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งก็พบว่าตนยังอยู่ในห้องนอน
ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ รูปสลักหยก ถ้ำภูเขา ทั้งหมดหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ที่แท้ก็ฝันไป!
ในฝันเธอฝันว่ารูปสลักหยกนั้นมีชีวิตขึ้นมา! ตอนแรกเปลี่ยนเป็นเทพศักดิ์สิทธิ์แล้วก็เปลี่ยนเป็นรูปสลักหยกอีกครั้ง…
กู้ซีจิ่วลุกขึ้นนั่ง หัวใจยังเต้นรัวอยู่ เธอนวดคลึงหว่างคิ้ว ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในสมอง หรือรูปสลัก หยกที่เธอสัมผัสตอนนั้นจะเป็นคนจริงๆ เป็นท่านเทพศักดิ์สิทธิ์?
ไม่ใช่กระมัง?! รูปสลักหยกจะกลายเป็นคนจริงๆ ได้อย่างไร?!
ตอนนั้นเธอเคยพิสูจน์แล้วชัดๆ รูปสลักหยกนั้นทุกส่วนล้วนเป็นผิวสัมผัสของหยก สัมผัสที่มือไม่มีความอ่อนนุ่มอย่างที่ผิวมนุษย์ควรจะมีเลยสักนิด มันเป็นรูปสลักหยก!
หรือรูปสลักหยกนั้นมีจิตวิญญาณ?
ขบคิดอยู่ครู่หนึ่งเธอก็ส่ายหัว แค่ความฝันไร้สาระเท่านั้น เธอคิดวิเคราะห์ถึงเพียงนี้ออกจะน่าเบื่อไปหน่อย
ถึงแม้ในใจจะคิดเช่นนี้ แต่ก็รู้สึกอยู่ตลอดว่ามีบางอย่างค่อนข้างแปลก
ยามนี้ฟ้าสว่างแล้ว กู้ซีจิ่วสวมเสื้อคลุมแล้วลุกจากเตียง จัดเก็บเล็กน้อย แล้วใช้วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาไปที่ถ้ำภูเขาแห่งนั้น…
ความจำเธอดีมาก แม้ถ้ำแห่งนั้นจะอยู่ลับตายิ่งนัก แต่เธอก็หาพบอย่างรวดเร็ว
ถ้ำยังคงเป็นถ้ำบนภูเขา ตั้งอยู่กลางหน้าผา ยื่นอยู่กลางอากาศ หน้าผาราบเรียบเกลี้ยงเกลาดุจกระจก ตำแหน่งนี้ยากจะมีคนปีนขึ้นไปได้
หากเมื่อก่อนเธอไม่มีวิชาเคลื่อนย้ายติดตัว ก็คงไม่มีวิธีปีนขึ้นไปหลบฝน และไม่มีทางได้พบรูปสลักหยกนั้น
เธอยืนอยู่ใต้หน้าผาครู่หนึ่ง ใจเต้นเล็กน้อย
รูปสลักหยกนั่นยังอยู่ไหมนะ?
จะเหมือนอย่างที่เธอเห็นในฝันหรือเปล่า ซุกซ่อนอยู่ด้านในอย่างดี บนใบหน้ามีหน้ากากเพิ่มมา?
เธอเงี่ยหูฟัง หัวใจพลันเต้นกระหน่ำแวบหนึ่ง! ในถํ้าเหมือนจะมีความเคลื่อนไหว!
แน่นอนว่าเสียงเคลื่อนไหวนั้นแผ่วเบายิ่ง ถ้าไม่ตั้งใจฟังไม่มีทางได้ยินแน่
รูปสลักหยกคงไม่ได้มีชีวิตขึ้นมาจริงๆ กระมัง? ด้านในคงไม่มีเทพศักดิ์สิทธิ์อยู่จริงๆ หรอก?!
นิ้วมือเธอกำแน่นเล็กน้อย รู้สึกว่าฝันนั้นของตนไม่ธรรมดา…
เธอใจกล้ามาโดยตลอด ตัดสินใจได้ทันที เหินกายขึ้นไป ครั้งนี้เธอไม่ใช้วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตา แต่ใช้วิชาตัวเบา!
ฝึกฝนมากว่าหนึ่งเดือน ระดับวิชาตัวเบาของเธอย่อมสูงส่งขึ้นมาก ใกล้จะไล่ทันครึ่งหนึ่งของชาติก่อนแล้ว
หน้าผานี้สูงหลายสิบจั้ง เธอแตะปลายเท้าไม่กี่ก้าวก็เหินไปถึงด้านบน พริบตาเดียวก็ร่อนลงในถํ้า
ไม่รู้ว่าในถ้ำนี้มีกลไกใด เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าเป็นยามกลางวัน ทว่าด้านในยังคงมืดมิดเหมือนเคย ยื่นมือไปก็ไม่เห็นห้านิ้ว
โชคดีที่ตอนนี้เธอชำนาญพลังวิญญาณนิดหน่อยแล้ว ในถ้ำที่มืดมิดดั่งยามราตรีเช่นนี้เธอก็มองเห็นสภาพภายในได้ชัดเจน
ผนังถ้ำขรุขระมาก ก้อนหินมีลักษณะไม่สม่ำเสมอตามธรรมชาติ
กู้ซีจิ่วย่นคิ้วน้อยๆ เธอจำได้รางๆ ว่าหนนั้นตอนที่เข้ามาไม่ใช่เช่นนี้…
ยามนั้นผนังกํ้าแห่งนี้เรียบเนียนยิ่ง เหมือนมีคนตั้งใจขุดเจาะไว้ ในส่วนลึกของถ้ำถึงขั้นมีศาลาหลังน้อย กลางศาลาคือรูปสลักหยกชิ้นนั้น
เธอเดินเข้าไปด้านใน แสงในถ้ำมืดสลัว ด้วยกำลังสายตาของเธอก็ยังยากจะมองเห็นสิ่งใดชัดเจน