บทที่ 320

สหายร่วมทัพที่โง่เหมือนหมู

เล่อเจียจวินมองดูทางทิศนั้น แล้วก็มองกู้ซีจิ่วที่ยืนลอยชายอยู่อีกด้าน จึงเหยียดริมฝีปากน้อยๆ “แม่นางคงเห็นถึงความอันตรายของที่นี่แล้วกระมัง? หากพวกเราจากไปจริงๆ เหลือท่านอยู่ที่นี่ลำพัง เกรงว่าคงจะเก็บไม่ได้สักดอก!”

ถานเซี่ยวเกอที่หลบอยู่ด้านหลังเล่อเจียจวินพลันสอดปากขึ้นมา “เกรงว่าไม่เพียงจะเก็บดอกไม้ไม่ได้ ยังต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่อีกต่างหาก”

กู้ซีจิ่วยิ้มนิดๆ “ใช่แล้ว หลังจากข้าพบสถานที่แห่งนี้ เดิมทีก็รอคนกลุ่มที่สองมาร่วมมืออยู่ แล้วพวกเจ้าก็มาพอดี หากร่วมมือกันตามปกติ ช้าจะเอาแค่สิบต้น แถมยังจะมอบเงินอีกหลายแสนตำลึงให้พันธ์มิตรเพื่อเป็นการขอบคุณด้วย คำว่า ‘ไล่ที่’ ของเจ้าทำให้ข้าประหยัดเงินและลดภาระลง เมื่อพูดเช่นนี้แล้ว เห็นทีคงต้องขอบคุณพวกเจ้ามาก ดั่งที่สุภาษิตกล่าวไว้ว่า ไม่เกรงกลัวศัตรูที่เก่งกาจปานเทพ แต่เกรงกลัวสหายร่วมทัพที่โง่เหมือนหมู ข้าคิดว่าซื่อจื่อของพวกเจ้าคงเข้าใจสุภาษิตนี้อย่างลึกซึ้งแน่นอน”

ถานเซี่ยวเกอพูดไม่ออก ใบหน้าพริ้มเพราของนางแดงก่ำอีกหน!

ใบหน้าสะสวยของเล่อเจียจวินก็เดี๋ยวเขียวเดี๋ยวซีด

ถึงแม้รูปลักษณ์ของสตรีห่มหนังหมีที่อยู่เบื้องหน้าจะไม่โดดเด่น แต่กลิ่นอายรอบกายแข็งแกร่งยิ่ง ทำให้พวกนางหวาดหวั่นโดยไม่มีสาเหตุ

เล่อเจียจวินฝืนฉีกยิ้ม “ข้าเห็นว่าฝีมือของแม่นางไม่เลวเลย ไยมิออกไปช่วยเหลือเล่า?”

ก็ซีจิ่วกอดอกเอนหลังพิงอยู่ตรงนั้น กล่าวอย่างเฉยชาว่า “ไม่อยากช่วย”

ด้วยเหตุสตรีทั้งสองจึงไม่เอ่ยอันใดอีก

โชคดีที่ใต้ผานํ้าแข็งแห่งนั้นสุดท้ายก็รู้ผลแพ้ชนะอย่างรวดเร็ว กิ้งก่าหิมะทั้งแปดตัวตายด้วยน้ำมือของพวกซานซิงทั้งห้าคน ส่วนหลงซื่อจื่อก็เก็บเกี่ยวดอกอสูรเหมันต์ได้ประมาณ 20 ต้นแล้ว เหลือแค่ 14 ต้นที่ยังไม่ได้เก็บเกี่ยว

แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นในเสี้ยวพริบตานี้!

จู่ๆ ผาน้ำแข็งที่สงบนิ่งดุจภูเขาก็สั่นไหวราวกับเป็นไข้จับสั่นก็มิปาน บรรยายแล้วดูเหมือนช้า แต่ความจริงเกิดขึ้นรวดเร็วมาก บนผาน้ำแข็งพลันแตกออกเป็นหลุมใหญ่อยู่ใต้เท้าหลงซื่อจื่อ!

หลงซื่อจื่อไม่ทันตั้งตัว ร่างกายหล่นลงไปในหลุม…

พวกเล่อเจียจวินทั้งสองตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ ส่วนนักล่ารางวัลทั้งห้าเพิ่งสังหารกิ้งก่าทั้งแปดเสร็จ อยู่ห่างจากหลงซื่อจื่อค่อนข้างไกล จึงไปช่วยเหลือไม่ทัน! พวกเขาหน้าถอดสีอย่างควบคุมไม่ได้! ขณะที่กำลังจะกระโจนออกไป เงาร่างสีขาวสายหนึ่งก็เหินทะยานผ่านหน้า

ร่างของหลงซื่อจื่อเพิ่งร่วงหล่นลงไปครึ่งเดียวก็ถูกคนผู้หนึ่ดึงรั้งไว้ เพียงเขากะพริบตาก็ออกจากหลุมนั้นมายืนอยู่บนพื้นแล้ว

ขณะเดียวกัน สัตว์ใหญ่มหึมาตัวหนึ่งก็คืบคลานออกมาจากหลุมนํ้าแข็งแห่งนั้น ตัวใหญ่กว่ากิ้งก่าหิมะตั้งแปดตัวรวมกันถึง 3 เท่า…ราชากิ้งก่าหิมะ!

หลงซื่อจื่อตกใจจนร่างกายหลั่งเหงื่อเย็นเฉียบ!

หากเมื่อครู่เขาไม่ถูกช่วยเหลือออกมาได้ทันท่วงที ยามนี้คงกลายเป็นอาหารในปากของราชากิ้งก่าหิมะตัวนี้ไปแล้ว!

เขามองสตรีสวมหนังหมีที่อยู่ข้างกาย ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจและเหลือเชื่อ

ผู้ที่ช่วยเขาไว้ย่อมเป็นกู้ซีจิ่ว เมื่อกี้ตอนที่เขาร่วงหล่นลงไปในหลุมหิมะ นางยังอยู่ในจุดที่ห่างออกไปหลายสิบจั้งชัดๆ ไม่นึกว่า…

วิชาตัวเบาร้ายกาจยิ่งนัก!

เขาไม่เคยพบเห็นวิชาตัวเบาเช่นนี้มาก่อนเลย! ถึงขั้นไม่เคยได้ยินด้วยซ้ำ! สตรีผู้นี้ที่แท้แล้วเป็นใครกันแน่?

“ท่าน…ขอบคุณแม่นางมาก!” หลงซื่อจื่อประสานมือขอบคุณ

“มิต้องเกรงใจ” กู้ซีจิ่วไม่มองเขา สายตาจ้องเขม็งราชากิ้งก่าหิมะที่เพิ่งโผล่มาใหม่ตัวนั้น หว่างคิ้วขมวดแน่นเล็กน้อย

แผ่นเกล็ดใหญ่เท่าชามชงชา ดวงตาดุจโคมวังหลวง ร่างใหญ่มหึมา เสมือนไดโนเสาร์ทีเร็กซ์ในตำนาน เมื่อคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว ผืนปฐพีล้วนสะเทือนเลือนลั่น!

เห็นได้ชัดว่าเจ้าสิ่งนี้ถูกยั่วให้เกิดโทสะแล้ว ดวงตาขุ่นเคืองจับจ้องคนทั้งหลาย เกล็ดทั่วร่างค่อยๆ ตั้งชันขึ้นมา!

‘ราชากิ้งก่าหิมะ พละกำลังเทียบเท่าผู้บำเพ็ญเพียรพลังวิญญาณขั้นเจ็ด! เจ้านาย ต่อให้พวกท่านผนึกกำลังกันก็สู้มันไม่ได้! หนีเถอะ!’ หยกนภาร้องตะโกนอยู่ในหัวกู้ซีจิ่ว