บทที่ 336

พลิกสถานการณ์ไม่ได้แล้ว!

คนผู้นี้ปกติดูเหมือนมีอุบายอยู่ในใจเสมอ ไฉนยามนี้ถึงสมองกลวงเช่นนี้เล่า?

ไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่าผิดเป็นครูหรือ?

หรือว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง มีใครหนุนหลังทำให้นางไม่เกรงกลัวแล้ว?

กู้ซีจิ่วกวาดตามองแวบหนึ่ง สบเข้ากับสายตาแหลมคมคู่นั้นของกู้เทียนเฉา

กู้เทียนเฉาเชิดหน้าจ้องมองกู้ซีจิ่วด้วยท่าทียิ้มมิเชิงยิ้ม ดวงตาฉายแววเคียดแค้นชิงชัง ทั้งยังดูลำพองใจยิ่งนัก

กู้ซีจิ่วยิ้ม “ข่าวลืออันใดหรือ? ใช่ข่าวลือว่าอนุเหลิ่งสอนบุตรสาวไม่ดีปล่อยให้บุตรสาวในอุทรฉกชิงบุรุษของผู้อื่นหรือไม่? หรือจะ เป็นข่าวลือที่ว่าหลายเดือนมานี้อนุเหลิ่งถูกคุมขังไว้ในเรือนเย็น อาจจะคิดมากจนเกินไป ข้าเห็นว่าผอมเพรียวลงไปไม่น้อย….เพียงแต่อายุล่วงเลยไปไม่น้อยแล้ว ความสดใหม่เยาว์วัยจึงสู้อนุจางไม่ได้”

อนุจางคือผู้ที่กู้เซี่ยเทียนเลื่อนฐานะให้ขึ้นมาเป็นเป็นฮูหยินแม่ทัพเมื่อหลายเดือนก่อน มีศักดิ์เสมอเหลิ่งเซียงอวี้

วาจานี้ย่อมเป็นการซ้ำเติมแผลเก่าของเหลิ่งเซียงอวี้ ใบหน้านางเปลี่ยนสีทันที “นัง…”

สุดท้ายก็พะวักพะวงไม่กล้าเอ่ยสองคำนั้นออกมา เพียงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ฮูหยินเช่นข้าจะไม่ถือสาหาความอะไรกับเจ้า ถึงอย่างไรสถานะลูกศิษย์เทพศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าก็ยังไม่ได้รับการยืนยัน ทั้งยังไม่รู้ว่าเป็นจริงหรือเท็จ! ส่วนอวิ๋นซิงหลัวของบ้านอื่นเป็นศิษย์ของสวรรค์เบื้องบนอย่างแน่แท้ เหนือกว่าเจ้าเป็นร้อยเท่า เพราะเรื่องของเจ้า จวนแม่ทัพของเราถึงโดนนินทาลับหลัง ทำให้บิดาเจ้าออกไปข้างนอกอย่างไม่เต็มภาคภูมิ และถูกเพื่อนร่วมงานหัวเราะเยาะหยันในท้องพระโรง…”

“อนุเหลิ่ง ท่านวางใจเถอะ ที่แม่ทัพกู้ถูกคนหัวเราะเยาะก็เป็นเพราะมีบุตรสาวที่ฉกชิงคู่หมั้นของน้องสาวตนเอง ไม่ใช่เพราะข้าหรอก” กู้ซีจิ่วกอดอก กล่าวอย่างเฉื่อยชา

เหลิ่งเซียงอวี้ถึงกับสะอึก กู้เทียนเฉาที่อยู่ข้างๆ จึงสอดปากขึ้นอย่างเย็นชา “ท่านแม่ เหตุใดต้องมาต่อปากต่อคำกับคนเช่นนี้ด้วย อย่าลดฐานะของท่านเลย”

จากนั้นมองกู้ซีจึวแวบหนึ่ง “ใช่แล้ว ลืมบอกเจ้าไป เทียนฉิงจะได้ออกมาแล้ว จักรพรรดิมีพระราชโองการอภัยโทษให้นางแล้ว จะกลับจวนในเร็ววันนี้ ต่อไปพวกเจ้าพี่น้องต้องรักใคร่สมัครสมานกัน อย่าก่อเรื่องวุ่นวายอีก คนอื่นจะหัวเราะเยาะเอาได้”

เขาทำราวกับเป็นหัวหน้าครอบครัว คำพูดคำจาก็เหมือนเช่นกัน

กู้ซีจิ่วเม้มปากเล็กน้อย ข่าวนี้เธอเพิ่งจะได้ยิน กู้เทียนฉิงจะถูกปล่อยตัวแล้วหรือ?

กู้เทียนเฉากล่าวต่อไป “อ้อใช่ น้องหก ครอบครัวเรามีเรื่องมงคลครั้งใหญ่ ตัวข้าผู้เป็นพี่ชายถูกองค์จักรพรรดิแต่งตั้งให้เป็นแม่ทัพบัญชาการกองพันทหารม้า เป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูลจวนแม่ทัพของพวกเรา ท่านพ่อปลื้มปีติยิ่งนัก ให้รางวัลข้ามากมาย ทั้งยังให้ข้าไปรับตัวท่านแม่ออกมา กิจธุระของจวนแม่ทัพในภายภาคหน้า ท่านจะเป็นผู้ดูแลจัดการ…”

กู้ซีจิ่วแย้มยิ้ม ที่แท้สิบกว่าวันที่เธอไม่อยู่บ้านเกิดเรื่องราวขึ้นมากมายถึงเพียงนี้

เธอเลิกคิ้วมองกู้เทียนเฉา “พวกเจ้าขวางทางข้าเพื่อบอกเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้แก่ข้าหรือ?”

กู้เทียนเฉาชะงักงัน เขานึกว่าข่าวคราวเหล่านี้เพียงพอจะโจมตีให้กู้ซีจิ่วสีหน้าบิดเบี้ยวเหยเกได้ ไม่คิดว่านางจะสงบนิ่งเช่นนี้

เขาหัวเราะเสียงเย็น “บอกกล่าวเจ้าเช่นนี้ไม่ใช่เพื่ออื่นใด ทว่าตัวข้ากู้เทียนเฉาต่างหากถึงจะเป็นเจ้านายของจวนแม่ทัพแห่งนี้ ทางที่ดีเจ้าควรอยู่ในโอวาทของข้าบ้าง มิเช่นนั้นข้าจะไม่สนว่าเจ้าเป็นศิษย์ของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์หรือไม่ ข้าจะทำให้เจ้าจะอยู่ก็ไม่ได้ จะตายก็ไม่ได้!”

เหลิ่งเซียงอวี้ที่อยู่ด้านข้างยิ้มพลางเอ่ย “อันที่จริงข้าก็อยากบอกเจ้าว่า ข้าเหลิ่งเซียงอวี้ยังคงเป็นนายหญิงของจวนแม่ทัพอยู่ ที่นี่ยังคงอยู่ในกำมือของพวกเราแม่ลูกสกุลเหลิ่ง นังเด็กชั้นต่ำเยี่ยงเจ้าจะมีความสามารถอย่างไร ก็พลิกสถานการณ์ไม่ได้แล้ว!”

กู้ซีจิ่วสีหน้าอึมครึม “เจ้าด่าข้าว่าอะไรนะ?! เจ้าลืมโทษทัณฑ์ฐาน ว่าร้ายลูกศิษย์เทพศักดิ์สิทธิ์ไปแล้วหรือ?”

เหลิงเซียงอวี้แย้มยิ้ม “ข้าด่าเจ้าหรือ? เมื่อไหร่กัน? ใครได้ยินบ้าง?” นางหันไปถามคนสนิท “พวกเจ้าได้ยินหรือไม่?”