บทที่ 385

เยี่ยมเยือนกลางดึก 4

“เขาสอนวรยุทธ์ให้ฉัน สอนวิชาแพทย์ให้ฉัน…”

“ข้าก็สอนวรยุทธ์ให้เจ้าได้ สอนวิชาแพทย์ให้เจ้าได้ เรื่องพวกนี้ข้าเหนือกว่าเขานัก ถ้าเจ้าอยากเรียนก็ควรเรียนกับอาจารย์ที่ดีที่สุด…”

“พวกเรา…โตมาด้วยกัน เผชิญความเป็นความตายมาด้วยกันหลายหน…” เธอพึมพำต่อไป

เสียงนั้นเงียบไปแล้ว คล้ายใคร่ครวญไต่ตรองอยู่

มีกระแสความอบอุ่นถ่ายทอดผ่านสองมือของกู้ซีจิ่ว ไหลเวียนไปทั่วร่างกายเธอ สุดท้ายก็มารวมตัวกันตรงใต้ชายโครงที่บาดเจ็บ จุดบาดเจ็บของเธอจากที่เจ็บแปลบๆ ตอนแรกกลายเป็นเจ็บหนึบๆ จากนั้นก็ค่อยๆ เลือนหายไป ความรู้สึกเจ็บปวดสลายไปทีละน้อย

ไม่ทราบว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ในที่สุดเธอก็หลุดพ้นจากฝันร้าย รีบลืมตาขึ้นมองเห็นม่านมุ้งสีครามอ่อนในห้องนอนตน

ด้านนอกฟ้ายังไม่สาง ในห้องนอนมีเพียงตัวเธอ

เธอนั่งงุนงงอยู่บนเตียงครู่หนึ่ง ช่วงกึ่งหลับกึ่งตื่นเมื่อครู่เธอรู้สึกว่ามีคนเข้ามาในห้อง ซ้ำยังเหมือนจะพูดจากับเธอด้วย หรือว่าฝันไป?

เธอโดดลงมาจากเตียง มองสำรวจรอบห้องอย่างรวดเร็ว ทว่าไม่พบสิ่งใดที่เกี่ยวข้องกับบุคคลภายนอก

เธอครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วเลิกชุดนอนขึ้นมองจุดที่ได้รับบาดเจ็บตรงซี่โครงด้านซ้ายของตน ตรงนั้นยังมีรอยฟกช้ำอยู่บ้าง เพียงแต่แทบจะสัมผัสถึงความรู้สึกเจ็บปวดไม่ได้แล้ว

เธอตรวจสอบอาการบาดเจ็บภายในอีกครั้ง อาการบาดเจ็บภายในส่วนใหญ่หายเป็นปกติแล้ว เมื่อเธอโคจรพลังอีกครั้งก็ไม่ติดขัดอีก

เธอนั่งสับสนอยู่ตรงนั้น นี่เป็นผลจากการที่เธอนั่งสมาธิหลายชั่วยามเมื่อคืน หรือว่ามีคนแอบเข้ามารักษาอาการบาดเจ็บให้เธอจริงๆ?

คนลึกลับผู้นั้นคือใคร?

เงาร่างตี้ฝูอีแวบขึ้นมาในใจ หัวใจพลันเต้นรัวเล็กน้อย หรือจะเป็นเขาที่มา?!

น่าจะไม่ใช่กระมัง?

หากคนผู้นี้ต้องการช่วยเหลือเธอคงมาอย่างโจ่งแจ้งเปิดเผยไปนานแล้ว จะทำลับๆ ล่อๆ ไม่ให้เธอรู้ทำไม?

คนผู้นี้ไม่เหมือนเหลยเฟิง[1]นะ ถึงจะได้ทำความดีโดยไม่ทั้งชื่อไว้

หากไม่ใช่เขา หรือว่าจะเป็น…หลงซี…หลงซือเย่?

ในยามรัตติกาล ไร้ซึ่งผู้คน ทุกครั้งที่นึกถึงชื่อนี้เธอจะเจ็บปวดขึ้นมาตามสัญชาตญาณ ไม่ยินดีที่จะนึกถึง แต่คืนนี้เธอกลับนึกถึงอย่างที่หาได้ยากนัก

น่าจะไม่ใช่เขาหรอกกระมัง?

ดูเหมือนเขาแค่อยากวางแผนปองร้ายเธอ แค่อยากสังหารเธอเพื่อช่วยเย่หงเฟิง แล้วจะแอบมาช่วยเหลือเธอได้อย่างไร?

จู่ๆ เธอก็นึกถึงความฝันก่อนหน้านั้นของตน ร่างกายพลันแข็งทื่อ!

อันที่จริงความฝันนั้นเคยเกิดขึ้นในยุคปัจจุบันจริงๆ เธอในยามนั้นเชื่อถือเขาอย่างสุดหัวใจ เธอเชื่อฟังคำพูดเขา หลังจากอาการบาดเจ็บหายดีก็ไปหา ผลคือถูกเขาวางยาสลบในน้ำชา เมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็นอนอยู่บนเตียงผ่าตัด โดยมีเขาลงมือผ่าตัดควักหัวใจด้วยตนเอง…

ความหลังที่ไม่ควรคิดถึง พอกู้ซีจิ่วนึกถึงก็จะมีความรู้สึกคับแค้นใจอันไร้ซึ่งหนทางระบาย

เธอมองไปนอกหน้าต่าง มุมปากยกขึ้นนิดๆ ยามนั้นหลงซีอ่อนโยน ต่อเธออย่างยิ่ง ซ้ำยังบอกว่าหน้าที่ของเธอคือพักผ่อนรักษาตัว เธอยังนึกว่าเขาเป็นห่วงเป็นใยเธอถึงได้พูดเช่นนี้ ยามนั้นหัวใจจึง อิ่มเอมจนพองโต

ตอนนี้มาคิดดูแล้ว ยามนั้นเขาให้เธอพักผ่อนรักษาตัวก็เพียงเพื่อให้อวัยวะภายในร่างกายเธออยู่ในสภาพสมบูรณ์ที่สุด หัวใจที่ควักออกมาถึงจะแข็งแรงพอ…

เหอะๆ!

เธอหัวเราะเบาๆ ไม่รู้ว่าหัวเราะตนเองหรือหัวเราะผู้อื่น

หลังนั่งอยู่ที่เดิมครู่หนึ่ง ก็เริ่มสำรวจร่างกายตน

เธอคุ้นเคยกับวิธีรักษาของหลงซีอย่างยิ่ง หากเขาเคยรักษาอาการบาดเจ็บให้เธอ เธอจะสามารถตรวจสอบพบ

ผ่านไปสักครู่ เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

อาการบาดเจ็บบนร่างเธอมิใช่หลงซือเย่ที่รักษา!

ขณะที่เธอจมอยู่ในภวังค์ความคิด สาวใช้ด้านนอกก็เคาะประตูเบาๆ “คุณหนู ต้องการล้างหน้าหวีผมตอนนี้เลยหรือไม่เจ้าคะ?”

ยามกะห้าแล้ว ตี้ฝูอีใกล้จะมารับเธอแล้ว!

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางลงจากเตียง โยนความคิดที่ไม่เกี่ยวข้องทั้งหลายแหล่ออกจากสมอง นับจากตอนนี้เป็นต้นไป เธอจะต้องฝ่าฟันออกมาจากป่าทมิฬให้ได้!